Billionaire's Possessive Love

DASHA

Sa mahinang liwanag ng aking silid ay mayroon akong naramdamang papalapit sa akin. Kinabahan ako, ‘pagkat mabigat ang bawat hakbang na iyon. 

“Huwag kang lumapit sa akin, please . . .” Napa atras ako at nakaramdaman ng takot, nang mamukaan ko siya. 

Hindi niya ‘ko pinakinggan. 

Napatitig ako sa nakabukas niyang itim na polo, napalunok ako nang maramdaman ang matigas at maskulado niyang dibdib. Bahagya akong umatras upang makalayo sana sa kanya, pero mas lalo lang itong lumapit hanggang sukulin ako ng pader. 

Napasinghap ako nang hawakan at himasin niya ang aking ibaba! 

“Hanggang kailan mo 'ko tatakasan?” malamig niyang salita.

Napayuko ako habang nanginginig. 

Pinilit kong pakalmahin ang aking sarili. 

“H-Hindi—”

Natigilan ako sa pagsasalita nang muli kong maramdaman ang paghimas niya sa aking ibaba. Nanghihina akong tumingin sa kanya. Lalo, nang hagurin ng kanyang hinlalaki ang aking labi.

“Dasha . . .”

Napapikit ako nang maramdaman ang mainit niyang hininga sa aking tainga. 

“Huwag mo nang tangkaing iwanan ako. Kaya kitang sundan, hanggang sa kamatayan mo.”

Nag-init ang aking mukha sa kanyang sinabi. 

Gustuhin ko mang sumigaw pero hindi ko na inabala ang aking sarili. Alam kong wala rin akong laban. At kung magmamatigas ako, siguradong pasakit lang ang matatamo ko. 

Kumalas ako ng tingin sa kanya nang maramdaman ang pagbagsak ng luha mula sa'king mga mata. 

Natahimik siya't bahagyang niluwagan ang pagkakulong ko sa kanyang bisig. Akala ko ay tuluyan na niya akong bibitawan, pero nagkamali ako nang bigla ako nitong siilin ng halik. 

“Ahhhh . . .” He groaned. 

Inaamin kong nakaramdam ako ng init sa kanyang ginagawa, ngunit pilit ko ‘yong pinigalan. 

 “Ayaw mo ba talaga sa’kin?”

Pumikit ako't hindi inabala ang sarili na sagutin siya. 

“Who do you want to be with? Tell me.” 

Nagulat ako nang bigla ako nitong hawakan sa'king pisngi. 

“Open your eyes, Dasha. Look at me.”

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Ramdam ko ang panginginig ng aking katawan. Gayunpaman ay buong lakas kong tiningnan ang lalaking nasa harapan ko. 

“Wala . . . wala akong gustong makasama. Please, Mr. Devaro, let me go. I’m begging you. Ayoko na . . .”

Nagsimulang manginig ang labi ko habang nakikiusap sa kanya. Halos pabulong lamang ‘yon, ngunit sapat upang marinig niya ang aking pagmamakaawa. 

Nagulat ako nang bigla niya ‘kong yakapin. Sa halip na pakinggan ay mas lalo siyang naging marahas sa kanyang ginagawa. 

Muli akong napapikit nang hawakan nito sa’king baywang saka niya hagurin ng dila ang aking leeg. Gustuhin ko man pumihlas, ngunit hindi ko magawa nang mas bumaba iyon at makaabot malapit sa aking dibdib. 

“Sabihin mong gusto mo sa'kin . . . sabihin mong gusto mo ang ginagawa ko— sabihin mo.”

Huminga ako nang malalim, nang maramdamang palalim nang palalim ang ginagawa niya sa'kin. Wala na'kong nagawa, kundi sundin na lamang ang inuutos niya. 

“I-I want you, Blaise . . . I want you . . .” halos wala nang boses na lumabas sa'king bibig. 

Napalunok ako nang ngumisi siya sa akin. Napatitig ako sa madilim niyang mga mata. Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin, at dalhin sa aking kama. 

Hiniga niya ‘ko saka marahas na hinalikan.

“Has he been here with you?”

Hindi ako kumibo. 

“Has he been here with you? Answer me!”

“Answer me!”

“No, no!” 

Napabalikwas ako mula sa pagkakatulog! 

Pawis na pawis at hinihingal.

“Dasha!” 

Napatingin ako kay Aica, ang aking assistant. 

“Dash, what’s wrong? Nananaginip ka?” nagtataka niyang tanong. 

Huminga ako nang malalim saka siya seryosong tiningnan.

“Are you okay? Do you need water?” she asked. 

Umiling ako at pilit na pinakalma ang sarili. 

“I’m fine, thanks!” sagot ko. “I probably just didn’t sleep well. I stayed up late last night, nag-revise ako ng script,” pagdadahilan ko. 

Kahit na alam kong hindi lang simpleng panaginip ang nangyari. Ito'y bangungot, ‘pagkat isa ‘yong alaala na pilit kong kinakalimutan sa loob ng limang taon.

Napatingin ako sa kawalan nang maalala ang pilipinas— kung saan patungo ang eroplanong sinasakyan ko. 

Makati . . . 

Muling kumabog ang dibdib ko, nang sumagi sa isipan ko ang lugar na ito kung saan naroon ang taong ayoko nang makita. 

Si Blaise . . .

Siya ang ikatlong anak ng pamilyang Devaro, kung saan ay kinatatakutan ng marami. Lalo na, sa lugar ng Makati. 

Limang taon na ang nakalipas na hindi ako tumapak sa lungsod na iyon. Limang taon, mula nang mangako ako sa aking sarili na hindi na babalik doon. Pero patungo ro'n ang destinasyon ko. 

Napakapit ako sa bag na hawak ko habang pababa ng eroplano. Ngayon pa lang ay nakararamdam na'ko ng takot, pero kailangan kong paglabanan ito. 

“I have no choice,” tulad nang pagpasok ko sa mundo ni Blaise noon. 

Agad na pumara ng taxi si Aica nang makalabas kami ng airport. Tahimik lang ako sa biyahe habang pinakikinggan ang pakikipag usap niya sa driver. 

Tumingin ako sa labas mula sa bintana pagkatapos ni Aica i-imporma ang address ng hotel na pagi-stay-an namin nito. 

Napangiti ako nang mula sa lobby ng hotel ay salubungin ako ng aking kaibigang si Kate— executive director ng Prime Vision Studios. 

“Finally, dumating ka rin,” aniya. 

“Pasensya na, alam mo naman dito sa Manila,” natatawa-tawa kong sabi habang nakikipag beso sa kanya. 

“Expected ko nang ‘yan ang sasabihin mo!” pabiro niyang sabi. “Anyway, nag-provide ako ng dress na susuotin mo. Pasensya na, alam kong pagod ka sa byahe pero kailangan mo mag-ready. May dinner tayo with the investors. Dapat kasi ‘di ba, kahapon pa? Baka bumuga na ‘yon ng apoy kung ‘di pa matuloy ngayon.”

Nagtataka ko siyang tiningnan. 

“Investors? Ilan ba? Saka akala ko tapos na ‘yan? Si Von Rosales, right?” sabi ko. 

Tumango si Kate. “Uhm, Y-Yes, si Von. Gusto ka kasing ma-meet. Actually, nakadalawang meeting na kami.”

Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan. Pero hindi na ako nakipagdiskusyon pa sa kanya. Mahirap magtiwala, pero siguro naman ay hindi niya ako lolokohin sa bagay na ito. 

“Okay na tayo, huh?” sabi niya. 

Huminga ako nang malalim bago umisang tango. 

“Okay ka lang ba? Parang malalim yata ang iniisip mo?” she asked. 

Tipid akong ngumiti, “Pagod lang siguro ako,” sagot ko. 

“Hayaan mo, hindi tayo magtatagal,”

Muli akong ngumiti. 

Sana nga, mula nang managinip ako tungkol kay Blaise ay hindi na'ko mapakali. Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari. 

Sana ay makisama sa akin ang panahon. Nawa'y walang pwedeng maging dahilan para mag-krus muli ang aming landas. 

Sana . . .