Novels by Yazellaxx

Pagdating ng wedding car sa simbahan, bumagal ang takbo nito. Sa labas, may mga staff na agad nagsilapit — may humahawak sa train ng gown, may nag-aayos ng veil, at may mga flower girl na nanginginig sa excitement. Sa loob ng sasakyan, tahimik lang muna sina Austin at Cailyn. Ramdam ang bigat ng moment. Parehong huminga nang malalim — hindi dahil kinakabahan, kundi dahil pareho nilang alam na ito na talaga ‘yung simula ng forever na matagal nilang pinagdaanan bago marating. “Love,” mahina ang boses ni Austin habang nakatingin kay Cailyn, “after today, wala nang ikaw at ako — tayo na lang.” Ngumiti si Cailyn, pinigilan ang luha. “Hindi mo kailangang maging cheesy, kasi iiyak ako.” Ngumiti rin si Austin, sabay dahan-dahang hinalikan ang likod ng kamay niya. “Cheesy talaga ako pag ikaw ang kausap ko.” Pagbukas ng pinto ng kotse, agad sumalubong ang hangin, malamig pero may halong amoy ng mga bulaklak at insenso. Tumunog ang unang nota ng wedding march. Sa labas, nakaabang si Anthony

“Grabe naman ‘to! Kanina idioms lang, ngayon seven-character poem na? Exam ba ‘to para sa valedictorian?” biro ng isa sa mga groomsmen ni Austin, sabay tawa ang buong tropa. “Ang hirap naman nito, sobra,” reklamo ng isa pa. Pero si Austin, hindi nagpatalo. Napasingkit ang mga mata niya habang nag-iisip. Wala na siyang oras para magreklamo—kailangan niyang makapasok at makuha si Cailyn. Tahimik ang paligid nang bigla siyang magsimulang magsalita. “Ang mga baging at bulaklak, magkayakap sa puno’t anino. Tumatawid sa malamig na ilog, taon-taon walang pahinga…” “Sa balikat ko’y bumabagsak ang hamog ng umaga. Habang hinihipan ko ang palad kong giniginaw, bumabalik ang init ng mga lumang alaala.” Within five minutes, nakabuo talaga siya ng seven-character poem. Wala man talagang nakakaintindi kina Samantha at mga bridesmaids, pero halata nilang legit at malalim ‘yung ginawa ni Austin. “Grabe, genius!” sigaw ng mga groomsmen, sabay kantyaw sa mga nasa loob. “Buksan niyo na ‘yung pint

This time, hindi nagmadali si Austin sa pagtira ng arrow. Alam niyang hindi puwedeng pumalpak sa tatlong huling tira. Besides, ‘yung unang dalawa? Sinadya niyang sablayin. Para mag-relax ‘yung kalaban — para isipin nilang wala siyang laban. Pero sino siya para sumuko? Kahit mahirap, gagawin niya para sa asawa niya. Huminga siya nang malalim, pinakalma ang sarili, tapos dahan-dahang tinutok ang arrow sa bunganga ng vase. Tahimik ang lahat, halos walang humihinga. Then clang! — pasok na pasok. “Woooow! Angas ni Kuya Austin!” sigaw ng groom’s squad. “Isang beses lang ‘yan, bakit kayo ang iingay?” banat ng bride’s team habang nag-boo. Pero bago pa tumigil ang tawanan, kinuha na ni Austin ‘yung pang-apat na arrow. Isang mabilis na tira — swak ulit. Mas malakas ang hiyawan ng mga lalaki. Tahimik ang bride’s team. Tapos kinuha niya ‘yung panghuli. Lahat naghintay. Whoosh—clang! Pumasok pa rin! “YESSSS!” sabay-sabay silang nagbunyi. “Kalma, first level pa lang ‘yan!” kontra ng bride’s

Morning of the Wedding Maaga pa lang, gising na si Cailyn. Tahimik ang paligid, pero ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso niya. Sa salamin, nakaupo siya habang inaayos ni Samantha ang last layer ng makeup niya. “Grabe, Cai,” biro ni Sam habang tinatanggal ang powder sa pisngi niya, “ngayon lang ako kinabahan sa kasal ng iba.” Napangiti lang si Cailyn. “Ako rin, to be honest.” Pero sa loob-loob niya, hindi lang kaba. Halo-halong emosyon — excitement, takot, at isang klase ng peace na hindi niya naranasan sa matagal na panahon. “Mommy, you’re so pretty!” sabat ni Daniella, kumakapit sa laylayan ng bridal robe niya. Nakatingin ang bata na parang nakakita ng fairy. “Thank you, baby,” ngumiti si Cailyn, hinaplos ang buhok ng anak. “Ikaw rin, sobrang ganda mo today.” Sumilip si Daniel, suot ang maliit na tux. “Mommy, sabi ni Daddy dapat daw ‘wag kang umiyak habang papunta siya. Kasi daw ‘pag umiyak ka, iiyak din siya.” Napailing si Cailyn, sabay tawa. “Si Daddy niyo talaga,

Ang kasal nina Cailyn at Austin ay nakatakdang ganapin pagkalipas ng anim na buwan mula nang ipanganak si baby Manman.Noong ipinanganak pa sina Daniel at Daniella, medyo mahina pa si Cailyn noon. At dahil kambal pa ang dalawa, hirap siyang sabayan ang pagpapasuso. Halos hindi sila nakainom ng gatas mula sa kanya mismo.Kaya mula noon, may kaunting guilt si Cailyn sa loob niya—parang kulang siya bilang ina. Kaya ngayong si baby Manman ay dumating, pinilit talaga niyang siya mismo ang magpasuso.Pero dahil doon… medyo naging “torture” din ‘yon para kay Austin. Araw-gabi siyang nagtiis, kahit gusto na niyang yakapin si Cailyn nang buong-buo, kailangan niyang maghintay.Anim na buwan. At sa wakas, matapos ang halos kalahating taon ng paghihintay, napapayag din niya si Cailyn na itigil na ang breastfeeding.May ngipin na kasi si baby Manman, at minsan, masakit talaga kapag kumakagat. Lalo pa’t malakas na ang katawan ng bata, kaya hindi na kailangang mag-alala sa nutrisyon.“Pwede na s

Sa wakas, ligtas na nanganak si Cailyn sa isang malusog na baby boy. Pinangalanan nila ito ng Emmanuel, at ang cute niyang palayaw ay Manman.Si Austin mismo ang pumili ng pangalan. Ang ibig sabihin daw ni Manman ay “kumpleto na ang buhay, walang pagsisisi.”Pumasok ang nurse sa delivery room, bitbit ang bagong silang na sanggol, at tuwang-tuwa nitong sinabi,“Congratulations, Mr. and Mrs. Buenaventura! It’s a boy! 6.8 kg. ang timbang niya, healthy na healthy!”Napatitig si Cailyn sa anak. Kalma lang siya, sanay na siguro kasi hindi na iyon ang una niyang panganganak. Pero si Austin—ibang-iba.Pagkakita pa lang niya sa maliit na baby sa crib, parang natunaw siya. Lumuha agad ang mga mata niya.“Wife, tingnan mo... anak natin ‘yan. ‘Yung bunso natin... kamukha mo,” halos pabulong niyang sabi, nanginginig ang boses.Ngumiti si Cailyn, hinalikan ang baby sa pisngi, “Oo, pero kamukha mo rin.”“Pareho siya kina Daniel at Daniella,” sagot ni Austin, sabay punas ng luha. “Parang pinaghalo t

Pagkuha ni Elijah ng gift box mula kay Zoe, parang may kung anong kumiliti sa dibdib niya, hindi naman sakit, pero may bigat sa paghinga, parang may gumugulong sa loob na hindi niya maipaliwanag. Ang ribbon ng kahon ay maayos ang pagkakatali, halatang pinag-isipan at pinaghirapan. Kitang-kita kung gaano siya nag-effort sa simpleng regalo na ’yon.Pero alam ni Elijah na isa siyang walang kwentang tao. Ang babaeng ito, ilang taon na niyang nasasabik, at ngayon, ni hindi man lang niya kayang tumbasan ang simpleng effort nito. Bago pa siya makapagsalita, lumakad na si Zoe papuntang pinto. Isinuot niya ang apricot-colored coat niya, sinarado ang scarf, at tinakpan ang halos kalahati ng mukha niya. Ang mga mata lang niya ang kita na itim at puti, pero puno ng lungkot na pilit tinatago sa likod ng mapayapang tingin.Tahimik siyang lumabas ng bahay. Pero napansin ni Elijah na may kakaiba sa lakad niya. Parang may iniinda.Bago pa niya mabanggit, napasigaw si Athena, “Aray! Elijah, masakit!”

Nanigas ang mukha ni Athena nang makita ang itim na sasakyang pumarada sa labas. Pamilyar ‘yung plate number. Pamilyar ‘yung kotse.At lalo siyang nataranta nang maramdaman niya kung sino ang paparating.Tumingin siya kay Zoe, galit na galit, halos nanginginig ang boses. “Ginawa mo ‘to nang sadya, ‘di ba?!”Tahimik lang si Zoe, pero malinaw ang sakit sa mukha niya—‘yung tipong inosenteng nasasaktan pero hindi papatol. “Ate Athena, ano pong sinasabi n’yo? Nasa taas lang ako kanina, nag-aayos ng regalo para kay Elijah. Bakit mo po ako sisisihin?”Malambing ang tono, pero ramdam mong may laman. May sugat.Bago pa man makasagot si Athena, bumukas ang pinto.Si Mang Ben, ang butler mula sa old house, pumasok na may malamig na ekspresyon. Halata sa mukha niyang hindi siya natutuwa sa gulo ng bahay—parang dinaanan ng lindol.Tiningnan niya si Athena nang diretso. “Madam, pinapasabi po ng matanda sa old house, na dahil hindi mo kayang turuan ang anak mo, siya na muna ang magtuturo sa ‘yo.”Na

Ginising si Zoe ng natural niyang body clock. Sanay na sanay na siya kahit walang alarm, bumabangon pa rin ng alas-sais. Pagbukas niya ng kurtina, napahinto siya sandali.Puting-puti ang labas.“Snow? Snow in Manila?” bulong niya na may pagkagulat.Wala sa weather forecast kagabi.. Parang binuhusan ng harina ang buong paligid. Sa sobrang lamig, parang ramdam pa niya ang hangin kahit sarado ang bintana.Nagpalit siya ng knitted dress, at habang nag-aayos ng buhok, narinig niya ang kalabog sa labas ng hallway.Napakunot noo siya. Ang ingay.Akala mo may construction team na pumasok sa bahay.“Manang Wena!” tawag niya sa kasambahay. “Ano ang ingay na ‘yon?”Habang tinali niya ng basta-basta ang buhok, binuksan niya ang pinto at muntik na siyang matulala sa nakita.Hindi construction team.Parang may mga Japanese soldiers na sinalakay ang bahay.Ang dating malinis at maayos na Alcantara mansion—ngayon, parang dinaanan ng bagyo. May unan na nasa labas ng kuwarto niya, may brown stain pa n

“Ha?”Halos umusok ang utak ni Jack nang marinig ‘yon. Hindi niya in-expect na si Zoe, ‘yung tahimik, laging composed, ‘yung tipong hindi sumisigaw kahit nasasaktan ay makakapagsabi ng gano’n.Pero mas nakakagulat pa ‘yung ginawa ni Elijah Alcantara. Ang kapal. Paano nagagawa ng isang lalaki na gan’to kababa, gan’to kaharsh sa taong pinakasalan niya?“Bwisit talaga ‘yang si Elijah, gagong lalaki ‘yan,” bulong ni Jack habang hawak ang phone. “Wag ka nang magpa-deliver, Zoe. Ako na pupunta d’yan. Kaya kong unahan ‘yung courier gamit kotse ko.”Pagbaba ng tawag, nakatitig lang si Zoe sa kawalan. Hindi rin siya makapaniwala na nasabi niya ‘yon — ‘yung gusto niyang sabihin matagal na, pero lagi niyang nilulunok.Siguro kasi, ilang taon na rin niya ng pinipigilan ang bigat sa dibdib niya. Parang may nakadagan sa kanya araw-araw. Hindi siya makahinga. Hindi siya makagalaw. Hindi siya makasigaw.Kahit kasi anong pilit niya maging okay, laging may bara sa lalamunan niya. Laging may kirot na pa

Tatlong taon na silang kasal nang isang araw, sa gitna ng pagpanaw ng panganay na Alcantara, bigla na lang sinabi ni Zoe, “Gusto ko nang makipaghiwalay.”Natahimik si Elijah. Napakunot ang noo, halatang naguluhan.“Dahil lang ba sa pino-protektahan ko si Athena?” tanong niya, hindi makapaniwala.Athena. Ang asawa ng kuya niya. Ang babaeng tinuring niyang halos parang hangin sa bahay, pero biglang naging sentro ng gulo ngayon.Ngumiti si Zoe, pero halatang pilit. “Oo. Dahil lang doon.”Pero sa totoo lang, hindi lang naman iyon. Hindi lang ‘yun ang dahilan kung bakit unti-unting nabasag ang relasyon nila. Matagal na.Kita pa rin sa pisngi ni Elijah ‘yung marka ng sampal. Sa ospital, pinagtanggol niya si Athena na para bang siya ang dapat protektahan at hindi ang asawa niya.Lahat nagulat. Pati ang pamilyang Alcantara.Pero hindi si Zoe. Hindi na. Dahil sa matagal na niya itong nararamdaman.Tatlong araw bago mangyari ‘yun, wedding anniversary nila.Excited si Zoe. Bumili ng regalo, nag