May napakahalagang surgery si David na tumagal hanggang lampas alas-nuwebe ng gabi. Pagkatapos ng operasyon, agad siyang pumunta sa Weston Manor.Bukas, babalik na sina Cailyn, Daniel, Daniella, at Austin sa Maynila. Kahit mukhang kalmado si David sa labas, palalim nang palalim ang nararamdaman niyang sense of crisis sa loob niya.Tulog na ang kambal. Si Cailyn naman ay nasa study at inaasikaso ang mga papeles sa opisina. Nang marinig niya ang pamilyar na tunog ng makina ng kotse, tumayo siya at sumilip sa bintana. Nang makita niyang si David ang dumating, agad siyang bumaba.Bago pa man pumasok sa operating room si David, nagpadala ito ng message sa kanya. Akala ni Cailyn, hindi na ito darating matapos ang operasyon.“Galing ka agad dito pagkagaling sa operating table? Hindi ka pa ba kumakain?” ‘Yan ang una niyang tanong paglapit.Hinila siya ni David sa yakap at hinalikan sa noo. “Hindi pa ako kumakain,” mahina niyang sabi.Tiningnan siya ni Cailyn na parang nanunumbat, “Magluluto a
Pag narinig ‘yon, napalamig agad si Austin sa mukha niya.Walang kaawa-awang sinabi niya sa ama niya, “Tay, huwag mo nang paikutin ‘yan. Wag mo akong lokohin na mahal mo pa si nanay. Gusto mo lang balikan sina Daniel at Daniella sa Maynila para ipakita sa pamilya niyo na ‘okay kayo na, kalimutan niyo na yung mga bagay na hindi dapat niyo na iniisip.”Habang sinasabi ‘yan, napailing siya, “Early thirties pa lang ako, hindi pa ako patay o may demensya. Wag mo akong isipin nang ganun.”Naintindihan ni Cailyn lahat. Alam na niyang ang plano ni Lee ay hilingin sa kanya na payagan silang dalhin sina Daniel at Daniella pabalik ng Maynila. Gustong gusto ni Lee ‘yon, pero ang panghuli niyang pag-asa ay unti-unting nauupos dahil sa mga sinabi ni Austin.Naiilang man si Lee sa mga sinabi ni Austin, ayaw pa rin niyang tumanggap ng katotohanan. Pinilit niyang gamitin ang sinabi ni Austin para ipagtanggol ang sarili.“Ano ibig mong sabihin na hindi pa patay?” nanginginig niyang tanong. Biglang pumu
Austin opened his arms, binuhat si Daniella, at ginawaran ng malaking halik sa pisngi ang anak.Si Daniel naman, tuwang-tuwang tumakbo papunta kay Cailyn at agad na kumandong sa kanya.“Dad, dad! Kakain ka ba ng breakfast with me, Daniel, and mommy?” masiglang tanong ni Daniella habang tumatawa, kitang-kita ang saya sa mukha niya.Napatingin si Austin kay Cailyn, parang nag-aalangan at may konting pakiusap sa tingin.Napailing si Cailyn. Lakas talaga maka-guilt trip ng mga anak.“It must be, right dad?” sabat ni Daniel.Napangiti si Austin. “Depende ‘yan sa mommy niyo,” sagot niya, halatang nagpapakumbaba.Kung hindi niya ‘to pinayagang kumain, parang siya pa tuloy ang magiging kontrabida sa paningin nina Daniel at Daniella.“Maghanda ng extra na plato’t kutsara para sa almusal,” utos niya sa isang katulong.“Yes, ma’am.”Kapag wala ka nang kinikimkim na pressure o expectations, doon mo marerealize gaano ka-komportable ang mabuhay nang payapa. Ganito ang naramdaman ni Austin.Simula n
“Cailyn…”Nakatitig lang si Austin sa mukha niya. Para siyang na-hypnotize, hindi makagalaw sa kinatatayuan niya. Dahan-dahan siyang yumuko, halatang gustong halikan si Cailyn.Tatlong taon niyang inasam ang halimuyak ng babaeng ito. Hindi dahil hindi siya nag-try makalimot, pero kahit anong pilit, wala siyang naramdamang pagnanasa sa ibang babae — si Cailyn lang talaga.Habang papalapit ang mga labi niya sa babaeng matagal na niyang gustong-gusto, hanggang sa halos magdikit na ang labi nila, isang malutong na sampal ang biglang bumasag sa katahimikan.Pumikit si Austin, huminto ang lahat ng kilos niya.Walang pakialam si Cailyn kahit tulog pa ang kambal. Buong lakas siyang dumampot. Galit na galit siya — ramdam sa mabilis niyang paghinga.“Austin, puwede kang magpalit-palit ng isip, pero ako, hinding-hindi.”“Hindi ako ganon,” sagot ni Austin, halatang ngayon lang natutong magsabi ng totoo. Binuksan niya ang mga mata niya, tinitigan si Cailyn, at mapait na ngumiti.“Cailyn, hindi ako
“Mommy, kiss!”Inunat ni Daniella ang maliliit niyang kamay kay Cailyn, sabik na sabik na inaantay na lapitan siya nito para halikan. Kahit saan siya magpunta, nakasanayan na ni Cailyn na halikan ang kambal bago umalis.Pero hawak-hawak siya ni Austin sa mga braso. Kung lalapit siya para halikan si Daniella…Bago pa man niya maayos ang iniisip niya, kinuha na agad ni David si Daniella mula kay Austin at iniharap ito sa kanya. Ngumiti si Cailyn, hinalikan si Daniella sa pisngi, tapos yumuko para halikan din si Daniel.Hinaplos din ni David ang ulo ni Daniella, puno ng lambing ang mga mata niya, bago niya ito muling iniabot kay Austin.“Okay na mga anak, alis na si Mommy at si Uncle David. Bye!” sabi ni Cailyn, kumaway sa kambal at sabay silang lumakad palabas ni David.“Bye, Mommy! Bye, Uncle David!” Masayang kumaway sina Daniel at Daniella.Hawak ni Austin si Daniella sa isang kamay at si Daniel naman sa kabila, habang tahimik na pinanood sina David at Cailyn na magkaakbay papalayo ha
Dinala ni Austin sina Daniel at Daniella para maglaro sa putikan—sobrang lapit sa kalikasan—habang sabay na-develop din yung hands-on skills ng dalawa. Pinabayaan niya silang magsaya nang todo, parang naging tropa niya yung mga bata.Hindi ito in-expect ni Cailyn.Tinitigan niya si Austin sa litrato—isang Austin na parang malaking bata, hindi yung dati niyang kilalang President Austin na laging mataas ang tingin sa kanya, laging malamig, walang kahit anong lambing o malasakit.Naghalo-halo ang naramdaman ni Cailyn. Siguro nga, pareho sila noon—yung sugat at pagkukulang mula sa magulang nung bata pa sila. Pareho silang hindi marunong magpahayag. Kaya kahit gaano kalaki yung pagmamahal, palaging kinikimkim lang, hindi masabi, hindi maipakita.Na-realize niya… Kung isa sa kanila nagbago lang noon—baka iba ang takbo ng kwento nila ngayon.Pero wala namang “kung” sa mundo.Lahat ng nangyayari ngayon ay siguro nga, pinakamagandang ayos na bigay ng tadhana.“Ano yang pinagmumukhaan mo diyan