Kabanata 2

Hindi nagtagal si Clarissa Montefalco sa Cebu.

Tatlong taon niyang ginawang compass si Joaquin—sinusundan ang bawat event niya, bawat out-of-town fun run, bawat random coffee-stop sa Colon. Akala niya noon romantic, pero ngayon nakikita niyang obsession pala. At sa araw ng kanilang graduation, habang pinapalakpakan ng buong auditorium si Joaquin at ang bagong girlfriend nitong nakapulupot sa braso niya, doon tuluyang nabaon sa hukay ang huling piraso ng pag-asa.

Nakasiksik siya sa seat 22A, nakadungaw sa kumikislap na mapa ng lungsod sa ibaba. Ang Cebu na minsang parang promise land, ngayon ay parang jewelry box na nalunod sa dagat.

“Enough, Clarissa,” bulong niya sa sarili, pilit inaalo ang pusong namanhid. “You have no business staying where you’re merely tolerated. Hindi ka narito para maging pangalawa lang, o pangatlo, sa buhay ng iba.”

Isang click lang sa mobile app ang pag-book ng ticket—overnight decision na tinapatan ng iyak habang nakayakap sa throw pillow na amoy vanilla. Walang grand farewell, walang last look sa apartment na tinirhan, ni hindi sinabihan si Joaquin na aalis siya. Anong pakialam niya kung mapansin nitong wala na siya?

Paglapag sa NAIA, sinalubong siya ng mainit, malagkit na hangin at isang pamilyar na boses.

“Riss, over here!”

Nandoon si Michelle Villarosa: childhood friend, constant ally, back-up plan kung kailan gusto niyang ngumiti. Suot nito ang beige linen suit kahit alas-diyes pa lang ng umaga—laging runway-ready, laging handang humawak ng bagahe at sikreto.

“Hindi ka na ba aalis this time?” tanong niya, maingat, para bang konting blink lang ay lilipad na naman si Clarissa pabalik sa sugat na iniwan.

“No,” sagot ni Clarissa, maiksi pero puno ng emosyon. “Hindi na ako tatakbo palabas ng gulo. Hindi na ako uuwi kung may bitbit akong pagkatalo.”

Nang kunin ni Michelle ang bag niya at inalok ang braso, napadikit siya—hindi dahil mahina siya, kundi dahil nakakapagod na maging matapang nang mag-isa.

Habang bumabaybay ang kotse sa EDSA, pinagmasdan ni Clarissa ang dancing billboards—feeling niya lahat sila tungkol sa kanya: Travel now, Love harder, Re-invent yourself.

“Alam mo, Riss,” sabi ni Michelle, nilingon siya habang nakangiti nang may lambing, “baka this time, hindi mo kailangang tumakbo para hanapin ang sarili mo. Maybe it’s about time to fight for the life you deserve dito mismo.”

Sa rear-view mirror, halos ‘di niya makilala ang sariling namumutla pero may stubborn spark pa rin sa mata.

“Okay lang ba talaga na mawala ako ng tatlong taon? Parang lahat ng nangyari… nawala rin ako sa sarili ko.”

Tahimik si Michelle. Then, “You weren’t gone. Nandoon ka lang. Natututo ka lang maging matatag, kahit ang tindi ng unos.”

Kinuwento niya kay Michelle ang buong pagkatalo—ang panghihina, ang takot, ang sakit na hindi mapaliwanag.

Tahimik si Michelle na nakikinig.

“Don’t mention bad things,” sabi ni Michelle, sinapo ang balikat niya. “Welcome home, Clarissa. Hindi lahat ng sugat kailangan pilitin na maghilom nang mag-isa.”

Kinagabihan, dinala siya ni Michelle sa pinakasosyal na club sa Makati.

“Tequila, two glasses,” utos ni Michelle sa bartender. Nang dumikit sa dila niya ang alak—unti-unting kuminang ulit ang kulay ng mundo.

“Good thing you and Joaquin broke up,” biro ni Michelle. “Girl, na-shock kami nang nalaman naming nag-library life ka for him. Like, sino ka at ano ginawa mo kay Queen of the Road? Parang ibang tao ka.”

Napahalakhak si Clarissa—buong-buhos na tawa na may kasamang luha sa gilid ng mata.

Tinapik ni Michelle ang baso niya. “So what’s next? Balik Montefalco empire? Ready ka nang i-manage ang mga luxury hotels n’yo?”

Humigop siya ulit, pinakiramdaman ang malamig na alak na bumaba hanggang sikmura.

“I’m willing to accept the loss, Mich. Pero ‘yung failure? Non-negotiable. Hindi ako puwedeng sumuko nang ganito lang.”

Bumungad sa isip ni Clarissa ang huling usapan nila ng ina sa veranda noon.

“Clarissa, a Montefalco, never begs; she bargains. Kung gusto mo si Joaquin, fine. Win him with dignity. But if the price is yourself, my darling, walk away,” paalala ng kaniyang inang si Isadora Montefalco.

“I need this, Mom. If I can make him choose me, I can handle any merger.”

“Then prove it. But remember, the clock is ticking.”

Ngayon, habang tumutugtog sa club ang slow rendition ng “Fly Me to the Moon,” ramdam niya ang deadline na iyon—natapos na. Pero buhay pa siya, at buo.

Sabat ni Michelle, “Family rule pa rin ba? Marry first, then conquer the boardroom?”

“Yeah.” Bumuntong-hininga si Clarissa. “And no, wala pang chosen fiancé. Mama wanted anyone but Joaquin—business rivalry daw. Pero she never forced me. It was always my call.”

Tumawa si Michelle. “Gusto mo, introduce kita sa pinsan ko? Luis Antonio Dela Cruz. Tall, aloof, borderline intimidating, pero legit na mabait kapag sinipag.”

Nag-flash sa isip niya ang isang memory: debut ng kapatid niyang si Tricia, ilang taon na ang nakakaraan. Nakaputi si Luis, tumutugtog ng Chopin sa grand piano, parang painting na nabuhay. Hindi siya ngumit kahit isang beses.

“Sounds like a joke,” irap ni Clarissa, pero napalunok lalo na't attractive siya sa pinsan ng kaniyang kaibigan.

Habang lumalalim ang gabi, naghalo ang tawa at lungkot—parang espresso martini: sweet sa umpisa, may sipa ng alcohol sa dulo. At sa puntong medyo nahihilo na sila, nag-vibrate ang phone ni Michelle.

“My cousin’s on his way,” sabi niya, kunot-noo. “Akala ko concerned lang.”

Makalipas ang ilang minuto, lumabas sila ng club—city air na may halong yosi. Pumarada ang midnight-blue Maybach na parang black swan sa siksikang parking lot. Bumaba ang bintana, dahan-dahan, na para bang tinitesting ang suspense tolerance nila.

Lumabas si Luis Antonio Dela Cruz.

“Get in the car,” utos ni Luis.

Dumaan ang tingin niya kay Michelle—one second lang—bago tuluyang tumingin sa mga mata ni Clarissa.

Nang magtama ang mga mata nila, parang may biglaang humaplos na kuryente mula sa batok ni Clarissa, pababa sa kanyang gulugod—isang kakaibang sensasyon na hindi niya maipaliwanag. Napasinghap siya nang bahagya, at bago pa man siya makapikit o makalingon, her chest tightened and her heart began to race—wild, frantic, as if it was trying to break free from her ribcage. It was as if time stood still, at sa ilang segundong iyon, tanging ang mga mata lang ng lalaki ang mundo niya.