Chapter 4

Nagising si Tyrra bago pa lubusang sumikat ang araw, ang mahinang liwanag ng bukang-liwayway ay tumagos sa mabibigat na kurtina ng silid ng hotel.

Napakurap siya ng ilang beses, disoriented, bago bumalik sa kanya ang mga pangyayari noong nakaraang gabi.

Nakahiga si Lemar sa tabi niya, nakasabit ang braso nito sa bewang niya, humihinga ng malalim sa kanyang pagtulog. Dahan-dahan niyang itinaas ang braso nito, nag-ingat na hindi siya magising, at nadulas mula sa kama.

Maayos na nakatupi ang mga damit niya sa tokador. Hindi niya natatandaang pinulot sila sa sahig ngunit natutuwa siyang ginawa niya ito.

Mabilis niyang kinuha ang mga ito, nagbihis sa katahimikan. Kumabog ang dibdib niya habang naglalakad patungo sa pinto. Natigilan siya, nang makita ang susi ng kotse niya sa mesa sa tabi ng pinto, at nag-alinlangan, binalik ang tingin kay Lemar. Nanatili siyang tulog, payapa ang mukha sa madilim na liwanag.

Nag-isip siya na mag-iwan sa kanya ng isang sulat ng pasasalamat ngunit nagpasya siyang hindi iyon dahil kinuha niya ang susi, huminga ng malalim, at tahimik na lumabas ng silid.

Nagmamadali siyang bumaba sa desyerto na pasilyo patungo sa elevator, at palabas ng gusali.

Parang sampal ang malamig na hangin ng umaga sa paglabas niya ng gusali. Naalimpungatan siya nang makita niya ang kanyang sasakyan sa valet lot, medyo masama ang suot ngunit buo.

Pagsakay niya sa kotse, natigilan siya. Nakapatong ang kanyang telepono sa passenger seat, kumikinang ang screen nito na may mga missed notification.

Kinuha niya ito at nakita ang hindi mabilang na mga missed call mula sa kanyang mga magulang na sina Flavier at Grace. Nadurog ang puso ni Tyrra habang nakatitig sa screen, ngunit hindi niya sinagot ang alinman sa mga tawag.

Ang bawat numero ay kumakatawan sa isang pag-uusap na hindi pa siya handang gawin, isang paghatol na hindi niya handang harapin. Nakakuyom ang panga, inihagis niya ang telepono sa passenger seat, pinaandar ang kotse, at pinaandar ito, naglalaro sa kanyang isipan ang mga pangyayari noong nakaraang araw.

Malabo ang biyahe pauwi. Nang sa wakas ay nakarating na siya sa kanyang bahay, maaga pa ay nababalot pa rin ng tahimik na kalmado ng umaga ang paligid, ngunit ang kanyang bahay ay abala sa aktibidad.

Ang tanawin ng lahat ng ito - ang mga dekorasyon, ang mga bulaklak, ang galit na galit na enerhiya - ay parang isang suntok sa bituka. Hindi na ito ang kanyang katotohanan. Ito ay isang pantasyang binuo sa kasinungalingan.

Nag-park siya at nag-ayos ng sarili bago lumabas ng sasakyan. Habang papalapit siya sa pintuan, bumukas ito, at nakatayo roon ang kanyang ama, ang mukha nito ay nababalot ng pag-aalala at galit.

"Tyrra!" siya ay umuungal, ang kanyang boses ay mabigat sa galit at hindi paniniwala. "Where the hell have you been?"

Ang akusasyon ay nakabitin sa hangin, isang pisikal na suntok. Tinitigan ni Tyrra ang kanyang ama, nabaluktot ang mukha nito sa galit, at isang malamig na kahungkagan ang namuo sa kanyang tiyan.

Bago pa siya makasagot, lumitaw sa likuran niya sina Flavier at Grace, na mukhang gaan din at nag-aalala. Inabot siya ni Flavier, bakas sa mukha nito ang pag-aalala. "Tyrra, thank goodness you’re alright. Where were you? We were so worried."

Napaatras si Tyrra, iniiwasan ang hawakan nito, malamig at malayo ang ekspresyon nito. Nilampasan niya sila at pumasok sa bahay, naghihintay ang kanyang madrasta sa pasilyo.

"You could have taken your calls. You got us all really worried. You should go shower," sabi ng kanyang madrasta, ang kanyang tono ay malumanay ngunit matatag. "Kailangan na nating maghanda para sa kasal."

"Walang kasalan," anunsyo ni Tyrra, panay at malakas ang boses niya para marinig ng lahat.

Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa silid. Namutla ang mukha ni Flavier, walang salita na bumuka at sumasara ang bibig. "Anong ibig mong sabihin?" sa wakas ay nagawa niyang magtanong.

"I mean exactly what I said," sagot ni Tyrra, hindi natitinag ang boses. "Hindi kita pakakasalan, Flavier."

Ang mukha ng kanyang ama ay naging kulay pula na hindi pa nakikita ni Tyrra. "What do you mean you're not getting married? How can you spend the night before your wedding God-knows-where, babalik na amoy ng male cologne, tapos sasabihin mong hindi kayo ikakasal?"

Lumapit si Grace, bakas ang pag-aalala. "Tyrra, anong problema? Nilalamig ka ba?"

Lumingon si Tyrra sa kanyang kapatid na babae, isang estranghero na nakatago sa likod ng isang maskara ng nagkukunwaring pakikiramay. Ang pagkakanulo ay umalingawngaw sa kanyang alaala, malinaw na parang araw. Paano siya naging bulag? Nagmumuni-muni siya habang nakatingin kay Grace na may blankong ekspresyon, nakaramdam ng matinding galit at pagtataksil.

‘Paanong hindi ko napagtanto kung gaano ka ka-calculating bitch?’ naisip niya, ngunit wala siyang sinabi.

Malakas at galit ang boses ng kanyang ama. "Aakyat ka sa itaas, maghanda, at pakasalan si Flavier, o hindi ka na magiging bahagi ng pamilyang ito."

Sumakit ang puso ni Tyrra sa sinabi ng kanyang ama. Masakit na mas inaalala niya ang kasal kaysa sa kapakanan nito. Huminga siya ng malalim, tumayo nang matangkad. "I am not getting married. It was my choice to get married, and now I don't want to get married. You can do whatever you want, Dad."

Bakas sa galit ang mukha ng kanyang ama. "Kung hindi ka magpapakasal kay Flavier ngayon, aalis ka sa bahay na ito at hindi na babalik. I don't want to see your face ever again."

Nakaramdam ng lungkot si Tyrra ngunit nanindigan siya. "Fine. Aalis na ako," she declared, since she also needed time and space.

Kailangan niya ng espasyo na malayo kina Flavier at Grace. Hindi niya kayang tingnan ang mga ito sa mukha at hindi niya gustong ipaalam sa kanila o malaman kung paano nila siya nasaktan.

Kitang-kita ang gulat sa silid nang tumalikod siya at umakyat sa hagdanan at agad na sinundan siya ng kanyang madrasta at ni Grace.

Bago pa man makapasok ang alinman sa kanila sa kanyang kwarto, sinara na niya ang pinto sa kanilang mukha at ni-lock ito, para hindi sila makalabas.

Kinuha niya ang isang maleta at nagsimulang mag-impake, bahagyang nanginginig ang kanyang mga kamay ngunit matatag siya. Kinuha niya ang kanyang pasaporte at ang kanyang mga mahahalagang bagay, ang kanyang mga paggalaw ay mekanikal habang sinusubukan niyang balewalain ang mga emosyong umiikot sa kanyang loob.

Huling tumingin si Tyrra sa kanyang silid, pagkatapos ay bumalik sa ibaba, ang kanyang maleta ay hinila.

Sa ibaba, ang boses ng kanyang ama ay patuloy na umaalingawngaw sa galit, ang kanyang madrasta ay sinusubukang pakalmahin siya, habang sina Flavier at Grace ay agad na nagbulungan sa isa't isa.

Nang makarating siya sa ibabang baitang, pinandilatan siya ng kanyang ama. "Gusto mo talagang umalis?"

Tumango si Tyrra, nagsalubong ang mga mata niya. "Oo."

Nang walang ibang salita, nilampasan niya silang lahat, palabas ng pintuan, at patungo sa bago, hindi tiyak na hinaharap na naghihintay sa kanya.