THIRD PERSON POVPagkarating nila sa restaurant, agad silang sinalubong ng manager na para bang inaabangan nito ang pagdating nila. Diniretso sila sa isang table, malapit sa floor-to-ceiling glass windows na may view ng lungsod sa ibaba. The space was elegant, with warm golden lighting and subtle piano music in the background. Classy, pero hindi intimidating. Sakto lang—cozy, almost intimate. Parang pinili talaga para sa kanila.Kristine moved quietly, following the manager with graceful steps. Pag-upo niya sa plush velvet seat, she picked up the leather-bound menu, pero hindi naman talaga siya nagbabasa. Her eyes skimmed the words, pero wala roon ang focus niya.She was still reeling from earlier—yung ngiting biglang pinakawalan ni Brent habang naghihintay sa kanya kanina. The way it shifted something in the air between them. Ngayon, kabado siya. Kinikilig. Pero may halong gulo at tanong sa puso.What was this lunch supposed to mean?Brent sat across from her, calm and composed. He d
MALUMANAY ANG IHIP NG HANGIN habang naglalakad ako papasok ng Onirique. I wasn’t even trying to hide my smile. My heels clicked softly on the polished tiles, and for the first time in days, I felt light. May kung anong kilig sa dibdib ko habang inaalala ko pa rin yung nangyari kaninang umaga. Parang imposible pa ring paniwalaan, pero totoo 'yon.“Look who decided to grace us with her presence,” ani Cecile pagkapasok ko pa lang sa office area namin. Nakaabang siya sa tabi ng desk ko, ang usual composed aura nandoon pa rin—arms crossed, one brow arched, pero hindi judgmental. “Mind telling me why you didn’t come home last night? Madam kept calling on you,” dagdag niya, calm but slightly concerned.Agad akong napatigil sa paglalakad. I placed my bag down, then gave her a small, composed smile. “May emergency kahapon at napilitan kaming bumalik ng Pinas ng maaga.”“She knew that part,” ani Cecile, eyes narrowing slightly. “Ang hindi malinaw sa kanya ay kung bakit hindi ka umuwi ng mansion
The faint aroma of something savory woke me from my sleep.Nagkunot ang noo ko habang nakahiga pa rin. May naririnig akong mahihinang tunog mula sa kusina—parang tunog ng spatula na kumakaskas sa kawali. Napabangon ako sa kama, nag-inat ng kaunti, at tumingin sa orasan. Past 8 a.m. na.Hindi ako agad bumaba. Instead, I just sat there at the edge of the bed while listening and trying to confirm kung totoo nga bang may nagluluto sa kusina.Who could it be? Wala naman kaming katulong dito at isa lang naman ang kasama ko sa penthouse na ‘to.With hesitant steps, I padded across the floor, wearing only my soft cotton shorts and oversized shirt. Napahawak ako sa hamba ng pinto habang sumisilip mula sa hallway.And there he was.Nakatayo si Brent doon. Nakatalikod siya sa akin habang pinaplastar sa isang plato ang mga egg slices, toast, at ilang strips ng bacon. He was wearing a simple white shirt at gray joggers, medyo messy ang buhok—yung tipong bagong gising lang pero hot pa rin. He looke
“May lakad ka pa ba after this?” tanong nitong lalaking kasama ko na nakapamulsa habang sabay kaming naglakad papunta sa direction ng maliit na park sa tapat.Gumawa na lang ako ng alibi kanina para makalabas kami ng bookstore. Mahirap na, baka magduda talaga siya sakin, knowing na hindi naman talaga hilig ni Kiersten ang mapadpad sa lugar na ‘yon.“Wala naman. I just needed to get out of the house,” sagot ko, totoo naman. “Ikaw?”“Same. Cabin fever’s getting to me.”He looked up at the sky saglit, squinting at the fading light. “You’re lucky,” dagdag niya. “Getting to live in a penthouse, married to one of the country’s most powerful heir... looks like everything worked out for you in the end.”Natigilan ako. May laman ang mga salitang ‘yon—parang may ibig siyang iparating pero hindi niya diretsong sinasabi.“Congratulations, by the way. Hindi man ako nakadalo sa kasal mo, but I’m happy for you,” dagdag pa niya. “Hindi mo man lang kasi ako ininvite,” pakunwaring biro pa nito pero hal
THIRD PERSON“Sir Brent, the board is waiting at the conference room.”Brent barely looked up from the stack of documents he was reviewing. His pen paused mid-signature, jaw tightening at the reminder. He gave a curt nod without breaking his focus. “I’ll be there in five.”His executive assistant exhaled—almost imperceptibly relieved—before quietly backing out of the office, closing the door with a soft click.The moment the door shut, Brent leaned back into his leather chair. His eyes slid shut, the weight behind his lids heavier than any document he had reviewed since morning. He pinched the bridge of his nose, trying to ease the dull throb in his temples.The past twenty-four hours had been a relentless blur—an exhausting flight back from Paris, no time to rest, and now this. A full-blown board meeting that felt more like a courtroom trial than a leadership update.They weren’t just sitting around a polished mahogany table to listen to his strategy. No. The board was dissecting his
Nagising ako sa magkasunod na katok sa pinto ng kwarto ko.Bumaling ako sa orasan sa nightstand. Alas-siyete pa lang? Napakunot ang noo ko. Sobrang aga pa para guluhin ako. Lalo na’t kagabi lang… well, medyo naging eventful ang gabi ko. Pakiramdam ko parang kakapikit ko lang, tapos eto na naman, tinatawag na ako ng realidad.Bumangon ako nang may konting antok pa sa katawan, sabay kamot sa batok. Nakasuot pa ako ng silk robe—malambot, mainit, at amoy bagong laba. Hinila ko ‘yung sintas para mas higpitan bago tinungo ang pinto.Pagbukas ko, bumungad sa akin si Brent.Wala man lang "Good morning." at mukhang badmood kaagad ang umaga niya kung pagbabasehan lang ngayon ang expresyon sa mukha niya. Hindi rin siya ‘yung Brent na nagpakita ng kahit konting warmth kagabi. Parang ibang tao siya ngayon—parang bumalik siya sa default setting.“We’re flying back to the Philippines today,” aniya. Walang pasakalye. Walang pasintabi. Diretso sa punto, parang robotic voice na may auto-alert.Napakura