Kabanata 4

“How did he know about Joaquin?”

Mabilis ang tibok ng dibdib ni Clarissa habang nakatitig sa malamig na ekspresyon ni Luis Antonio Dela Cruz. Parang kidlat na gumuhit sa isipan niya ang tanong na ‘yon—isa na namang lihim na pilit niyang inililibing, ngayon ay unti-unti nang sumisingaw.

Tumigil siya sandali, hinawakan ang sariling mga kamay na nanginginig. Gusto niyang magtanong pa, pero sa halip na magpaliwanag, pinili niyang ngumiti… Kunwari ay walang nararamdaman. Kunwari ay kalmado.

“No, Luis,” she said, almost in a whisper, halatang pinipilit niyang kontrolin ang sarili. “You’ve had your fun. Let’s forget about it, okay? Let it be… for both our sake.”

Napailing si Luis, halos mabasag ang katahimikan ng kwarto sa tindi ng tingin niya kay Clarissa.

“You don’t get to decide that, Clarissa,” sagot ni Luis, mabagal at malalim ang boses, pero may halong babala. “It’s not just a game. It’s not some fleeting amusement. It’s real. And it affects us both, whether you want it or not.”

Kumindat pa siya sa dulo, pero hindi naitago ang bahagyang panginginig ng labi niya. Guilt slowly crept in, wrapping around her chest like a tight rope.

Luis was different. He wasn’t like the other men.

He was brilliant—dangerously brilliant. Masyadong bata para sa posisyon niya, pero masyadong matalino para hindi katakutan. A flower on the mountain top, untouchable, too cold and too distant for someone like her.

Parang buwan sa langit—maamo sa gabi, pero hindi kailanman sa abot ng kamay.

"I'm committing a sin," she whispered to herself, habang patagong iniwas ang tingin.

Nagpatuloy sa paninigarilyo si Luis Antonio Dela Cruz. Tahimik. Pero ang katahimikan niyang iyon ay parang bagyong paparating—mapanlinlang, mapanganib.

Binagsakan nito ng abo ang gilid ng ashtray bago siya muling tiningnan, malamig at walang emosyon.

“Whatever,” ang sabi niya, isang salita na tila nagbabadya ng tapang at paglayo, ngunit sa ilalim nito, may lihim na pighati.

Iyon lang ang sinabi. Pero sapat na 'yon para maramdaman ni Clarissa ang bigat.

Napakagat siya sa labi. Sa wakas, tumayo at nagsimulang magbihis.

“Salamat, Luis,” she murmured habang inaayos ang sapatos. “I’ll go ahead. We’re done here.”

***

Paglabas niya ng hotel, agad siyang sumakay ng taxi pabalik sa mansyon ng pamilya Montefalco.

Pero ilang hakbang pa lamang mula sa main entrance, isang pamilyar na boses ang agad nakapukaw sa paligid.

“Joaquin, wait... I think I saw Clarissa.”

Nanlaki ang mata ni Selena, bahagyang nanigas, bago hilahin si Joaquin sa braso.

“Clarissa? What’s she doing here?” tanong ni Joaquin, kita ang iritasyon sa mukha habang pinagmamasdan ang papalayong babae.

“This is a five-star hotel. She can’t afford it, right?” Ngumiti si Selena ng may halong panlalait. “Maybe... she still can’t move on from you. Narinig niya sigurong pupunta ka rito to meet Mr. Dela Cruz, kaya baka naghintay lang siya. You know how persistent she can be.”

Napakunot ang noo ni Joaquin. Halata ang pagkainis sa mga mata.

“Ignore her,” he said sharply. “I hate women who don’t know their place.”

“Wow, Joaquin,” sambit ni Selena na halatang pinupukaw ang pagkainis niya, “I thought you were different. But you really think she’s just some desperate girl hanging around? Don’t you have even a bit of respect for the past you shared with her?”

“I was being nice to her. But clearly, she’s mistaking kindness for affection. I don’t owe her anything.”

“Maybe you don’t owe her anything, pero she deserves better than this. I’m just saying, you’re not the only one here with pride, Joaquin. Sometimes you have to swallow your ego.”

Hindi pa man lubusang nakakabawi mula sa kahihiyan sa birthday party niya si Clarissa, heto na naman ito’t nagpapahiya raw sa sarili.

“I was being nice to her. But clearly, she’s mistaking kindness for affection.”

At kung hindi lang siya naawa noon, alam niyang hindi kailanman mapapansin ni Joaquin ang babaeng kagaya ni Clarissa.

Ngunit bigla niyang naalala ang bilin ng kanyang lolo.

“Let’s go. We need to meet the CEO of Dela Cruz Corporation,” utos niya. “Grandpa said we must get that project from the Dela Cruz family. No matter what.”

Sa kabila ng plano, bigo si Joaquin. Pagdating niya sa meeting place, wala na si Luis Antonio Dela Cruz. Ni assistant, hindi nagpakita.

“Joaquin, it’s okay.” Mahinhing bulong ni Selena habang marahang humawak sa braso ng lalaki. “There’s a business dinner later. You’ll meet him there. Just stay calm.”

“Um,” sagot niya, malamig ang tingin. “I will take over Dela Cruz’s project. No matter what it takes.”

***

Sa kabilang banda, walang kaalam-alam si Clarissa sa mga sinasabi nina Joaquin.

Pagbalik niya sa mansion, nadatnan niya ang kanyang ina at si Tricia na magkasamang nakaupo sa receiving area. Parang nakadetalye na ang bawat kilos at salita nila sa isip niya, pero pilit pa rin niyang nilalabanan ang bigat ng mga nangyayari.

Agad siyang sinipat ng ina mula ulo hanggang paa, tila sinusuri ang bawat galaw at ekspresyon niya.

“I warned you before, didn’t I? Joaquin is not a good man,” malamig na bungad nito, parang apoy na unti-unting sumusunog sa dibdib ni Clarissa. “And now, since you lost the bet, you’ll report to Montefalco’s starting tomorrow. No questions, no delays.”

“Mom—” nagsimulang magsalita si Clarissa, ang boses niya ay may halong pag-aatubili at sakit.

“No excuses,” putol ng ina, matatag at walang palya ang tono. “When you’re ready, you’ll marry. Once you’re familiar with the business, I’ll transfer you to my division. Your sister’s health is fragile, so you have to carry the load now. This is your responsibility.”

Tahimik si Clarissa. Sanay na siya sa ganitong trato, sa ganitong kaparaanan ng pakikipag-usap sa kanya—parang isa siyang sundalo na sumusunod nang walang tanong.

Pero si Tricia? Hindi pinalampas ang pagkakataon. Umangat ang kilay nito at ngumiti ng pilyo, tila masaya sa kalagayan ni Clarissa.

“Mom,” ani Tricia na may halong panlilibak, “Clarissa just got back, and isn’t Christian supposed to be my fiancé now? Sino ba talaga ang papakasalan niya?”

Parang sinampal si Clarissa sa sinabi.

Si Christian Mendoza—ang lalaking dati ay para sa kanya, pero kay Tricia rin nauwi.

Dati siyang ipinangako kay Christian Mendoza. Pero nang makita siya ng lalaki, hindi na siya binalikan. Pinili si Tricia. At ngayon, ginagamit pa iyon para siya ay ipahiya.

“Stop it,” mariing bulong ni Clarissa, halatang pinipigilan ang sarili na hindi sumabog ang damdamin, pero ngumisi lang si Tricia, para bang nanalo sa isang maliit na digmaan.

“I’ll arrange a blind date for you,” wika ng kanilang inang si Isadora na para bang desisyon na lang ang lahat, walang konsiderasyon sa nararamdaman ng anak. “It’s time you move on. Hindi na panahon para umasa sa mga taong hindi makakapagbigay sa ‘yo ng buhay na gusto mo.”

Napatingin si Clarissa sa kanyang ina, ang mata niya ay kumikislap ng halong lungkot at pagkadismaya. Gusto niyang sumigaw. Magrebelde. Ipaglaban ang sarili. Pero pinili niyang manatiling kalmado, pilit ipinipigil ang mga luha.

“Mom,” malumanay niyang sambit, tinutulungan ang sarili na maging matatag, “You said it's just a marriage partner, right? Then let me choose him myself. Hindi ako bata para husgahan mo kung sino ang para sa akin. Gusto kong maramdaman kong may sariling buhay, kahit papaano.”

Napakunot ang noo ng ina. Hindi siya sanay na pinapalagan siya ng anak. Ngunit ngayon, sa harap ng mga panunumbat at panghuhusga, si Clarissa ay hindi na ang dating tumatahimik lang. Parang may apoy na naglalagablab sa kanyang mga mata—hindi na siya basta susunod.

“Clarissa,” mahigpit ang tingin ng ina, “hindi ito tungkol sa gusto mo lang. Tungkol ito sa pamilya. Sa kinabukasan mo. Kung magpapatuloy ka sa ganitong pag-uugali, lalo ka lang masasaktan.”

Ngunit sa kabila ng mga salita, sa puso ni Clarissa, alam niyang kailangan niyang ipaglaban ang sariling kalayaan, kahit gaano pa ito kahirap.