Share
Chapter 15
"Group 2, who's your leader?" All of my groupmates turned to me, even my other classmates. Itinuro nila ako.
"Maravilla, leader of group 2." Tumango ako sa teacher namin. I'm not even surprise. I'm used to it.
Pinaupo na niya kami at tinawag ang susunod na grupo. Nanghalumbaba ako habang sinusulat ang mga pangngalan ng mga ka-group ko.
I think, it's been five months since that night. Hindi na ako pumupunta pa ro'n sa kabilang mundo. Andito pa rin ang sakit, lalo na kapag naalala ko ang itsura ni Chryszyler nang gabi na 'yon. Kung paano siya tumalikod sa akin. It pains me to see him hurt like that and I'm the reason why.
Huminga ako nang malalim para hindi matuloy kumawala ang luha sa mata ko.
Kaugnay na kabanata
The Darkest Light Chapter 16
"Group 2, who's your leader?" All of my groupmates turned to me, even my other classmates. Itinuro nila ako."Maravilla, leader of group 2." Tumango ako sa teacher namin. I'm not even surprise. I'm used to it.Pinaupo na niya kami at tinawag ang susunod na grupo. Nanghalumbaba ako habang sinusulat ang mga pangngalan ng mga ka-group ko.I think, it's been five months since that night. Hindi na ako pumupunta pa ro'n sa kabilang mundo. Andito pa rin ang sakit, lalo na kapag naalala ko ang itsura ni Chryszyler nang gabi na 'yon. Kung paano siya tumalikod sa akin. It pains me to see him hurt like that and I'm the reason why.Huminga ako nang malalim para hindi matuloy kumawala ang luha sa mata ko.
The Darkest Light Chapter 17
Tinulungan ko si Aling Melinda sa pagsara ng karinderya. Alam kong narinig niya ang sinabi ni Thy kanina. Nagpapasalamat ako't hindi niya ako tinanong tungkol do'n."Salamat, Faye.""Ingat po kayo."Dumating si Mang Bert at umalis na agad sila. They didn't tell me where are they going.Tumingin ulit ako sa langit. Tirik na tirik pa ang araw. Now, what? Am I just going to stare and do nothing?Naglakad lakad ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Basta gusto ko lang maglakad at mapag-isa.Wait. Mapag-isa? Natawa ako sa sarili ko. Simula palang pala, mag-isa lang ako. Outcast. Pushover. That's me, right? Nothing more, nothing less. Jeez. Minsan na nga lang mag-isip, puro negative thoughts pa.Nagulat ako nang may humarang na van sa harap ko. Napaatras ako at na-out of balance sa pagkabigla.May lumabas sa passe
The Darkest Light Chapter 18
"Universe! Universe!" They chant. Scratch that. We chant.Nagtawanan kami ni Jeruza. Hindi pa lumalabas ang Universe pero sobrang ingay na namin. Well, even if we're friends with them, we can't help but to feel excited.Nasa loob kami ni Arena. Parang concert ng Universe ito, pero ang totoo, guest lang sila. I feel proud. The power they hold. They're now on the top. I don't know why they don't want to play at their own concert. Maybe they're really contented with this?Mas lalong lumakas ang hiyawan nang marinig namin ang tugtog ni Drake sa gitara. Napasigaw na rin ako, lalo na si Jeruza. Napansin ko na lahat sila ay may mic. They're going to sing together?"Lagi nalang umuulanParang walang katapusanT
The Darkest Light Chapter 19
Kinakabahan ako sa mangyayari. Why are they in the hospital again? Did they got into an accident again? What happened? Hindi namin napigilan si Chryszyler. Nagkatitigan kami ro'n. Walang gumalaw. We can't fully sink it in. Nakalimutan ko na tanungin ang magulang niya. Kung nakalabas na ba sila. I got overwhelmed by seeing them. I forgot to ask. Ni hindi ko man lang sila kinumusta. Pumasok si Thy sa loob, seryoso ang mukha. Halatang hindi rin alam ang gagawin. He heaved a sigh. Lumingon siya sa amin, biglang huminto ang tingin niya sa akin. Hinawi niya ang buhok niya. He bit his lower lip. Bigla niya na lang sinabunutan ang sarili niya at bigla akong hinila. Napalingon ako 'kina Jeruza, Leigh, at Drake, nanlaki rin ang mata nila pero hindi rin nakareklamo dahil sa bilis ng lakad ni Thy. "Saan tayo pupunta?" kinakabahang tanong ko. "He needs you," mabilis niyang sabi. He? Chryszyler? He's taking me to Chryszyler? What does he mean Chryszyl
The Darkest Light Chapter 20
"You're early." He smiled at me.I smiled back. Umupo ako sa sofa dahil sinenyasan niya ako. Gulo-gulo pa ang buhok niya dahil bagong gising. Sa sofa lang siya natutulog. Hindi talaga niya iniiwan ang magulang niya rito sa hospital.Pagkauwi ko, lagi na akong dumidiretso rito. It's been two weeks, but his parents are still unconscious.Sinasamahan ko siya buong araw. Umaalis ako ng 10 PM. Hindi na siya nagpumilit maghatid dahil sinasabi ko na sinusundo ako ng driver namin.Bumili siya saglit ng pagkain namin pagtapos niya maghilamos. I was left here at the hospital room. Wala akong magawa kaya tinignan ko nalang ang mga nakakabit na kung ano sa magulang niya.Kailan kaya sila magigising? The doctors always say that they're stable and we just need to wait. It's been two weeks, we're still waiting. Are they really okay?I'm worried. I don't want him to lose his
The Darkest Light Chapter 21
Nanginginig ang kamay ko habang nag-aantay ng taxi papuntang hospital. Thinking that Chryszyler's parents just passed away, made me really nervous. What if...I shook my head at that thought. I don't want to think about it. I don't want to think any negative thoughts. I just need to get to the hospital, and when I get there, everything will be okay. I need to be positive."Faye! Nako kang bata ka, saan ka ba galing? Hindi ba sabi ko sa 'yo alagaan mo ang Lolo mo? Bakit wala ka sa bahay?" sunod-sunod na tanong ni Tita nang makapasok ako sa room ni Lolo. Yumuko nalang ako dahil alam kong may kasalanan din ako.Tinignan ko si Lolo na nasa kama, maraming nakakabit sakaniya na kung ano. Memories of Chryszyler's parents lying on the bed hunt me. And what the result is...
The Darkest Light Chapter 22
"Faye!" I looked at Charrieze who called me. Tinaas ko ang dalawang kilay. "Can you do Lerry's hom--" I cut her off."Sorry, I-I can't. May ginagawa pa kase ako. I'm busy. Sorry ulit." Umalis ako sa harap niya. I've been rejecting their favor these days.Wala talaga akong ginagawa at gagawin. I need to rest. I need to take my time to reflect on what's happening. I need to have me time. This time, I need to choose myself, so I can improve and be myself again.It was the usual day at school. Vacant namin ngayon. Gusto ko sana maglibot sa school para makapag-isip isip, kaso baka wala rin akong mapuntahan.Sumandal ako sa upuan ko. I observe my classmates. They were having fun with their friends. Others are playing mobile games, talking w
The Darkest Light Chapter 23
Tinitigan ko ang likod niyang naglalakad palayo sa akin. Nobody looked at me or even talked about me after that.It's like I'm invisible.I wiped my tears that fell on my cheeks. After all of my thoughts, doubts, and anxiety to come here, this is what I get. Maybe I don't really belong here, huh? This is not my world. I don't really exist here, so why bother come here always? Is it because of the feeling? The first friends I have? The comfort? The rest? My second home?While walking to the gate, I think of the reasons why and what's happening. It's either he's mad at me that's why he's acting like that or something happened to him while I'm away.I blowed my cheeks and groaned out of frustration. I don't know what to do. I don't know where to go.
Pinakabagong kabanata
