Chapter 6

HALOS humigpit ang pagkakahawak ni Laura sa manibela ng kotse na minamaneho niya habang binabaybay ang daan pabalik sa Hacienda Abriogo. Halos maningkit nga din ang mga mata ni Laura dahil sa nararamdamang galit para kay Draco. She was mad--no, she's furious.

Nasa clinic siya na pagmamay-ari niya ng tumawag si Manang Andi sa kanya. At sinabi nito sa kanya ang naging utos ni Draco.

Draco ordered everyone working at Hacienda Abriogo to be kicked out, including Manang Andi. He fired them all. Nang ibalita nga ni Manang Andi iyon sa kanya ay mababakas sa boses nito ang lungkot at alam niyang pinipigilan lang nitong huwag pumiyok ang boses ng kausap siya nito.

Alam ni Laura ang dahilan kung bakit ginawa iyon ni Draco. Tumawag kasi sa kanya ang family attorney nila at in-imporma nito sa kanya na pinadala na nito sa lalaki ang annulment paper na may pirma niya kahit na may warning si Draco na may kalakip na consequences ang gagawin niyang pagpa-annul sa naging kasal nila.

"But I'll give you a heads up on what will happen if you dare to file for annulment. You'll completely lose Hacienda Abriogo. And I'll fire everyone working here at the hacienda and replace them all," naalala ni Laura na banta ni Draco sa kanya sa huling naging pag-uusap nila.

She didn't take his threat seriously, thinking he wouldn't be able to follow through on it. She thought he was just trying to scare her. So, she spoke with their attorney to file for annulment from Draco.

Balak nga din niyang puntahan ang ama pagkatapos ng trabaho sa clinic para tanungin ito kung alam ba nito ang tungkol kay Draco at kung ano ang ibig sabihin ng lalaki sa ginawa ng ama sa magulang nito. Gusto niyang malaman kung anong dahilan ng lalaki kung bakit galit na galit ito sa ama niya at dinadamay pa siya nito sa galit nito sa ama.

At halos humigpit ang pagkakahawak ni Laura sa manibela nang makita niya ang ilang trabahador sa Hacienda na naglalakad habang bitbit ang mga gamit, pansin niya na bagsak ang mga balikat ng mga ito. At nakita niyang umiiyak ang ilan at parang may kamay na sumasakal sa puso niya dahil nakakaramdam iyon ng kirot.

Naawa siya sa mga ito dahil alam niyang iyon lang ang tanging kinabubuhay ng ilan. Mga trabahador pa kasi ito ng ina noong nabubuhay pa ito. At ang ilan ay doon na tumanda at nagkapamilya.

Inihinto naman ni Laura ang minamanehong sasakyan sa tapat ng mga ito dahilan para mapatigil ang mga ito sa paglalakad. Ibinaba niya ang bintana ng kotse sa gawi niya.

"Senyorita Laura," halos sabay-sabay na sambit ng mga ito sa kanya nang makita siya ng mga ito. Halos nagsilapit nga din ang mga ito sa kanya. At nadudurog ang puso ni Laura nang makita ang mga batang umiiyak din.

"Bumalik po kayo sa mga tahanan niyo. Wala hong aalis sa Hacienda," wika niya sa mga ito, napansin naman niya ang kislap sa mga mata ng mga ito nang marinig ang sinabi niya, mababakas doon ang pag-asa.

"Pero pinapaalis na po kaming lahat ng bagong may-ari ng Hacienda," wika naman ng isa, bakas sa mukha ang panlulumo.

"Ako pa din po ang may-ari ng Hacienda. Kaya ako lang po ang may karapatan kung sino ang aalis o hindi. Kaya bumalik na po kayo sa mga tahanan niyo," wika niya sa mga ito.

"Maraming salamat, Senyorita."

"Dito na kami tumanda at napamahal na sa 'min ang Hacienda. Masakit para sa amin na umalis sa lugar na ito."

"Maraming salamat din po sa inyong lahat. Kung hindi dahil sa inyo, hindi lalago ang Hacienda," sabi naman niya. "Sige po, mauuna na ako. May aasikasuhin pa po ako," mayamaya ay paalam na niya.

Nang makapagpaalam ay muli niyang pinaandar ang makina ng kotse patungo sa mansion.

Pagdating nga ni Laura doon ay nakita niya ang mga gamit ng kasambahay na nasa labas na ng mansion. Mukhang handa na ang mga ito na umalis.

Hindi na nga pinark ni Laura ng maayos ang sasakyan, pinatay niya iyon at saka na siya bumaba.

She clenched her fist as she walked towards their mansion. Pagpasok ay nakita niya ang mga kasambahay, pati na din si Manang Andi.

"Senyorita Laura," halos sabay-sabay na sambit ng mga ito nang makita siya, kita niya ang ilan na umiiyak.

Lumapit naman siya sa mga ito. "H-hinihintay ka namin para makapagpaalam," mayamaya ay wika ni Manang Andi sa kanya.

"M-maraming salamat po, Senyorita. Maraming salamat po sa kaibaitan at sa tulong na pinagkaloob niyo po sa amin," wika pa ng isa, mukhang hindi na din nito nakayanan ang emosyon dahil napaiyak na ito. At nang makita ng iba iyon ay nagsi-iyakin na din ang mga ito.

Kinagat naman ni Laura ang ibabang labi para pigilan ang luhang gustong pumatak sa mga mata niya. Pero kahit na anong pagpipigil ay hindi pa din niya napigilan. Ramdam niya ang paghihinagpis ng mga ito.

Tears fells from her eyes. Agad naman niya iyong pinunasan. "I-ibalik niyo po ang mga gamit niyo. Wala pong aalis dito," wika niya.

"P-pero Laura. Utos ni Si Draco na paalisin kami. Magagalit siya kapag hindi kami sumunod."

She licked her lower lips. "Wala po siyang karapatan na magpaalis dahil hindi po siya ang may-ari ng Hacienda at dito sa mansion," sagot niya. At akmang bubuka ulit ang bibig para magsalita nang mapatigil siya ng marinig nila ang baritonong boses na nagsalita mula sa likod niya.

"It seems you still don't realize who the real owner of this hacienda is."

Halos sabay-sabay silang napalingon sa magsakita. And standing in the middle of the stairs was none other than Draco Atlas Acuzar.

Draco wore a white V-neck shirt that showcased his chiseled chest, paired with faded pants.

His piercing eyes glared intensely at them. He stood there like a king commanding his servants. "And why are you all still here? I already fired you," he said harshly to his household staff.

Naramdaman naman niya ang takot ng mga ito. Ang iba ay napayuko. "Wala kang tatanggalin sa kanila," mariin niyang wika. Halos mag-isang linya naman ang kilay ni Draco, gayunman ay pilit niyang nilalabanan ang mabigat na titig nito.

"Manang Andi, iwan niyo po muna kami. At ibalik niyo po ang mga gamit niyo sa loob. Wala pong aalis sa mansion na ito hanggang hindi ko sinasabi," wika niya ng saglit niyang sulyapan si Manang Andi.

"S-sige, Laura," sagot nito. Nagsi-alisan naman ang mga ito para sundin ang inuutos niya.

At nang muli siyang nag-angat ng tingin patungo kay Draco ay nakita niya ang pagliyab ng galit sa mga mata nito dahil siya ang sinunod ng mga kasambahay. Mukhang hindi nito iyon nagustuhan. Pero walang pakialam si Laura kumg sumabog ito sa galit. She is mad, too.

Bumaba si Draco sa hagdan. At habang bumababa ito ay hindi nito inaalis ang tingin sa kanya, hindi pa nga din nagbabago ang ekpresyon ng mukha nito.

And those devilish eyes were scary again. At kung nakakamatay lang ang tingin na pinagkakaloob ni Draco ay baka kanina pa siya bumulugta.

At kahit na nakakaramdam ng takot at panginginig ay hindi pa din niya iyon ipinakita dito. Nilabanan niya ng kaparehong intensidad ang titig nito.

"You have no right to fire them—"

"Oh, I have every right, Laura," he cut her off. "I have all the legal documents proving that I am the new owner of Hacienda Abriogo." dagdag pa na wika nito sa kanya, binigyan diin pa nga nito ang salitang bagong may-ari sa kanya.

It's still Hacienda Abriogo, and I am an Abriogo. Does that mean this hacienda is mine," laban niya dito, binigyan diin niya ang apilyido niyang Abriogo.

He smirked. "Looks like you've forgotten. You are legally married to me. It means you are now Laura Gomez Acuzar," laban din nito sa kanya, ginaya nga din siya nito, binigyan diin nito ang apilyidong Acuzar. "And I'm thinking of changing the name of the hacienda. I'll replace it with Hacienda Acuzar. The name suits it, doesn't it?"

Laura couldn't help but glare at him. "Don't you dare," she said in a stern voice.

"Oh, I'd fucking love to dare," he replied in a sarcastic tone. At mayamaya ay napansin niya ang pagseryoso ng ekspresyon ng mukha nito. "And what are you still doing here in my territory? I warned you already, but you didn't take my warning seriously."

"I don't want to associate with a heartless man like you," she spat at him.

Tinaasan siya nito ng isang kilay. "You called me an asshole last time, and now a heartless man. But I like it, anyway. It suits my personality," proud pa na wika nito sa kanya. "And I told you, you'll witness just how much of an asshole I can be, and add to that how heartless I can be if you don't follow my orders."

"At kapag hindi ko sinunod ang utos mo?"

He shrugged. "Feel free to leave my territory. The door is open for you. Take all your workers with you too."

He is really a heartless.

She glared at him once again. Napansin niyang mas lalong sumeryoso ang ekspresyon ng mukha ni Draco. Humakbang nga din ito palapit sa kanya hanggang sa ilang pulgada na lang ang pagitan nito. Yumuko ito para bumulong sa kanya. "As I said, this is my territory, I am the law, and my words are what should be followed here," he whispered in her ear.

Inilayo nito ang labi sa tainga niya para magtama ang paningin nila. "And don't you dare glare at me again, Laura. I'm letting you off this time. But if you do it again, you won't like what I'll do," banta ulit nito sa kanya. And take my warning seriously. You won't like me when I'm mad."

"And be a good girl, Laura. Go to the kitchen and cook lunch for me," utos nito sa kanya.

Hindi na siya hinayaan ni Draco na makapagsalita dahil umalis na ito sa harap niya habang naiwan siya sa kinatatayuan.