Rafael's POV
Katatapos lang ng meeting ko with the investors nang magpasya akong bumalik sa office. Mas ginugol ko kasi ang oras ko sa pagtatrabaho kaysa kausapin si Lola. Sinabi niya sa akin na kailangan ko ng magpakasal. Nahanap na raw niya ang babae para sa akin at sa ayaw at sa gusto ko ay i-uuwi daw niya 'yon sa mansyon. Tumutol ako sa gusto niyang mangyari. Wala pa sa isip ko ang magpakasal at kung meron man si Lalaine ang gusto kong makasama habang buhay. She was my first love. We’ve been together for almost five years. I was happy being with her. She’s not just a girlfriend material but also a wife material. She’s perfect for me.
Pero isang araw, bigla na lamang siyang nagbago. Nawala na ang kinang na nakikita ko sa kanyang mga mata. Then she break-up with me, without any reasons. Hindi ako pumayag, how can you break-up with someone just like that? I’ll fight for her because I love her very much. I’ll proposed to her that day she wanted to leave me. But she rejected my proposal and leave me without saying goodbye.
I was lost, scared, and depressed. But when I saw grandma staring at me, she was crying with pain. Siya na lang ang meron ako. I almost forgot I have my own life to live.
Then I forced myself to move-on. Ginagawa ko ang lahat ng bagay para makalimutan ko siya. Alak, kaliwa’t kanang babae ang bumuhay sa akin. Tinulungan din ako ni grandma maibangon ang sarili ko. And now I want to start my life again. Pero hindi sa babaeng gusto ni Grandma para sa akin. Hindi ko siya kilala and I want to choose my own happiness. Nasa tapat na ako ng opisina when my secretary approach me.
“Sir. Rafael. Sorry po, pinapasok ko po sa office niyo si Miss. Enriquez.” She said.
Kaagad akong pumasok sa opisina umaasang hindi siya ang tinutukoy ni Sandra. Pero natigilan ako nang bumungad sa akin ang babaeng naging dahilan ng pagkadurog ko. Nasa harapan ko ang babaeng nang-iwan sa akin sa loob ng dalawang taon.
“Lalaine?”
“Rafael!”
Kaagad niya akong niyakap ng mahigpit. God knows how much I missed her. But why? Kung yakapin niya ako parang hindi niya ako iniwan noon? Parang wala lang sa kanya ang relasyon namin. Parang hindi niya ako tinapon na parang basura.
“Rafael, I missed you so much!” Umiiyak na wika niya habang nakayakap pa rin sa akin.
“Why? Why you’re here?” Malamig na tugon ko sa kanya. Lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin at nagtama ang mga mata naming dalawa.
“Hindi ka ba masaya nakita mo ako ulit? Galit ka pa rin ba sa akin?” Sambit niya sa pagitan ng pag-iyak niya.
“What do you expect me to do? Welcome you and treating you like there’s nothing happening between us?”
“Rafael, I’m sorry.”
“Sorry? That’s all? Alam mo ba ang pinagdaanan ko nang iwan mo ako? Tapos babalik ka kung kailan handa na akong mag-umpisang muli?” Sumbat ko sa kanya. Pinahid ko ang luhang nagbabadyang pumatak sa aking mata. Ayokong makita niya kung gaano ako ka miserable noong iwan niya ako. Ayokong isipin niyang hangang ngayon ay mahal ko pa rin siya kahit yun ang totoo. I still loved her!
“Rafael, I know mahal mo pa rin ako. Please give me a chance to expla—“
“No! Lalaine! Kahit ano pa ang rason na ibigay mo sa akin. Hinding-hindi kita mapapatawad!”
Tuluyan na akong lumabas sa opisina punong-puno ng hinanakit ang puso ko ng dahil sa kanya. Kaya hindi ko siya kayang patawarin. Kahit ano pang rason ang ibigay niya nangyari na ang lahat. Nasaktan na niya ako. I almost lost my life because of her!
Kaagad kong tinungo ang bar na lagi kong pinupuntahan. Umaasang mabawasan ang sakit na pilit bumabalik sa akin noon. Paano niya naatim na magpakita sa akin ng ganun na lang! Na parang walang nangyari! I know, I still loved her. Pero mas nangibabaw ang sakit!
Sunod-sunod kong tinunga ang alak sa aking harapan. Ngunit kahit anong inom ko hindi ko maramdaman ang pagkamanhid. Gusto kong ilabas lahat ng galit sa puso ko! Gusto kong sigawan siya at saktan siya baka sakaling malaman niya kung gaano niya ako pinaasa araw-araw noon. Umaasang pagising ko ay makikita ko siya muli at makakasama pero lumipas ang dalawang taon hindi na siya bumalik. Pero ngayon? Kung kailan gusto ko ng tapusin ang kahibangan ko sa kanya at magsimulang muli babalik siya?
“Sh*t! Damn!”
Ipaparamdam ko sa kanya kung gaano kasakit ang ginawa niyang pag-iwan sa akin!
Hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako sa kalasingan. Mabuti na lang at may kasama akong driver na maghahatid sa akin pauwi. Kaya ko pang lumakad pa-akyat ngunit umiikot na ang aking paningin. Ilang beses na akong umuuwing ganito kaya kabisado ko na ang lahat ng dadaanan ko papunta sa kwarto ko.
Pagkabukas ko ng kwarto ay kaagad kong inilapat ang aking katawan sa malambot na kama. Hangang sa may naramdaman akong kakaiba. Pinilit kong idinilat ang aking mata nang gumalaw ang unan na yakap ko.
“Aah!”
Malakas na sigaw niya na nagpabalikwas sa akin sa kama.
“What the hell?! Who are you?!” Sigaw ko sa kanya. Mabilis na rin siyang tumayo at iniyakap niya ang puting kumot sa kanyang katawan.
“Sino ka?! Bakit narito ka sa kwarto ko?!” Galit na sigaw niya sa akin. Pakiramdam ko ay nahimasmasan ako dahil sa mga nangyari.
“Kwarto mo?” Kunot noong tanong ko sa kanya. Kaagad kong binuksan ang lahat ng ilaw at tumambad sa akin ang kabuohan niya. Nakaterno pajama siya at mukha naman siyang hindi magnanakaw.
“Kwarto ko ‘to! Bakit ka nandito?!”
“Kwarto mo ‘to? Sabi sa akin ni Lola Cynthia ito na daw ang magiging kwarto ko.” Wika niya na halatang natatakot na. Dahil siguro sa pagsigaw ko sa kanya.
“Bakit mo tinatawag na Lola si Grandma?”
Sh*t! Hindi kaya siya ang sinasabi ni Lola? My fiancé?
Galit na tinungo ko ang kwarto ni Grandma. Hindi ko akalain na dadalhin niya ang babaeng yun ngayon sa mansyon. And what the Hell! Sa kwarto ko pa mismo pinatulog ang babaeng yun.“Grandma! Open this door!”
Paulit-ulit kong kinatok ang pintuan ni Grandma. Alam ko kabastosan yun, pero hindi ko kayang makasama ang babaeng yun sa kwarto ko. Nakailang katok pa ako bago niya ako pagbuksan ng pinto.
“Grandma, sino ang babaeng nasa kwarto ko? Bakit nasa kwarto ko siya?” Salubong ang kilay na tanong ko sa kanya.
“Rafael, napag-usapan na natin to diba? Susunduin ko ang mapapangasawa mo at matutulog na kayo ng magkatabi. So what’s wrong with that?”
Napasinghap ako sa sinagot niya sa akin. “Grandma, wala akong naalala na pumayag ako sa sinasabi niyo. Why are you doing this to me? Can you just stop controlling my life?”
“Rafael! Ginagawa ko lang ito para sa’yo.” Galit na singhal ni Lola. Ito na nga ba ang kinakatakutan ko. Ang magalit siya at makasama pa sa kanya kapag pinagpatuloy ko ang galit ko.
Huminga ako ng malalim para pigilan ang nararamdaman kong init ng ulo. Napansin ko na lang na nasa likuran ko na ang babaeng umaangkin sa kwarto ko.
“Grandma, seryoso ba talaga kayo? Ipapakasal niyo ako sa babaeng yan? Tignan mo nga ang itsura niya? Wala pa nga sa kalingkingan ni Lalaine yan? Mukhang basta mo na lang siya pinulot sa kung saan at inalok ng kendi para sumama dito.”
“Rafael! Hindi mo kilala si Angela, kaya wag mo siyang pagsasalitaan ng ganyan. Galing siya sa ampunan at pinalaki ng mga madre kaya alam kong mabuti siyang babae! At wag mo siyang ikukumpara sa Ex mong nang-iwan sayo!” Galit na sigaw ni Lola sa akin. Malinaw naman na mas kinakampihan niya ang babaeng ito kaysa sa akin na apo niya.
“Ampunan? I can’t believe na ipapakasal niyo ako sa babaeng galing lang sa ampunan Grandma? Kung mga anak pa ng stocked holder’s natin baka ma-intindihan ko pa. Pero sa ampunan? Ni hindi niyo nga alam baka kriminal ang mga magulang niyan kaya siya pinabayaan sa ampunan!” Galit na sigaw ko napatid na kasi ang katiting na pasensiya ko at gusto ko din ipamukha sa babaeng ito na hindi kami bagay sa isa’t-isa.
Ngunit nagulat na lamang ako nang bigla niya akong sampalin. Napamaang akong nakatingin sa kanya. Wala pang babaeng nanakit sa akin kahit si Grandma ay hindi pinagbubuhatan ng kamay.
“How dare you!” Hinigit ko ang kwelyo ng pajama niya. Matalim ang tingin na ipinukol ko sa kanya pero hindi siya natinag.
“Hindi porke mayaman ka, pwede ka ng mang-apak ng taong hidni mo kilala. Oo ulila ako. Pero kahit walang magulang na nagpalaki sa akin ay hindi ako kasing basura ang pang-unawa gaya mo.” Mahina ngunit madiin niyang sabi sa akin.
“T-tama na yan.” Hinihingal na sambit ni Grandma. Kaagad ko siyang binitawan dahil nakita ko ang hirap sa paghinga ni Grandma.
“Grandma?”
“Lola?” Sambit niya. Nakita ko ang paglambot ng mukha niya habang nakatingin sa Lola ko. Ang kaninang matalim na tingin na ipinukol niya sa akin ay napalitan ng pag-alala.
“H-hindi ako makahinga.” Wika ni niya sa akin, habang nakahawak sa kanyang dibdib.
“Grandma, dadalhin kita sa ospital!” Nag-aalalang sambit ko. Kaagad ko siyang binuhat at bumaling ako sa babae.
“Wag kang aalis dito, hindi pa tayo tapos.” Banta ko sa kanya. Kaagad akong bumaba sa mahabang hagdan bitbit si Lola.
“Manang! Pakitawag si Samuel!” Utos ko sa kasambahay. Kaagad naman itong lumabas ng mansyon upang puntahana ng driver namin.
Nakahinga ako ng maluwag nang sabihin ng Doctor na okay na si Lola. Bawal lang daw na ma-stress. Senior citizen na si Lola kaya lang lagi niya pa ring sinasabi na fifty years old pa rin siya.
Marami na rin siyang nararamdaman kaya palagi kong iniiwasan na magtalo kaming dalawa. Kaya lang hindi ko na napigilan ang sarili kong magalit, dahil sumabog na ako nang tuluyan. Idagdag ko pa ang pagdating ni Lalaine na ngayon ay nagbibigay sa akin ng matinding stress.
Iniwan kong mahimbing na natutulog si Lola sa kwarto. Kaagad akong umuwi sa mansyon. Pinuntahan ko agad ang babae sa kwarto ko. Nadatnan ko siyang nakaupo sa kama at nakayuko habang sapo ang mukha niya. Nag-angat siya ng tingin kaya nagkatinginan kaming dalawa.
“K-kumusta na si Lola?” Paos na boses na tanong niya sa akin. Nakita ko pa ang pangingilid ng luha niya. Hindi ko siya kilala pero hindi naman siya mukhang umaakting lang.
“Bakit ka pumayag sa sinabi ni Grandma? May karapatan kang tumangi diba? Nakikita mo ba ang pagkakaiba ng mundong ginagalawan natin? Nakikita mo ba ang itsura mo?” Nang-uuyam na wika ko. Pinasadahan ko siya ng tingin. Sobrang bata pa niya para sa akin. Hindi ko nga alam kong tatagal siya sa kama dahil sa nipis ng katawan niya.
“Malaki ang utang na loob ko kay Lola Clara.” Mahinahon na sagot niya sa akin. Marahas akong napabuntong hininga. Nilapitan ko siya pero umatras siya.
“So kaya ka lang pumayag dahil sa utang na loob? Sa pagtawag mo palang na Lola sa Lola ko ay tangap na tangap mo na siguro ang maging bahagi ng pamilya namin.”
Sunod-sunod siyang umiling. “Si Lola din ang may gusto na tawagin ko siya ng ganun. Kung pwede ko lang tangihan ang alok niya. Gagawin ko. Hayaan mo, kukumbinsihin ko si Lola na wag ng ituloy ang plano niya.” Wika niya sa akin.
“At sino ka para gawin yun? Isa ka lang hamak na ulila! Sa tingin mo ba papakingan ka ni Lola? Sa akin nga hindi siya nakikinig sayo pa?”
Tinalikuran niya ako at kinuha niya ang maleta niya. Pumasok siya sa closet at inilagay na niya ang mga gamit niya.
“Makiki-usap ako sa kanya na pabalikin na ako sa ampunan. Mas gugustuhin ko pang makasama ang mga kagaya nila kaysa sa walang puso na kagaya mo. Kung kailangan kong lumuhod kay Lola, gagawin ko. Pabalikin lang niya ako.” Saad niya.
Walang puso? Ako? Lumapit ako sa kanya at kinuha ko ang maleta sa kamay niya.
“At anong gagawin mo? Aalis ka na lang ngayon? Gusto mo ba talagang lumala ang kalagayan ng Lola ko pag nadatnan ka niyang wala rito!?” Singhal ko sa kanya. Pero malamig niya lang akong tinignan.
“Kwarto mo to diba? Tao akong tinangap ni Lola dito. Kaya tao akong aalis. Magpapalipat na lang ako ng ibang kwarto total malaki naman itong bahay niyo. Pero kung ayaw mo kahit sa labas ako matulog at antayin ang pagbabalik ni Lola. Okay lang din sa akin.” Sagot niya sa akin. Hindi ko alam kong ano ang mararamdaman ko. Sumobra lang ba ako? Hindi ako ganito. Simula nang iwan ako ni Lalaine naging ganito na ako. Anong nangyari sa akin?
Pinilit kong maging mahinahon. Pagod na rin ako. Hindi ko na kaya pang makipagtalo sa kanya. Madaling araw na din kaya kailangan ko ng magpahinga. Pero kailangan kong balikan si Lola sa hospital.
“Stay here, kailangan kong bumalik sa hospital. Hintayin muna natin maging okay si Grandma bago mo siya kausapin.”
Hindi ko na inantay ang sagot niya. Naiintindihan naman siguro niya ang ibig kong sabihin.
Angela's POV Bagsak ang balikat akong umupo sa tabi ng kama mula ng umalis siya. Hindi ko naman talaga balak na umalis gusto ko lang lumabas sa kwarto niya. Hindi ko akalain na ganun pala kasama ang ugali niya. Nag-aalala din ako para kay Lola. Gustuhin ko man na batayan siya sa ospital baka kung anong isipin ni Rafael. Alam ko hindi niya ako tangap pero hindi ko naman inasahan na wala pala siyang alam tungkol sa akin dahil wala naman sinabi si Lola sa akin. Pinahid ko ang nangingilid na luha ko. Harap-harapan niya akong tinangihan sa Lola niya, kaya wala akong choice kundi subukan na kausapin si Lola. Marami na akong pinagdaanang sakit lalo pa hindi ko pa rin mahanap ang mga taong nag-iwan sa akin sa bahay ampunan. Palagay ko ay kalahati ng buhay ko ang gusto kong buohin, pero kung mapipilitan akong pakasalan siya siguradong hindi rin ako magiging masaya.Dahil hindi naman kagaya ko ang magugustuhan niyang babae. Kung pasadahan nga ako ng tingin ay lalong nangliit ang tin
Angela’s POVNang umalis si Rafael ay isa-isa kong pinulot ang mga damit ko. Nagbihis ako ng panibagong pares ng t-shirt at pantalon. Kailangan kong maka-alis dito sa lalong madaling panahon. Natatakot ako kay Rafael. Nalilito ako sa pinapakita niya sa akin. Pero siguro dala na rin ng galit niya kaya nagawa niya yun.Pinuntahan ko si Lola sa kwarto. Nagbabaka-sakali na maka-usap ko siya at kumbinsihin na bumalik na lamang ako sa ampunan. Atleast duon tangap ako, may nag-mamahal sa akin. Gusto ko rin kausapin si Mathew ng personal. Alam ko galit pa rin siya sa akin. Gusto kong magpaliwanag ng maayos. Dahil mahalaga pa rin sa akin ang pagkakaibigan naming dalawa.Buo na ang loob kong kumbinsihin si Lola, kaya lang pagpasok ko ng kwarto ay mahimbing itong natutulog. Sabi ng nurse kakainom lang daw niya ng gamot. Wala akong choice kundi bumalik sa kwarto.Inaantok ako kaya lang natatakot ako na baka pumasok ulit si Rafael. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit ayaw niya akong ilipat ng kw
Angela’s POVLimang minuto bago mag alas-otso ay tapos na rin akong magbihis. Kaya lang nailang ako nang makita ng suot ko sa harapan ng salamin. Sobrang haba kasi ng cut sa kanang binti ko kaya pag sinusubukan kong lumakad ay lumalabas ang legs ko. Hindi naman ako sobrang puti pero wala akong kahit isa mang peklat nakakapusyaw din ang kulay ng damit. Hindi ako makapaniwala sa naging itsura ko. Dahil sa suot ko hindi ko na makikilala ang sarili ko kahit pa siguro sila Sister Sandy at Mother Evette ay hindi nila ako makikila sa unang tingin lang. Medyo kita din ang ibabaw ng dibdib ko kaya tinataas ko din ng bahagya ang damit ko baka tuluyang bumaba ayoko namang makita ang cleavage ko. Hindi naman kasi kalakihan ang dibdib ko. Bukod doon pati sa likuran ay exposed din ang balat ko.“Wow!” Sabay-sabay na napanganga ang mga kasambahay namin kaya lalong namula ang pisngi ko nakaramdam ako ng hiya. Dahil hindi ako sanay na nakakakuha ng attensyon sa ibang tao.“Ang ganda niyo po!” Bulalas
Angela’s POVBago pa nila ako makita ay mabilis na akong umalis, dahil ayokong maka-agaw sa atensyon nilang dalawa habang pinagsasaluhan nila ang kasabikan sa isa’t-isa. Siguro ito yung rason kaya niya ako sinama sa party na ito. Para pagselosin ang babaeng mahal niya.Nagtagumpay naman siya dahil kahalikan na niya ang babaeng yun ngayon. At wala na rin akong paki-alam kung ano pa ang gawin nilang dalawa. Parang gusto kong sawayin ang aking sarili. Dahil kahit wala naman kaming relasyon feeling ko nasasaktan ako. Hindi kaya dahil sa harap-harapan niyang tinatapakan ang pagkatao ko? O baka talagang may pagtingin na rin ako kay Rafael?Inayos ko ang aking sarili at pumasok na ako ng entrance. Nakita ko agad ang mga kaibigan niya at kinawayan pa nila ko para lumapit ako sa kanila. Nahihiya man ay wala akong magawa dahil wala naman akong ibang kilala dito.“Angela, akala ko hindi ka na babalik eh.” Nakangiting wika ni Iñigo. Ngiti lang din ang tinugon ko sa kanya.“By the way, seryoso ba
Angela’s POVHabang papalabas kami ng venue ay lalong humihigpit ang hawak niya sa kamay ko.“Rafael ano ba? Nasasaktan na ako!” Inis na singhal ko sa kanya. Nasa labas na kami at gilid ng venue nang tumigil siya sa malaking hakbang niya. Kumirot na din ang paa ko dahil sa sapatos na suot ko. Bukod sa paltos sa sakong ko pati daliri ko sa paa ay namumula na din. Matalim niya akong tinignan na parang ang laki ng naging kasalanan ko sa kanya.“Ano bang problema mo? Bakit nagagalit ka na naman!” Singhal ko sa kanya. Pinilit kong hilahin ang kamay ko. At hinarap ko ang matalim na titig niya.“Tinatanong mo pa? Umalis lang ako sandali nakikipaglandian ka na? At sa mga kaibigan ko pa?” Galit na singhal niya sa akin.“Nakipaglandian? Nagsayaw lang kami sa gitna, landian agad ang tawag dun? Wow! Eh ano bang gusto mong gawin ko? Mag-intay sa entrance kung saan mo ko iniwan at antayin kung kailan kayo matatapos maghalikan?”Lalong kumunot ang noo niya sa sinabi ko.“What the hell Angela? Nag-us
Rafael’s POVLalaine is the reason kung bakit ko isinama si Angela sa party. Alam ko kasing dadalo ito sa birthday ni Bernard. Magkahalong emosyon ang naramdaman ko nang bigla na lamang siyang umalis matapos kong ipakilala si Angela. I saw pain in her eyes, nasasaktan ko siya pero kulang pa yun sa kabayaran ng ginawa niyang pag-iwan sa akin. Ngunit nang sumunod sa kanya si Fernan ay nag-panick na ako. He was also my close friend kaya nag-paubaya siya sa akin kay Lalaine. Sabay kaming nanligaw ni Fernan sa kanya pero ako ang sinagot niya. Sa selos na naramdaman ko ay natagpuan ko na lamang ang sarili kong hinahabol ang babaeng nang-iwan sa akin.Natagpuan ko siyang umiiyak habang yakap ni Fernan kaya hinablot ko siya mula sa kanya. Galit na iniwan kami ni Fernan sa parking lot.“Is it true? Na ikakasal na kayo ng babaeng yun?” Umiiyak na tanong niya sa akin.“Yes.” Sambit ko.“Ito na siguro ang karma ko dahil sa pag-iwan ko sayo Rafael. S-Sana maging masaya kayong dalawa.” Sagot niya
Rafael POVPaulit-ulit na nagre-rewind sa utak ko ang sinabi niya. Matagal bago nag-proseso sa akin. Kung hindi pa siya nakatulog hindi ko pa mare-realize ang sinabi niya."I'm sorry. If I could turn back time. I would still choose to leave you Rafael..." Nang dahil sa sinabi niya ay natagpuan ko na lang ang sariling binabaybay ang daan palabas ng condo niya. Napatigil ako sa labas ng pintuan niya, sumandal ako sa pader at hinawakan ko ang aking dibdib. Masakit marinig yun mismo sa kanya, pakiramdam ko ay hindi ako makahinga. Kung may mas sasakit pa sa lahat ng sinabi niya ay ito yun. Balewala ang sakit na pinagdaanan ko sa nakalipas na dalawang taon dahil kaya niya parin akong iwanan at saktan.Damn her!Laglag ang balikat na tinungo ko ang parking lot. Kaagad kong inutusan ang driver na ibalik ako sa venue. Mabuti na lamang at naalala ko pa din si Angela. Sobrang dami ng gumugulo sa isip ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kay Lalaine kung hahayaan ko na lang ba siyang umalis
Angela’s POVTinanaw ko ang pinto kung saan siya lumabas matapos niyang sabihin sa akin na magpapakasal na kami pagkatapos ng isang linggo. Hindi ako makapaniwala na yun ang maririnig ko mula sa kanya. Dahil iba ang inasahan ko sa nangyari, akala ko babalikan na niya si Lalaine. Pero bakit sasabihin niya sa akin na magpapakasal kami? Ganun ba talaga kalaki ang galit niya sa akin kaya niya ako pinahihirapan ng ganito? O baka naman hanggang ngayon ay naghihiganti parin siya kay Lalaine dahil sa pag-iwan nito sa kanya? Hindi ko alam ang sagot sa tanong ko pero isa lang ang alam ko kung meron mang laman ang puso niya hindi ako yun.Iniwan niya ako sa kwarto ng mag-isa. Hindi ko alam kung saan siya nagpunta. Siguro para umiwas na rin na magtalo pa kaming dalawa. Alam naman kasi niyang ayoko ng manatili pa rito at mas gusto kong bumalik na sa bahay ampunan. Nagdesisyon ako na bukas na bukas rin pupuntahan ko sila Lola para kausapin siya ng masinsinan. Ayokong maging proyekto ni Rafael para