Prologue

Prologue

Arra Point of view

Four years ago….

“Tay! Nay! Bilisan niyo late na tayo!” I shouted from the doorway

Today is sunday and as usual maaga palang ay nakagayak na ako para sa sunday mass ang tanging hinihintay ko nalang ay ang aking mga magulang. We are a devotee of god from a Christian Church and as a devotee we always present in any event related to God and church like prayer meetings, fellowship and even a simple bible studies but only younger generation attends that.

Dahil sa naiinip na ako kakahintay sa mga magulang ko ay naglakad na ako papunta sa kanilang silid habang sumisigaw, “Nay! Tay! Kanina ko pa kayo hinihintay-” pero ang pagsigaw ko ay natigil ng makita ko ang magulang ko na looking and smiling at each other na parang walang ibang mahalaga para sa kanila kundi ang isa’t-isa.

Nakangiti ako habang pinapanuod sila pero hindi ko maiwasan ang mapaisip kung makakahanap din kaya ako ng taong mamahalin ko at kung magiging kagaya ba kami ng magulang ko na may pagrespeto sa estado at paniniwala.

“Kanina ka pa ba diyan?” natigil ako sa kung anumang iniisip ko at napatingin ako sa pinanggalingan ng boses only to find my parents looking at me curiously.

“Yeah, long enough to witness your staring contest” I answered and my mother looked at me murderously. I was just teasing them at mukhang ganon din sila dahil bigla nalang silang ngumiti at lumapit sa akin para yakapin ako.

“Oh god! Move people we’re going to be late” reklamo ko habang nagpupumilit na makawala sa yakap ng dalawang matandang ito.

Mukha namang nahalata nila na nagtatagal na kami sa yakapan ay sila na ang kusang kumalas at lumakad papalabas ng bahay na parang walang nangyari. Napailing nalang ako habang nakasunod sa kanila palabas ng bahay.

Nang makarating sa labas ay nagkanya-kanya na kami ng sakay sa dalawang motor na nakaparada sa harapan ng bahay naming. Nang makita kong sumakay ang parents ko sa Kymco Visa 120 ay kaagad na din akong sumakay sa TC 125 kong motor para makapunta sa simbahan.

At the church…..

“Good morning Sis Leonicia, Sis Arra at Brother Reynaldo” pagkapasok palang namin sa kapilya ay sunod-sunod na magiliw na pagbati na ang aming natanggap mula sa aming kapatid.

“Magandang umaga din naman!” sa simbahan ay may invisible rules na unconsciously nating sinusunod, kagaya nalang ng pagbati kahit na hindi mo gusting i-return ang favour ay wala kang magagawa kung hindi ang bumati pabalik.

Nung time na hindi ko pa nakikilala yung panginoon ay wala lang ang lahat ng ito para sa akin, I find it easy to commit a sin pero mula ng makilala ko ang diyos at ang mga salita niya ay naging magaan ang buhay ko at nakalimutan ko na ang pag-gawa ng kasalanan. Pero sino ang niloko ko eh kahit naman kristyano ako ay nakakagawa pa din ako ng kasalanan unintentionally.

Pagkatapos ng batian at kamustahan ay naupo na kami sa mga monoblock chairs na nasa bandang gitna ng simbahan upang maghintay sa pastor nan aka-assign sa amin ngayon. Habang naghihintay ay hindi ko maiwasan na igala ang aking paningin sa kabuuan ng kapilya.

“Do you know that this church is built during 60’s era?” I heard a voice from behind me.

“Eh?” nagtatakang napatingin ako sa nagsalita at duon ay nakita ko ang isa sa mga member ng praise team. Praise team is a band of this church but I never saw this man play before not even once.

“I said that this church-“YEAH I KNOW” I cut him off and scowl at him.

“They said that the reason why build this church is because of the typhoon” ‘I didn’t know that’

Hindi ko gustong mag-mukhang tanga sa harapan niya dahil lang sa hindi ko alam ang history ng kapilya pero sa tingin ko ay alam na niya iyon kaya naman nagpatuloy ito sa pagsasalita habang ako naman ay nakatingin at tahimik lang na nakikinig.

“Way back 1961 a strongest typhoon named Sally is seen outside Philippine area of responsibility. Everyone thinks na hindi maglaland fall ang bagyo and since technology is not yet known in our place hindi nalaman kaagad ng mga elders na dito sa lugar natin ta-tama ang bagyo pero ang hindi inaasahan ng lahat na ang buwan rin pala na iyon ay kilala bilang earthquake month kung saan magkakasunod na lindol ang posibleng maganap. Everyone is devastated dahil walang ibang masisilungan ang mga mamamayan even the church collapsed…” habang nagsasalita ang lalaki sa tabi ko ay unti-unting humina ang boses niya, o baka naman ako yung unti-unting lumalayo at habang pahina ng pahina ang boses nito ay siya namang pag-pasok sa isip ko ng mga imahe ng tao na tumatangis ng walang ingay, mga tao na nakatingin sa kalangitan nagbabakasakali na magpakita ang panginoon.

“Kaya naman after the calamity nagdesisyon na itayo itong kongkretong kapilya na maaaring makatulong sa lahat pag may kalamidad.” He said with finality

“Huh?” my mind is not functioning properly

“You’re not listening, are you?” I can hear the frustration in his voice kaya naman napangiti ako.

“No I heard you, it’s just that my mind is not grasping the information clearly” I answered him

“My name is Prince!” he extend his hand to shake mine indication of formally introducing himself.

I was about to grabbed his hand and say my name when someone called his name, more like shouts his name.

“PRINCE!” someone shouted

“Gotta go!” tumango nalang ako at saka ibinulong ang mga kataga na gusto kong sabihin.

“Nice to meet you Prince, my name is Arra” I whispered hindi na ako umaasa na maririnig niya ako pero dumagundong ang paligid ko ng lumingon ito sa akin at ngumiti na para bang narinig niya ang mahinang bulong ko.

Tahimik ang kapaligiran habang naglalakad ang praise team papunta sa harapan kung nasaan ang mga instrument na gagamitin nila.

Patuloy sa pagkalabog ng malakas ang dibdib ko na para bang gusto na nitong kumawala sa kaloob-looban ko, this is the first time na nangyari sa akin ito. ‘dapat na yata akong magpagamot’ napailing nalang ako sa mga naiisip ko.