CHAPTER 4 (NEW HOME)

     HINDI mapakali si Lia na nakaupo sa tabi ni Seric. Sakay sila ng mamahaling kotse ng mga Lancaster na maghahatid sa kanila sa mansion. Pinauna na sila ni Mr. Lancaster dahil may mahalaga pa itong pupuntahan matapos ang usapan ng mga ito at ng dean.

     Ramdam ni Lia na tila nais niyang maiyak dahil halo halo ang emosyong nararamdam niya. Dahil ito ang unang beses na umalis siya sa Home of hope at ang isipang iniwan na niya ang kinagisnan niyang pamilya ay halos gusto niyang pumalahaw ng iyak.

     Sa mga sumunod na minuto, hindi na talaga napigilan ni Lia ang maiyak dahil sa lungkot. Hindi batid ng paslit na babae na lihim siyang pinagmamasdan ni Seric. Si Seric na hindi mawari kung anong mararamdaman. Naiinis kasi siya sa tuwing nakakakita siya ng mga batang umiiyak ng walang dahilan at hindi lang isang beses sa buhay niya na hiniling niya noon na sana ay mawala na sa mundo ang mga batang iyakin.

     Pero ngayong nakikita niya si Lia na umiiyak, hindi iyon nagbigay ng inis sa kaniyang pakiramdam.

    "Wipe your tears," wika ni Seric sa malamig na tinig sabay abot ng tissue sa paslit na kasama.

      Marahang inabot iyon ni Lia at nagpasalamat, "Salamat... K-kuya Seric..."

      Hindi pinansin ni Seric ang pasasalamat ni Lia at ibinaling sa labas ng bintana ng kotse ang pansin. Makalipas ang ilang minuto ay nakarating na sila sa tahanan ng mga Lancaster.

    "Wow! Ang laki naman ng mansion niyo!" Hindi mapigilang bulalas ni Lia nang makababa sa kotse.

     Hindi batid ni Lia na ang mansion na iyon ay isa lamang sa mga maraming pag-aari ng mga Lancaster at hindi talaga doon ang titirhan nila. Pansamantala lamang silang mananatili sa Barrio Sta. Ana.

    "Dito ba ako titira, ha?" Muli ay wika ni Lia habang tila buntot na nakasunod kay Seric.

     Nais niyang abutin ang kamay nito at humawak doon pero pinigilan niya ang sarili. Nakakahiyang tapakan ang makintab na sahig na kanilang dinadaanan, baka madumihan pa ito dahil sa lumang sandals na suot niya.

    "K-kuya Seric, hintay," mahinang usal ni Lia sa batang lalaki.

     Nilingon siya ni Seric at pinagmasdan, ngunit walang emosyon ang mukha nito.

    "K-kuya Seric pwede ba akong humawak sa kamay mo?"

      Kita ang pagkatigil at pagkabigla ni Seric dahil sa sinabi ni Lia.

     "Natatakot kasi ako. Nalulula ako sa laki ng mansion na ito," pahabol pa ng paslit.

      Ngunit imbes na sumagot, tinalikuran lamang siya ni Seric at ipinagpatuloy nito ang paglalakad. Napayuko na lamang ang kawawang si Lia at marahang sumunod sa batang lalaki. Kailangan na yata niyang masanay mula ngayon na may mga piling araw lang na mabait ang Kuya Seric niya.

     Sumalubong kay Lia ang mabangong amoy ng loob ng mansion, napapikit pa nga siya nang samyuhin ang amoy na 'yon. May dalang kung anong kapayapaan sa loob niya ang bango na kumakalat sa paligid.

    "Lia."

     Bumaling siya kay Seric na ngayon ay nakatayo sa harapan niya.

   "Simula ngayon ayoko ng makitang umiiyak ka. Ayoko sa batang iyakin."

    Napanganga na lamang si Lia sa sinambit ni Seric, pero hindi niya alam bakit siya lihim na napangiti sa sinabi nito, dahil ang tono ng pananalita ni Seric kanina ay hindi naman galit.

****

     NANG makita ni Rowan ang tahanan ng mga Ventura ay kabaligtaran nito ang reaksyon ni Lia. Kalmado lamang si Rowan habang nakasunod sa likod ni Mr. Ventura. Pilit niyang itinatago ang lubos na paghanga sa mga nakikita sa paligid. Hindi maitago ng kaniyang mga mata ang apoy ng pananabik sa bagong mundo na kaniyang gagalawan.

     Ganitong ganito ang nasa imahinasyon niyang magiging hitsura ng tahanan ng isa sa pinakamayaman sa lugar na 'yon. At hindi siya nagkamali sa desisyon niyang inagaw niya ang buhay na iyon na para sana kay Lia.

    Ngunit nangunot ang noo niya nang mapansin na ni walang isang katulong o miyembro ng pamilya ang nasa paligid. Ngunit bigla siyang napasigaw nang isang malakas na 'bang' ang kaniyang narinig pagtapak pa lamang sa main door ng mansion.

   "Welcome, Lia!"

    Masayang salubong ni Mrs. Ventura, kasama ang dalawa pang anak nito na sina Vaelis at Lorien na may hawak pa ng banner na may nakasulat ng pagsalubong kay Lia.

     Ngunit dagliang nawala ang ngiti sa mga labi ng tatlo nang masilayan nila ng tuluyan ang mukha ni Rowan. Hindi si Lia iyon at natitiyak nila. Nagugulumihang tumingin si Mrs. Ventura sa asawa at tila nagtatanong ang mga mata nito.

    "Guys, this is Rowan. Simula ngayon ay magiging bahagi na siya ng ating pamilya," pakilala ni Mr. Ventura kay Rowan.

     Agad namang tumalima si Mrs. Ventura inutusan ang dalawang anak na itago ang hawak na banner at lumapit kay Rowan.

   "Pasensya ka na Rowan, ang akala kasi namin ay si Lia ang kasama ng tito mo, pero huwag kang mag-alala, bibigyan kita ng tamang pagsalubong sa mga susunod na araw," malumanay na wika ng ginang kay Rowan.

     Pilit na ngumiti si Rowan at tumango. Pero hindi nito inaalis sa mukha ang kunwaring lungkot upang magmukha itong kaawa-awa. Bagay na nakita ni Mrs. Ventura at mas lalong nakaramdam ng guilt.

    "Vaelis, Lorien, siya si Rowan ang magiging ate niyo," agaw ni Mr. Ventura sa eksena.

     "Hi, Ate Rowan. Welcome home," magiliw na bati ni Vaelis.

      Samantalang tahimik lamang na nagmamasid si Lorien.

     "Tara at magtungo tayo sa dining room, nakahanda na ang mga pagkain doon na ipinahanda ko." -Mrs. Ventura

      Masayang sumunod ang lahat, maliban kay Rowan na binaling ang tingin sa maraming regalo na nasa glass table na 'yon. Mga regalong para kay Lia at hindi sa kaniya. Mas lalong lumaki ang pagkainggit niya kay Lia, buti na lang talaga at gumawa siya ng paraan upang mapunta sa kaniya ang swerte ng huli. Mabubuhay siya sa buhay na dapat ay nakalaan kay Lia. Mapapabilang siya sa pamilya na dapat ay si Lia ang mayroon.

     "Rowan? Halika na hija, kumakain na silang lahat," tawag ni Mrs. Ventura sa batang babae na agad namang sumama sa ginang.

      Magmula sa araw na ito, isa na siyang ganap na Ventura.