Binuksan nya ang passenger’s seat ng SUV nya tapos humakbang ako sa loob. Tinitingnan ko sya habang nilalakad-patakbo nya ang pinto ng driver’s seat. Para akong natutuyuan ng lalamunan sa pagtitig ko palang sa pogi nyang mukha. Dalang-dala nya ako talaga. Pakiramdam ko first time kong makipaghalikan kanina.
“My hotel suite is just 10, 15 minutes away from here, I guess? Ah, you wanna get something to eat first?” Pinakiramdaman ko ang sarili ko, parang may gumagalaw sa tiyan ko pero hindi hangin. Hindi naman ako nagugutom. ‘Yun na yata ‘yung sinasabing mga paru-paro. Umaalsa ang dibdib ko sa lakas ng kalabog nito. “I don’t think I can wait till we get to your hotel,” nasabi ko na lang bigla sabay hinatak ko ang kuwelyo nya palapit sa akin. Tumukod ang isa nyang kamay sa bintana ng passenger’s seat sa likuran ko at nasa leeg ko naman ang isa. Para akong bitin na bitin sa banayad nyang halik kanina. Pero ngayon, hindi banayad ang ibinibigay nya. Mapusok. Uhaw na uhaw. Nakakapag-init lalo ng buong katawan. Napaungol na naman ako sa sarap. Ginagap ko ang kamay nyang nakatukod sa bintana. “Touch me.” Hindi sya nag-atubiling igapang ang kamay nya sa gitna ng mga hita ko. Lalong bumilis ang paghinga nya nang maramdaman nyang basang-basa na ako. “You’re already wet, sweetheart,” hinihingal na bulong nya sa pagitan ng mga halik nya sa leeg at dibdib ko na may saplot pa. “Dyuskoooo,” natawag ko na naman si Lord nang matamaan nya ang sensitibo kong mani. Nilaro-laro nya iyon ng kanyang gitnang daliri. Nalito na akong bigla. Nawala na ako agad sa sarili ko. Namilipit ako nang biglang mamanhid ang mga tuhod ko sa sobrang kiliti. “Ooohhh… Shit.... oohhmmm…” parang akong mapupugtuan ng hininga. Daliri palang langit na. Namumungay ang mga mata nya habang pinagmamasdan ako na hindi maipinta ang mukha sa sarap na nararamdaman ko. “You’re so beautiful,” bulong nya sa akin. Ginagap ko naman ang buckle ng belt nya. Nakakainis, bakit ba ang mga buckle belt at zipper ng mga pantalon ng lalake ay napakahirap kalagin kapag nagmamadali. Hinatak ko na lang ito nang lumipat ako ng upo sa backseat ng SUV nya. Pati ang panty ko hindi rin nakikisama, nagkasabit-sabit pa muna ito sa heels ng pula kong stilletos bago ko tuluyang nahubad. "Fuck this shit," narinig kong bulong nya. Nakita ko ang pakikipaglaban nya sa sinturon nya sa pag-aapura nya. Isinandal ko ang likod ko sa pintuan ng backseat, hinawakan ko ang nakakawala na nyang k*rgada nya habang iniuumang ko sa kuweba ko. "Putangna." Mapapamura ka na lang talaga! Dalawang kamay ko na ang nakahawak pero parang kulang pa. Ito na siguro ‘yung bukod tanging daks sa lahat ng daks sa buong mundo. Siguradong tutulo ang laway ni Orlie kapag kinuwento ko sa kanya. Napahagikhik ako. “T-this is, very long, ah, huge,” nagkandalito na ako sa English ko. Para akong natitigilan kasi. Baka makarating sa sikmura ko ang laki at haba ng tit3 nya. “We can stop right here if you don’t want it,” anas nya. “Don’t stop, please…” pakiusap ko naman, kahit medyo nasa-shock pa ako ay liyong-liyo na ako sa nararamdaman kong libög. Hindi na ako pwedeng mabibitin ngayong nasa gitna na kami, baka bigla ko na lang maitaob ang SUV nya kapag tinopak ako. Napaigik pa rin ako kahit marahan na ang pagpasok ng jumbo sausage nya sa akin, bahagyang nababawi ko ang balakang ko. “Sweetheart, if you want me to stop—” inulit na naman nya ang pagka-gentleman nya. “No, please… H’wag mo ‘kong bitinin…ohhh…” Dahan-dahang sumasagad sa kaibuturan ko ang matigas nyang laman. "You're so tight, babe... ahh..." Ang mararahan nyang ulos sa umpisa ay bumilis nang bumilis hanggang sa hindi ko na malaman kung saan ko pa ikakapit ang mga kamay ko. Napahiga na ako nang tuluyan sa backseat. “Shit! Taaangina….” Napaliyad na ako nang maramdaman ko na may umiipon sa puson ko, para akong maiihi na hindi ko mawari. “Are y-you c-coming, babe? I can feel you’re ge-getting tighter, uhhmmm…” Namilipit na naman ako sa pagkakadausdos ko sa upholstery ng sasakyan nya nang idiin nya nang husto sa loob ko ang alaga nya. Napakapit ako nang mariin sa likod ng headrest ng passenger’ seat. “Oooohhhmmm… shit! Ang saraaaap…” Para akong hinang-hina. +++++ “You haven’t told me your name yet." Napakalambing naman ng bedroom voice nya. Bet nyang suklay-suklayin ng brush ang puro tangles kong buhok. Naisip kong ipunin ‘yung mga nalagas, baka mamaya kulamin pa ako nito. Kanina pa nya ako kinukulit sa pangalan ko. Pero ayokong ibigay. Wala rin namang saysay kasi hindi naman na kami magkikita pang muli. Katatapos lang rin pala namin maligo. Pinatuwad ba naman nya ako sa bathroom kanina habang nakasampay ang isa kong paa sa lababo. Hula ko mayaman sya, kasi sa napakagandang suite ng 5-star hotel nya napiling mag-stay imbis na sa bahay nila. Pero hindi ko na sya tatanungin kasi baka isipin nya mukha akong pera at interesadong-interesado ako sa kanya. “Is the name really important?” nilagok ko ang hawak kong beer in can saka ko binigay sa kanya, uminom din sya sa pinag-iinuman ko. Mag-jowa kami for tonight. Hindi ko naiwasang mapabungisngis. Kinikilig na naman ako. “Oo naman! Bakit ayaw mong sabihin?” “Eh marunong ka naman palang mag-Tagalog eh! Wala na akong ii-english nito bukas, inubos mo na!” umikot ang mga mata ko. Lintik talaga! Kaya nga Filipino major ang kinuha ko eh, kasi mahina ako sa English. Nawala bigla ang mata nya sa pagtawa nya. Syet, na-mesmerize ako. Pabulagsak akong nahiga sa malaking kama. Gumapang sya agad sa ibabaw ko. “Hindi nga, ano’ng pangalan mo?” kulit nya ulit sa akin habang hinahalikan ang tuktok ng s*so ko. Nadarang naman ako.Pinagmamasdan ko ang mga microwavable tubs na pinahatid ni Mama sa driver ng mansyon dito kanina. Buti hindi sya nagalit noong tumawag si Seiji para magpaalam na hindi na kami tutuloy sa dinner ngayon, hindi naman kasi sya nagagalit kay Seiji kahit na anong sabihin nito. Pero kung ako ‘yung tumawag malamang sa natulig na naman ang aking tenga sa sermon nya.“I will reheat all of this so you can eat it warm, madame,” ani Mamancona na isinasalansan ang mga tub sa isa nyang braso. “Seiji is upstairs. He will join you later after he finishes the meeting.”“Yes, please. Thanks, Mamancona,” ngiti ko sa kanya. Napatingin ako sa hagdan paakyat ng third floor. Pagdating na pagdating namin dito sa bahay, dumiretso na sya agad sa taas; ni hindi nga nya naiparada nang maayos ang kanyang sasakyan. Maski si Veronica na iniwan namin sa ospital ay hindi pa rin dumarating. Napakatagal naman ng meeting na iyon ni Seiji. Nakatapos na akong kumain at nakapagpalit na ng damit-pantulog pero hindi pa rin
I smiled and gently touched Kataleia’s knees para magpaalam na lalabas ako para sagutin ang tumatawag. She just gave me a nod at nagbaling muli ng tingin kay Veronica na nangingiwi habang nilalapatan ng lunas ang sugat sa noo. “Ii shiai datta ne, Oyabun. Nani ga atta ka wakannai kedo, shiai mite nakatta n da yo ne, (It was a good match, Boss. I don’t know what happened; I wasn’t watching the fight,)” mahinang sagot habang nilalakad ko ang palabas ng ER. “Our friends are not happy with the result, and so am I. Losing that huge amount of money to a useless fight is so frustrating. You disappointed me for the second time, Shateigashira.” Yasou sounded calm, yet there was no mistaking the fury beneath his measured tone. “I sincerely apologize. I wasn’t expecting that, too. It won’t happen again, Oyabun. I assure you. ” “Where were you? I was calling you, but you seem to always disappear when you are needed.” "I'm just taking care of a few things, Oyabun. I’m sorry, I was about to
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai