Tanggap ko na nga ba si Aldrick sa buhay ko? Natigilan ako sa tanong na ‘yon ni Aki. Alam ko na espesyal sa akin si Aldrick ngayon pero ang nararamdaman ko ba sa kan’ya ay sapat na para makalimutan ko si Colton? Hindi ba isa na naman na pag-rebound ang gagawin ko kung sakali? “Atasha, don’t overthink things and don’t make everything too complicated. Sundin mo kung ano ang sinasabi niyan.” Sabay turo ni Aki sa bahagi ng puso ko. “I think so, Aki. I think I do.” “You think what?” Pareho kami na napalingon ni Akiro sa boses na ‘yon ni Aldrick. Bigla na naman ang pamumula ng pisngi ko dahil hindi ko alam kung saan parte ng pag-uusap namin ni Akiro ang narinig niya. “Sabi ni Tash ay tingin niya nagsinungaling ka na naman sa kan’ya kanina. Sorry, bro, ‘di mo sinabi na ang sabihin ko ay hapon pa ang meeting.” Napabuga ako ng hangin ng mabilis ako na saluhin ni Aki. “Ah, eh, Tash, I didn’t mean to, gusto ko lang talaga sumama sa –“ “I know. You don’t have to explain.” Masuyo ko siya na
“Cole and Ashi! Nandito na ang tito ninong.” Ito ang bungad ni Akiro pagpasok sa kuwarto ng kambal. Kasunod niya ang ilan sa mga katulong na may mga bitbit na mga supot ng iba’t-ibang klase ng laruan. “Aki! Ano na naman ‘yan?” Naiinis na tanong ko sa kan'ya habang nakasimangot. “Toys!” “Yes, toys! Pero puwede na sila na magtayo ng sarili nila na toy store sa ginagawa mo.” “Ashi, Cole! tito daddy is here!” Sumunod na pumasok si Aldrick kasunod ang ilan sa mga bodyguards na mayro’n din bitbit na mga supot ng laruan. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. “What is this?!” sigaw ko sa dalawa. Sabay na napalingon sa akin sina Akiro at Aldrick. Bakas ang kaba sa mga mukha nila. “T-toys?!” kabado na sagot ni Aldrick. Pinanlakihan ko siya ng mata at ipinagkrus ang mga braso ko sa harap ng dibdib ko. “Alam ko na mga laruan ‘yan! Ang tinatanong ko ay ano ang ibig sabihin ng ganyan karami na mga laruan? Bakit halos binili ninyo na ang buong tindahan?” “Babe, ‘wag ka na magalit. Napadaan ka
“Hon, let’s go out for lunch.” Bungad ng babae na kakapasok lamang sa opisina ni Colton Mijares. Kasalukuyan siya na nasa pagpupulong kasama ang mga kaibigan nang dumating ang babae kaya napasimangot ang bilyonaryo. “Lia, why are you here? I told Lawrence no visitors allowed as we are in a meeting.” Inis na inis na turan naman ng masungit na CEO habang madilim ang pagkakatingin sa babae na pumasok. “Quit it, hon, I am not a visitor. I work here, remember? And most importantly, I am your girlfriend! And besides, sina Migs at Kane naman ang kausap mo. Kaya come on, let’s have lunch first. What is so important na hindi ka man lang makapag-lunch kasama ang girlfriend mo?” Lumapit si Lia sa kan’ya at dire-diretso na h*****k sa labi niya sa harap ng mga kaibigan. Kitang-kita ang pagkadismaya sa mga mukha ng dalawa sa ginawa ng babae. “Lia, it’s not even lunch break yet. And this is an important matter. Let’s just have dinner later okay?” Halata ang pigil na inis ni Colton sa babae. “Hm
Papunta na kami ngayon sa cathedral upang pormal na ipakilala ang kambal sa taong-bayan. At tulad ng ipinangako sa akin ni Akiro, triple ang seguridad na inihanda ni Nathan para sa amin na mag-iina. Dumagdag pa rito ang karagdagang palace guards mula sa Royal Laureus nila Aldrick. Kinakabahan pa rin ako dahil makalipas ang ilang taon ay muli ako na haharap sa maraming tao. Bukod pa roon ay ang pagpapakilala sa mga anak ko. Napukaw ang atensyon ko nang hawakan ni Aldrick ang mga kamay ko at malambing na ngumiti. “Everything okay, princess?” Tumango ako at nginitian din siya. Nasa kabilang sasakyan ang kambal kasabay si Akiro. Ang sabi ng security detail ay ihiwalay muna sa akin ang mga bata upang hind maging sa isang sasakyan lamang ang sentro kung sakali man na may magtatangka na gumawa ng hindi maganda sa amin. Pagdating sa cathedral ay marami na ang mga tao na nag-aabang. Pagkababa ni Aldrick ay sumunod ako na bumaba. Hindi magkamayaw ang mga tao sa pagsalubong sa amin. Inalalay
Mahihina na katok sa pintuan ng aking silid ang nagpatigil sa malalim ko na pag-iisip. Paglingon ko ay nakadungaw sa may pintuan si Aldrick. "Are you ready, babe?” Malungkot na tanong niya habang papalapit sa akin. Umiling ako sa kan’ya. Hindi pa ako handa. Kailan ba magiging handa ang isang ina na magpaalam sa kan’yang anak? Marahil hindi kailanman. “Hinding-hindi ako magiging handa, Aldrick. Hinding-hindi.” Muli na naman nagsimula magsilagasan ang mga luha sa aking mga mata. Limang araw na ang nakakaraan. Limang araw buhat nang mangyari ang malagim na aksidente na ‘yon. Aksidente na kumuha sa isa sa mga kambal ko at nagdala kay Akiro sa ospital na hanggang sa mga oras na ito ay wala pa rin malay. “Alam ko masakit, Tash dahil nararamdaman ko ang sakit na nararamdaman mo ngayon. Hindi lang ikaw, Atasha. Para ko na rin anak si Cole at lahat tayo ay apektado sa pagkawala niya. Alam ko higit ang sakit na nararamdaman mo kumpara sa amin lahat pero pangako, babe, mananagot ang dapat m
Naninibago ako rito sa palasyo. Muli ito na nabalot ng lungkot sa pagkawala ni Cole. Ang dati na masaya na kapaligiran ay naging payak. Hindi kayang punuan ni Ashira ang lahat ng lungkot na dala ng pagkamatay ni Cole. At pakiramdam ko hindi lang si Cole ang kinuha sa akin ng aksidente na ‘yon. Ramdam ko ang distansiya ni Akiro sa akin. Simula ng makalabas siya sa ospital at muli na makabalik dito sa palasyo ay parati na lamang siya na nagkukulong sa kan’yang kuwarto. Gusto ko siya na damayan at bigyan ng lakas. Pero paano mo nga ba bibigyan ng lakas at suporta ang isang tao kung alam mo sa sarili mo na ikaw mismo ay nangangailangan nito? Pareho kami na nangangapa ni Akiro sa dilim. Pareho kami na napupuno ng pagsisisi. Pareho kami na patuloy na nagdadalamhati at nasasaktan. “Akiro.” Mahina na katok ko sa pintuan ng silid niya. Hindi siya sumagot ngunit alam ko na gising siya. Nakita ko siya na kababalik lamang sa kan’yang silid. “Papasok na ako, Akiro.” Binuksan ko ang pintuan at
Tahimik na naglalaro si Ashira sa play area. Simula nang mawala si Cole ay hindi ko na ginusto na pumupunta sa kuwarto nila ni Ashira. Masyado na marami ang memorya na naro'’n at hindi ko kakayanin na lagi na maalala ang mga iyon. Nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon at alam ko na hindi mawawala ang sakit na ito. Gumapang si Ashira upang abutin ang isang bola na malimit nila na pinaglalaruan ng kan’yang kakambal. Pagkaabot niya ay bigla siya na tumawa na akala mo ay naro’n lang si Cole at kalaro niya. Muli ako na napaluha sa tanawin na ‘yon. Marahil nilalaro si Ashi ng kan’yang kambal na isa nang anghel ngayon. Bigla rin nanumbalik sa alaala ko si Colton, ang kanilang ama na pinagtaguan ko. Hindi pa man niya nakikilala ang kan’yang mga anak ay nawala na ang isa. Hindi na siya nabigyan ng pagkakataon na makilala at makasama ang mga anak niya. Natatakot ako na malaman niya ang lahat at sumbatan niya ako sa mga pagkukulang ko. Kaya ngayon isa lang ang tangi na hiling ko, ang sana ay ‘
“I’m glad you’re trying to be happy, princess.” Kalalabas ko lang sa walk-in closet ko nang abutan ko si Akiro sa loob ng kuwarto ko na nakaupo sa couch. “Nasaan si Ashira?” tanong ko sa kan'ya. Naging ugali ko na ang hanapin si Ashi kapag nawawala siya sa paningin ko. Na-trauma na ako sa pagkawala ni Cole. “Nasaan pa ba? ‘Di naro’n sa mahal niya na lola. Ayaw ipahiram at ngayon lang daw niya nasolo.” Iminuwestra niya sa akin ang couch para patabihin ako. Lumapit ako at umupo sa tabi niya. “How are you?” “Okay. Trying to be okay. Ikaw?” tanong ko rin sa kan’ya. “Just like you, taking it one step at a time. Minsan iniisip ko na I need to be happy in order to move forward. Pero ‘pag naiisip ko na magiging masaya ako ay mas lalo ako na binabagabag ng konsensya ko dahil pakiramdam ko ay wala akong karapatan na maging masaya. After what happened with Cole, hindi na ako puwede na maging masaya.” Hinimas ko siya sa braso at malungkot na nginitian. “Hindi totoo ‘yan, Aki. You can be happ