K-4

"Kumain na po kayo, sir," magalang na sabi ni Bea matapos ilapag ang pagkain ni Brandon sa mesa doon, sa gilid ng kanyang higaan.

"Nandito ka pa rin pala. Akala ko, suko ka na?" nakangising tanong sa kanya ng binata.

Pilit na ngumiti si Bea. "Kumain na po kayo, sir," tanging nasabi niya.

Sa totoo lang, hindi niya alam kung hanggang saan ang pasensya niya para kay Brandon. Kung kakayanin niya bang pahabain ang pasensya niya kung ganoon naman ang ugali ng aalagaan niya pero, naisip niyang wala siyang choice.

Wala siyang ibang mapupuntahan.

Mabait ang lola ni Brandon at libre siya sa lahat. Kahit anong pagkain ang gusto niyang kainin doon, walang problema. At kung sakaling may request siyang ulam, wala ring problema.

"Tsk. For sure wala ka ng ibang mapupuntahan kaya ka mag-i-stay dito para alagaan ako, tama?"

"O-Opo, sir," nauutal niyang sagot sabay yuko.

Narinig niya ang mahinang tawa ni Brandon. "Kung gusto mong tumagal dito at makaipon ng kakarampot na halaga, ayusin mo ang trabaho mo. Huwag iyong ikaw pa ang masusunod sa ating dalawa. Hindi ka boss. Ako ang boss sa atin. Kaya kung ano ang gusto ko, iyon ang masusunod. Hindi ikaw."

"Yes po, sir," nakayukong tugon ni Bea.

"Umalis ka na nga muna dito sa kuwarto ko. Tatawagin na lang kita kapag tapos na akong kumain."

Mabilis na tumango si Bea at saka umalis na ng kuwarto ni Brandon. Maingat niyang isinara ang pinto ng kuwarto nito at saka humawak sa kanyang dibdib. Naninikip ang dibdib niya. Matalim kung magsalita ang binata at talagang nanliliit siya sa mga sinasabi nito.

'Sabagay, totoo naman... caregiver niya lang ako. Sinasahuran. Wala akong karapatang magreklamo,' sambit ni Bea sa isipan sabay hingang malalim.

Nagtungo siya sa kusina para kumain na. Niyaya niya ang isang kasambahay doon na si manang Flor. "Manang, kumain na po tayo."

"Sige lang, ineng... busog pa ako. Ayos ka lang ba? Bakit ang lungkot ng mga mata?" tanong ni manang Flor sa kanya.

Malungkot siyang ngumiti nang matapos siyang magsandok ng kanin. "Si sir Brandon po kasi medyo masakit magsalita eh. Sanay naman po ako pero minsan talaga, hindi ko maiwasang masaktan."

Nilapitan siya ng matanda at saka hinawakan sa kamay. "Tiisin mo na lang. Ipasok mo sa tainga mo at saka mo ilabas sa kabila. Ganiyan talaga siya. Kulang kasi iyan sa pagmamahal. Namatay kasi ang mommy niya dahil sa stress sa daddy niya. Nambabae kasi ang daddy niya noon. Pitong taon pa lang siya noon nang maghiwalay ang mga magulang niya. Isang taon matapos maghiwalay, namatay ang mommy niya. Ang lola Laurel na lang niya ang nag-alaga sa kanya. Lumaki siyang sunod lahat ng gusto at naging pasaway. Namana niya ang ugali niyang ganiyan sa daddy niya. Iyong mommy niya kasi mabait iyon."

Tumango-tango si Bea matapos magsalita ni manang. "Kaya po pala. Kulang po siya sa atensyon. Kalimitan talaga sa mga ganiyang tao, nagiging masungit at bugnutin. At iyon na nga, masakit magsalita. Bahala na po. Magtitiis na lang ako. Kaysa naman doon ako bumalik sa tiyahin ko. Masakit din magsalita iyon tapos alila pa ako. Eh dito kahit naman masakit magsalita ang boss ko, mabait naman ang lola niya. At may sahod pa ako."

Bumuntong hininga si manang Flor. "Tiis lang, ineng.. malalampasan mo rin ang lahat ng pagsubok mo sa buhay. Kapag gumaling na si sir, malaki na ang ipon mo niyan. Puwede mo iyong gamitin at palaguin ang pera mo."

Naluluhang tumango si Bea. "Tama po kayo. Maraming salamat po, manang. Kain na po ako. Kain na rin kayo mamaya."

Idinaan na lang ni Bea sa kain ang sama ng loob niya kay Brandon. Nang matapos siyang kumain, nagpunta na siya sa kuwarto ng binata. Matalim itong nakatingin sa kanya.

"Bakit ang tagal mo, ha? Alam mo bang kanina pa kita tinatawag? Bingi ka ba?" galit na sabi ni Brandon sa kanya.

Napakurap siya sabay hawak ng mahigpit sa kanyang damit. "Pasensya na po, sir. Kumain po kasi ako sa kusina kaya po hindi ko po kayo narinig. Pasensya na po ulit."

"Tsk! Sana nagsabi ka agad kung kakain ka. Puwede kang mag-messsage sa akin. Palagi mong dalhin ang cellphone mo para kapag may iuutos ako, magme-message lang ako sa iyo o tatawagan ka. Naiintindihan mo ba? Ayoko sa lahat iyong pinaghihintay ako ng matagal," asik ni Brandon bago napailing.

"Pasensya na po talaga, sir. Hindi po mauulit," nakayukong tugon ni Bea.

"Oo na! Mukha kang kawawa sa itsura mo. After one hour bumalik ka dito dahil maliligo ako. Alalayan mo akong makapasok sa banyo. Ihanda mo iyong mauupuan ko doon pati na rin ang mga damit ko. Tatawagan kita kapag tapos na akong maligo."

"Opo, sir. Copy po," magalang niyang sabi bago kinuha ang pinagkainan ng binata.

Hinugasan na niya iyon dahil isang oras pa naman ang hihintayin niyang lumipas bago bumalik sa kuwarto ng binata. Habang naghihintay siya ng oras, nagwalis-walis na lang siya sa labas. Kapag kasi wala namang utos sa kanya si Brandon, wala naman siyang ibang ginagawa.

Makalipas ang isang oras, bumalik na siya sa kuwarto ng binata.

"Ikuha mo na ako ng damit at underwear. Ilagay mo sa banyo," utos ni Brandon sa kanya.

"Kahit anong damit po ba dito, sir?"

"Oo," walang ganang sagot ni Brandon.

Matapos niyang kumuha ng damit at ilagay sa banyo, inalalayan na niyang makalakad si Brandon patungo sa banyo. Nakakahakbang naman ng binata kahit papaano ngunit napakabagal at nanginginig ang kalamnan ni Brandon.

"Tangina talaga! Buwisit!" inis na sambit ni Brandon nang makapasok na siya sa loob ng banyo at naupo doon.

Pawisan ang noo ni Brandon dahil masakit ang kanyang biti at paa sa tuwing lumalakad. Ngunit hindi naman kasi sanay ng hindi naliligo.

"Ano? Bakit hindi ka pa umaalis? Balak mo pa yata akong panuorin habang naliligo?" masungit na sabi ni Brandon sa dalaga.

Napakurap si Bea sabay iling. "H-Hindi po, sir. Naghihintay lang po ako kung may iuutos pa po kayo. Kaya niyo na po ba ang sarili niyo dito?"

"Oo! Anong akala mo sa akin? Hindi ko kayang gumalaw? Na baldado na ako? Iyong pang ibabang parte lang ng katawan ko ang may problema ngayon pero kaya ko namang gumalaw kahit papaano! Umalis ka na! Mamaya mo na ako balikan dito after one hour!" sigaw ni Brandon sa kanya.

Napapitlag si Bea sa malakas na sigaw ni Brandon. Umaalingawngaw ang boses nito. Ngunit hindi na siya kumibo pa. Lumabas na lang siya ng banyong iyon bago hinawakan ang kanyang dibdib sabay hingang malalim.

'Kaya mo ito, Bea... kayang-kaya mo ito. Malalampasan mo rin ang lahat ng pagsubok,' wika ni Bea sa isipan sabay tingala upang pigilang umagos ang luha sa kanyang mga mata.