Two chapters updated for today... next is SPG pa, and for the following chapters. Pls let me know what's on your mind for the next chapter. Let's make it wild, right? Pls follow me also! May fb page rin ako, Samalenyang Manunugid. Pls do follow me for more updates and stories. Thank you. Tomorrow again!
Kinabukasan, tila walang bakas ng tensyon sa hapag-kainan. Pero sa ilalim ng bawat sulyap, ng bawat ngiti, ay nagkukubli ang tensyon na bumabaga. Nakaupo si Salvi sa tapat ni Hector, ngunit ang ngiti niya ay nakatuon kay Aidan—na tila ba sinasadya ang bawat biro, bawat sulyap, bawat bulong."You should come with me tonight," sambit ni Aidan habang hinihigop ang kape. "There's a party on the next island. Masaya 'yun. Just a small group."Bago pa man makasagot si Salvi, nagsalita na si Hector. Malamig. Matigas. "She’s not here to party. She’s here to be punished."Tumahimik ang mesa. Ngunit ngumisi lang si Aidan at tumingin kay Hector. "Uncle, she’s not a prisoner. Besides, one night won’t hurt."Ilang segundo ng katahimikan. Hanggang sa sa wakas, tumango si Hector. "One hour. No more."Ang isla ay hindi niya alam na parte ng estate ni Hector. Maliit ito, may pribadong villa at open deck kung saan nagaganap ang party. May malambot na ilaw, lounge music, at mamahaling alak.Suot ni Salvi
Hindi mapakali si Salvi.Habang nakaupo sa mahaba at mamahaling hapag-kainan, panay ang sulyap niya sa dulo ng mesa kung saan naroon si Aidan—kalmado, nakangiti, at parang walang ginawang makapanindig-balahibong biro kani-kanina lang.Ang mga salitang iyon ay umalingawngaw sa utak niya mula pa kaninang iabot siya sa breakfast nook. May ibang ibig sabihin iyon. Hindi lang iyon simpleng biro.At ang mas kinaiinis niya—parang walang pakialam si Hector.Tahimik itong kumakain, marahan ang galaw, pero tila wala sa paligid ang isipan. Ni hindi siya sinulyapan. Ni hindi sumulyap kay Aidan, na ngayon ay parang sinadya pang umupo sa tapat niya para lang magpakita ng presensya.Biglang nagsalita si Aidan habang tinutulungan ang isang staff sa paglalatag ng mga dokumento ng proyekto sa villa. “Uncle, I can help with the planning,” sabay tingin kay Salvi.Parang may subtext ang mga mata niya—parang ang gusto niyang ipahiwatig, "Don’t worry. I’ll be around."Tumigil si Hector sa pagkain at tumingi
Tahimik ang kwarto. Tanging marahang tik-tak ng antique na relo sa dingding at ang mababaw na paghinga ng dalawang katawan ang naririnig.Magkadikit ang kanilang mga katawan sa ilalim ng puting kumot. Mainit pa ang balat nila mula sa init ng sandaling nagdaan, at kahit pa nakapikit si Salvi, ramdam niyang gising pa si Hector. Naroon ang marahang paghaplos ng mga daliri nito sa kanyang braso—paulit-ulit, parang sinasaulo ang bawat pulgada ng balat niya.Nakapatong ang ulo ni Salvi sa dibdib ni Hector. Ramdam niya ang tibok ng puso nito—mabilis pa rin, tila may hinahabol.“Hindi ko alam na ganito ka magalit,” mahina niyang biro, pilit pinapatawa ang sarili kahit tila may buhol sa kanyang lalamunan.Napatawa si Hector, malalim at bahagyang masakit. “Hindi ako galit, Salvi,” bulong nito. “Nainggit ako.”“Nainggit?”“Doon sa tanong mo. Kung hanggang kailan mo ako pagsasawaan.” Tumingin ito sa kisame, hindi agad nagsalita. “Ikaw lang ang taong natanong ako ng ganyan. Na para bang… ako ang na
Nagising si Salvi sa banayad na init ng araw na dumadampi sa kanyang mukha. Ang unang naramdaman niya ay ang bigat ng isang braso na nakapulupot sa kanyang baywang—ang braso ni Hector. Nakaunan siya sa dibdib nito, ramdam ang bawat pagtaas at pagbaba ng hininga ng lalaki. Sandali siyang nanatili roon, nakikinig sa tibok ng puso nito, na parang musika na gusto niyang ulit-ulitin.It was their first time sleeping together, iyong tipong naumagahan na silang pareho habang magkatabi at kapwa hubad.Dahan-dahan niyang iniangat ang mukha at tiningnan ang lalaking natutulog sa tabi niya. Walang bakas ng tikas o kasungitan na madalas nitong ipinapakita kapag gising. Sa halip, para itong batang walang dinadalang bigat sa mundo.“Ang gwapo mo, kahit tulog ka,” bulong niya sa sarili, halos mahina na parang ayaw niyang magising ito.Napakagat-labi si Salvi nang maalala ang mga nangyari kagabi—ang halik na puno ng init, ang mga yakap na parang gusto siyang gawing pag-aari, at ang mga salitang hindi
Maaga pa nang nakarating sila sa bahay—mga bandang alas kwatro ng hapon, kaya nagpasya si Salvi na maglakad-lakad muna sa dalampasigan. Walang ibang tao roon kundi ang alon, ang malamig na hangin, at ang mga bakas ng yabag niya sa buhangin.Mahigit isang buwan na siyang naninirahan sa isla, at sa hindi inaasahang paraan, parang nasasanay na siya. Sa katahimikan. Sa mga taong naroon. Sa kawalan ng cellphone at internet. Kung dati ay hindi niya ma-imagine ang buhay na walang social media, ngayon ay tila mas tahimik ang mundo. Mas totoo.Tanging sa telebisyon na lang siya nakikibalita sa nangyayari sa labas. At sa tuwing napapanood niya ang ama—seryoso sa mga meeting, mabagsik sa mga panayam—napapangiti siya. Kahit palagi siyang pinapagalitan at kinokontrol, hindi niya maitatanggi… nami-miss niya ito.Habang naglalakad siya pabalik ng villa, may narinig siyang yabag mula sa likod. Paglingon niya, si Hector iyon—nakabihis na ng v-neck collar na puting polo at gray na jogger pants. Simpl
Itaas-baba ang ginagawang galaw ni Salvi sa ibabaw ni Hector—banayad sa simula, tila isang sayaw na sinusundan ang kumpas ng bawat buntong-hininga. Sa ilalim ng malamlam na liwanag ng buwan, tanging silweta ng kanilang mga katawan ang nagsasalita ng kasabikan at silakbo ng damdamin.Nakakapit si Hector sa gilid ng upuan ng sasakyan, ang mga mata'y nakapikit habang ninanamnam ang bawat giling, bawat pagdampi ng balat ng babae sa kanya. Matagal na siyang hindi nadala sa ganitong pagnanasa—isang uri ng pagkabaliw na hindi na niya napigilan.Ngunit sa gitna ng sarap, biglang sumagi sa kanyang isipan ang damdaming pilit niyang ikinukubli.Si Salvi... ang kanyang inaanak... ngunit bakit ganito? Bakit sa tuwing magkasama sila ay tila wala nang ibang mundo?Idinilat niya ang kanyang mga mata at tumambad sa kanya ang tanawin ng dalagang halatang nilulukob ng matinding sensasyon—ang pawisang balat nito, ang pagkisay ng balakang sa bawat salubong sa kanya. Parang nawala na rin ito sa katinuan, na