Chapter 2

Nagising si Olivia dahil sa narinig na dalawang mahihinang boses na parang nagtatalo. Unti-unti niyang binuksan ang kaniyang dalawang mata at tumambad sa kaniya ang kakaibang silid. Nangunot ang kaniyang noo dahil sa pagtataka, nilibot niya ang kaniyang paningin at natuon ito sa dalawang dalagang tila nagtatalo. Bumangon siya at doon niya lamang nareyalisa na nandito na pala siya sa Maynila. 

‘Mukhang kailangan ko nang sanayin ang aking sarili,’ saka wala sa sariling napabuntong hininga. 

Naputol lamang ang kaniyang pag-iisip ng marinig na naman ang dalawang boses ng babae. Mukhang nagtatalo ito sa harapan niya kaya naman ay napag desisyunan niyang bumangon upang mas maaninag ang kanilang mga mukha. 

"Seleni? Inday? Anong ginagawa niyo?" Pagtatakang tanong niya sa dalawa nang maaninag niya na ng husto ang mga mukha nila. 

“Ah… eh… kasi ano,” napakamot ng batok si Seleni. “Ikaw na ang magsabi Inday,” saka nito siniko ang hindi ring makatingin na dalaga sa kaniya. 

Mas lalong kumunot ang noo ni Olivia dahil dito. Parehas pa ang dalawa na nakayuko kaya mas lalo siyang naging curious kung ano nga ba ang pakay ng dalawang dalaga sa kaniya.

“Bakit? Anong meron?” 

“KASINAGTATALOKAMIKUNGPAANOKAGISINGINDAHILIBIBIGAYNAMINSAYOANG UNIPORMEMO.” mabilis na salita ni Inday at hindi pa rin nag-angat ng tingin. 

“Ha? Hindi kita maintindihan Inday.” Ang bilis naman kasing magsalita ng babae kaya malamang hindi niya talaga ito maintindihan. “Tsaka wag nga kayong yumuko.”

Sabay na napakamot ulit ng batok ang dalawa at nag-angat ng tingin. Bumuntong-hininga nang sabay, ulit! Muntik ng matawa si Olivia dahil sa nasaksihan, para kasing pinagplanuhan nila kung ano ang susunod na dapat gawin. Para silang kambal.

“Kasi nagtatalo kami kung paano ka gisingin dahil ibibigay namin sayo ang uniporme mo.” Si Seleni ang sumagot at ngayon ay kalmado na ang kanyang boses.

Napabuntong-hininga na lamang si Olivia dahil sa kakulitan ng dalawa niyang kasamahan at hindi na lamang nagkomento pa. Baka mapahaba pa ang kanilang usapan, ang daldal pa naman ng dalawang ‘to. 

Ibinigay na ni Inday ang kanina niya pang hawak na dalawang damit. “Bale dalawa ang uniporme mo Olivia, parehas sa amin.” 

“Salamat Inday, Seleni.” Matipid na ngiti si Olivia na ginantihan din ng ngiti ng dalawang dalaga. 

“Walang anuman Olivia,” ngiting-ngiting sambit ni Inday. Kita pa ang mapuputi nitong mga ngipin. 

Nang maramdaman ni Seleni na wala ng balak magsalita si Olivia ay nagsalita na ito. “Oh siya maghanda ka na at nandoon na sa kusina sina Moly.” 

Tanging tango lamang ang itinugon ni Olivia sa sinabi Seleni. 

“Mauna na kami Olivia,” sambit muli ni Selina at marahang hinigit si inday na wala atang balak lumabas sa silid. 

“Aray ko naman Leni.” 

“Huwag ka ngang maingay.” 

“Masakit kaya…” 

Hindi na narinig pa ni Olivia ang ibang sinabi ni Inday dahil tuluyan nang nakalabas ng silid ang dalawa. Napangiti naman ng tipid si Olivia dahil halata sa kilos ng dalawa na close na close talaga ito. 

Nang masiguradong wala na talaga ang dalawang dalaga ay agaran na siyang nagligpit ng kaniyang tinulugan. Nakalimutan niya palang isilid kahapon ang kaniyang mga damit sa nakaatang na cabinet sa kaniya kaya naman ay napagdesisyunan niyang mamaya niya na lang ito gagawin. Agad siyang nagtungo sa banyo at ginawa ang kaniyang pang umagang ritwal. Nang matapos ay lumabas na siya ng silid. Agad na bumungad ulit sa kaniya ang magandang paintings sa dingding ng sala. Nasa ground floor kasi ang kanilang kwarto habang nasa itaas naman ang kwarto ng kanilang mga amo. Hindi naman siya naliligaw dahil malapit lamang ang kaniyang silid sa kusina at rinig na rinig niya ang tawanan ng kaniyang mga kasamahan sa pangunguna ni Tatang Simon.

“Oh Olivia, nariyan ka na pala. Halika magkape ka muna.” Si Nanay Rina kaagad ang nakapansin sa kaniya nang makapasok siya sa kusina.

Lumingon naman kaagad ang kasama ng matanda at ngumiti sa kaniya ng tipid. Gumanti rin naman si Olivia at saka nagtungo sa may timplahan ng kape at saka nagtimpla. Nang matapos ay umupo siya sa katabing upuan ni Seleni at nagsimulang humigop sa kaniyang tasa. Napa-angat siya ng tingin ng marinig ang boses ni Moly. 

“Seleni, ‘di ba ngayon ang alis mo?” 

“Oo Moly, pagkatapos kong magkape ay aalis na kaagad ako,” nakangiting tugon ni Seleni. 

Bakas sa kaniyang mukha ang excitement pero hindi pa rin maipagkakaila ang lungkot na namumutawi sa kaniyang mga mata. Siguradong mamimiss niya ang kaniyang mga kasamahan lalong-lalo na si Inday. Kahit naman kasi lagi silang nagbabangayan ng dalaga ay siya pa rin naman ang pinakamatalik na naging kaibigan niya sa bahay na ito. 

“Mag-ingat ka roon ha?” Nag-aalala ngunit nakangiting sabat naman ni Nanay Rina 

“Oo naman ho. Salamat sa inyong lahat lalo na sa inyo Nanay Rina.” 

“Naku, walang problema sa amin ‘yon.” Nakangiting wika ulit ni Victorina. “Nagpaalam ka na ba kina Senyorito at Senyorita?” 

“Oho, no'ng isang araw pa ho bago sila nag out-of-town.“ Sagot agad ng dalaga.

“Mabuti kung ganoon nga.” 

Nakinig lamang si Olivia sa kwentuhan ng kaniyang kasamahan at bumalik sa pagkakayuko. Hindi naman niya alam kung paano sasali sa kanilang usapan dahil kararating niya lang rito kaya naman nakatutuk lamang ang kaniyang paningin sa kaniyang tasa. At kahit na nanahimik na ang ilan niyang kasama ay nanatili pa rin siyang nakayukyuk. Nag-angat lamang siya ng paningin ng biglang niyang narinig na nagsalita si Nanay Rina at may binati itong bagong dating. 

“Magandang umaga ho Senyorito.” 

Naabutan niyang tumango ang binati ni Nanay Rina ng magandang umaga. Bigla siyang napatulala at biglang bumilis ang kabog ng kaniyang dibdib. 

‘Juskopo, ano ‘tong nararamdaman ko?’ Nasapo ni Olivia ang kaniyang dibdib ng biglaang lumingon sa kaniya ang lalaking tinawag na Senyorito ng kaniyang mga kasamahan.

“Ah siya nga po pala si Olivia, Senyorito. Siya iyong kahalili ni Seleni sa pagbabantay ng anak ninyo ni Senyorita.” 

Biglang lumaylay ang balikat ni Olivia at napayuko ito dahil sa narinig. ‘Anak? May anak na pala ito? Bakit ang sakit naman ata sa dibdib ko?’ 

Ipinilig niya ang kaniyang ulo at itinaas ang paningin saka ngumiti ng matamis sa kanilang amo. “Ako nga ho pala si Olivia Irid Hacar Senyorito,” at tulad kanina tanging tango lamang ang isinagot ng lalaki. 

‘Tamad ba siyang magsalita or pipi talaga siya?’ 

“Nice meeting you.” Sumikdo ang puso ni Olivia dahil sa narinig. ‘Jusmaryosep ano ba ‘tong nararamdaman ko?’ 

Hindi na nagawang sumagot ni Olivia dahil nagpaalam na ang lalaki at lumabas na ng kusina. ‘Sayang!’ saka wala sa sariling bumuntong hininga ang dalaga.