Third Person’s POV
WAYNE can't stop himself from cursing countless times! Damn! Fuck!
He could sense it! He felt that his thing down there erected. But, c'mon, what the fuck! Kung gaano kabilis nabuhay ang p*********i niya ay ganon din kabilis nawala sa harapan niya ang babaeng nagpapadanas sa kaniya ng ganong pakiramdam.
You can’t blame him for feeling aroused over her, especially after smelling her watermelon scent of shampoo. Sobrang na-adik kasi talaga siya sa amoy na ‘yun dati, noong may relasyon pa silang dalawa ni Leigh, kaya hindi niya masisisi ang sarili niya na makaramdam ng pag-iinit.
Pinigilan naman niya ang sarili niya pero hindi niya nagawa. He tried to restrain himself, but he couldn't. He doesn't want to admit to Leigh that he's still damn obsessed and a little bit fascinated with her, but he can't help himself.
Alam naman niya na niloloko niya lang ang sarili niya dahil sa bawa
Hindi maiwasan ni Leigh na mapapikit nang mariin nang maramdaman niya na nga ang pagtutok ng pagkalalaki ng kaniyang kasintahan sa kaniyang pagkababae. Ramdam na ramdam niya ang malakas at mabilis na pagkabog ng puso niya ng mga sandaling ‘yon. Mahigpit din niyang nahawakan ang bed sheet ng kama ni Wayne dahil unti-unti na siyang nakakaramdam ng kirot.“H-hon, masakit!” hindi niya mapigilan ang kaniyang sarili na magreklamo. Sino ba naman kasi ang hindi masasaktan kung hindi niya inaasahan na ganon pala kalaki ang pagkalalaki ni Wayne. Sa halos mag dadalawang tao na nila sa relasyon ay ‘yun pa lang talaga ang unang beses na makita niya ‘yun.Hindi rin naman niya akalain na ngayon niya isusuko ang kaniyang bataan sa lalaking minamahal niya. Akala niya nga ay simpleng celebration lang ang gagawin nila ngayon sa kanilang pre-anniversary pero akala lang pala niya ‘yun. Wala na siyang magagawa dahil heto na eh... ayaw naman niyang pahintuin si Wayne at isa pa, wala rin si
LEIGH’s POV It is now Friday evening. Kasalukuyan lang na nakatingin ako ngayon sa harapan ng isang malaki at bilugan na salamin na nakapatong dito sa vanity table ng kwarto ko. Hindi ko maiwasan na pagtuunan nang pansin ang ayos ng mukha ko,I am now wearing full make-up. Nude lipstick, smoky eye shadow, cat-eye style, and finely formed nose line. Makinang din ang pisngi ko dahil sa highlighter na nakalagay doon, nakasuot din ako ng gray contact lense kahit na hindi ako masyadong sanay doon. This is the first time I've seen myself wearing make-up, so I'll have to admit... I love it. Expected na rin talaga na maganda ang kalalabasan nang ayos ko ngayon dahil hindi naman basta-basta ang make-up artist ko dahil mga professional sila. Kadalasan nga raw ay mga artista ang mine-make upan nila o inaayusan. Nalaman ko na si Zienna raw mismo ang nagpadala sa kanila para nga maayusan ako ngayon.My hair looks fantastic as well. It’s now perfectly straight with some blonde highlights
NASA may bungad pa lang kami ng nakasaradong pintuan ng event hall kung saan nagaganap ‘yung charity ball ay napansin ko na agad ang pag-angat ng braso ni Wayne. Hindi ko maiwasan na pasimpleng batuhan ‘yon nang tingin... hindi naman kasi ako slow para hindi ko maintindihan kung ano ba ang ibig sabihin no’n. He wants me to cling to him.‘Akala ko ba galit siya sa akin?’ Hindi ko maiwasan na itanong ‘yun sa isipan ko, pero kahit ganon ay unti-unti ko na lang inangat ang kamay ko at saka tinanggap ‘yon... ayoko naman kasi na pagtalunan pa namin ‘yon lalo na at nasa harapan na kami ng double door noong event hall kung saan magaganap ‘yung charity ball ngayong gabi.Makalipas ang ilang segundong paghihintay ay tuluyan na ngang bumukas ang pintuan na ‘yun. Hindi ko maiwasan na agad na humanga sa buong paligid. Napakaganda! Hindi maikakaila na talagang para sa mayayaman ang event na ‘yon. Mula taas hanggang sahig ay mukhang pinaghandaan talaga ‘yon ng professional na nga organizers, pinag-
SAGLIT lang na nakapag-usap si Wayne at ang lalaking kausap nito kanina na Zeid ang pangalan dahil hindi nagtagal ay nagdatingan na rin ‘yung ibang kilala ni Wayne sa event na ‘yun at isang tao lang ang naging pamilyar sa paningin ko… walang iba kung hindi si Attorney Brent, na ilang beses lang naman akong pinagpabalik-balik sa firm na ‘yun. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na batuhan siya nang masamang tingin. Pasensiya na, okay? Ang labo lang kasi talaga niya eh… kung ayaw niya sanang tanggapin ang kaso ko, diniretsa niya na lang sana ako para hindi na rin sana nagtagpo ang landas naming dalawa ni Wayne. Kung tutuusin, siya siguro ang dapat kong sisisihin kung bakit nagkita pa kaming muli ni Wayne eh.“Oh, you are with Ms. Devon.” Pasimple niya pa akong binatuhan nang tingin, saglit lang ‘yun dahil ibinalik na rin niya kay Wayne ang kaniyang atensyon.“Yeah. She’s my client now,” pormal lang na sagot ni Wayne. Well, wala namang mali sa sinabi niya dahil kliyente naman ta
Huli na nang mapansin ko na hinihila ako ni Wayne palabas ng mismong event hall kung saan wala na akong masyadong nakikita na mga tao sa paligid. Lumabas kami sa parang isang backdoor at may madilim na hallway. Hindi maliwanag ang dinadaanan naming dalawa dahil malayo ‘yung poste na merong ilaw… pero alam ko na daan ‘yun papunta sa toilet. Rinig na rinig ko ang bawat ingay na ginagawa ng heels ko na tumatama sa tiles na sahig na nilalakaran naming dalawa. Gaya nang sinabi ko, walang ibang tao roon na nagiging dahilan kung bakit dumadagdag ‘yun sa kaba na nararamdaman ko.Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng konti kapag nararamdaman ko ang bawat paghigpit nang kapit ni Wayne samay mismong pulsuhan ko pero hindi ko magawang bawiin ‘yun dahil umiikot na nga ang paningin ko.Makalipas ang halos ilang minuto, marahas na binitawan ni Wayne ang kamay ko na medyo ikinagulat ko. Rinig ko ang malakas na pagbuga niya nang hininga kasabay nang mabilis na pagluwag niya sa necktie na suot niya.He fa
Magkasalubong ang kilay ni Wayne habang papasok siya sa event hall matapos nilang mag-usap ni Leigh. Agad na hinanap ng kaniyang mata kung saan nagpunta ang dalaga upang pilitin ito sa pangalawang pagkakataon na umuwi na lang sila. Hindi man siya required na umuwi at umalis sa charity event na 'yun dahil isa siyang VIP guest, kaya lang, mas gugustuhin niyang umalis na lang sila kesa ang makitang may ibang kausap na lalaki si Leigh. Ang malala pa roon ay 'yun 'yung lalaking nakita niyang tinititigan kanina ni Leigh sa may elevator pa lang. Hindi niya tuloy maiwasan na makaramdam ng inis sa mga nangyayari.Ngunit, habang hinahanap ng kaniyang mata kung nasaan si Leigh, bigla na lang lumapit sa tabi niya si Becca."There you are. Nandiyan ka lang pala? Saan ka ba nagpunta?" sunod-sunod na tanong nito sa kaniya at muling uminom ng wine sa hawak nitong baso. "Bigla ka na lang nawala kanina sa harapan ko. The event will start in 15 minutes, should we grab our sit now?" Hindi na naka-angal
Napaangat ang mata ni Wayne nang makita niyang pumasok sa kaniyang opisina ang sekretarya niya na si Charm. Wala naman kasi siyang narinig na pagkatok sa nakasaradong pintuan kaya nakaramdam siya ng inis. Kasalukuyan lang siya na nasa firm nang tanghaling 'yun at abala sa mga binabasa niyang kaso. May trial siya mamayang alas-kuwatro kaya naman nire-review niya ang mga kailangan niyang basahin. Maaga siyang umalis ng kaniyang bahay kaninang umaga kaya naman hindi niya na naabutan pa si Leigh na magising."Good afternoon, Attorney Ferrer. Pinapatawag niyo raw po ako?" wika ni Charm sa kaniya sa malanding tono ng pananalita nito. Nakalabas ang cleavage ng sekretarya dahil sa unang dalawang butones na nakabukas mula sa puting blouse na suot nito. Mas maikli rin ang fitted skirt nito kesa sa ibang sekretarya at ibang empleyado sa kaniyang firm. Kung dati ay natutuwa pa siyang makita ang mga 'yun; pwes hindi na ngayon."I don't called you. Sinong may sabi niyan sayo?" Malamig na sago
Kahit hindi ko pa rin talaga alam kung ano ba ang eksaktong nangyari sa aming dalawa ni Wayne kagabi ay wala na akong choice kung hindi ang magbihis na ng damit. Siyempre, hindi ko naman siya haharapin suot lang itong damit niya. AY EWAN! Hindi ko pa rin maiwasan na sabunutan ang sarili kong buhok sa tuwing naiisip ko na may nangyari sa aming dalawa na hindi ko lang talaga maalala. Sa tuwing pinipilit ko na isipin ay mas lalo lang talaga na sumasakit ang ulo ko.Bumalik na ako sa kwarto ko para makapagpalit ng damit. Binilisan ko lang talaga ang pagkilos ko dahil tiyak na hinihintay na talaga ako ni Wayne sa baba. Sabay nga raw kasi kami na kakain na hindi ko na alam kung bakit. Pagkabihis ko ay bumaba na rin ako agad.Naabutan ko siya sa may dining area na pinaghahain ni Manang Fracia. Si manang ang unang nakakita sa akin dahil saktong nakatalikod sa akin si Wayne dahil siya ‘yung nakaupo sa kabisera.“Oh, Leigh. Buti naman at gising ka na.” Ngumiti pa sa akin si Manang Fracia nang b