Chapter 4

Nagising si Tyrra bago pa sumikat nang lubos ang araw. Ang mahinang liwanag ng bukang-liwayway ay dumadaan sa mabibigat na kurtina ng silid ng hotel.

Napakurap siya ng ilang beses, disoriented, bago bumalik sa kanya ang mga pangyayari noong nakaraang gabi.

Nakahiga si Lemar sa tabi niya, nakasabit ang braso sa bewang niya, humihinga ng malalim habang natutulog. Dahan-dahan niyang itinaas ang braso nito, pinipilit na hindi magising, at dahan-dahang dumulas palabas ng kama.

Maayos na nakatupi ang kanyang mga damit sa tokador. Hindi niya maalala kung paano niya naayos iyon, pero napangiti siya sa sarili.

Mabilis niyang kinuha ang mga ito at nagbihis sa katahimikan. Kumabog ang dibdib niya habang naglalakad patungo sa pinto. Natigilan siya nang makita ang susi ng kotse sa mesa sa tabi ng pinto at napatingin kay Lemar. Payapa pa rin ang mukha nito sa mahina at madilim na liwanag ng umaga.

Nag-isip siyang mag-iwan ng sulat bilang pasasalamat, ngunit naisip niyang baka masyadong personal iyon. Kinuha na lang niya ang susi, huminga ng malalim, at tahimik na lumabas ng silid.

Parang sampal ang malamig na hangin ng umaga nang lumabas siya. Naalimpungatan siya nang makita ang kanyang sasakyan sa valet lot medyo masama ang suot ngunit buo.

Pagsakay niya sa kotse, natigilan siya sa telepono sa passenger seat. Kumikinang ang screen nito na may mga missed notifications, at muli niyang naramdaman ang bigat ng nakaraang gabi.

Kinuha niya ang telepono at nakita ang hindi mabilang na missed calls mula sa kanyang mga magulang, pati na rin sina Flavier at Grace. Nadurog ang puso niya habang nakatitig sa screen, ngunit hindi niya sinagot ang alinman sa mga tawag.

Bawat numero ay kumakatawan sa isang pag-uusap na hindi pa siya handang harapin isang paghatol na ayaw niyang pagdaanan ngayon. Nilampas niya ang telepono sa passenger seat, pinaandar ang kotse, at nagmaneho pauwi, habang naglalaro sa isip niya ang mga pangyayari noong nakaraang araw.

Malabo ang kanyang biyahe pauwi. Nang sa wakas ay narating niya ang bahay, maaga pa at tahimik ang paligid, ngunit abala ang bahay sa kaguluhan ng umaga.

Ang tanawin ang mga dekorasyon, ang mga bulaklak, at ang tensyon sa hangin ay parang suntok sa bituka niya. Hindi na ito ang kanyang mundo. Ito ay isang pantasyang nabuo sa kasinungalingan.

Nag-park siya at nag-ayos ng sarili bago lumabas ng sasakyan. Habang papalapit siya sa pintuan, bumukas ito, at naroon ang kanyang ama, mukha'y nababalot ng galit at pag-aalala.

"Tyrra!" umuungal ang boses nito, mabigat sa galit at hindi makapaniwala. "Where the hell have you been?"

Ang akusasyon ay nakabitin sa hangin, parang pisikal na suntok. Tinitigan niya ang ama, nakikita ang galit sa mukha nito, at isang malamig na kahungkagan ang bumalot sa kanyang tiyan.

Bago siya makasagot, lumitaw sa likuran niya sina Flavier at Grace. Si Flavier ay umabot sa kanya, mukha'y puno ng pag-aalala. "Tyrra, thank goodness you’re alright. Where were you? We were so worried."

Napaatras si Tyrra, iniiwasan ang hawak nito, malamig at malayo ang ekspresyon. Nilampasan niya sila at pumasok sa bahay, kung saan naghihintay ang kanyang madrasta sa pasilyo.

"You could have taken your calls. You got us all really worried. You should go shower," sabi ng kanyang madrasta, tono’y malumanay ngunit matatag. "Kailangan na nating maghanda para sa kasal."

"Walang kasalan," sagot ni Tyrra, malakas at panay, para marinig ng lahat.

Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa silid. Namutla ang mukha ni Flavier, ang bibig niya’y bumubuka at nagsasara, walang salita. "Anong ibig mong sabihin?" sa wakas ay tanong niya, may halo ng pagkatulala at galit.

"I mean exactly what I said," sagot ni Tyrra, hindi natitinag ang boses. "Hindi kita pakakasalan, Flavier."

Namula ang mukha ng kanyang ama sa galit, tila hindi pa niya nakita iyon. "What do you mean you're not getting married? How can you spend the night before your wedding God-knows-where, come back smelling like male cologne, and then tell us you won’t marry him?"

Lumapit si Grace, mukha’y puno ng pag-aalala. "Tyrra, anong problema? Nilalamig ka ba?"

Lumingon si Tyrra sa kapatid, nakita ang nakatago sa likod ng maskara ng pakikiramay. Ang pagkakanulo ay umalingawngaw sa kanyang alaala, maliwanag at malupit. Paano siya naging bulag? Tumitig siya kay Grace, blanko ang ekspresyon, at ramdam niya ang matinding galit at pagtataksil.

‘Paanong hindi ko napagtanto kung gaano ka ka-calculating?’ naisip niya, ngunit nanatiling tahimik.

"Umakyat ka sa itaas, maghanda, at pakasalan si Flavier," sigaw ng kanyang ama, galit na galit. "O hindi ka na magiging bahagi ng pamilyang ito."

Sumakit ang dibdib ni Tyrra sa sinabi ng kanyang ama. Mas pinahahalagahan ba talaga nila ang kasal kaysa sa kanyang kalagayan? Huminga siya ng malalim, ramdam ang malamig na hangin mula sa bukas na bintana na dumadampi sa kanyang mukha, at tumayo nang tuwid. "I am not getting married. It was my choice to get married, and now I don’t want to get married. You can do whatever you want, Dad."

Namutla ang mukha ng kanyang ama sa galit. "Kung hindi ka magpapakasal kay Flavier ngayon, aalis ka sa bahay na ito at hindi na babalik. I don’t want to see your face ever again."

Ramdam ni Tyrra ang bigat sa dibdib, isang halo ng lungkot at pagkabigla, ngunit nanatili siyang matatag. "Fine. Aalis na ako," sabi niya, alam niyang kailangan niya ng oras at espasyo.

Kailangan niya ng distansya mula kina Flavier at Grace. Hindi niya kayang harapin ang kanilang mga mukha ngayon, at ayaw niyang malaman nila kung gaano sila nakasakit sa kanya. Ang bawat hakbang pababa ng hagdan ay nararamdaman niya sa bawat kalamnan niya, bawat kisap-mata ay parang paalala ng pagkakanulo.

Kitang-kita ang gulat sa mga nasa silid nang tumalikod siya at umakyat sa hagdanan. Sinundan siya ng kanyang madrasta at ni Grace, ngunit bago pa man makapasok sa kanyang kwarto, isinara niya ang pinto sa kanilang mukha at ni-lock ito. Ramdam niya ang malamig na metal sa kanyang palad isang maliit na tagumpay sa kanyang kontrol at sariling espasyo.

Kinuha niya ang maleta at sinimulang mag-impake. Nanginig ang kanyang mga kamay, ngunit ramdam niya ang tibay sa loob niya, isang determinasyon na hindi matitinag. Pinulot niya ang pasaporte at iba pang mahahalagang gamit, bawat galaw ay mekanikal, pilit binabalewala ang mga emosyon na parang unos sa loob niya. Ang amoy ng sariwang bulaklak sa sala ay nakakasakit sa kanyang ilong, paalala ng kasal na ayaw niyang pagdaanan.

Huling tumingin siya sa kanyang kwarto bago bumaba, hinila ang maleta sa likod niya. Ang malamig na sahig sa ilalim ng kanyang mga paa ay nagpaalala sa kanya na siya ay gumagalaw palayo sa kadiliman, patungo sa kalayaan.

Sa ibaba, patuloy na umaalingawngaw ang galit ng kanyang ama. Sinusubukang pakalmahin ng kanyang madrasta, habang sina Flavier at Grace ay nagbulungan sa isa’t isa, halatang naguguluhan at nabigla sa ginawa niya. Ang tunog ng kanilang boses ay parang mahinang echo sa kanyang isipan; hindi niya pinapansin. Ang kanyang focus ay nasa labas sa malamig na hangin ng umaga, sa bukas na kalsada, at sa bagong simula na hindi nila kayang pigilan.

Nang makarating siya sa ibabang baitang, pinandilatan siya ng kanyang ama. "Gusto mo talagang umalis?"

Tumango si Tyrra, humarap sa kanya nang buong tapang. "Oo."

Nang walang ibang salita, nilampasan niya silang lahat, palabas ng pintuan, at sa bawat hakbang, ramdam niya ang bigat na unti-unting bumabalik sa kanya ang pangungulila, galit, at kalayaan na sabay na dumadaloy sa kanyang puso patungo sa bago, hindi tiyak, ngunit malayang hinaharap na naghihintay sa kanya.