Kabanata 1

Nang dumating si Joaquin sa selebrasyon ng kaarawan na may kasamang ibang babae, alam ni Clarissa Montefalco na talo na siya.

Tahimik siyang nakaupo sa pinakadulong bahagi ng venue—isang eksenang tila galing sa isang pelikula: ang mga ilaw ay malambot, ang ingay ay sakto lang, ngunit sa kanyang pandinig, ang bawat tawanan ay parang dagok sa dibdib.

Binuksan niya ang cellphone at nakita ang mensahe mula sa kanyang ina.

"Clarissa, natalo ka na. Tatlong taon na, pero hindi ka pa rin niya minahal. Ayon sa usapan natin, oras na para bumalik ka at tuparin ang responsibilidad mo bilang tagapagmana ng ating pamilya."

Napakagat siya sa labi, habang ang mga mata ay palihim na tumingin sa babae sa tabi ni Joaquin. Magkahawak ang mga kamay ng dalawa, at para bang sila lang ang nasa loob ng silid.

Ito ang unang pagkakataong nakita ni Clarissa ang tinatawag nilang white moonlight ni Joaquin. Si Bianca Luna. O sa kasalukuyang katauhan—si Selena Cruz.

Tahimik ang dalaga. Maputi at mahinhin ang kilos, parang walang masamang ugali sa katawan. Kahit suot niya ay simpleng damit na halatang hindi mamahalin, nangingibabaw pa rin ang karisma niya sa lahat.

“Ah, so this is the type he likes,” Naiisip ni Clarissa habang unti-unting nagiging mapait ang lasa sa kanyang bibig.

Hindi niya napigilang maalala ang isang tagpo apat na taon na ang nakalipas. Noong umamin siya sa nararamdaman niya para kay Joaquin. Nasa isang cigar lounge sila noon, at habang pinapagpag ni Joaquin ang abo ng sigarilyo niya, bahagyang lumamig ang mapupungay niyang mata.

"Sorry, Miss. I prefer someone simple and obedient."

Dalawang taon na siyang lihim na nagmamahal kay Joaquin noong mga panahong iyon. Ngunit ang kanyang ina, palaging tutol. May tensyon sa pagitan ng kanilang mga pamilya, at para sa kanyang ina, si Joaquin ay isang liability, hindi isang pag-ibig.

Pero matigas ang ulo ni Clarissa. Gumawa siya ng kasunduan—isang pustahan. Kapag napaibig niya si Joaquin, pahihintulutan siya ng ina na piliin ito. Kaya't isang gabi, pinili niyang kalimutan ang kanyang pagkatao. Mula sa pagiging kilalang tagapagmana ng Montefalco family, naging isang ordinaryong babaeng masunurin siya sa paningin ng lahat.

Simula noon, naging anino siya ni Joaquin.

May isang gabing lasing na dumating si Joaquin at bahagyang mapungay ang mga mata.

"Do you like me?" tanong nito. "Do you want to try being with me?"

Doon nagsimula ang tatlong taon niyang paninilbihan sa lalaking mahal niya—tatlong taon ng katahimikan, ng pagluluto, ng pagbabantay tuwing may sakit si Joaquin, ng pagpapanggap na sapat siya. Sabi ng lahat, mahal na mahal niya si Joaquin. Sa panlabas, tila bumuti ang buhay ng lalaki. Maraming beses din siyang binansagang asawa nito sa harap ng iba. Pero kahit kailan, hindi siya kinilala bilang partner. Hindi siya minahal.

Balak na sana ni Clarissa na aminin ang pustahan ng kaniyang ina sa kanyang kaarawan. Inipon niya ang lahat ng lakas ng loob para ipagtapat ito. Ngunit dumating si Selena Cruz.

May ilang nakapansin sa pananahimik ni Clarissa sa gitna ng kasayahan. May nagsabing, “Naku, Selena … ngayong nandito ka na, may masasaktan nanaman.”

“Tsk. Some people really thought they made it. But you came back—sayang ang effort.”

Naputol ang biruan nang magsalita si Selena Cruz. Mahinahon, halos pabulong ang tono.

"Miss Montefalco, I’m sorry." Tumitig ito sa kanya na may bahid ng awa. "Joaquin and I parted ways years ago for complicated reasons. I didn’t expect him to be so reckless… asking you to become his substitute. He was immature. But you were never really at a disadvantage."

Ang bawat salita ay parang kutsilyong humihiwa sa katahimikan. Parang sinasabi niyang dapat pa ngang magpasalamat si Clarissa—dahil kahit pamalit lang siya, kahit simpleng estudyante lang siya, naranasan pa rin niyang makasama si Joaquin.

Sa mata ng lahat, tila siya ang nakinabang.

How pathetic.

Napatingin si Joaquin kay Clarissa. Parang may kakaiba sa kanya ngayong gabi. Suot niya ang isang simpleng pulang dress, walang masyadong arte. Pero sa sobrang simple, siya pa ang naging pinakakapansin-pansin.

Para siyang rosas na buong tapang na namumukadkad sa gitna ng taglamig—mainit, mabagsik, at mapang-akit.

Hindi ito ang dati niyang nakikilalang Clarissa. Dati ay laging masunurin at laging maamo. Ngayon ay may nagbabagang alab sa likod ng malamig na tingin nito.

Hindi niya gusto ito.

Sa tingin niya, ang isang babae ay dapat modest at pleasing. Hindi dapat may sariling isip.

Nagtaas ng kilay si Joaquin at inilabas ang isang tseke. "Since Selena is back, let's end this. Here's one million. Consider it… compensation."

Isang milyong piso. Iyon lang ang halaga ng tatlong taon nila?

Tinignan lamang ni Clarissa ang tseke at marahang ngumiti. May halong sakit at pagkamuhi ang ngiting iyon.

"Keep your money. You're bad at love, and honestly, I'm tired of pretending."

Walang alinlangang kinuha niya ang baso ng red wine at ibinuhos ito sa mukha ni Joaquin.

Tumigil ang lahat ng pag-uusap. Ang musika, ang tawanan—tila napindot ang mute button ng buong silid.

Pinunasan ni Clarissa ang kanyang kamay ng tissue, at sa kanyang mapupulang labi, unti-unting sumibol ang isang mapait na ngiti.

"This drink is for me. Sa pagiging bulag ko sa pag-ibig sa loob ng tatlong taon."

At saka siya tumalikod.

Hindi na siya lumingon. Hindi na siya nagdalawang-isip. Lumabas siya mula sa silid na parang hindi siya ang babaeng nangangarap lamang noon na mahalin ni Joaquin.

Tahimik ang mga tao sa loob. Walang gustong sumunod. Maraming nagtatanong sa kanilang isipan.

“Baliw ba si Clarissa Montefalco? Isang milyon ‘yun! Something she will never earn in her entire life!”

Pero si Joaquin, nakangising pilit.

"Let her go," aniya habang nagngangalit ang bagang. "As long as she doesn’t bother me and Selena, then it’s fine. Someone like her—someone like that—we won’t even cross paths again."

Hindi niya pa rin kilala si Clarissa Montefalco. Hindi niya pa rin naiintindihan.

Napagtanto ni Clarissa, hindi na niya kailangan ng pag-ibig na may kondisyon.

Ang hindi alam ni Joaquin, ang babaeng tinalikuran niya ay hindi lang basta-basta. Sa oras na ito, habang nilalakad ni Clarissa ang palabas ng pinto, buo na ang kanyang desisyon.

Hindi na siya babalik pa kay Joaquin.

Tatanggapin na niya ang totoong pagkatao.

Talagang aalis na siya. She was really going to leave everything behind—lahat ng pinagsamahan nila, lahat ng alaala, just so she could go back to the life she tried so hard to escape. Doon sa mundong puno ng yaman, ng expectations, ng pangalan. A fortune worth hundreds of billions was waiting for her, like a throne she was born to claim. At kahit hindi niya ginusto noon, ngayon—wala na siyang choice kundi harapin 'yon.