Tinitigan ko si Alex nang matapos niyang sabihin 'yon. Naging mabait sa akin si Alex kahit may amnesia ako. He did everything for me. Sinuportahan niya ako sa lahat ng mga desisyon ko. After hearing what he said, hindi ako makapaniwala na ginawa ko iyon. Nagbaba ako ng tingin saka huminga nang malalim. I need to talk to him about it later. May gusto pa akong malaman mula kay Raul. Nag-angat ako ng tingin at tinignan siya. "Do you know where she is right now?" tanong ko. "Nasa mental hospital siya ngayon sa amerika" sagot nito. I pressed my lips together as I nod my head. I'm a bit shocked though after hearing that my 'bestfriend' is in the mental hospital. Should I be happy or sad? Karma niya ba 'yon sa ginawa niya sa amin ng kambal ko? Bumalik ako sa tabi ni Alex. He immediately wrapped his arms on my waist. Pilit akong ngumiti, still guilty. "So, saan iniwan ng grupo na 'yon ang kambal ni Theo?" Alex asked. Raul looked at us with a serious face, "Malapit lang dito sa lugar n
Habang nakaupo kami ni Alex dito sa may garden, biglang pumasok ang tauhan ni Alex. Pinaalam niya sa amin na dumating na si Raul—ang taong kinuha ko para hanapin ang isa pa naming anak. I flashed a friendly smile when I saw him walking inside the living room. Manghang nilibot nito ang tingin sa mansyon. He immediately smile when he saw us waiting for him here in the living room. "Raul..." I said as I shook my hand with him. "Ang ganda pala ng bahay mo, Tatianna" puri niya saka nilibot ang tingin sa loob. Simple akong natawa, "Hindi naman sa akin 'to" I glanced at Alex, "Sa fiancée ko 'to." Tumingin si Raul sa taong nasa tabi ko. Kinamayan din siya ni Alex saka simpleng nginitian. "Alex Visconti, Tatianna's future husband" pakilala nito sa kanyang sarili. "Raul po, sir Alex" malawak ang ngiting saad ni Raul. Tumingin ito sa akin, "Napakagwapo ng mapapangasawa mo, Tatianna" saad nito sa akin. Natawa si Alex sa sinabi ni Raul. Pinaupo agad namin siya sa pang-isahang upuan.
Umangat ang tingin ko kay Alex nang palapit na siya sa sofa dito sa loob ng office niya. Huminga ulit ako nang malalim para mabawasan ang kaba ko. Umusog ako kaunti sa gilid ng umupo siya sa tabi ko. Umangat ang kilay niya sa ginawa ko. Pinulupot niya ang kamay niya sa bewang ko at hinila palapit sa kanya. "Gusto mo na bang sabihin sa akin ang sasabihin mo ngayon? We can talk tomorrow kung hindi mo pa kayang sabihin" he muttered. Umiling ako, "Ngayon na para makausap agad natin siya" sagot ko. Nagsalubong ang kilay niya, "Who are we going to talk to?" I licked my lower lip, "Remember the day na pumunta dito si Roland?" "Yes. What about him?" Heto na. Sasabihin ko na. I hope he won't get mad na patago ko 'yong ginawa. Huminga ako nang malalim. "Pagkatapos niyang umalis... A-Ano....nagpatulong ako sa kakilala ko para h-hanapin ang isa pa nating anak" pikit matang saad ko. Ilang saglit pa ay wala akong narinig na boses mula kay Alex. Kung hindi ko lang ramdam ang kata
"May problema ba?" Bumalik ang tingin ko kay Alex. Nakatingin ito sa akin nang may kalituhan sa mga mata. "Wala. May nakita lang akong tao na pamilyar sa akin" bulong ko. Tumingin ako sa machine, "Hindi ka na maglalaro?" pag-iiba ko ng usapan. He glanced at the machine before scanning the whole play zone. "Let's just play something else. I'm too strong for this" biro niya. Natawa ako sa sinabi niya. Too strong for this?! Baka kung magsara na 'tong mall wala pa rin siyang nakukuha ng stuff toy. "Sige, sabi mo, e" I shrugged, still laughing. His eyes narrowed, "Bakit parang napipilitan ka lang?" "Hindi no! Imagination mo lang 'yon" tanggi ko saka hinawakan ang kamay niya at hinila papunta sa ibang machine. Huminto ako sa may basketball. Siguro naman alam niyang maglaro ng ganito? Halos lahat ata ng lalaki dito sa Pilipinas alam 'tong laruin, e. Hinarap ko si Alex. "You know how to play this?" He nodded his head, "Yes, that's easy." Naks! Ang taas ng k
My lips automatically formed a smile when I saw the kids playing on the garden happily. Rinig na rinig ang hagikhik ng apat habang naghahabulan sila. Dalawang linggo ng nakatira ang magkakapatid dito mula nong nakita ko sila sa labas ng convenience store. Simula ng tumira sila dito ay puno na ng ingay ang buong mansyon dahil sa kanila. Alex didn't mind about them living here in the mansion. He even bought them clothes since wala silang nadalang damit. Nang makauwi ako dito sa mansyon kasama sila ay ikinuwento ko ang nangyari. He immediately reported it to the police. Hindi ko na siya pinigilan sa bagay na 'yon. Sobra na ang ginawa nila sa mga bata because of the money. Now, I'm watching them from on the balcony. "What are you doing here, baby?" Napatigil ako saglit bago tumingin sa aking likod. He's leaning on the doorway with a smile on his face. Saglit kong binalik ang tingin sa mga bata saka binalik ang tingin sa kanya. "I'm watching the kids. Why?" Umiling ito saka na
I was standing in front of the cashier inside the crust and crumb when I heard a commotion outside the shop. kait ang mga customers ko ay napapatingin sa labas dahil sa lakas ng sigaw. Nang tignan ko sa labas ay nakita kong nakatingin sa kung saan ang guard naming si Bert. Lumabas ako at tinignan kung saan nakatingin ang mga mata niya. Napaatras ito sa gulat nang makita ako sa tabi niya. "Ma'am Tatianna, kayo pala. Ginulat niyo po ako" saad nito saka pekeng tumawa. Saglit kong tinignan ang komosyon. May pinapagalitan ang isang lalaki na mga bata. Ang mga taong napapadaan ay napapatingin din sa kanila. "Ano bang meron?" kuryoso kong tanong. "may tatlo po kasing bata na nagnakaw sa convenience store nong lalaki. Nahuli kaya ayan, pinapagalitan" kwento nito sa akin. "Nakita ko na po sila dito noong mga nakaraang araw, ma'am Tatianna. namamalimos po sila" tuloy nito saka tinignan ulit ang komosyon malapit sa amin. napatingin ako sa direksyon ng mga bata, "Really?" "Opo, ma'am Ta