CHAPTER 5 (JASMINE)

     "KUYA Seric, tayo lang ba nina Tito Ruvion ang nakatira sa dito sa mansion?"

      Hindi napigilan ni Lia ang sarili na itanong ang bagay na 'yon kay Seric habang nag-aalmusal silang dalawa sa hapag kainan. Wala na si Mr. Ruvion Lancaster dahil maaga itong umaalis upang magtungo sa kompanya nito.

      Bahagya siyang tinapunan ng tingin ni Seric at matipid na sinagot, "Hindi."

     Nais pa sanang magtanong ni Lia ngunit nahalata niyang tila umiiwas si Seric na pag-usapan ang bagay na 'yon. Nais pa sana niyang malaman kung nasaan ang ina nito.

    "Miss Lia, narito na ang gatas mo."

    "Salamat po, Manang Loy."

     Ngumiti ng matamis si Manang Loy na giliw na giliw sa pagiging magalang ng paslit.

     Biglang tumayo si Seric at hiningi sa isa pang kasambahay ang gamit nito para sa eskwela.

    "Aalis na po ako Manang Loy, k-kayo na po ang bahala kay Lia."

     Medyo nagulat si Lia nang marinig ang sinabi ni Seric at lihim siyang napangiti.

    "Sige ho Master Seric. Mag-iingat po kayo at ako na ang bahala kay Lia."

     Nang maiwang mag-isa sa hapag kainan ang paslit ay sinamahan siya ni Manang Loy. Pero ilang saglit pa ay muling bumalik si Seric.

    "Lia," tawag nito.

    "Umm?"

     "Anong gusto mong pasalubong mamaya?"

      Namilog ang mga mata ni Lia at tila biglang natakam nang maisip na nais niya ng cake! Noong nasa bahay ampunan siya, madalang lamang silang makatikim ng cake.

     "Cake! Gusto ko ng cake Kuya Seric!"

     "Sige."

      Iyon lamang at nagtatakbo na palabas ng mansion si Seric dahil baka ma-late na ito sa klase.

    "Narinig mo po iyon Manang Loy? Dadalhan daw ako ng pasalubong ni Kuya Seric?"

     Napangiti si Manang Loy at tumayo. Hindi rin maitago ang galak dahil madalang lamang kay Seric ang magpakita ng ganoon sa isang tao. Natutuwa siya at mukhang si Lia ang magiging daan upang magbukas ang preserbadong puso ni Seric para sa iba. Mukhang tama ang desisyon ni Mr. Lancaster na mag-ampon ng batang babae.

    "Manang Loy, may kapatid po ba si Kuya Seric? Nasaan po ang kaniyang ina?"

     Natigilan si Manang Loy at hindi alam kung sasagutin ang munting katanungan ng paslit. Ngunit naisip niya na si Lia ay bahagi na ngayon ng pamilyang Lancaster at may karapatan naman na itong malaman ang maliliit na detalye ng pamilyang iyon.

    "Mayroon siyang kapatid Miss Lia.  Sina Master Elvren at Master Kairoz."

     Napatango-tango si Lia at gumuhit ang kakaibang saya sa mukha niya. Kung ganoon ay mayroon pa siyang dalawang kuya? Napakasaya!

     "Eh, nasaan na po ang ina ni Kuya Seric? Gusto ko rin po siyang makilala."

     "Ang bagay na 'yan ay hindi ko puwedeng sagutin, hija. Halika at doon ka muna sa hardin habang nililinisan ko ang bago mong silid at doon ka na matutulog mamaya."

     Masaya namang sumunod si Lia. Iniwan siya sa hardin ni Manang Loy at iniwanan siya ng mga laruan upang malibang siya.

****

     NAGISING ang binatilyong si Kairoz Lancaster nang makarinig ng mahinang hagikhik ng isang bata sa may bandang hardin. Hindi niya alam kung imahinasyon lamang niya iyon, dahil imposibleng magkaroon ng bata sa kanilang tahanan.

     Para makasigurong hindi siya nanaginip lamang, tumayo siya at binuksan ang kurtina sa kaniyang bintana at bahagyang sumilip doon. Bahagyang tinamaan ng sikat ng araw ang maputlang kulay ng kaniyang kutis na mahahalatang matagal nang hindi nasisikatan ng araw.

     Natanaw niya ang isang batang babae na naglalaro ng bola kasama ang isa nilang hardinero. Napakasaya ng aura nito. Nagtataka siya kung sino ang batang 'yon.

    "Miss Lia!"

     Tarantang sigaw ng hardinero ng nadapa ang paslit at matagal bago nakatayo. Mukhang matindi ang pagkakadapa nito at tiyak na nagkaroon ito ng sugat.

   "Okay lang po ako."

     Dinig ni Kairoz ang sinabing iyon ng paslit at tumayo na tila walang nangyari. Muli itong nakipaglaro at tawanan sa hardinero. Napailing ang binatilyo, sana ay mayroon siyang ganoong katangian at aura.

     Ilang saglit pa ay nakarinig ng katok sa pinto si Kairoz.

    "Pasok." Sabay sara sa kurtina ng kaniyang silid.

   "Oras na para sa iyong gamot, Master Kairoz..."

     Marahan siyang tumango at sinenyasan ang kasambahay na ilapit sa kaniya ang gamot na nasa tray na dala nito. Ang gamot na nagpapanatili  sa kaniya upang naisin pang mabuhay sa mundo.

     Paalis na sana ang kasambahay nang muli niya itong tawagin.

    "Ilabas mo na ang paso ng bulaklak na iyan." Tinuro niya ang mga bulaklak ng Jasmine na nasa paso.

     Nalalanta na ito kahit pa lagi namang dinidiligan ng kasambahay. Wala talagang bagay ang nakakatagal na kasama siya. Maging tao o bulaklak man.

     Mabilis namang sumunod ang kasambahay at maingat na lumabas ng silid na dala ang paso ng bulaklak.

     Samantala nakasalubong naman ni Lia ang kasambahay sa may matarik na hagdan, paakyat sana ang paslit upang tignan ang bago nitong silid.

     "Ate, akin na lamang po 'yang mga bulaklak."

      Natigilan ang kasambahay at napatingin kay Manang Loy na kasama ni Lia. "Ito ba? Naku nabubulok na ito Miss Lia at inutusan ako ni Master Kairoz na itapon na ito."

     "Akin na lang po," pagpupumilit pa rin ni Lia.

      Mahilig siya sa mga bulaklak, sa katunayan nga ay sa ampunan ay siya ang madalas magdilig ng mga halaman. Sinenyasan ni Manang Loy ang kasambahay na ibigay na iyon sa paslit na agad namang ginawa nito.

     "Kahit nalalanta na ay ang bango pa rin," ani Lia habang yakap yakap ang paso ng bulaklak at nagpatuloy sa paglalakad patungo sa kaniyang bagong silid.

    "Paboritong bulaklak 'yan ni Master Kairoz, tiyak na nalungkot na naman 'yon dahil nalanta na naman ang bulaklak na 'yan."

     Napatingin si Lia kay Manang Loy. "Puwede ko po bang makita si Kuya Kairoz?"

     Malungkot na umiling si Manang Loy. "Hindi maari Lia. Pasensya ka na ha? Hindi kasi humaharap si Master Kairoz sa mga bagong mukha. Hindi rin iyon lumalabas ng silid at nakikihalubilo. Kung baga may sarili siyang mundo."

     Medyo nalungkot si Lia sa narinig.  Napatingin siya sa hawak na bulaklak, kung ganoon ay kailangan niyang alagaan iyon at piliting mabuhay upang maibigay muli kay Kairoz upang kahit paano ay sumaya itong muli.

      Nanlali ang mga mata ni  Lia nang makita ang malawak na silid na laan para sa kaniya.

    "Wow! Ang ganda naman po rito ay ang lawak-lawak!"

      Tuwang tuwang pinagmasdan siya ni Manang Loy habang nagtatalon ito sa malaki at malambot na kama. Sadyang napakadali nitong pasayahin.

      Nakakasigurado si Manang Loy na malaki ang magiging papel ni Lia sa buhay ng mga Lancaster.