Kabanata 3.2

“Pinaghanda kita ng breakfast, hindi ka na kasi kumain kanina.” hindi maalis ni Beatrice ang tingin niya sa Ate niya. Nagtataka kung anong namamagitan sa kanilang dalawa ni Blaze. Ang alam niya ay ayaw ni Camilla kay Blaze noon para sa kaniya, then now, what she is doing here.

“You don’t need to do that Camilla. Nagpadala na ako ng pagkain ko sa secretary ko.”

“But this is also my responsibility ang alagaan ka at ipaghanda ng pagkain bilang asawa mo.” naikuyom ni Beatrice ang kamao niya, asawa? Hilaw siyang natawa sa isipan niya. Kung ganun sariling kapatid niya lang din pala ang umahas sa kaniya. Paano nitong gawin sa sariling kapatid? At sa loob pa ng pamamahay nila?

Gusto ng sampalin ni Beatrice silang dalawa pero kinalma niya ang sarili niya. Hindi na siya makikilala ng mga taong nasa nakaraan niya at ng sarili niyang pamilya.

‘Paano mo nagawa sa akin ito Ate? Sarili mong kapatid, inahas mo.’ nanggigigil niyang saad sa isipan niya. Kaunti na lamang ay gusto niya ng pumalakpak para naman mapansin siyang kasama pa siya sa loob ng office.

“Hindi ko sinabi sayong gawin mo yun, ikaw lang ang nag-oobliga sa sarili mong gawin mo nga sakin yun. I need your works now. Oras ng trabaho Camilla at malinaw kong sinabi sayong kapag nandito ka sa kompanya ko ay empleyado lang kita.” Panandaliang napangisi si Beatrice, napakapranka talaga ni Blaze. Ni minsan naman ay hindi ginawa sa kaniya ni Blaze ang ipahiya sa harap ng ibang tao. Noong siya nga ang dumadalaw kay Blaze ay gustong gusto pa nito.

“Can’t you see? We’re talking about a project so please, leave us alone.” Blangko pa nitong wika, napatingin naman na si Camilla kay Beatrice na walang pakialam sa kanilang dalawa. Tiningnan ni Camilla mula ulo hanggang paa ang itsura ni Beatrice at hindi mo maikakaila ang nagsusumigaw niyang kagandahan.

“Hindi mo naman nasabi sa akin na may bago ka na pala ngayong empleyado.”

“Hindi ko kailangang sabihin o ipaalam sayo lahat Camilla, now leave.” Maawtoridad na saad ni Blaze. Nakikinig lang sa kanila si Beatrice, minsan pang tiningnan ni Camilla ang kabuuan ni Beatrice. Ang mga mata niyang punong puno ng panghuhusga. Wala naman na siyang nagawa kaya lumabas na siya ng office.

“So, that’s your wife.” Anas pa ni Beatrice na hindi na sinagot ni Blaze.

“Bring me your design, saka ka na bumalik kapag may iprepresent ka na sakin.” Tumayo na si Beatrice saka siya tumango at lumabas na.

Kung ganun, ikinasal silang dalawa ng mamatay ako. Matagal na ba nila akong niloloko? Muli siyang hilaw na natawa. Paano ito nagawa sa kaniya ng mga taong mahalaga sa buhay niya? Hindi niya inaasahan na Ate niya mismo ang maaabutan niyang magiging karelasyon ng dati niyang asawa. Mahigpit niyang hinawakan ang envelope na pinaglagyan niya ng mga papeles niya. Ngayon, mas gusto niya ng gumanti sa kanilang lahat. Pakiramdam niya ay tinalikuran siya ng mundo, pakiramdam niya ay pinagkaisahan siya.

Pasakay na sana siya ng elevator ng makita niya si Camilla na nakatayo sa gilid niya.

“Can I borrow your time for a while?” blangkong tiningnan ni Beatrice si Camilla, ano naman sanang dahilan para kausapin siya nito. Iba naman ang mukha niya sa mukha niya dati kaya imposibleng makilala siya nito bilang si Eilish. “Follow me,” dagdag pa ni Camilla. Tahimik na sumunod si Beatrice dahil kuryoso rin siya sa sasabihin nito. Huminto sila sa isang lugar na bihirang puntahan ng mga empleyado.

“Didiretsuhin na kita, Blaze is my husband.” Panimula niya, nakinig lang sa kaniya si Beatrice. “Alam ko namang wala ng bago sa mga babaeng katulad mo. Paalalahanan lang kita, huwag mo ng subukan kung ano ang binabalak mo.” napangisi si Beatrice dahil alam niya na ang ibig nitong sabihin. Gusto niya itong tanungin kung buhay pa ba siya noon ay may gusto na siya kay Blaze but she need to hide her true identity.

“Kung iisa lang ang tingin mo sa mga babae ibahin mo ako. Kung sa ganung paraan mo siya nakuha huwag mo akong igaya sayo. May respeto ako sa sarili ko. Hindi ka niya mukhang asawa, mukha ka niyang gwardya.” Walang preno niyang saad, nagngitngit ang mga ngipin ni Camilla dahil sa sinabi ni Beatrice.

“Anong sabi mo? sino ka para pagsabihan ako ng ganyan?!”

“At sino ka naman para utusan mo ako? Hindi lahat ng babae kagaya ng iniisip mo.” wika pa niya, mas lalo siyang lumapit kay Camilla at bumulong. “At kung sakali ngang maakit ko ang asawa mo, you should be ready.” Nakangisi niyang bulong saka lumayo kay Camilla. Mas lalong tumaas ang galit ni Camilla pero tinalikuran na siya ni Beatrice.

“HINDI PA TAYO TAPOS!” iyun na lamang ang narinig niya. Ang ngisi niya ay unti-unting nawala. Nararamdaman niya na ang mga karayom na parang tumutusok sa dibdib niya. Hindi siya nasasaktan dahil mahal pa niya si Blaze, nasasaktan siya dahil sa dami ng babaeng pwedeng maging karelasyon ng asawa niya ay ang kapatid pa niya, ang Ate pa niya. Mas lalo niyang nilakasan ang loob niya, wala ka na ngang mapagkakatiwalaan ng mabilis kahit sarili mo pang pamilya yan.

Lumabas siya ng kompanya, nanatili naman siya sa loob ng kotse niya habang mahigpit ang hawak niya sa manubela. Hindi niya lang maisip, hindi niya lubos maisip na kapatid niya ang tratraydor sa kaniya. Pilit niyang inalis iyun sa isipan niya dahil kailangan pa niyang matapos ang ipinapagawa sa kaniya ni Blaze para makapasok na siya ng kompanya.

Iyun ang kailangan niyang pagtuunan ng pansin ngayon, ang makapasok sa kompanya. Umuwi siya ng bahay niya at sumalubong sa kaniya ang tahimik na kapaligiran. Tanging mga katulong lang ang kasama niya. Naalala niyang kasama nga pala ni Aurora ang anak niya.

Pumasok siya sa mini office niya at sinimulan ang pinapagawa sa kaniya ni Blaze as an interview question. Hindi niya akalain na bibigyan siya ng isang mahirap na gawain para lang sa isang interview question. Nagawa niya naman na dati ang tumapos ng design sa isang linggo dahil sa nagmamadali niyang kliyente. Hindi na bago sa kaniya ito, hindi niya lang talaga inaasahan na ipapagawa sa kaniya iyun ni Blaze para lang sa interview question.

Buong araw at gabi ay binuhos niya ang oras niya sa design. Binibigyan niya rin ng oras ang anak kapag napapagod na siya sa pagtatrabaho niya o oras ng pahinga niya. Habang tulog ang anak niya ay nilapitan siya ni Aurora.

“He’s really serious about that design? I didn’t know that he is considering this as an interview question. Hindi ba dapat at babase siya sa resume mo? He’s strict.”

“Let him be, tingnan natin kung makakatanggi pa siya. I’m one of the famous architect in Italy at wala pang sino man ang tumanggi sa mga gawa ko.” ngumiti naman sa kaniya si Aurora at tumango-tango, sumasang-ayon sa sinabi ni Beatrice.

“You’re right anyway, walang kahirap hirap ba na nakapasok sa kompanya niya? Good luck dear.”

Nang makapagpahinga na siya ay muli niyang sinimulan ang trabaho niya. Hindi niya inisip ang araw at oras, ang mahalaga sa kaniya ay ang maibigay niya ang may kalidad na gawa, na hindi matatanggihan ng isang Blaze Del Valle.

Matapos ang apat na araw ay handa na siya, handa na ang design niya, handa na rin siyang ipresent ito kay Blaze. Muli siyang bumalik ng kompanya at dumiretso ng office ni Blaze. Kumatok na muna siya ng tatlong beses bago siya pumasok.

Napatigil naman si Blaze sa ginagawa niya ng makita niya si Beatrice, napatingin siya sa hawak nitong envelope.

“Are you done?”

“Yes Sir, here’s my design.” Naupo si Beatrice at ibinigay ang pinaghirapan niya. Sa totoo lang naman ay madali na lang sa kaniya ang lahat. Iba-ibang kliyente na ang nakasalamuha niya sa Italy pa lang at hindi na naiiba sa kanila si Blaze na gusto ay mabilisan.

Tiningnan naman iyun ni Blaze at blangko lang niyang binabasa ang mga gawa ni Beatrice. Sa totoo lang naman talaga ay hindi niya iyun binabasa, tinitingnan lang naman niya ang mga design ni Beatrice.

“Beatrice right?” anas niya na ikinatango ni Beatrice. “You know what? How did you became the most famous architect in Italy? Your design is a trash at walang pinagkaiba sa mga inalis kong empleyado. You are not suitable, you’re not belong in my company. Iyan na ba lahat? iyan na ba ang kaya mong gawin at kaya mong ipagmalaki sa akin?” nagtiim ang bagang ni Beatrice at gusto niya ng isampal kay Blaze ang gawa niya. Wala pang sinoman ang nagmaliit sa mga gawa niya tapos siya sasabihin niya lang na basura ang gawa niya? she can’t believe it!

“Una pinagmadali mo ako sa design ko, hindi naman na ako nagreklamo dun. Ibinuhos ko ang buong oras ko diyan tapos basura lang ang tingin mo? Alam mo, sa tingin ko hindi design ko ang may problema, yang mata mo ang may deperensya! Anong klaseng paningin ba meron ka? I think, you need an eyeglass para makita mo ng malinaw ang mga gawa ko.” hindi mapigilang hindi mainis ni Beatrice dahil sa inaakto ni Blaze. Pinaghirapan niya rin yun tapos basura lang?

“Pinagdududahan mo ang paningin ko? Hindi magiging top 1 ang kompanya namin kung may deperensya ang mga mata ko. Bakit? Hindi mo ba matanggap na basura ang mga gawa mo? best architect huh? Iyan na ba lahat ang ipagmamalaki ng from Italy?” nakangisi niyang saad, nagngitngit ang mga ngipin ni Beatrice. Palihim siyang humugot ng malalim na buntong hininga at ngumiti kay Blaze.

“If you don’t want it, I can submit another design Sir.” malumanay niyang saad, tumayo naman si Blaze at bahagyang yumuko para magpantay sila ni Beatrice.

“Tama na sa akin ang minsan, I don’t need an architect like you in my company. Now, please leave. Gusto mo bang ihatid pa kita?” nakangiting wika ni Blaze, inis namang lumabas ng office si Beatrice. Minsan pa niyang sinipa ang pintuan ni Blaze saka tuluyang lumabas.

Ano bang akala niya sa sarili niya? Diyos para maging perpekto ang mga gawa niya? At anong sabi niya? basura ang mga gawa ko? bulag ba siya! Ano bang laman ng utak nun! Una ginawa niyang interview question ang mga design ko, pagkatapos ko namang sundin ang gusto niya ay ganito lang ang sasabihin niya?

Damn you Blaze!! may araw ka rin sakin.

Naiinis pa niyang saad habang nakatingala sa harap ng building.

Hindi ako susuko, tandaan mo yan. May diin niyang wika saka umalis.