Chapter 2

LUMIPAS ang dalawang buwan at unti-unti nang naghihina si Jose. Nangangayayat na ito at hindi na kayang tumayo. Nakahiga na lang ito sa higaang kawayan sa kuwarto nilang mag-asawa.

"Juan Miguel, malapit na akong mawala dito sa mundo," nanghihina na sabi ni Jose.

"Huwag kang magsalita ng ganyan, kaibigan. Mabubuhay ka pa ng maraming taon kasama, ang pamilya mo," naging magkaibigan sila pagkatapos ng aksidente ni Juan Miguel sa daan.

"Tanggap ko na, kaibigan. Mawawala na ako, ang ikinatatakot ko lang ay ang pamilya ko. Maaga ko silang mauulila," malungkot itong tumunghay sa kaibigang si Juan Miguel. Bumangon si Jose sa pagkakahiga at umupo. Hinawakan naman ni Juan Miguel ang kamay ng kaibigan.

"Huwag kang mag alala sa pamilya mo. Ako na ang bahala sa kanila. May pangako ako sayo noon at tutuparin ko iyon dahil napakalaki ng utang na loob ko sayo," ani Juan Miguel.

"Wala kang utang na loob sa akin. Ginawa ko lang ang dapat kong gawin kapag may nangangailangan ng tulong ko," saad ni Jose.

"Kailangan mo ang tulong ko ngayon. Kaya handa ako na tulungan ka gaya nga ng ginawa mo para sa akin," sagot ni Juan Miguel.

"Alicia," tawag ni Jose sa asawa.

Sumilip at pumasok sa loob ng kuwarto ang asawa ni Jose saka umupo sa tabi ng asawa.

"Mama, gusto ko sana na sumama kayo kay Juan Miguel kapag nawala na ako," malungkot na sabi ni Jose.

"Papa, huwag ka naman magsalita nang ganyan. Makakasama ka pa namin ng mga bata. Huwag kang sumuko. Mahal na mahal ka namin," naiiyak na sabi ni Alicia.

"Mahal na mahal ko rin kayo. Si Juan Miguel ang bahala sa inyo ng mga bata," saad ni Jose.

"Nakakahiya kay Senyor. Okay naman kami dito sa kubo. Magtatrabaho ako para sa mga anak natin," saka ginagap ang mga kamay ng asawa.

"Alicia, huwag ko na akong tawaging Senyor. Alam mo naman na matalik kong kaibigan si Jose. Saka huwag kang mag-alala hindi ko kaya pababayaan ng mga anak mo," sabi ni Juan Miguel na nakatingin sa kaibigan.

"Papa!" tawag ni Julieanne sa ama na nasa likod si Jane. Pareho silang umiiyak at humuhikbi. Naririnig nila ang pinag-uusapan ng mga magulang kasama ang kaibigan ng ama.

"Hali kayo mga anak," utos na sabi ni Jose at ibinuka ang mga braso para salubingin ng yakap ang mga anak.

Awang-awa si Juan Miguel sa pamilya ni Jose. Ang matalik niyang kaibigan ay napakabait. Ito ang nagligtas sa kanya ng minsang muntik ng mahulog sa bangin ang kaniyang simasakyan na kotse. Sinuong ni Jose ang panganib para lang maikiligtas siya sa kamatayan.

Tumakbo ang magkapatid na nilapitan ang kanilang ama. Saka niyakap ng mahigpit ang kanilang ama. Nakiyakap na rin si Alicia sa kanyang mag ama.

Tumulo ang luha ni Jose sa mga mata. Ipinikit niya ang mga mata saka bumulong.

"Mahal na mahal ko kayo," biglang lumaylay ang mga kamay ni Jose. Nararamdaman iyon ni Alicia kaya kumalas sa pagkakayakap sa kanyang mag ama.

Pinagmasdan ni Alicia ang mukha ng asawa. Hinaplos niya ang mukha nito saka hinalikan ito sa noo. Humagulhol na siya ng iyak. Wala na ang asawa niya. Iniwan na nito sila ng mga anak niya.

Napaluha na rin si Juan Miguel na nakaupo pa rin. Mapalad ang pamilya nito na nagkaroon sila ng katulad ni Jose na iniisip pa rin ang kapakanan ng pamilya nito kahit sa huling sandali ng kanyang buhay.

Apat na araw na naiburol si Jose sa lobb ng kanilang kubo. Si Juan Miguel ang sumagot sa lahat ng gastos para mabigyan ng maayos na libing ang kaibigan.

Kasalukyang inaayos na ng mag iina ang mga gamit nila. Ngayon kasi sila susunduin para dalhin sa mansyon ni Juan Miguel. Doon na sila maninirahan. Nakakahiya man pero iyon ang gusto ng namayapang asawa.

"Ma, bakit kailangan po nating umalis dito sa ating kubo? Andito po ang lahat ng alaala ni Papa," tanong ni Julieanne. Naiiyak na naman siyang naalala ang ama.

"Iyon ang bilin ng iyon Papa. Huwag kayong mag alala dahil mabait naman si Senyor," sagot ni Alicia.

"Pero, Mama," tatanggi sana si Jane. Nang may kumatok sa labas ng bahay nila. Tumayo si Alicia at tiningnan kung sino ang taong nasa labas.

"Ipinasusundo na po kayo ni Senyor," anang lalaki sa labas ng bahay nila.

"Sige po. Mauna na po kayo sa sasakyan at susunod po kami ng mga anak ko," sagot ni Alicia. Tumango lang ang lalaki at tumalikod na para pumunta sa sasakyan.

"Mga anak, handa na ba kayo?" tanong ni Alicia. Naikinalingon ng dalawang anak niya.

"Opo, Mama," magalang na sagot ni Julieanne.

"Kung wala na kayong nakalimutan ay hali kayo. Naghihintay na ang driver sa atin sa loob ng sasakyan," dagdag pa ni Alicia.

Tumayo ang magkapatid bitbit ang kani kanilang mga damit na nasa loob ng itim na plastic. Si Alicia naman ay dala dala ang kanyang bayong na laman ang konti niyang mga damit.

Sinulyapan ni Julieanne ang kanilang kubo sa huling sandali. Ang alaala ng kaniyang Ama. Ang mabait at mapag mahal na Papa niya. Mamimiss niya ito ng sobra. May namuong luha sa kanyang mga mata saka tumalikod sa kubo nila.

Pinagmamasdan ni Julieanne ang malaking gate ng malaking mansyon ng kaibigan ng Papa niya. Namangha siya sa nakikita na ganda ng lugar. Ngayon lang siya nakakita ng ganito sa buong buhay niya. Napakayaman talaga ng Senyor. At napakabait pa kayaga ng Papa niya.

"Mama, rito po ba tayo titira?' tanong ni Jane sa ina.

"Oo, mga anak. Kaya huwag kayong gagawa ng ikakagalit ng Senyor sa atin," sabi ni Alicia sa mga anak.

"Opo, Mama," sagot ng dalawang anak nito.

Lumabas na ng sasakyan ang mag iina. Saka iginiya ng driver na pumasok sa loob ng malaking bahay.

"Pumasok na po kayo sa loob. Naghihintay po ang Senyor sa sala," sabi ng Driver. Tumango ng ulo si Alicia at nagpasalamat dito sa paghatid sa kanila.

Nagpalinga-linga sina Jane at Julieanne. At sobrang napaawang ang mga labi sa magarbong nakikita sa labas pa lang ng bahay ni Juan Miguel.

Pumasok na ang mag-iina sa loob ng mansyon at nakitang papalapit sa kanila ang Senyor.

"Magandang umaga po, Senyor," magalang na bati ni Alicia at yumukod ng kaunti biglang paggalang.

"Alicia, di ba sinabi ko na sa iyo na huwag mo na akong tawaging Senyor. Sobra mo naman akong pinapatanda niyan," natatawang biro ni Juan Miguel na ikinangiti ng mag ina.

May katandaan na rin ito sa edad na sisenta singko. Matikas pa rin ang pangangatawan nito kahit may edad na, matangkad rin ito at matangos ang ilong. Kitang-kita na magandang lalaki ito noong kapanahunan niya.

"Halina kayo at mag almusal na tayo. Mamaya ay ihahatid kayo ni Manang Ester sa mga kuwarto niyo," dagdag nito.

Ngumiti si Alicia at saka tumango ng ulo. Tumalikod na si Juan Miguel at naglakad papunta ng kusina. Sumunod lang ang mag ina sa matandang lalaki.

Humahanga ang dalawang magkapatid sa mga nakikita sa loob ng mansyon ni Juan Miguel. Sobrang maganda ang mga nuebles at mga kagamitan nito sa loob ng mansyon. Nahihiya tuloy sila na tumira sa ganito kagarang tahanan.

Nang makarating sila sa kusina ay bumungad ang napakaraming pagkain. Aakalain mong may fiesta sa dami ng nakahanda at masasarap na pagkain.

"Maupo na kayo. Huwag kayong mahihiya. Ituring niyo na inyo ang lahat ng ito," sabi ng mabait na Senyor. Sumunod naman ang mag ina at umupo.

"Maraming salamat Sen-- ah Juan Miguel," saad ni Alicia na nahihiya sa kagandahan ng loob ng matanda at sa ipinakitang magandang pagtanggap sa kanilang mag ina.

Pagkatapos kumain ay inihatid sila ng mayordoma ni Juan Miguel sa kani kanilang kuwarto. Ang magkapatid ay hindi hinayaang magkahiwalay ng kuwarto kaya sa isang kuwarto lang silang dalawa.

Si Jane Alcantara ay isang kinse anyos na dalagita. Mahaba ang buhok at may kayumanggi na kulay. Maganda ito at matalinong bata. Dahil naging valedictorian ito noong Elementary at ngayon ay nasa High School na.

Napakasimple naman ni Julieanne sa edad na labing pito. Nasa kolehiyo na ito at kumukuha ng kursong Education. Si Julieanne ang klase ng babae na hindi na kailangang mag magmake up para lang gumanda. Sobrang maganda ito kahit na katulad ni Jane na kayumanggi din ang kulay ng bakat nito. Kaya marami ang mga umaaligid na mga kabinataan sa lugar nila.