"Ezra Monique! Wake up! What the hell are you doing with your life, you brat!?"Ano ba naman yan galit na naman si Dad? He must be so mad at me dahil kahit sa panaginip ko sinisigawan niya pa rin ako. Tama nga ang hinala ko kagabi, plastikan lang yung kabaitang pinakita niya sa mga kasosoyo niya sa negosyo.Akala ko pa naman sincere na yung pagiging proud niya sa akin. Yun pala parte lang ng pag-arte niya. Hanggang ngayon hindi ko talaga maintindihan kung bakit mainit ang ulo ni Dad sa akin. Is it because my lola left me everything? I wasn't expecting all than in the first place. Hindi naman ako pumuntang Italy para alagaan siya dahil after ako sa kayamanan niya. Wala akong balak na angkinin lahat ng yun, ni hindi ko pinakialaman. Kapag naging abugada na ako, ako mismo ang maghati-hati sa kayamanang iniwan ni Lola sa akin at ibibigay ko sa mga anak niya. I will divide it fair and equal among my tito's and tita's. Hindi ko din ibibigay lahat kay Dad kahit na siya pa ang panganay."I'm
"I DISOWN YOU. Leave and disappear." Dad's voice is like a thunder that strike directly to my heart. I was hoping that Mom would counter what he said but that didn't happen. When I looked at them, they all look at me like they were disgusted. I was about to stand but someone stopped me. "Stay." He said, holding my wrist. I looked at him. I couldn't read any emotion in his eyes but I can feel the danger inside it. It's just a one word coming from him but it silence everyone. He's jaw was clenching when he look at my family one by one. Ate Ehra looked shock, lalo na ng makita niya ang paghawak ni Tristan sa palapulsuhan ko. The way he held my wrist, it's like he's holding his possession that no one can take away from him. Hindi ito masikip ngunit hindi rin maluwang na madali kong kalasin. Gulat ang mukha nilang tatlo. Kahit ako nagulat din. I didn't expect him to do that since he was just silent from the start. I saw Dad's jaw clenched and mom started throwing daggers at me. "I
Trigger warning: Read responsibly.________________________________What am I gonna do with my life now?"La, anong gagawin ko ngayon?" tears started rolling down my cheek as soon as I stepped foot inside my hotel room. I've been asking myself why I have to fell all these. Am I not a good daughter? I've been trying my best since I was small to please them pero balewala din pala dito lang din pala matatapos ang lahat.I'm such a disappointment after all.I was crying hard, that I could hardly breath. Ang sakit-sakit sa dibdib ngayong nagsink in na sa utak ko na mag-isa na lang pala ako. I felt like my heart and my mind is getting numb. I am still alive but I felt like I'm a dead man that no one wanted me. Gusto kong ibuhos lahat ng luha ko pero wala na atang katapusan ang pagpapasakit kong ito. Dinig sa buong silid ang mga hagulhol ko na kahit akong na nakikinig sa sarili kong iyak ay nasasaktan na rin. Pakiramdam ko namamanhid na ako sa sakit. Wala na akong lakas na gumalaw. "La,
"Why is Angelo not allowed to come inside the building, Nate? What if hindi tayo dumating? Kung may nangyaring masama sa manugang ko mananagot silang lahat sa akin.""That's the policy of the hotel Tita.""I don't care about the policy, Nathaniel. Alam na ba ni Angelo ang nangyari sa asawa niya?""He was here before my men brought him to the precinct, Tita. He saw what happened to his wife and he's mad as fuck. Gusto pang bumalik ni gago sa mga Villaflor pero dinala na siya ng mga tauhan ko. Baka kasi matuluyan pa ni--""Good for them ng magtanda." Maldita nitong sabi. "But still I'm not happy with what he did. Where was he the whole time? Why did he allow this to happen?" " He said was there Tita. He even talked to Miss Villaflor but she didn't want. Then later he talked to her parents but it didn't turn out well so he left. He followed her immediately but Miss Villaflor informed the guard and the reception not to let anyone go to her room. Tinawagan ko lang po si Tito Monroe para
"Good morning, Ezra. Welcome to Isla Belle Marie."Isang baritonong boses ang nagpatigil sa akin sa pagtingin-tingin sa paligid. Paglingon ko ang kulay tsokolateng mga mata nung lalaking naka man-bun ang bumungad sa akin. His body built, his height and his voice is familiar. If I'm not mistaken he's the same man I met in Italy few years back. Malawak ang palakaibigang ngiti nitong binigay sa akin. He looks friendly but he maintained his distance from me. "Hi! I'm William, I will be happy if you call me Kuya. Pero mas maging masaya ang peanut ko pag nalaman niyang nagkita tayo ulit." Inilahad niya ang kamay sa akin pero agad ding binawi. "Ay wag na palang magshake hands bawal, may magagalit."Nagtataka akong tumingin sa kanya, naguguluhan sa kung anong mga sinabi. Tumingin pa ako sa paligid pero wala naman akong ibang taong nakikita. Sinong peanut kaya ang tinutukoy niya at sino naman ang magagalit?"Anyway, andito ako para masiguro kong maayos na ba ang pakiramdaman mo. Pasensya pal
"Nak, good morning! Sorry to disturb you this early, I just want ask if nagawi ba si Angelo dyan sa isla? Tumakas kasi dito sa ospital kagabi. Nakatulog lang ako saglit, pagkagising ko ako na yung nakahiga sa ospital bed niya."I continued my early jog along the beach after fighting with the brute when Mrs. Gonzales called me. Nag-aalangan pa akong sagutin ang tawag niya dahil sa encounter namin ng anak niya pero naisipan kong baka may importante itong sasabihin sa akin. Pangalawang tawag na ni Mrs. Gonzales sa akin dahil hindi ko napansin yung unang tawag niya. I was pre-occupied with what just happened between me and her son kaya hindi ko napansin na may tumatawag na pala sa akin. I can't still understand why is he here. Ang lakas ng loob niyang magpakita sa akin pagkatapos ng lahat."I'm worried about him, hindi namin siya mahanap kagabi pa. Ang daddy niya hanggang ngayon wala pang tulog kakahanap. Wala din naman sa presinto. Tsinek ng pinsan niya ang cctv ng hospital, nakita niya
"I'll go wife, please don't be too hard on yourself. I'm so sorry."The moment he said that I want to go out and scream at his face. Maypa- I love you - I love you pang nalalaman yun pala ang bilis sumuko. Bwesit! Sabi ko na nga ba, nagpapanggap lang siya, pero ayos lang keri ko 'to. Nanatili muna ako saglit sa silid ang pinagpatuloy ang kadramahang pumasok sa utak ko. Umiiyak ako habang nakaharap sa salamin ng dresser ko. Hindi ko pinapansin ang pag-aalburuto ng tiyan. Naiinis ako sa kanya, ayaw makisama. Para namang araw-araw ko siyang ginugutom. "Ano bang iniiyak-iyak mo Ezra Monique?! Akala ko ba gusto mo siyang umalis? Ngayon iiyak-iyak ka dyan?! Arte mo!" paggalit ko sa aking sarili habang nakatingin sa salamin. Pulang-pula na ang ilong at mga mata ko. Marahas kong pinahid ang mga luha sa aking pisngi. Walang mangyayari sa akin kung magmumukmok ako dito sa silid ko. Inayos ko ang buhok pati ang suot kong dress. Pagkatapos kung kumain mamaya, pupunta ako doon sa bench na tina
"Baby, come here!"Isa."Angel, don't go too far."Dalawa."Wife! Wag matigas ulo."Tatlo. Kanina pa ako hindi tinitigilan ni Angelo sa katatawag niya sa akin ng kung ano-ano. Yes! We're okay now. Call me marupok or whatever the hell it is but I gave him a chance to redeem himself. Without questions, without conditions. Except that, we will start as a friend...not as husband and wife. Kaya kahit anong tawag niya sa akin ngayon hindi ko siya pinapansin. Ayoko nga!May friend bang tinatawag na baby? May friend bang tinatawag na angel? May friend bang tinatawag na wife? Ano yun? Friends with endearment? Ang sweet naman ni friend kung ganun..."Ezra Monique, kapag hindi ka lumingon, ibig sabihin patay na patay ka parin sa akin. What the heck?"Ibig sabihin ako pa rin ang bebe mo!""My brows furrowed after hearing what he said. Pero hindi pa rin ako lumingon sa kanya. Patuloy ako sa pagtatampisaw sa tubig habang siya ay nakaupo sa ilalim ng puno na parang gwardiyang nakabantay sa aki