Chapter Twenty Seven: Alibi

LINGGO ngayon kaya't wala akong choice kundi ang makipag-ayos na lang kay Wesley. Kahit anong gawin kong pag-iwas ngayon'g araw ay paniguradong wala rin'g silbi dahil hindi niya rin naman ako titigilan ng pangungulit.

Napasulyap ako sa wall clock na naroon sa aming silid. Alas otso na ng umaga ngunit mahimbing pa rin na natutulog si Wesley kaya naman dahan-dahan akong bumaba ng kama. Balak kong ipagluto siya ng almusal bilang peace offering. Subalit namilog ang aking mga mata ng bigla niya akong hilahin pabalik sa higaan.

"Hey! Bitawan mo nga ako! Akala ko pa naman ay tulog ka pa!" reklamo ko.

"Mamaya ka na umalis. Masyado pang maaga." Aniya sa halos pabulong na tinig.

"Ma-magluluto ako ng almusal," katwiran ko.

"Hayaan mo na si Aling Bebang. Kaya niya na 'yon. Dito ka lang sa tabi ko," giit pa nito dahilan upang muli akong mahiga sa tabi niya.

Niyakap niya ako ngunit agad ko rin na kinalas ang mga bisig niya.

"Maiipit si baby," nakangusong sambit ko."At saka, di'ba galit ka pa