Napaiyak na lang ako bago magsalita, “Ewan ko ba kung ano iniisip mong gagawin. Pagod na pagod na ako nitong mga araw, tapos palagi na lang ako ang dehado. Kung ibang tao nananakit sa’kin, kaya ko pa… pero ikaw? Bakit pati ikaw dinadagdagan mo pa yung bigat?”Hindi ko napansin na sa harap ni Benedeict, kusa kong nailalabas lahat ng sama ng loob ko—parang may kung anong tiwala na unti-unti kong binibigay nang hindi ko alam.Nang makita niya akong umiiyak, lumambot ang mukha niya. Halata, nawala ang init ng ulo niya. Inabot niya ang kamay niya, parang gusto akong damayan. Pero halos automatic, umatras ako—parang kunehong nagulat, nakatingin sa kanya gamit ang mapupulang mata.Kita ko kung paano siya napahinto. Yung kamay niya, sa ere natigil, bago dahan-dahang bumaba sa buhok ko at marahang hinaplos.Tapos sabi niya, mas malambot na ang tono, “Tama na iyak. Dadalhin na lang kita kay Tim ngayon din.”Narinig ko pangalan ng kapatid ko, at kahit gulung-gulo pa utak ko, napakabigat ng paghi
Pagkatapos kong mahiga, akala ko makakabawi rin ako ng tulog. Pero biglang tumunog ang phone ko. May text.【Come find me tomorrow night.】Binasa ko, pero hindi ko sinagot. Dalawang minuto, limang minuto, sampu. Wala akong balak mag-reply. Nasa sobrang pagod na ako.Pero maya-maya, nag-ring ulit. Diretso tawag. At imbes na pakiusap, utos agad ang tono:“Pumunta ka sa kumpanya ko within an hour. Dalhin mo ‘yung lunch box na niluto mo.”Napasinghap ako, napaigtad pa nga sa kama. 12:24 na ng madaling araw. Sino bang normal na tao ang ipapapunta sa opisina nang ganitong oras para lang magdala ng lunch box?Pero ito ang totoo: may kontrata ako. Nakapirma, malinaw na nakalagay — “on call 24/7.” Kahit anong oras siya mag-utos, kailangan kong sumunod.Kaya kahit mabigat pa ang katawan ko sa pagod — ilang araw na akong puyat, walang pahinga sa kaka-revise ng design draft at kakahanap ng materyales — bumangon pa rin ako. Nagbukas ng ilaw, naghilamos, tapos dumiretso sa kusina para magluto ng kah
Pagkatapos ng gulo kina Sherwin at Cheska, wala na akong pakialam kung ano pang drama ang ginawa nila. Hindi ko na problema ‘yon. Ang malinaw lang sa akin, hindi niya ako nasamahan sa exhibit—at doon pa lang, sapat na. Tumawag pa siya, naghahanap sa’kin, parang gusto pang magpaliwanag. Pero malamig lang ang sagot ko:“Rushing ka buong araw? Tapos na ang exhibit.”Narinig ko ang pagkadismaya sa boses niya. Ramdam ko rin ang pagkahabol niya, yung desperasyon na hindi niya maitago kahit pa pilit niyang gawing normal ang tono. Gusto pa nga niyang mag-imbita ng dinner, na para bang sapat na ang isang meal para bawiin lahat ng napalampas. Pero bago pa siya makapagsalita ng buo, tinawagan na siya ni Daddy. Doon pa lang, tapos na ang usapan.“Kung sobrang busy ka, mas mabuti sigurong tigilan mo na ang pagbabadya dito sa trabaho ko. Nakakaperwisyo ka lang.”Diretso kong binaba ang tawag. Walang pasintabi, walang pag-aalinlangan. Hindi ko kailanman ugali ang magpaikot-ikot kapag malinaw naman a
Nang marinig ko ‘yon, agad na nanlaki ang mga mata ko at hindi ko maitago ang sobrang excitement sa dibdib ko.Hindi lang dahil sa pera ‘to—mas mahalaga kasi na ang kompetisyong ‘to, sobrang bigatin sa industriya.Kapag nakalampas ako sa lahat ng kalaban, mas lalaki ang pangalan ko at tuloy-tuloy ang pag-angat ng career ko.Kaya wala na akong inaksayang oras. Diretso akong nag-sign up.Nang malaman ‘yon ni sir Charles, ngumiti siya at binigyan ako ng thumbs up.“Magaling ka, bata. Gusto ko ang ambisyon mo. Simula ngayon, gagawin kong deputy team leader si Christian para tulungan ka sa daily work mo.”Pagkasabi niya n’on, agad kong naramdaman ang tingin ni Christian—puro sama ng loob.Ngumiti lang ako at dinala siya sa dinner para kahit papano, matigil ang reklamo niya.——Kinabukasan, bago pa sumikat ang araw at tulog pa karamihan, gising na ako. Lumuwas ako ng siyudad para mangalap ng inspirasyon.Maghapon akong bitbit ang simpleng gamit, paikot-ikot sa mga kanto at eskinita.Pagdati
Parang malakas na kampana ang tunog, dumagundong sa tenga ng lahat. Napatingin agad si Daddy kina Tita at Cheska, matalim ang mga mata habang mariing sinabi,“Kayong dalawa, bumalik na lang sa kwarto n’yo. Huwag na kayong gumawa ng gulo, o baka hindi ko na kayo palampasin.”Kita ko kung paanong gusto pa sanang sumagot ni Tita, pero nang magtama ang mga mata nila ni Daddy—sobrang lamig, sobrang bigat ng titig—nanginig siya at kinagat na lang ang labi niya. Wala siyang nagawa kundi alalayan si Cheska na umiiyak pa rin, kahit halatang ayaw na ayaw niyang umalis.Sa totoo lang, natatawa na lang ako. Ano ba ‘yong parang pinag-iinitan pa nila? Kung tutuusin, hindi ba’t lagi lang namang “pataas-baba” ang diskarte ni Daddy? Lakas ng dating, pero sa dulo, parang hinahagod lang. Hindi ba sila satisfied doon?Huminga ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko. Pagkatapos, umusad ako paabante at iniangat ang USB sa harap ng lahat.“Dad, hindi puwedeng ganito lang ito matapos. Kailangan kong i
Medyo nanginginig pa yung boses ko, namumula na rin ang mga mata ko, at ramdam ko yung luha na pilit kong pinipigilan.“Shine…” Tumitig si Sherwin sa’min dalawa na halos pareho ang itsura ng mukha—parehong sugatan at kawawa ang peg—pero ang tanong niya, “Ano nangyari sa mukha ni Cheska?”Halos matawa ako. Sa dami ng puwede niyang itanong, si Cheska pa rin ang una niyang kinamusta. Hindi ba’t para na rin niyang kinumpirma na ako ang nakasampal kay Cheska?“Kuya Sherwin, huwag ka na magalit sa’kin. Ako na lang ang may kasalanan. Kung makakagaan ng loob mo na masampal ako, handa akong tanggapin ‘yon.”“Shine, kahit gaano ka man magalit, hindi mo puwedeng basta saktan si Cheska. Pag-usapan na lang natin.”“Ah, alam ko na gagawin mo ‘to.” ngumiti ako nang malamig.Kinuha ko ang phone ko sa pagitan ng sofa at unan, kitang-kita pa ang naka-open na recording app. Nang makita iyon ni Cheska, halos manginig siya sa takot.“Ate, paano kung i-play na lang natin ang video para malinaw kung sino ta