Martes ng umaga noon, at medyo late na si Lily sa kanyang Homeroom Class. Natatakot siya na si Mr Byrne ay maaaring nagngangalit ngayon, tulad ng kanyang reaksyon sa grupo ng Megaera, kung saan kabilang si Tommy. Hanggang ngayon, ikatlong linggo ng kanilang pamamalagi, hindi pa sila nahahanap.Nahulaan ni Theodore na namatay sila, tulad ng palagi niyang sinasabi kapag may biglang nawawala.Walang nakakaalam kung tama o mali ang kanyang hula. Dahil walang gustong alamin.Tumatakbo siya ng ilang hakbang patungo sa silid, pinabilis ang kanyang lakad. Kinabit niya ang bag na naglalaman ng isang papel at manika. Nagpalipas siya ng gabi sa paggawa ng mga sketch para sa tinatawag na "plano" na inaasahan nilang gagana.Hahakbang na sana siya papasok nang pigilan siya ng instincts niya. Naririnig niya si Mr Byrne na sumisigaw.Sumilip siya sa glass window na hugis maliit na bilog sa gitna ng pinto. Nakabuka ang bibig ni Mr Byrne habang ang kanyang mga kamay ay naghahanda na ibalik ang mesa sa
Tumilapon ang isang uwak habang pumailanglang sa langit. Tinakpan ng mga ulap ang malapit nang sumikat ang buwan sa isang malamig na gabi. Umihip ang hangin at ang uwak ay tumakas sa balikat ng isang kaluluwang halimaw. Kasama niya ang mga multo ng mga past students sa school na ito. Nag-e-enjoy sila sa larong nilalaro nila, hide and seek.Iniyuko ng uwak ang kanyang ulo upang makita ang isang babaeng sophomore na multo na humila ng isang nakulong na bata mula sa isang maliit na butas na pumapasok sa loob ng halimaw.Napansin ng batang babae ang uwak, at pagkatapos ay gumapang ito. Ang kanyang mga mata ay ganap na itim, hugis bilog. Napaigtad ang uwak nang mapansin ang isang matabang itim na uod na makikita sa loob niya. Lumipad ito sa tiyan niya bago niya ito maabot.Tinutusok ng uwak ang kanyang tiyan. Gaano man kahirap ang paghalik nito, dumadaan lang ito sa kanya. Ang uod ay hindi maabot ng maikling tuka nito. Galit na tumili ang uwak habang lumilipad ito palayo sa kaluluwang hali
Napatingin sa kanya si Theodore dahil sa pagkalito. Wala siyang masabi. Wala sa sarili si Tobiah. Ang tanging narinig ko lang maya-maya, Si Jesse ay sumisigaw mula sa kanyang mga baga habang sinusubukang ibalik siya sa bersyon na akala namin ay hindi na mawawala. Inaaway siya ng lahat, habang nakatikom ang bibig niya habang nakakuyom ang mga kamao.Wala akong reaksyon sa sinabi niya. Nakatayo lang ako doon, sa tabi ng presidente, na nawawalan na ng pasensya sa lahat.Pero naisip ko, nasaan ang batang iyon, na nagngangalang Jacob? Walang sinuman dito ang nagpahayag na siya ay natalo. O baka naman pinalayas siya. Pinaalis. Nilagay ko ang kamay ko sa mukha ko at nagsimulang maghilamos. Masyado pang maaga para mag-away para sa ganitong klase ng araw. Napasinghap ako ng pagod.Una, hindi ako mahilig sa mga argumento. Ni hindi ako maaaring manalo o matalo sa alinman sa kanila. Isipin na lang kung gaano ito kahusay magsisimula sa isang simpleng babala sa isang digmaan. Palagi akong tahimi
Mga oras na mas maagaSamantala, sa hindi malamang lugar,"Tumahimik ka, Anthony," hinati ni Dolores ang isang metal stick sa dalawa habang ang kanyang mga mata ay nakatutok kay Anthony. Nagbubulungan ng mga salita si Anthony habang tinatakpan nila ang bibig ng isang pahaba na maskara na nakatakip lamang sa kanyang mga labi. May rubber strap ito na humahaba mula sa maskara hanggang sa kanyang ulo at sa ilalim ng kanyang tenga.Hindi pa rin niya matanggap na ginawa ito ni Dolores sa kanya. Nagtiwala siya sa kanya.Natuyo ang kanyang bibig habang ang kanyang pawis ay tumigil sa pag-agos mula sa kanyang noo.Nararamdaman niya ang panginginig ng kanyang laman nang hawakan ni Dolores ang isang butones na may pulang kumikinang na kulay. Puti na ang kanyang mga mata nang lumakas ang hangin, parang may buhawi na umaaligid sa kanya. Ito ay malamig.Nakahiwalay ang uniporme ng kanyang staff, at may malaking butas malapit sa private part niya. Maaapektuhan ng kanyang maliit ang init na dumadaloy
Sa likod ng matataas na pader na ladrilyo at magagandang punong nakatago ay ang mga sikretong hindi mo gustong malaman. Iminumungkahi kong huwag kang tumuntong sa paaralang ito, o sa huli, pagsisihan mo ang lahat ng iyong ginawa.Huwag mo nang pangaraping mag-aral sa lugar na ito.Pakinggan mo lang ako, wag mo akong suwayin.. wag na lang.Ang mga henyo ang tinitingala ng mga tao. Umaasa sila sa kanilang katalinuhan at kanilang pag-iisip. Well, bakit ka aasa sa ganyang katangahan?Ngunit sa paaralang ito, ang pag-asa sa lahat ay magdadala sa iyo sa iyong kamatayan. Malapit na ang panganib, at dadalhin ka nito anumang oras.Morrissette School of Geniuses. Isang paaralan kung saan nagtapos ang mga matagumpay na alamat. Pinangalanan ito, pinapanatili ng paaralan ang reputasyon nito sa pamamagitan ng pagkuha ng mga henyong estudyante at kung makapasa sila sa pagsusulit sa scholarship, papasok sila sa paaralan at aangkinin bilang isang tunay na 'GE
Nawala ang gumagalaw na larawan at hindi siya nakaimik.First time kong makasaksi ng ganitong phenomenon.Napaatras ako ng ilang hakbang at nag-brainstorm kung ano ang dapat kong gawin pagkatapos ng nakita ko."Should i- should i-" Napabuntong-hininga ako habang mahigpit kong hinawakan ang isa kong kamay.Napaisip ako saglit. Ang isang bagay na tulad nito ay hindi dapat iwanan lamang sa akin, kailangan kong sabihin sa isang tao ang tungkol dito. Pero kanino? Iniwan ko ang aking sarili na nakatitig sa manika ng ilang minuto. Ngunit may nagsabi sa akin na kunin ito, bilang ebidensya.Lumuhod ako at kinuha ang manika. Nararamdaman ko ang lamig sa aking gulugod habang inilalagay ko ang isang daliri dito. Ipinikit ko ang aking mga mata habang dahan-dahan kong itinataas ito mula sa lupa. Iminulat ko ang aking mga mata, kitang kita ko ang mga mata ng manika na diretsong nakatingin sa akin. Marahas kong niyugyog ang manika at saka tumakbo palayo sa gate ng
Dumapa ang babae sa tabi ng isang estudyante sa ika-8 hilera. Katulad ng ibang estudyante, busy din siya, pero malapit na siyang maging isa sa atin.Hinawakan ng dalaga ang kanyang mga balikat, at pagkatapos niyang ipihit ang kanyang ulo ay tinungo ng anino ang kanyang katawan.Lumipas ang ilang minuto, at isa na siya sa amin.Hinawakan niya ang mukha, dinama ang uling dulot ng basang usok.Nakataas ang kanyang paa mula sa lupa habang ang nagbubuga ng usok mula sa kanyang bibig ay kumokonekta sa mga babae.Nag-intertwined ang usok at nabaluktot ang kanilang mga ulo. Kitang kita ko ang kanilang paghihirap habang ang kanilang katawan ay unti-unting natatakpan ng uling, ang kanilang mga mata ay umiiyak sa itim na luha. Bumuka ang kanilang mga bibig at lumabas ang napakaraming usok. Lumipad kung saan-saan ang maliliit na sphere na gawa sa soot, na isa-isang sinisinghot ng mga estudyante. Halos hindi sila umubo, bumahing at gumagagal habang sinusubukan
Si Charies Hopkins ay kilala sa kanyang bayan sa pagiging makasarili, sakim na bata. Sa kanyang paglaki, napagtanto niya na mayroon siyang isang espesyal na regalo. Pero naging dahilan pa ito ng pagiging bilib niya sa sarili at judgemental.Ang gusto lang niya sa buhay ay parangal, na ipagyayabang niya sa lahat.Bumulong siya, "Tsk,"Narinig ito ni Emily. Wala siyang ideya kung ano ang nangyayari.Gusto lang niyang sumama sa kanya para makipagtambal. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. Ang mga uri ng Tao tulad ni Charies ay mukhang mahirap kumbinsihin.Siya ay nanginginig, mahirap para sa kanya na gumawa ng isa pang hakbang. Pilit siyang pinipilit ng utak niya na huwag sumigaw o tumakas, malalagay siya sa lugar ng panganib.Pero hindi niya kaya.Si Emily ay may malaking takot sa mga kakaibang bagay. Palagi siyang sumisigaw tuwing nanonood siya ng horror movie, bawat segundo nito. Ang nararanasan niya ngayon ay mas nakakadugo pa.