K-3

ISANG LINGGO ANG LUMIPAS, matapos ang nangyari sa club, isang linggo na ring naghahanap ng trabaho si Bea. Hindi niya talaga kaya ang trabahong mayroon ang kaibigan niyang si Baks.

"Ano? Nakahanap ka na ba?" tanong ni Baks sa kanya.

"Marami na akong nakita at pinagpasahan ng resume pero wala pang tumatawag. Panay kasambahay ang hanap o 'di kaya caregiver, pinatos ko na. Sana tawagan na ako ngayon. Pasensya ka na, Baks. Hindi ko talaga kaya ang trabaho doon sa club. Hindi ko kayang pasukan ako ng maraming stick."

"Ayos lang. Naiintindihan kita. Sana makahanap ka ng trabaho mo," wika ni Baks bago ngumiti ng tipid.

"Salamat, Baks. Wala talaga akong balak maging caregiver dahil nakaka-stress mag-alaga ng matanda. Pero malaki ang sahod. Sayang. Makakaipon din ako. Tiis na lang talaga."

"Oo kaysa naman pilitin mo ang sarili mo dito sa trabaho ko. At least diyan makakaipon ka. Batukan mo na lang iyong matandang aalagaan mo kapag pasaway," wika ni Baks sabay tawa.

Kinabukasan, nakatanggap ng message si Bea. Tanggap na siya bilang caregiver ng isang matanda. Laking tuwa niya dahil may trabaho na rin siya sa wakas. Nagpaalam at nagpasalamat siya kay Baks dahil stay in siya sa kanyang papasukan.

"Magandang araw po, nandito po ba si Miss Laurel? Iyong naghahanap ng caregiver?" tanong niya sa kasambahay ng malaking bahay na pinuntahan niya.

"Opo, dito nga. Kayo na siguro ang sinasabi niyang caregiver na dadating. Halika dito sa loob. Pumasok po kayo sa loob."

Nalula si Bea sa laki ng bahay doon. Lalo na sa maraming sasakyan na nakaparada sa malawak na garahe.

"Magandang araw po sa inyo. Ako po si Bea iyong kausap niyo po," magalang niyang sabi sa babaeng tingin niya nasa edad sixty.

"Magandang araw din sa iyo, hija. Ngayon na ang start mo. Nakahanda na rin ang magiging kuwarto mo. Iyong kasambahay ko ng si manang ang magpapaliwanag sa iyo ng mga gagawin mo. Basta, huwag mo sanang sukuan ang apo ko. Alam kong nakakainis siya pero sana, alagaan mo pa rin siya hanggang sa makalakad siya."

Kumunot ang noo ni Bea. "Apo? Akala ko matanda ang aalagaan ko?"

"Matanda na nga. Matandang walang pinagkatandaan. Ang apo kong si Brandon ang aalagaan mo. Nadisgrasya kasi siya sa sinasakyan niyang motor limang araw na ang nakalilipas. Makakalakad pa rin siya pero hindi agad-agad dahil nabugbog ng husto ang mga binti niya," paliwanag ni Miss Laurel.

"Okay sige po. Bahala na po. Gagawin ko ang best ko."

"Kapag nakita ko ang effort mo sa apo ko, mas tataasan ko pa ang sahod mo. Kaya sana, pilitin mong habaan ang pasensya mo. Kapag nakalakad na ulit ang apo ko, tapos na ang pagiging caregiver mo. Puwede ka na maghanap ng ibang trabaho. Iyong hindi ka mai-stress. Kaya sana, pilitin mong kumalma palagi at umintindi," nakikiusap nitong sabi.

Tumango na lamang si Bea. Sinamahan siya ng kasambahay doon sa kanyang kuwarto. At pagkatapos, itinuro ang kuwarto ni Brandon. Tatlong beses siyang kumatok doon bago niya binuksan ang pinto at pumasok. Laking gulat niya nang makilala ang binata.

"Ikaw? Ikaw ang aalagaan ko?!" bulalas ni Bea.

Ngumisi ang binata. "Wow! Ikaw pala na sumuntok sa akin! Bakit ikaw pa? Baka imbes na gumaling ako, lalo lang akong magkasakit dahil mapanakit ka! Umayos ka. Subukan mo lang akong saktan ulit, malilintikan ka sa akin," pagbabanta ni Brandon.

"Eh kung hindi sana kung anu-ano ang pinagsasabi mo sa club na iyon, hindi ka masasaktan! Manyakis ka kasi!" asik ni Bea sa binata.

: "Malay ko ba! Akala ko nga, isa ka sa mga bayarang babae doon dahil iyong suot mo, masyadong revealing. Sa tingin mo ba, walang magmamanyak sa iyo sa ganoong suot mo? Kung umasta ka akala mo malinis ka."

Humalukipkip si Bea. "Hindi naman talaga ako isa sa mga bayarang babae doon. Susubukan ko pa lang kaso hindi ko naman kaya. Nakakainit ng ulo kapag nababastos kaya iyon, nasaktan kita. Pasensya na. Walang wala kasi ako tapos kailangan ko ng pera kaya ayon, naisipan kong maging babaeng de pukpok. Kaso, hindi ko nga kaya, so ito ako ngayon. Caregiver mo. Ano pala ang nangyari sa iyo? Bakit ka nadisgrasya?"

"Hindi pa ba sa iyo sinabi ni lola?"

"Well, kasalanan mo naman kaya ka nagkaganyan. Iinom inom ka ng sobra tapos magmamaneho ka ng mabilis. Iyan, kinarma ka tuloy."

Naningkit ang mata ni Brandon. "Hoy, ikaw! Manahimik ka na nga lang diyan! Ikuha mo nga ako doon ng pagkain! Hindi iyong ang dami mo pang sinasabi na parang nanay kita. Bilis ang kilos!"

Umirap si Bea. "Okay po. Masusunod," aniya sabay alis.

Mabilis siyang kumilos para hindi magalit sa kanya ang binata. Pagkabalik niya sa kuwarto nito, inilapag niya sa mesa ang dala niyang pagkain.

"Ano? Ganiyan na lang iyan?" nakaarko ang kilay ni Brandon.

"Anong ganiyan na lang iyan? Ayan na ang pagkain mo. Kumain ka na."

Ngumisi ang binata. "Anong kumain na ako? Subuan mo ako! Kaya nga caregiver kita. Aalagaan mo ako! Bilisan mo ang kilos mo. Ano ba ang akala mo? Madali lang ang magiging trabaho mo? Malaki ang magiging sahod mo kaya dapat mong ayusin ang trabaho mo," mapagmataas na wika ni Brandon.

Mariing napapikit si Bea. Sa isip niya, ibang klase ang ugali ng binata. Masyadong mapagmataas at bossy.

"Ano? Bakit magpapasubo ka pa sa akin? Eh maayos naman yata ang mga braso at kamay mo?" inis na wika ni Bea.

"Ah nagrereklamo ka. Okay fine, hahanap na lang ako ng ibang caregiver," pananakot ni Brandon.

"Teka sandali!" sigaw ni Bea bago lumapit sa binata. "Pasensya na po, sir. Susubuan ko na po kayo," malumanay niyang sabi ngunit sa loob niya, nangingitngit na sa inis si Bea.

Kung alam niya lang na si Brandon pala ang aalagaan niya, hindi na sana siya tumuloy kahit malaki pa ang sahod. Buong akala niya kasi isang matandang uugod-ugod ang aalagaan niya pero hindi pala.

Parang sanggol na sinusubuan ni Bea si Brandon. Lalo pa siyang inaasar ng binata dahil sinasadya nitong maging makalat kumain.

"Ano ba? Talaga bang feeling baby ka, ha? Pati sa pagkain, ang kalat ng bunganga mo! Please lang naman po, sir... huwag po kayong masyadong makalat kumain dahil mahirap maglinis," nis niyang sabi bago pinunasan ang mga kalat sa gilid ng labi ni Brandon.

Sinusubukan ni Bea na kumalma ngunit sadyang umiinit ang ulo niya sa ginagawa ni Brandon.

Tumaas ang kilay ni Brandon. "Bakit ba panay ang reklamo mo diyan? Nag-apply apply ka bilang caregiver dito tapos magrereklamo ka? Ano ba sa tingin mo ang ginagawa ng caregiver, ha? Nagsasayaw?" mapang asar na wika ni Brandon.

Mariing pumikit si Bea. "Kung alam ko lang na ikaw pala ang aalagaan ko, hindi na ako tumuloy. Wala naman talaga akong balak maging caregiver sa totoo lang! Wala lang talaga akong pera!" hindi niya napigilang sigaw.

"Iyon na nga. Wala kang pera kaya magtiis ka bilang caregiver ko hanggang sa makalakad! Nasaan na iyong pagkain? Nagugutom pa ako!" wika ni Brandon sabay ngisi ng mapang asar.

Mariing napapikit si Bea, hindi niya maiwasang masaktan sa sinabing iyon ni Brandon ngunit anong magagawa niya? Isa lamang siyang dukha. Isa lamang siyang mahirap. Kaya kailangan niyang magtiis.

"Ano? Suko ka na agad? Hindi mo na ako kayang alagaan? Magsabi ka agad para makahanap kaagad ng papalapit sa iyo. Hindi iyong ikaw pa itong may ganang magsalita ng kung ano eh caregiver ka lang naman," mayabang na wika ni Brandon na lalong ikinasakit ng damdamin ni Bea.