Pag-anyaya
"Isa pa, tumayo ka!"
Narinig kong mariin na sabi ng Senyora. Ang mga mata ko'y papikit na, ang mga braso't kamay ko ay nanghihina na. Maging ang aking buong katawan ay bumigay na.
Umiling ako. At kahit na nanghihina na ay nagsalita ako.
"S-Senyora... H-Hindi ko na po kaya..."
Hindi ko lang lubos maisip ang dahilan nang lahat ng ito. Wala akong ideya sa pinagmulan at kung papaano ba 'to nagsimula. Ang naalala ko lang ay biglaan ang lahat.
Akala ko ay magtataas pa muli ng boses ang Senyora at ipagpapatuloy muli namin ang ginagawa sa halip ay nilagpasan lang ako nito't lumakad pabalik sa loob ng kanyang tahanan.
Hindi pa man tuluyang nakakapasok sa loob ay nagsalita si Senyora.
"Bukas ay ipagpapatuloy na'tin ang hindi natapos ngayon," aniya saka na nagpatuloy pumanhik sa loob.
Pawang may nag-alis na sa aking mabigat na dala-dala mula sa aking buong katawan. Hindi ko na alintana ang lupang kinahihigaan sapagkat ang aking buong lakas ay naubos na sa aming ginawa. Kahit na pagod na magmulat ang parehong mga mata, hindi nakatakas sa akin ang mahabang kahoy na kasing-tulad sa wangis ng isang espada.
Nagsimula ang lahat ng 'to n'ong bumisita ang lalaking taga-konseho. Dahil pagkaraan ng isang linggo, paunti-unti'y binibigyan ako ng Senyora ng hindi pang-karaniwang utos.
Noong unang linggo, inutusan niya akong sumalok ng tubig mula sa balon malapit lamang sa kwadra. Ipina-puno niya sa akin ang kasing-tangkad kong lalagyanan.
Paulit-ulit niya iyong ipinagawa, araw-araw. N'ung una ay labis akong nahirapan hanggang sa nasanay na ang aking katawan.
Ngunit ang akala ko'y tapos na, nagsisimula pa lang pala. Sumapit ang sunod na linggo. Ipina-ukit niya sa akin ang espadang gawa mula sa kahoy. Sa una ay wala pa akong nalalaman sa kung ano ang rason niyon hanggang sumapit muli ang ikatlong linggo.
Natapos kong gawin ang lahat na ipinapagawa niya. Ang tumakbo mula sa bayan hanggang sa kanyang tahanan, at ang mga iba pang pang-pisikalan.
Sa una'y inaakala kong gusto lamang akong pahirapan ng Senyora. Sa isip ko'y tinatanong ko ang sarili kung mayroon ba akong nagawang hindi akma sa kagustuhan niya.
Napagtanto ko na lamang n'ung naramdaman ko ang unang hampas mula sa espadang kahoy na hawak niya. Matiim ang mga mata ng Senyora na tumingin sa akin. Tagos hanggang sa kalooban ko ang talim at determinasyong matuto ako sa pinapagawa niya.
"Bumangon ka, Yonahara. Hindi nababagay sa mundong ito ang mahinang katulad mo. Kung patuloy kang magiging kaawa-awa, at kung pipiliin mong maging hangal katulad ng mga kagaya mong dukha, hindi ka nararapat na ikaw ay manatili pa rito."
Napakagat ako sa pang-ibabang labi. Humigpit ang pagkakahawak ko sa espadang kahoy sa kamay ko. Lahat ng salita ng Senyora ay may punto't katotohanan.
"Pigilan mo ang iyong luha! Hindi ako nagpapatira sa tahanan ko ng isang mahina!"
Pumikit ako't pinigilan ang dapat pigilan. Nagmulat ako't tiningnan sa mata ang Senyora. Katulad ko'y ibinalik niya lang ang deretsong tingin. Mata sa mata.
Nagpapahinga na ako sa aking tulugan sa kwadra. Hinang-hina sa pagsasanay na ginawa buong araw. Sa ngayon ay palaisipan pa rin sa akin ang aming ginagawa. Nito ko lang nalaman na magaling sa paghawak sa espada ang Senyora.
Habang tinuturuan niya ako n'on kung paano humawak ng espada, ipinakita niya muna sa akin ang kanyang estilo. At nang napagmasdan ko ang pawang sining ng kanyang pag-galaw ay namangha ako. Sa kung papaano siya kumilos, sa pino ng kanyang bawat kumpas, at sa obra-maestrang inakala kong siya'y sumasayaw sa entablado.
Naroon ang pinong kilos, ngunit hindi papadaig ang liksi at talim. Na para bang sumasayaw sa paraan ng sining ngunit sa likod niyon ay ang makamandag na maaring makapag-kitil.
"Maglinis ka at magbihis, may pupuntahan tayo," iyon lang saka pumanhik sa loob ng silid ang Senyora.
Nakakapanibago. Ngayong araw ay wala kaming ginawa maliban sa paghahanda ng kanyang kasuotan at pagkain. Nangungumilahanan man ay sumunod ako.
Naghihintay na lamang akong lumabas sa kanyang silid ang Senyora. At nang siya'y lumabas, hindi ko maitago ang pagkamangha sa kanyang kasuotan. Ngayon ko lamang siya nakitaan ng ganitong itsura.
At sa gitna ng aking pananabik ay napansin ko rin ang matalim na titig niya kaya't kaagad 'kong niyuko ang ulo sa takot dahil sa kapangahasan kong tingnan ang kaanyuan niya.
Subalit hindi nagsisinungaling aking mga mata't nakita. Higit na nakakabighani ang itsura ng Senyora. At hindi nga ako nagkamali nang nakarating na kami gamit ang sinakyang karwahe sa Kapital ng Kaharian-ang kapital ng Dayura.
Taas-noo ang kanyang paglalakad, habang ako na nasa kanyang likuran ay nakayuko. Naisin ko man tingalain ang ganda at damhin ang pagkasabik sa pinaka-unang kakaibang lugar na napuntahan ko, hindi pa rin maari sapagkat sa pagkakakilanlang taglay ko.
Ang mga katulad kong alipin ay isinimbulismong habang buhay lamang na maninilbihan. Sa mata ng lahat, wala man akong gapos na kadena sa parte ng aking katawan, para sa kanilang pananaw, ang alipin ay alipin. Wala kaming karapatan na maging ma-usisa.
Maari nilang gawin ang kanilang nais gawin sa kanilang alipin. Dahil sa simula pa lang ang buhay ng alipin ay naipagbili na. Maging ang dignidad ay nakaplano nang maging kapital.
Natigil kami sa paglalakad ng Senyora. Nahinto kami sa gilid ng kalsada. Ngayon ko lang namalayan ng sandali kong i-angat ang ulo. Maraming tao, lahat ay nagtitipon, tila may hinihintay silang kapana-panabik.
Pasimpleng nilibot ng mga mata ko ang paligid. Maraming palamuti ang nakasabit sa matatayog na gusali. Naghahalo ang mga taong nasa mataas na posisyon o istado, may nasa gitnang istado, at nasa ibabang katayuan, kasama na ang mga katulad kong alipin.
Hindi naman nakaligtas sa aking pandinig ang mga maliliit na bulungan.
"Ano ba ang ginagawa niya rito?"
"Ga'yun nga, hindi ba't siya ang dating pinunong Konseho? Ano'ng ginamit niyang kapal ng mukha upang pumunta pa rito?"
"Hindi kaya... katotohanan ang mga..."
Narinig ko pa silang nagsinghapan.
"Ano pa ba ang sagot sa ating mga katanungan? Naririto siya dahil paparito rin dito ang Kamahalan."
Muling narinig ang kanilang singhapan ng marinig ang katagang may dalang kapangyarihan.
"Mapangahas!" Mahinang bulong ng isa sa kanila.
Sumulyap ako kay Senyora. Alam kong naririnig niya ang lahat ng mga bulungan. Ngunit sa halip na bigyan niya ang mga bulungang iyon ng kanyang atensyon, itinuon lamang ni Senyora ang mga mata sa harapan. Hindi pa rin siya kakikitaan ng ekspresyon.
Maya-maya'y isang malakas na ugong ang namayani sa buong kapital ng Dayura.
Matapos ay mula sa isang kawal na nababalutan ng kulay tansong baluti, ito'y madiin at malakas na nagwika, "paparating na ang Hari ng Asyruem!Bigyang pugay!"
Matapos na sabihin iyon ay siyang sabay-sabay na pagyuko't pagluhod naming lahat. Sinabayan pa iyon ng mga trumpeta't iba pang instrumento. Mula sa pagkakayuko ay sumulyap ako sa pinanggagalingan ng mga yabag, musika, at sa pinakahihintay ng lahat.
At ilang sandali lang ay mula sa maliit na anino, hanggang sa nagkaroon ng mga bulto, dumating ang isang taong nakasakay sa magarang karwahe, napapalibutan ng mga kawal. Isang taong nakaluklok sa tuktok, nire-respeto at kinatatakutan ng lahat.
Napayuko sa presensya ng isang taong kahit pa man nasusulyapan ang pisikal na wangis, mararamdaman ang nagsusumigaw at ang mabigat nitong pagkakakilanlan.
"Mabuhay ang Hari ng Asyreum!"
"Mabuhay si Haring Kaan Vastrade!"
"Mabuhay!"
Tila kapwa kami ni Senyora na hindi makasabay o makabitiw ng mga salitang nagbibigay pugay sa isang Haring nire-respeto ng lahat. Para sa akin ay labis-labis na ang aking presensya sa ganitong pagtitipon at pagbati.
Ngunit hindi ko nalalaman ang isipan o kilos ng aking sinisilbihan. Tikom lamang ang bibig at taimtim ang kanyang pagyuko.
Naramdaman ko na parating ang karwaheng lulan ang Hari. Mas naging mas malakas pa ingay sa aming gawi habang dumaraan ang karwahe at ng mga kawal na nakapalibot rito.
Subalit, ilang saglit lamang ay tila pahina nang pahina ang ingay. Hanggang ang mga naririnig ko na lamang ang singhapan ng lahat.
Huli 'kong napagtanto nang masulyapan ang isang pares na mga paa sa harapan namin ni Senyora Varrella. Ako, at ang Senyora ay parehong nagulantang sa mismong presensya na nasa aming harapan!
Ang Hari! Literal na bumaba sa kanyang magarang karwahe upang harapin kami!
"Tumayo kayong dalawa."
Nangilabot ako sa utos na boses ng haring kinalulugdan ng lahat. Hindi ako makapaniwala sa mga kaganapan. Pigil-hininga ang bawat sandali.
Lahat ay hindi inaasahan ang agresibong kilos ng Haring alam ng lahat na ito'y pino at may ma-respetong kilos.
Subalit, hindi lang ang ginawang kilos ng Hari ang nagpagulat sa lahat.
Ang Hari ng Asyruem. Ang haring nakaluklok sa pinakamataas na trono ay personal at inalahad nito ang kamay sa harap ng aking Senyorang pinagsisilbihan.
"Maari ko bang anyayahan ang dating Pinuno ng Konseho?"
Pagsalakay Kung ang tingin ay isang punyal marahil ay kanina pa kami pinaulanan ng hindi mabilang na punyal sa 'rami ng mga matang tila katulad ng agila. Mabilis at matalim.Hindi naman inaasahan ang ganoong pagtatagpo ng dalawang tao at sa mismong napaka-importante pang okasyon. Hindi tinanggap ng Senyora ang paglahad ng hari bagkus ay yumuko ito't nagbigay ng galang at respeto.At kahit wala na ang aming presensya ng Senyora roon ay hindi pa rin nakakalimot ang mga taong nakasaksi sa nangyaring kaganapan.Samantala naman ay dumito muna kami sa isang bakanteng panuluyan. Personal na pagmamay-ari ng hari, at ngayon nga'y magkaharap sa isang lamesa ang dalawang may kilalang posisyon sa bayan at sa kaharian.Mga piling kawal naman ang nagbabantay sa labas. Habang narito naman sa loob ang Senyora, ang hari, ang personal nitong na taga-sunod o
Pangunahing KonsehoAng kaharian ng Asyreum ang pinakamataas sa lahat ng kaharian sa Emperyo ng Boris Horatia. Sa yaman, kalakalan, agrikultural, at sa usapang pandigma. Maliban sa maruruming reputasyon nitong kasali na ang paglelegal sa batas nang pagkakaroon ng alipin. Ang Asyreum ay hindi ko maitatangging naging tahanang kinamulatan ko.Hindi ko man gaanong naramdaman ang pagiging tahanan nito o matanaw ang kabuuan ng kaharian. Ang bayan ng Satrosa-ang bayang malaki ang konektado sa nasabing kaharian, ang mismong mga taong katulad ng katayuan ko, naging isa iyon sa mga rason ko upang ilaban ang buhay kahit na alam kong napaka-imposibleng lumayo mula sa antas na mayroon ako-ang pagiging isang alipin.Aminadong masyadong marahas ang mga naranasan kong paghihirap dahil sa aking katayuan sa simula pa lang ng aking buhay hanggang sa makilala ko ang Senyora.Hindi
Ang Hayop at DemonyoSimula n'ong nagkaroon ako ng kamuwangan sa mundo. Saksi na ako sa mga pasikot-sikot ng mga tao. Lalo na kapag dumating ang puntong minsan ay may ginagawa silang karahasan at kamunduhan.Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ba akong pinagtangkaan. At sa tuwing sila'y susubok ay pawang may himalang palagi iyon nauudlot. Natatandaan ko pa ang araw na iyon. Isang maharlika ang bumili sa akin sa isang pamilihan ng mga alipin.Sa unang pagpapakilala nito'y para itong maamong tupa. Makisig at mapapansin na hindi makabasag-pinggan sa bait ng pakikitungo nito sa akin. Maging ang boses ay magaan sa pandinig ngunit sadyang may katotohanan pa rin ang mga sabi-sabi. Huwag palilinlang sa panlabas na anyo hangga't hindi mo pa sila nakikilala ng lubos.Mahimbing pa ang aking pagkakatulog. Sa buong pag-aakala kong magiging masw
Maharlika"Senyora, kaunting tiis na lang po. Makalalabas na tayo," anang ko habang inaalalayan ko siya sa paglalakad.Narito kami ngayon sa sirang palasyo ng Hari. Binabaybay na namin ngayon ang mahabang pasilyo papunta sa mismong silid ng Hari. Wala akong nalalaman tungkol sa pasikot-sikot, kaya ang Senyora ang nagsasabi sa akin ng direksyon."Sa kanan," aniya, saka kami lumiko.Akala ko ay maglalakad pa kami ng mahaba. Bumungad sa amin ang pa-arkong pintuan, natanaw din namin ang nabuksang pinto.Sandali kaming napatigil nang nahinto sa paglalakad ang Senyora. Binalingan ko ng tingin ang Senyora at doon ko nakita ang malamlam na mga mata niya. Sabay na lumandas muli ang kanyang luha.Parang may tumusok sa aking dibdib sa mga mata niyang tinat
Muling PangakoAng nakakaantig na himig ang kumiliti sa aking pandinig upang maimulat ko ang aking mga mata. Liwanag. Liwanag na hindi kay sakit sa mata kung tatanawin. Bumangon ako at nilibot ng tingin ang paligid.Ang himig ay nagpatuloy. Tila ba ang puso ko'y naantig sa mga nakikita at naririnig. Napakagaan sa pakiramdam na parang ako'y idinuduyan habang lumulutang sa alapaap.Mga punong kay dalisay na nakukulayan ng natural nitong kulay na berde. Mayroon rin nag-iisang puno sa 'di kalayuan.Napakagandang puno. Napakatayog. Ang mga dahon ay banayad na nahuhulog sa kalupaan sa tuwing nagpaparamdam ang hangin at isinasayaw iyon. At sa ilalim lamang ng puno ay taong siyang may instrumento. Ang banayad na himig na kay sarap sa pandinig ay nanggagaling sa kudyaping hawak nito.Nakatalikod ito sa akin. Ang buhok nito ay aabot hanggang sa kanyan
HariKung may maikukumpara lamang ako, iyon ay ang nangyayari sa akin ngayon. Magmula nang magising ako ay hindi ko na alam kung ano ang gagawin, lalo pa at ilan na ang mga tao ang pumasok sa silid. Wala rin akong ideya kung nasaan ako at kaninong panuluyan ito.Basta't natagpuan ko na lamang ang sarili na sinisilbihan na ng tatlong serbidora. Sila'y pinaliguan ako sa mahalimuyak na amoy rosas na tubig sa malaking batya na kahoy.Pinababad din nila ako sa isang batya ng gatas at ngayon ay nakatayo ako sa harapan ng malaking salamin—na halos kayang makita ang kabuuan ko—kasama ang mga babaeng serbidora na tinutulungan akong magpalit ng damit.Halos hindi ko na makilala ang sarili nang muli tingnan ko ang repleksyon sa salamin. Nakaupo na ako ngayon, sinusuklayan nila ang mahaba at may maalon kong buhok.H
Pulang NiyebeSa tana ng buhay ko, lahat na mga Maharlikang nakilala ko—maliban sa Senyora at Haring Kaan—ay mapagmataas, mapanghusga at halos karahasan ang naging saksi sa bawat yugto ng buhay na mayroon ako.Lahat sila'y may pangungutyang tingin sa mga katulad kong nagmula lamang sa mababang antas. Sa tagal ng buhay ko bilang alipin ay puro takot at pangamba ang nararamdaman. Naging saksi at naranasan ko mismo ang kanilang pagmamalupit. Mapapisikal man o emosyonal.Iyon ang naging pananaw ko bago ko makilala ang Senyora. Dati-rati'y ang pag-aakala ko ay lahat na Maharlika'y purong masasama ngunit nang makilala ko ang Senyora. Hindi ko maitatanggi na naging mahigpit siya subalit siya ay naiiba.Palagi niyang ibinibilin sa akin na huwag akong magpadala sa aking kahinaan.
DesisyonNakabalik na kami sa Bahay-panuluyan. Wala akong imik na tumungo sa aking silid. Ipinagpasalamat ko ng lihim na hindi nila ako tinanong pa.Saglit akong napailing.Ang Hari? Wala naman itong pakialam sa akin o sa kung anuman ang nararamdaman ko. Ito na yata ang nakilala kong malamig pa sa niyebe kanina.At wala rin naman akong inaasahang simpatya mula sa kanya. Ayos na sa akin na pumayag ito sa pakiusap ko, kahit pilit."Binibini, tingnan niyo 'to, umuulan ng niyebe!" masayang sabi ni Dera, habang nakatigin siya sa bintana na gawa sa kristal. "Magsisimula na ang tag-lamig!"Saglit akong tumingin doon pero mas lalo ko lang tinakpan ng unan ang mukha ako. Naaalala ko ulit ang mga nangyari.Nakakalungkot at nakakagalit. Wala akong magawa, wala akong maisip na paraan para matulungan sila.