Si Gab ang namamahala sa pambansang kaunlarang pang-ekonomiya.Ang mga malalaking negosyante at investors sa bansa—lahat sila ay nasa listahan sa kanyang mga kamay.Kaya’t hindi na nagulat si Cailyn nang bumisita ito kasama ang kanyang mga tauhan para magpahayag ng pakikiramay.Kasabay nito, malinaw rin ang pahayag ng gobyerno: Wala silang palalampasin. Tatanggalin nila ang mga “social cancer” tulad nina Carlos at ng buong pamilya Sevilla.Bagaman nanghihina pa si Cailyn—bata pa siya, mga dalawampu’t lima o anim na taon pa lang—hindi siya nagpakita ng kahit kaunting takot sa harap ng isang makapangyarihan at may edad na opisyal tulad ni Gab. Wala siyang yabang. Wala rin siyang pagkatakot.Ang tindig niya’y maayos, ang kilos niya’y kalmado, at ang pananalita niya’y malinaw at buo.Isa siyang tunay na babae ng dangal.Hindi rin nagtagal si Gab.Matapos magpaabot ng kanyang pakikiramay, kinausap niya ang doktor, at iniutos na gamitin ang pinakamahusay na gamot para sa agarang paggaling
Kahit hindi pa niya napapanood ang footage mula sa CCTV sa suite, hindi na rin kailangan—kayang-kaya na niyang isipin kung gaano kalala ang eksenang iyon.Si Cailyn, isang mahina at walang kalaban-laban na babae… gaano kalalim ang takot at pagkadesperado niya para magawa ang isang bagay na ganoon ang tuluyang kitlin ang buhay ni Carlos?Kung sana nakabalik siya kagabi nang mas maaga… maaaring napigilan pa niya ito.Pero hindi. Wala siyang napigilan. Wala siyang nagawa.Napanood na lang niya kung paano tinangay si Cailyn ng matinding takot at pagkabalisa at hanggang ngayon, wala pa rin siyang magawa para sa kanya.Bakit ba palagi siyang huli?Bakit tuwing may nangyayari, si Cailyn palagi ang naiiwang walang sandalan?Sinisisi niya ang sarili. Kinasusuklaman niya ang sarili. Labis ang sakit at lungkot na nararamdaman niya, at unti-unting namumula ang gilid ng mga mata niya.Bigla namang dumating ang ilang doktor at nurse sa loob ng kwarto. Dahan-dahang binitiwan ni Raven si Cailyn at ma
“Austin, akala mo ba dahil lang tinulungan mo si Cailyn minsan, mababawi mo na lahat ng sakit at kahihiyang binigay mo sa kanya nitong tatlong taon?” tanong ni Raven habang galit na galit ang tono niya.“Sa tingin mo ba mapapatawad ka pa ni Cailyn?”Tahimik lang si Austin. Wala siyang imik, hindi man lang siya tumingin kay Raven.Napangisi si Raven. “Alam mo ba kung paano siya tinawag ng lahat nung araw na nagpakita siya sa board meeting ng Rux?”Doon lang nagsalita si Austin, mahina at paos ang boses na parang may inaamin, “Anong tawag nila sa kanya?”Napakibit-balikat si Raven at sinabing may halong panglalait, “Ang babaeng itinapon ng pamilya Buenaventura.”“Austin,” patuloy ni Raven, “Alam mo ba kung bakit lumakas ang loob ni Carlos na lasunin at saktan si Cailyn?”Muli, natahimik si Austin. Pero sa loob-loob niya, para siyang hinihiwa ng mapurol na kutsilyo. Ramdam niya ang sakit na unti-unting kumakalat sa buong katawan niya.“Kasi sa tatlong taon ng pagsasama niyo, ni minsan, n
Sa loob ng sasakyan ni Austin, habang si Kristopher ang nagmamaneho at si Jane ay nasa passenger seat, mahigpit namang yakap-yakap ni Austin si Cailyn sa likod.Bagama’t sampung minuto lang ang biyahe mula hotel papuntang ospital, pakiramdam ni Austin ay para na siyang nabubuwal sa bigat ng sitwasyon.Si Cailyn ay nasa ilalim pa rin ng epekto ng gamot—pawis na pawis, hindi mapakali, at parang wala sa sarili. Hindi niya alam ang ginagawa, at parang hinihila siya ng sarili niyang katawan sa init na hindi niya maintindihan. Napapayakap siya kay Austin, kumakapit, pilit dumidikit.Mainit ang katawan niya. Nanginginig. Mahina ang ungol at bulong na lumalabas sa labi niya habang panay ang pag-ungol ng, “Tubig… please… mainit… ayoko na…” Habang umiiyak siya sa sobrang pagkalito at panghihina.Si Austin, halatang ramdam ang bugso ng emosyon at takot. Pigil na pigil ang sarili habang yakap si Cailyn. Nakatingin siya sa mukha nito—magulo ang buhok, basang-basa ng pawis, nanginginig ang labi. Pe
"Tok—" "Tok—" "Tok—"Walang patid, walang palya, bawat sipa ay buong lakas.Hanggang sa bago pa man makalapit ang housekeeper ng suite para buksan ang pinto, nabuksan na ito dahil sa pinagsamang lakas ng dalawa.Pagkabukas ng pinto, bumungad agad sa kanila ang buong tanawin sa loob—at pareho silang napatigil. Maging sina Austin, Felipe, at Kristopher, nanlaki ang mga mata sa pagkabigla.Dalawang o tatlong metro lang mula sa pintuan, nakahandusay si Carlos—suot ang puting chef’s uniform, pero basang-basa na ng dugo.Ang dating maputing damit, halos pula na lahat.Sa kaliwang bahagi ng leeg niya, putol ang carotid artery, parang gripo na nauubusan na ng tubig, tumigil na sa pagbuga pero tuloy-tuloy pa rin ang pagtulo.Patay na si Carlos Sevilla.Walang buhay, maputla ang mukha—parang papel.Napatigil si Austin sa kinatatayuan. Nanginginig ang katawan. Pero agad din siyang kumilos—tumakbo papasok sa suite."Cailyn!"Hinahanap niya si Cailyn, kabado, puno ng takot, nanginginig ang kamay h
Siyempre, hindi talaga magpapakamatay si Cailyn. Kung mamamatay man siya sa kamay lang ni Carlos, kahit pa buong pamilya Sevilla ang maglibing sa kanya sa ginto, hindi pa rin iyon magiging sulit. Paano na si Daniel at si Daniella? Kapag nawala siya, sino pa ang magtatanggol sa kanila? Hindi siya puwedeng mamatay. Kailangan niyang mabuhay. Pero ngayon, kailangan niyang manatiling gising, kahit konti. At kung kailangan niyang magsugal para takutin si Carlos. Kaya dahan-dahang ibinaon ni Cailyn ang matulis na piraso ng seramika sa balat ng leeg niya. Kitang-kita ang paglabas ng pulang guhit ng dugo. Ang sakit na dulot nito ay bahagyang pumigil sa init at pagkalito sa kanyang katawan, at unti-unting ibinalik ang ulirat niya. Hindi inakala ni Carlos na kakayanin ni Cailyn na saktan ang sarili niya. Nang makita ang dugo sa leeg nito, nanginig ang kanyang tapang. Hindi ito ang plano niya. Hindi dapat mamamatay si Cailyn. Dahil kapag namatay si Cailyn, mamamatay din siya. Hindi si