"Luke, hindi mo naiintindihan. Kung mawala si Ana, magiging malaya ka. Magiging malaya tayo. Kaya kong ibigay sa’yo ang lahat, ang pagmamahal na hindi kayang ibigay ng kahit sino!"Tila nawalan na ng pasensya si Luke. "Shiela, tigilan mo na ito! Ayokong mas lalong mawala ang respeto ko sa’yo! Kung talagang mahal mo ako bilang pamilya, hihinto ka na. Hindi kailanman mangyayari ang iniisip mo!"Sa puntong iyon, hindi na napigilan ni Shiela ang kanyang emosyon. Napaupo siya sa sahig ng grocery store, hawak ang ulo, habang umiiyak nang malakas. "Hindi mo naiintindihan, Luke. Hindi mo naiintindihan kung gaano kasakit na makita kang masaya sa piling ng iba. Hindi mo alam kung gaano kabigat ang pakiramdam na malaman na kahit kailan, hindi ako magiging sapat para sa’yo."Habang nakatitig si Luke kay Shiela, isang halo ng galit, awa, at pagkabigo ang makikita sa kanyang mukha. Tumalikod siya, pilit iniipon ang sarili, bago muling nagsalita. "Shiela, ito na ang huling beses na pag-uusapan nati
Nang makita ang ekspresyon ni Belle, agad niyang nilapitan ito. "Ana," tawag niya, ang boses niya’y puno ng pag-aalala. "Narinig mo ba ang nangyari?"Nagkunwaring naguluhan si Belle habang iniwas ang tingin, pilit na pinipigilang lumuha. "Ano iyon, Luke? May pinag-usapan ba kayo ni Shiela?" tanong niya, pilit na binibigkas ang mga salita sa kabila ng bigat sa kanyang dibdib.Agad namang umayos si Luke, tila nag-iisip ng paraan para mapagaan ang sitwasyon. "Wala, Ana. Nag-uusap lang kami tungkol sa gatas ni Anabella," mabilis niyang sagot, pilit na ngumingiti kahit halatang may tensyon.Sumabay naman si Shiela sa palabas ni Luke, agad na nagkunwari rin. "Oo nga, Ana," sabi nito, habang kunwaring abala sa pagtitingin ng mga gatas sa baby section. "Kasi lumalaki na rin si Anabella, baka kailangan na nating palitan ang gatas niya ng mas angkop para sa edad niya."Bahagyang natigilan si Belle, ngunit pinilit niyang panatilihing kalmado ang ekspresyon niya. "Ganun ba? Mabuti naman at pinag-
Habang nakaupo sa sala, tahimik na nag-iisip si Luke. Hawak niya ang isang baso ng tubig, ngunit hindi niya magawang uminom. Paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang mga sinabi ni Shiela noong bata pa sila. Noon, inakala niyang ang pagtatapat nito ng “crush” sa kanya ay simpleng ihip ng kabataan—isang bagay na maaaring kalimutan habang tumatanda. Ngunit ngayon, malinaw na hindi na iyon simpleng paghanga.“Bakit hindi siya nagbabago?” tanong niya sa sarili, habang pinagmamasdan ang liwanag ng araw na pumapasok sa bintana. “Sa tagal ng panahon, hindi niya ba natutunang tanggapin na magkapatid kami, kahit hindi man kami magkadugo? Pamilya ang turing ko sa kanya. Paano niya nagawang ilagay ang ganitong bigat sa pagitan namin?”Sinubukan niyang balikan ang mga alaala nila noong bata pa sila. Napabuntong-hininga siya habang naiisip ang masayang mga tagpo—si Shiela, laging masayahin, laging sumusunod sa kanya saanman siya magpunta. “Kuya Luke, balang araw gusto kong maging tulad mo. Gu
Sa kabilang banda, si Shiela ay nasa kwarto nito, nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang isang picture frame na naglalaman ng litrato nila ni Luke noong bata pa sila. Napuno ng luha ang kanyang mga mata habang kinakausap ang larawan.“Bakit hindi mo makita kung gaano kita kamahal, Luke? Bakit hindi mo maibigay sa akin ang pagmamahal na kaya kong ibigay sa’yo nang buo?” Ang kanyang boses ay puno ng sakit at desperasyon.Binaba niya ang larawan at tumingin sa salamin. “Kung hindi kita makuha nang maayos, ano pa bang dapat kong gawin? Ano pa bang paraan para mapansin mo ako?” Napuno ng galit ang kanyang mukha, at isang mapait na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. “Hindi ko hahayaan na si Belle ang magpatuloy na maghari sa buhay mo, Luke. Ako ang nararapat sa'yo. Ako.”Si Shiela ay galit na galit, tila nawawala sa sarili. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha at poot habang isa-isa niyang pinagbabasag ang mga gamit sa paligid. “Bakit? Bakit hindi niya ako kayang mahalin?” sigaw niya hab
Madilim ang paligid, tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag. Si Belle ay nakaupo sa rocking chair, hawak ang natutulog na si Baby Annabella. Sa kabilang bahagi ng bahay, naririnig ang mahinang tunog ng mga papel na binubuklat ni Luke sa study room.Belle (mahina, halos pabulong habang pinapatulog si Annabella):"Anak, patawarin mo si Tita Belle. Hindi ko ginusto ang lahat ng ito. Pero kailangan kong gawin ito para sa'yo... para sa atin."Tinitigan niya ang inosenteng mukha ng bata, tila may bigat sa kanyang dibdib.Tumunog ang cellphone ni Belle. Agad niyang sinilip ito at sinagot nang walang ingay.Belle (mahina ang boses):"Hector, anong balita? May nakikita ka pa bang mga tauhan ni Shiela sa paligid?"Hector (sa kabilang linya, seryoso ang tono):"Belle, andito pa rin sila. Tatlong lalaki ang nakapuwesto sa labas ng bakod. Mukhang nagmamatyag. Pero hindi sila basta-basta kikilos. Malinis ang galaw nila, parang mga propesyonal."Belle (napatingin sa natutulog na bata,
Madilim ang paligid habang mabilis na naglalakad sina Tomas at Mario sa makipot na eskinita. Ang bawat yapak nila’y parang dumadagundong sa tahimik na gabi. Tanging liwanag ng buwan ang nagbibigay gabay sa kanilang daan. Halata ang kaba sa mukha ni Mario habang palinga-linga ito, waring naghahanap ng anino ng panganib."Umalis na tayo, Mario," sabi ni Tomas, mahigpit na hinawakan ang braso ng kaibigan. "Kung magtatagal pa tayo dito, baka pati tayo madamay. Hindi natin pwedeng ilagay ang buhay natin sa peligro.""Hindi mo ba naiisip si Rico?" tanong ni Mario, halatang nag-aalala. "Paano kung bumalik siya? Hindi ba niya tayo mahahanap? Alam niyang hindi natin kayang tapusin ang ganitong klaseng gawain."Napabuntong-hininga si Tomas. Nilingon niya si Mario, halata ang bigat ng desisyon sa kanyang mga mata. "Kung gusto mong mahuli at makulong, sige, magpaiwan ka. Pero ako, Mario? Hindi ko kayang hayaan na mauwi sa wala ang desisyon nating ito. Hayaan mo na si Rico. Pinili niyang sundin si
Sa bawat hakbang, tila mas lalo silang hinihigpitan ng dilim. Ang bawat ingay ng yapak, bawat ihip ng malamig na hangin, at ang bawat tunog ng malayong makina ay parang mga hudyat ng kamatayan na nakaamba sa kanila. Hindi nila magawang huminga nang maluwag; para bang kahit ang hangin ay nagiging pabigat sa kanilang bawat hakbang. Ngunit sa kabila ng lahat, walang naglakas-loob na umatras. Ang desisyon nilang tumalikod sa utos ni Shiela ay isang desisyong pinanday ng takot, galit, at muling pagbangon.“Rico,” mariing bulong ni Tomas habang sinusulyapan ang paligid. “Kung hindi ka sigurado, sabihin mo na ngayon. Dahil kapag nahuli tayo, hindi tayo makakalabas ng buhay.”Tila napako si Rico sa kanyang kinatatayuan. Halata sa kanyang mukha ang magkahalong guilt at takot. “Sigurado ako,” sagot niya, ngunit tila mas para sa sarili niya ang mga salitang iyon. Mahigpit ang hawak niya sa baril na tila bigat ng kanyang konsensya. “Hindi ko na kayang gumawa ng masama para kay Shiela. Pero… paano
Pagkatapos ng tawag, napaupo si Shiela sa gilid ng kama, ang kanyang mga kamay mahigpit na nakatikom. Ang katahimikan ng kwarto ay tila tumutunog sa bawat tibok ng kanyang puso. Hindi maikakaila ang galit sa kanyang malamlam ngunit nanlilisik na mga mata. Nang muling mapako ang tingin niya sa kawalan, para siyang isang bagyong nagbabantang sumambulat anumang oras. "Ang pagtakas niyo ay isang malaking pagkakamali," bulong niya sa sarili, ang bawat salita puno ng galit. "Tomas, Rico, Mario... Hindi niyo alam kung anong nilalaro niyo. Kapag nahanap ko kayo, wala nang makakapigil sa akin." Samantala, sina Tomas, Rico, at Mario ay pilit na hinahanap ang kanilang susunod na hakbang. Ang dilim ng gabi ay parang walang katapusang bangungot, bawat tunog ng kanilang yapak sa masikip na eskinita ay tila tumatama sa kanilang konsensya. "Rico, bilisan mo!" sigaw ni Tomas habang hinihila ang kaibigan. "Hindi ito ang oras para magpahinga!" "Hindi ba't sinabi mong magpapahinga muna tayo?" sin
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu