May mga taong humihinga pa pero para na ring patay. Katulad niya.Sabi pa niya hindi raw sapat na bilhan ako ni Sherwin ng kotse, tapos ang kapal pa ng mukha niyang sabihing pera ni Sherwin ang ginamit ko para makarating dito. Pero malinaw naman — si Benedict ang nagdala sa’kin ngayon. Lahat ng credit at pagod, kay Sherwin napupunta.Ayokong lumingon kay Benedict; alam kong kapag tiningnan niya ako, baka tuluyan akong tumigil sa kinatatayuan ko. Kita ko na si Cheska paikot-ikot ang tingin, halatang may binabalak. Maya-maya, lapit na siya kay Benedict, parang close sila.“Kuya, hindi mo alam, ha. Sobrang close na ng ate ko kay Kuya Sherwin ngayon. Bili nang bili sa kanya ng kung ano-ano. Kahapon kotse, ngayon bag naman.”Napasinghap ako. “Cheska, paano naging bag? Wala naman akong alam na binili niya para sa’kin.” Ayokong madagdagan pa ‘yung mga paratang niya, kaya agad akong naglinis ng pangalan.Pero siya, todo banat pa rin. “Eh ‘yung kotse para sa’yo rin naman ‘yan, ‘di ba?”Tahimik
Nakasilip lang ako mula sa bintana sa second floor, nakasandal sa windowsill, habang pinapanood si Cheska na parang batang nakakita ng laruan sa garahe. Hindi niya akalaing mahuli ko siya sa itsura niyang parang sabik na sabik. Ang bilis din niyang bumalikwas, pilit nagpapa-cute pa, “Ate, is this your car?”Hindi pa nga ako nakakasagot, bigla na siyang sumingit ulit, halos hindi makahinga sa kilig: “This is the Black Phantom! Did Kuya Sherwin buy it for you?”Napailing na lang ako sa isip ko. Kung sa pera ko lang, oo nga, hindi ko afford ang ganitong klase ng kotse. Pero sa kanya, automatic na conclusion: si Sherwin na naman ang pinagmulan. Na para bang hindi posible na may iba pang taong mas may kakayahan kaysa kay Sherwin.Nakakairita na ang pagkaingay niya, kaya naisip ko, bakit hindi ko siya mas lalong asarin? Bahagya kong tinaas ang baba ko, may halong yabang pa sa tono, at kalmado kong sinabi, “Yeah. How is it?”Kitang-kita ko kung paano biglang sumimangot ang mukha niya. Ang la
Napaiyak na lang ako bago magsalita, “Ewan ko ba kung ano iniisip mong gagawin. Pagod na pagod na ako nitong mga araw, tapos palagi na lang ako ang dehado. Kung ibang tao nananakit sa’kin, kaya ko pa… pero ikaw? Bakit pati ikaw dinadagdagan mo pa yung bigat?”Hindi ko napansin na sa harap ni Benedeict, kusa kong nailalabas lahat ng sama ng loob ko—parang may kung anong tiwala na unti-unti kong binibigay nang hindi ko alam.Nang makita niya akong umiiyak, lumambot ang mukha niya. Halata, nawala ang init ng ulo niya. Inabot niya ang kamay niya, parang gusto akong damayan. Pero halos automatic, umatras ako—parang kunehong nagulat, nakatingin sa kanya gamit ang mapupulang mata.Kita ko kung paano siya napahinto. Yung kamay niya, sa ere natigil, bago dahan-dahang bumaba sa buhok ko at marahang hinaplos.Tapos sabi niya, mas malambot na ang tono, “Tama na iyak. Dadalhin na lang kita kay Tim ngayon din.”Narinig ko pangalan ng kapatid ko, at kahit gulung-gulo pa utak ko, napakabigat ng paghi
Pagkatapos kong mahiga, akala ko makakabawi rin ako ng tulog. Pero biglang tumunog ang phone ko. May text.【Come find me tomorrow night.】Binasa ko, pero hindi ko sinagot. Dalawang minuto, limang minuto, sampu. Wala akong balak mag-reply. Nasa sobrang pagod na ako.Pero maya-maya, nag-ring ulit. Diretso tawag. At imbes na pakiusap, utos agad ang tono:“Pumunta ka sa kumpanya ko within an hour. Dalhin mo ‘yung lunch box na niluto mo.”Napasinghap ako, napaigtad pa nga sa kama. 12:24 na ng madaling araw. Sino bang normal na tao ang ipapapunta sa opisina nang ganitong oras para lang magdala ng lunch box?Pero ito ang totoo: may kontrata ako. Nakapirma, malinaw na nakalagay — “on call 24/7.” Kahit anong oras siya mag-utos, kailangan kong sumunod.Kaya kahit mabigat pa ang katawan ko sa pagod — ilang araw na akong puyat, walang pahinga sa kaka-revise ng design draft at kakahanap ng materyales — bumangon pa rin ako. Nagbukas ng ilaw, naghilamos, tapos dumiretso sa kusina para magluto ng kah
Pagkatapos ng gulo kina Sherwin at Cheska, wala na akong pakialam kung ano pang drama ang ginawa nila. Hindi ko na problema ‘yon. Ang malinaw lang sa akin, hindi niya ako nasamahan sa exhibit—at doon pa lang, sapat na. Tumawag pa siya, naghahanap sa’kin, parang gusto pang magpaliwanag. Pero malamig lang ang sagot ko:“Rushing ka buong araw? Tapos na ang exhibit.”Narinig ko ang pagkadismaya sa boses niya. Ramdam ko rin ang pagkahabol niya, yung desperasyon na hindi niya maitago kahit pa pilit niyang gawing normal ang tono. Gusto pa nga niyang mag-imbita ng dinner, na para bang sapat na ang isang meal para bawiin lahat ng napalampas. Pero bago pa siya makapagsalita ng buo, tinawagan na siya ni Daddy. Doon pa lang, tapos na ang usapan.“Kung sobrang busy ka, mas mabuti sigurong tigilan mo na ang pagbabadya dito sa trabaho ko. Nakakaperwisyo ka lang.”Diretso kong binaba ang tawag. Walang pasintabi, walang pag-aalinlangan. Hindi ko kailanman ugali ang magpaikot-ikot kapag malinaw naman a
Nang marinig ko ‘yon, agad na nanlaki ang mga mata ko at hindi ko maitago ang sobrang excitement sa dibdib ko.Hindi lang dahil sa pera ‘to—mas mahalaga kasi na ang kompetisyong ‘to, sobrang bigatin sa industriya.Kapag nakalampas ako sa lahat ng kalaban, mas lalaki ang pangalan ko at tuloy-tuloy ang pag-angat ng career ko.Kaya wala na akong inaksayang oras. Diretso akong nag-sign up.Nang malaman ‘yon ni sir Charles, ngumiti siya at binigyan ako ng thumbs up.“Magaling ka, bata. Gusto ko ang ambisyon mo. Simula ngayon, gagawin kong deputy team leader si Christian para tulungan ka sa daily work mo.”Pagkasabi niya n’on, agad kong naramdaman ang tingin ni Christian—puro sama ng loob.Ngumiti lang ako at dinala siya sa dinner para kahit papano, matigil ang reklamo niya.——Kinabukasan, bago pa sumikat ang araw at tulog pa karamihan, gising na ako. Lumuwas ako ng siyudad para mangalap ng inspirasyon.Maghapon akong bitbit ang simpleng gamit, paikot-ikot sa mga kanto at eskinita.Pagdati