Kabanata 3

Medyo naiilang si Michelle sa pinsan niyang si Luis. Tahimik lang siyang sumakay sa kotse, parang batang napagsabihan. Hindi siya naglakas-loob magsalita.

Sa loob ng sasakyan, nakakabinging katahimikan ang bumalot sa paligid. Tahimik lang si Clarissa habang nakatitig sa bracelet na suot ni Luis. May kakaiba siyang pakiramdam—parang pamilyar ang bracelet na iyon. Ngunit dahil lasing siya at magulo ang isip, hindi niya ito mabuo.

Bigla niyang naalala ang unang beses nilang magkita ni Luis. Ilang taon na ang lumipas, pero ang presensiya ng lalaking ito—ang paraan ng pagtitig niya, ang malamig ngunit nakakaakit na aura—hindi pa rin nagbago. He was still as dangerously charming as ever.

Malapit lang ang bahay ni Michelle. Pagkahatid niya rito, saka pa lang pinlanong ihatid ni Luis si Clarissa pabalik ng hotel. Nang silang dalawa na lang ang natira sa sasakyan, saka lang nagsalita ang lalaki.

"Are you planning to stay in Manila?" tanong ni Luis, tila kaswal lang ngunit may halong obserbasyon.

"Yes," sagot ni Clarissa, medyo nabigla pero agad ding tumango. Hindi naman sila gano'n kakilala ni Luis, kaya matapos ang maikling tanong at sagot, muling bumalik ang katahimikan.

Malamig ang aircon sa loob ng kotse, at hindi nagtagal ay nakatulog si Clarissa. Hindi niya namalayan kung gaano katagal siya nakapikit hanggang sa narinig niya ang mababang tinig ng lalaki.

"Clarissa, wake up. We're here."

Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, at agad na bumungad ang malamlam pero matalim na tingin ni Luis. Sandali siyang natulala.

Bumukas ang pinto ng sasakyan, at yumuko ang lalaki, inilapit ang mukha sa kanya. Napakalapit ni Luis, at masyadong kapansin-pansin ang angas at ganda ng facial features nito. Ang amoy ng pabango nito ay malamig ngunit nakakabighani, pamilyar na pamilyar sa kanya.

Para siyang binalik sa kabataan niya, sa eksenang una niyang nakita si Luis—at hindi na niya iyon nakalimutan simula noon.

Napangiti si Clarissa, mapula ang labi. "You are so handsome," sabi niya, lasing na lasing ang boses. Pumikit siya saglit, bago iniangat ang kamay at bigla siyang kumapit sa batok ni Luis. "Would you like to do it with me?" tanong niya, binigyang-lambing pa ang huling pantig, puno ng panunukso ang boses.

Napatigil si Luis, bahagyang natigilan. Hinawi nito ang buhok niya at malamig na nagsalita. "You've drunk too much."

Napangiti lang si Clarissa, nakiliti sa pagkakahawi ng buhok niya pero hindi siya bumitaw. "No."

Habang halos wala na siyang malay, pumasok sa isip niya ang lahat ng taong ginugol niya kasama si Joaquin at ang Montefalco family. Siya ang pinaka-rebelde, ang pinaka-walang pakialam. Pero sa huli, na-trap din siya dahil sa pagkukunwari ni Joaquin at sa mga kasinungalingan ng pamilya.

Ito na siguro ang huling beses na lalampas siya sa limitasyon.

"Luis... do you want to? Do you to fuck me?"

Lumapit pa siya at ang mahabang itim niyang buhok ay dumikit sa mukha ni Luis, bahagyang kumiliti sa ilong nito. Mabilis ang naging epekto niyon.

Sa sumunod na iglap, lumapat ang malamig at maninipis na labi ng lalaki sa kanya. Hinawakan siya sa beywang, at parang umalon ang init sa pagitan nila.

"Clarissa, don't regret it," bulong niya sa gitna ng halik. Banayad ang pagkagat niya sa dulo ng dila nito, ngunit may halong babala at pag-angkin.

Mainit ang naging tagpo. Kumapit si Clarissa habang bumibigat ang halik, at nang magtama ang kanilang mga mata, nakita niya ang sariling repleksyon sa mata ng lalaki—may lungkot, may galit, may hindi maipaliwanag na emosyon.

Sa loob ng sasakyan, uminit ang hangin. Mula sa basang halik, tuluyang humantong sa isang bagay na hindi na kayang pigilan. Sa bawat haplos, bawat ungol, parang nawawala ang ulirat ni Clarissa.

At nang matapos, hindi niya alam kung anong mas matimbang—ang sarap o ang pagkalito.

Pagkagising niya, masakit ang buong katawan niya. Unti-unti siyang dumilat, at parang pelikula, isa-isang bumalik sa alaala niya ang mga nangyari kagabi.

Did she really sleep with Luis?

Naputol ang iniisip niya nang tumigil ang tunog ng tubig mula sa banyo.

"Woke up?"

Napatingin siya at namilog ang mata sa nakita. Nakabalot ng bathrobe si Luis, basang-basa ang buhok at may mga patak ng tubig sa matipunong katawan nito. Napalunok siya.

"Sorry, I drank too much last night," bulalas niya, halos hindi makatingin nang diretso.

Napahinto si Luis at medyo naningkit ang malamig niyang mga mata.

"So?" tanong niya, malamig ang tono.

Pinulot ni Clarissa ang mga damit niya mula sa sahig. May mga marka sa balat niya, pero hindi siya nahiya. Tumayo siya nang maayos at ngumiti, pulang-pula pa rin ang labi.

"Michelle and I are still friends, so Luis, you won’t mind what happened last night, right?"

Sinabi niya iyon sa mahinahong boses, kasabay ng mapait na ngiting pilit niyang isinusuot sa mukha. Para bang gusto niyang gawing biro ang isang bagay na malinaw namang seryoso. Para bang kaya niyang pagaanin ang bigat ng gabing iyon sa pamamagitan lang ng ilang salitang walang laman.

Pero alam niyang hindi gano'n kasimple ang lahat.

Ramdam niya—kahit hindi pa nagsasalita si Luis—ang biglaang pagbagsak ng temperatura sa loob ng silid. Parang may isang iglap na lamig na bumalot sa buong paligid. Hindi iyon dulot ng aircon, kundi ng biglaang pagbabago sa ekspresyon ng lalaki.

Hindi na niya makita ang dati nitong tahimik na tikas. May kirot na nakatago sa likod ng mga matang ngayon ay naningkit. May galit. May selos. May isang uri ng paniningil na hindi niya inasahan.

Tahimik na pumilantik ang apoy mula sa lighter ng lalaki. Umangat ang liwanag sa madilim na espasyo, pansamantalang pinatingkad ang matalim nitong features.

Dahan-dahan niyang isinubo ang sigarilyo sa bibig, sinindihan iyon, saka dahan-dahang bumuga ng usok na tila kasabay ng mga salitang matagal nang kinikimkim.

"Do you treat other friends like this?" bulong ni Luis, malamig na parang kutsilyong idinaan sa balat. Tinitigan siya nito mula ulo hanggang paa, bago unti-unting nanikip ang panga.

"For example... that bastard. Joaquin Mendoza?"

Parang tinadyakan ang puso ni Clarissa.

Hindi siya agad nakasagot. Parang nalunod siya sa tanong, sa tono, at sa bigat ng mga salitang binitiwan ni Luis.

Sa likod ng katahimikan, ramdam niyang hindi lang si Luis ang tinamaan sa sinabi niya. Siya rin. Dahil sa kabila ng pagtatangka niyang gawing kaswal ang lahat, alam niyang hindi kayang burahin ng isang simpleng biro ang mga yapak ng gabing iyon.

Hindi iyon biro. At lalong hindi dapat basta isinasantabi.

Ngunit ngayon, sa harap ng tanong ni Luis, napagtanto niyang may bagay siyang hindi inasahang mabubuhay muli—ang pag-aari. Ang pag-aangkin..