Tied by the Contract with the Cold Billionaire Ceo

KABANATA 1

‎

‎“Ang Araw na Nagsimulang Gumuho ang Lahat”

‎

‎

‎Tahimik ang umaga sa maliit na bahay ng mga Monte. Ang liwanag ng araw ay dumaraan sa manipis na kurtina. Althea Monte just stands up, holding a cup of coffee na kanina pa lumamig. Hindi niya ito iniinom. Kanina pa siya nakatitig sa kawalan, tila ba hinahabol ng isipan ang isang katotohanang ayaw niyang tanggapin.

‎

‎Sa mesa, nakakalat ang mga sobre ng bangko, mga resibo, mga bayarin,at mga papel na may pulang marka ng OVERDUE.

‎

‎Two weeks has passed when that time happened 

‎

‎“Althea…”

‎

‎Napalingon siya sa boses ng kanyang ina, si Isabel Monte, na nakatayo sa may pintuan ng kusina. Payat na ang mukha nito, bakas ang ilang gabing walang tulog. Sa mga mata nito, naroon ang pag-aalala, ang hiya, at ang bigat ng pagkabigo.

‎

‎“Please just eat wag puro kape lang,” mahinang sabi ng kanyang ina. “Magdamag ka nang gising.”

‎

‎Umiling si Althea. “Hindi ako gutom, Ma.”

‎

‎But her mother know Althea is hungry food lover ang anak niya kaya alam niya iyon but in this situation nag iba ang anak, and she  also know why

‎

‎Sa kabilang silid, maririnig ang mahinang ub9 ng kaniyang ama, si Ramon Monte. Dati itong matikas, punô ng pangarap at lakas ng loob. Ngunit ngayon, halos hindi na makabangon sa kama, nilulunod ng sakit at ng sariling pagsisisi.

‎

‎Ang ama niya ang dahilan kung bakit sila nalubog.

‎

‎Isang maling desisyon.

‎

‎Her father was once own a simple company, ang Monte perfume, noon ay isa itong sikat na perfume pero dahil sa maling sdsisyon,  pinapasok ng kaniyang ama ang half brother nito sa kanilang negosyo pinagkatiwalaan niya ito na naging sanhi rin ng kanilang pag lubong, Ngayon ay puno na sila ng utang at ang kanilang kuompanya ay naibinta nang hindi man lang nila nalalaman

‎

‎Unng dumatinf ang mga listahan ng utang, sumunod ang mga tawag ng bangko, pati mga mapagkakatiwalaang staff ng Monte group ay tinatawag na rin, naibinta na ang kaniyang kompanya naiwan pang lubog sa utang ang kaniyang ama

‎

‎One hundred million

‎

‎Iang halagang imposibleng mabayaran ni Althea, iyon lang naman ang halaga ng kaniyang lahat na utang

‎

‎Kagabi pa lang ay may dumatinf g  tatlong lalaki sa kanilang bahay.

‎

‎“Babayaran ko,” anang kanyang ama noon, nanginginig ang tinig. “Bigyan ninyo lang kami ng panahon.”

‎

‎Ngumiti lamang ang isa sa mga lalaki. Isang ngiting walang kabutihan. “May panahon kayo,” sabi nito. “Huling palugit na lang ito sabi ni madam.”

‎

‎Pati siya ay Hindi alam kong anong gagawin, wala silang mahingan ng tulong dahil Hindi niya rin alam kong mayroong ba lsilang kamag anak.

‎

‎

‎---

‎

‎Dalawampu’t isang taong gulang si Althea. Siya lamang ang nag iisang anak ng mga monte. May mga pangarap siyang simple lamang makapagtapos ng pag-aaral, matulungan ang kanyang mga magulang, maranasan ang payapang buhay na matagal na nilang minimithi. Wala siyang ambisyong yumaman. Masaya na siya sa pagiging ordinaryo.

‎

‎

‎Sa pader ng kanyang maliit na silid, may nakasabit na lumang larawan nila ng pamilya. Nandoon ang mga ngiti na tila ba nagmula sa ibang panahon panahong hindi pa bumabagsak ang mundo nila.

‎

‎Hinawakan niya ang kwintas na suot niya isang simpleng pilak na regalo ng kanyang ama noong siya’y magtapos ng high school.

‎

‎'Anak, saan man ka dalhin ng buhay, tandaan mong karapat-dapat kang maging masaya.'

‎

‎Ngayon, ni hindi niya alam kung may karapatan pa ba siyang mangarap.

‎

‎

‎---

‎

‎Bandang hapon may dumating na bisita.

‎

‎Isang itim na kotse ang huminto sa harap ng kanilang bahay. Hindi iyon karaniwang sasakyan sa kanilang kalye masyadong makintab, masyadong mahal. Napasilip sa bintana si Althea, may kaba sa dibdib.

‎

‎Mula sa loob ng kotse, bumaba ang isang matandang babae, elegante ang kilos kahit bahagyang nakayuko dahil sa edad. May kasama itong isang lalaking nakasuot ng itim na amerikana, mukhang bodyguard.

‎

‎“Ma,” mahinang tawag ni Althea, “may bisita tayo.”

‎

‎"huh? At sino naman kaya yan" 

‎

‎Hindi sila agad kumatok. Parang tinitimbang muna ng mga mata ng matanda ang bahay ang simpleng anyo, ang kupas na pintura, ang tahimik na depresyong ramdam hanggang sa labas.

‎

‎Pagkaraan ng ilang sandali, marahan itong kumatok.

‎

‎Si Althea ang nagbukas ng pinto.

‎

‎

‎

‎“Ako si Doña Celestia De Muerte,” pakilala nito sa mahinahon ngunit matatag na tinig. “May mahalaga akong pakikipag-usap sa inyong pamilya.”

‎

‎Napalunok si Althea. “Po… pumasok po kayo.”

‎

‎Sa loob ng kanilang maliit na sala, lalo pang naging malinaw ang agwat ng kanilang mundo. Ang simpleng sofa laban sa mamahaling baston ng matanda. Ang amoy ng lumang kahoy kapalit ng pabangong banayad ngunit mamahalin.

‎

‎Kasunod ang kanyang ina. At kahit mahina pa, ipinilit ng kanyang ama na bumangon at lumabas mula sa silid.

‎

‎“Tila hindi kayo inaasahang bisita,” wika ni Ramon habang nauupo. “Ngunit malugod po naming kayong tinatanggap.”

‎

‎Ngumiti nang bahagya ang matanda. “Im not here for formalities. Dumito ako dahil sa isang utang na loob at sa isang alok.”

‎

‎Nagkatinginan ang mag-asawa. Nanginginig ang mga kamay ni Isabel sa kanyang kandungan.

‎

‎“Isang lalaki ang minsang nagligtas sa akin,” patuloy ni Doña Celestia. “Isang lalaking hindi humingi ng kapalit. Iyon ay kayo, Ginoong Ramon Monte.”

‎

‎Nanlaki ang mga mata ni Ramon. “Ako po?”

‎

‎“Dalawampu’t limang taon na ang nakalipas. Sa isang kalsadang binaha. Inihatid ninyo ako sa ospital. Kung hindi dahil sa inyo, matagal na akong patay.”

‎

‎Unti-unting bumalik sa alaala ni Ramon ang isang gabing matagal na niyang kinalimutan isang matandang babaeng sugatan, isang desisyong tumigil upang tumulong kahit alam niyang mapapahamak siya sa trabaho kinabukasan.

‎

‎“Hindi ko po iyon ginawa para sa kapalit,” mahinang sabi ni Ramon.

‎

‎“Alam ko,” tugon ng matanda. “that's why I'm here. Upang bayaran ang utang na loob.”

‎

‎Sandaling tumahimik ang lahat.

‎

‎Saka dahan-dahang tumingin si Doña Celestia kay Althea. Parang sinisipat siya mula sa kanyang mga mata hanggang sa paraan ng kanyang pagkakatayo.

‎

‎“May anak kayong babae,” sabi nito.

‎

‎“Opo,” tugon ni Isabel, kinakabahan. “Si Althea po.”

‎

‎Tumango ang matanda. “May apo akong lalaki.”

‎

‎Napapitlag ang dibdib ni Althea sa kakaibang ganda ng tinig nito.

‎

‎“Siya ang tagapagmana ng lahat ng ari-arian na aking itinayo. Ngunit higit sa kayamanan, ang nais ko lamang ay ang kanyang kaligayahan bago ako tuluyang pumanaw.”

‎

‎Napalunok si Althea. Hindi pa niya nauunawaan ang direksiyon ng usapan, ngunit may mabigat nang kaba sa kanyang sikmura.

‎

‎“May sakit po ba kayo?” tanong ni Isabel.

‎

‎Bahagyang ngumiti ang matanda. “Hindi na ako magiging bata muli. At nais kong makita ang aking apo na may sariling pamilya bago tuluyang mawala ang aking mga mata sa mundong ito.”

‎

‎Tumigil ito sandali, saka malumanay ngunit matalim ang tinig na binitiwan niya ang mga salitang babago sa kapalaran ni Althea.

‎

‎“Ang alok ko ay isang kasal.”

‎

‎Parang biglang nawala ang hangin sa silid.

‎

‎“Kasal… po?” halos pabulong na sambit ni Ramon.

‎

‎“Sa pagitan ng aking apo at ng inyong anak.”

‎

‎Tumayo si Althea sa gulat. “Po?”

‎

‎Tumingin ang matanda sa kanya nang diretso. “Babayaran ko ang lahat ng utang ng inyong pamilya. Bibigyan ko kayo ng proteksiyon laban sa mga taong naniningil sa inyo. Sisiguraduhin kong hindi na kayo muling maghihirap.”

‎

‎Nanlamig ang buong katawan ni Althea.

‎

‎“Kapag tinanggap ninyo ang kasunduang ito,” dugtong ni Doña Celestia, “ang inyong anak ay magiging asawa ng aking apo.”

‎

‎Isang katahimikan ang bumalot sa silid isang katahimikang mas mabigat pa sa anumang sigawan.

‎

‎“we won't allow it,” Isabel bravely said. “Hindi namin ibebenta ang aming anak.”

‎

‎Tumingin ang matanda sa kanya nang may pag-unawa. “Hindi ito bentahan. Isa itong kasunduan.”

‎

‎Lumapit ito kay Althea. “Hindi ko kayo pipilitin.”

‎

‎Napasinghap si Althea.

‎

‎Sa isip niya, bumalik ang imahe ng mga lalaking kumatok sa kanilang pinto. Ang malamig na ngiti. Ang banta sa bawat titig.

‎

‎Unti-unting bumaba ang kanyang mga mata sa sahig.

‎

‎Isang pirma.

‎

‎Kung Hindi niya ito tatanggapin siguradong wala na siyang ibang magawa pa upang mabayaran ang kaniyang utang, dahil kahit na mag trabaho pa siya ng double Hindi pa rin iyong magiging sapat.

‎

‎

‎Tinignan niya ang matanda at tumingin rin sa kaniyang magulang, kita ang paghihirap sa kaniyang Mukha, ayaw na niyang pahirapan pa sila kaya matapang niyang tinignan ang matanda

‎

‎"if I can,I will" 

‎

‎