K-5

"Kumusta ang pakiramdam mo? I hope na napapabilis ang paggaling mo ngayong may caregiver ka na. Huwag ka sanang masyadong masakit magsalita sa kanya para tumagal ang caregiver mo. Mahirap ka pa namang alagaan dahil sa ugali mo," wika ni lola Laurel.

Ngumisi si Brandon. "Bakit? Nagsumbong ba sa iyo ang babaeng iyon? Mukhang tanga eh."

Bumuga ng hangin ang matanda. "Wala siyang sinusumbong na kahit ano. Napapansin ko lang sa tuwing lalabas siya sa kuwarto mo, malungkot ang mga mata niya. At naririnig ko ang pagsigaw mo sa kanya. Huwag ka namang umastang parang binili mo ang pagkatao niya. Tandaan mo, lahat tayo pare-parehas lang. Pare-parehas lang na sa hukay ang bagsak natin kaya matuto kang maging mabuti sa kapwa mo."

Asar na pinatunog ni Brandon ang kanyang labi. "Lola, bakit parang kinakampihan niyo ang babaeng iyon? Parang nagmamalaki pa nga ang babaeng iyon! Parang ang gusto niya, siya pa ang masunod! Siya ba ang boss sa aming dalawa?"

Tumaas ang kilay ni lola Laurel. "Paanong nagmamalaki? Wala naman siyang pinagmamalaki. Sadyang mapagmataas ka lang, Brandon. Ayusin mo iyang ugali mo hangga't maaga pa dahil malapit na rin akong mapagod sa iyo. Wala akong ibang ginawa kun'di ang mahalin ka at alagaan ka. Pero iyong sinusukli mo sa akin, pagiging sakit sa ulo ko? Saan ba ako nagkulang ng pagpapalaki sa iyo? Bakit lumaki kang ganiyan ang ugali? Matigas ang puso at minamaliit ang taong hindi mo katulad ang estado sa buhay?" malungkot ang tinig na wika ng lola Laurel.

Napakurap ng ilang beses si Brandon. Kahit siya minsan ay hindi alam kung bakit hirap siyang maging mabait. Kung bakit hirap siyang maging mapagpakumbaba. Kung bakit hirap siyang magbigay ng kahit kaunting pagmamahap sa isang tao. Hindi niya rin alam kung bakit may galit sa puso niya.

Siguro, dahil kulang siya sa pagmamahal ng isang magulang.

At kahit pinalaki siya ng kanyang lola, hindi niya maiwasang mainggit sa mga kaibigan niyang kompleto ang pamilya. At galit na galit siya sa kanyang ama dahil sa ginawa nitong pambababae. Na kung saan siya ang naging dahilan para mawalanang mommy niya. Sa sobrang stress, hindi na kinaya ng mommy niya ang sakit.

Dagdag pa doon, hindi rin maganda ang ugali ng daddy niya. Mapagmataas ito at mapanglait.

"Mawawala ako ng isang linggo dito. Niyaya ako ng mga kaibigan ko na mag-relax. Hindi pa naman ako ganoon katanda. I'm only sixty years old at malakas pa. Hindi pa uugod-ugod. Gusto kong mag-relax muna. At ayoko munang isipin ka. Sa totoong lang, sumasakit ang ulo ko kapag naiisip ko ang mga pinaggagawa mo. Lalo na ang pagiging matigas ang ulo mo. Pakiusap ko lang sana huwag mong sasaktan ang damdamin ni Bea. Hindi mo alam ang pinagdadaanan no'n bago siya napunta dito. Matuto kang magkaroon ng awa sa kapwa mo."

Matapos iyong sabihin ng kanyang lola Laurel, lumabas na ito sa kanyang silid. Mariing napapikit si Brandon sabay asar na natawa.

"Tsk! Ano bang pakialam ko sa babaeng iyon? Basta wala siyang ginagawang katangahan, hindi ako magagalit sa kanya," inis niyang bulong sa sarili.

SAMANTALA, abala si Bea sa pagtutupi ng kanyang mga damit nang marinig niya ang tawag ni Brandon. Dali-dali siyang nagpunta sa kuwarto nito at hindi na nga natapos ang kanyang ginagawa.

"Wala na bang ibibilis pa ang paglakad mo? Kailangan kapag tinawag kita, ilang minuto muna ang lilipas bago ka makarating sa kuwarto? Nasaan ka ba? Hindi ba sinabi ko sa iyo na diyan ka lang palagi sa kuwarto mo? Para sa tuwing tatawagin kita, lalapit ka agad!" bulyaw sa kanya ng binata.

Napapitlag si Bea bago mahigpit na hinawakan ang kanyang damit. "P-Pasensya na po, sir.. nagtutupi po kasi ako ng damit, sir. Hindi na po mauulit, sir," wika niya sabay yuko.

Umarko ang kilay ni Brandon. "At talagang nangatwiran ka pa? Kasama ba sa trabaho mo sa akin ang pagtutupi mo ng damit? 'Di ba dapat ako ang priority mo? Bilisan mo ang kilos mo sa susunod! Ayokong naghihintay pa ako! Kaya nga tayo magkatabi ng kuwarto para isang tawag ko lang sa iyo, lalapit ka na agad eh!"

Napapakurap na lang si Bea sa malakas na pagsigaw sa kanya ni Brandon. Nanginginig ang kanyang kalamnan sa takot. Iwas na iwas siyang makagawa ng mali pero mukhang hindi niya iyon magagawa. Talagang magkakamali siya sa mata ni Brandon.

"Bilisan mo! Alalayan mo ako patungo sa banyo dahil kanina pa ako gustong dumumi! Tanginang ito eh! Napakabagal kumilos!"

Hindi na lang siya nagsalita. Inalalayaan na lang niya si Brandon patungo sa banyo. Padabog na isinara ni Brandon ang pinto ng banyong iyon.

Hinawakan ni Bea ang kanyang dibdib dahil naninikip iyon. Nangingilid na rin ang luha niya sa mata. Nanlalambot ang tuhod niyang umupo sa gilid.

'Hanggang kailan ko ba mararanasan ang ganito? Ang palagi na lang sinisigawan? Hanggang kailan ba ako magiging alipin ng mga taong mapagmataas?' lumuluhang wika ni Bea sa isipan.