The Love I Tried to Hide

Sa edad na dalawampu’t dalawa, malinaw na kay Tyrra kung ano ang gusto niya sa buhay. Noon pa mang labinglimang taong gulang siya, alam na niya ang pangarap niya: ang makapagasawa ng lalaking mahal niya, matapos ang pag-aaral, at magsimula ng sariling pamilya.

Pakiramdam niya siya ang pinakamasuwerteng babae sa mundo unti-unti, natutupad ang lahat ng pinangarap niya.

Narito siya ngayon, isang linggo matapos ang kanyang graduation, nakasuot ng puting gown para sa huling fitting bago ang kasal bukas.

Ang kanyang kasintahan, si Flavier, ang tanging laman ng puso niya. Tatlong taon na mula nang magkakilala sila, at sa unang tingin pa lang, nahulog na sila sa isa’t isa. Sa loob ng dalawampu’t apat na oras, maglalakad na siya sa aisle, at pakiramdam niya wala nang salitang makapaglalarawan sa saya niya.

“Magiging pinakamagandang bride ka, Eve!” sigaw ni Grace, ang kapatid niya, na sumira sa malalim niyang pag-iisip.

Ngumiti si Tyrra, halos nangingislap ang mga mata. “I already feel like the most beautiful bride, Sandy. This feels like a fairytale… and I’m about to begin my happily ever after.”

“It’s perfect. Absolutely perfect,” sabi ni Tyrra, kumislap ang ngiti niya sa designer na inaayos ang huling detalye ng kanyang gown.

“Sigurado akong hindi maaalis ni Mike ang mga mata niya sa’yo,” dagdag ni Grace, halos hindi rin makapaniwala kung gaano kaganda ang ate niya sa damit-pangkasal.

Ngumisi si Tyrra at bahagyang umikot, kumikislap ang mga mata. “Salamat, Sandy. Ano’ng gagawin ko kung wala ka?” tumigil siya sa pag-ikot at hinarap ang kapatid.

Lumaki silang magkasama si Tyrra, na naulila sa ina pagkasilang pa lang, at si Grace, na anak ng muling pinakasalan ng kanilang ama. Magkaiba man ng dugo, sabay silang lumaki, halos magkasabay ng edad, at naging higit pa sa magkapatid mag-best friend sila.

“Let’s hope you never find out,” nakangiting tugon ni Grace, sabay sulyap sa kanyang relo.

“Shoot! Kailangan kong puntahan ang florist. Sana maayos na ang lahat ng bulaklak gaya ng hiling natin. Kaya mo bang maiwan dito?”

Umikot ang mata ni Tyrra at natawa. “I’m not a kid. Of course, I’ll be fine.”

“Sige, subukan mong magpahinga. Matulog ka kung kaya mo. Ngayong gabi na ang huling gabi mo bilang bachelorette, at kailangan nating mag-party,” kantang sabi ni Grace. Napatawa si Tyrra habang pinapanood siyang lumabas ng silid.

Makalipas ang halos tatlumpung minuto, pagkaalis ng taga-disenyo, nakahiga na si Tyrra sa kama. Hindi siya mapakali habang iniisip si Flavier at kung ano ang pakiramdam bukas ang maglakad sa aisle patungo sa kanya.

Bigla niya itong na-miss, kaya nagpasya siyang pumuslit papunta sa bahay nito. Gusto niya siyang makasama kahit sandali bago bumalik si Grace.

Kinuha niya ang susi ng kotse, mabilis na lumabas, at sumakay. Habang nasa daan, tinawagan niya muna si Flavier para makasigurong nasa bahay ito.

Apat na beses nag-ring bago sinagot. “Hey, soon-to-be-wife,” malambing na bati ng boses sa kabilang linya, dahilan para mamula ang pisngi niya.

“Hello, soon-to-be-husband,” masayang tugon niya.

“Nami-miss ako?” tanong nito, na para bang nababasa ang iniisip niya.

“Syempre. Nasaan ka? Kasama mo ba si Rek?” tanong niya, ang tinutukoy ay ang best man.

“Hindi, wala pa si Rek. Nasa bahay lang ako. Inaayos ko yung lugar… para sa oras na lumipat na dito ang asawa ko.”

Ngumiti siya mag-isa, para bang kinikilig sa bawat salitang naririnig.

“Ano sa’yo? Anong ginagawa mo?” tanong niya, puno ng interes.

“Ako? Nakahiga lang… iniisip ka,” mabilis niyang sagot, kahit hindi totoo.

Napangiti siya. “Sige. I can’t wait to see you in your dress tomorrow. I love you so much.”

“Mas mahal na mahal kita. Hahayaan kitang bumalik sa ginagawa mo…”

“Tatapusin ko ‘to at tatawagan kita, okay?” sagot niya, at ngumisi siya.

“Sige, baby,” paalam niya bago ibaba ang tawag at paandarin ang sasakyan.

Hindi na siya makapaghintay na makita ang reaksyon nito kapag bigla siyang humarap dito.

Dalawampung minuto ang lumipas bago siya makarating sa building. Sumakay siya ng elevator, hawak ang ngiti ng pananabik.

Pagdating sa unit, hindi na siya nag-abala sa doorbell. Pinindot niya ang passcode at dahan-dahang itinulak ang pinto.

Ngunit sa sandaling makapasok, tila nahulog ang puso niya. Ang unang bumungad sa kanya: isang pares ng puting stilettos sa may pintuan.

“May kasama ba siya?” mabilis na kumislot ang isip niya habang hinuhubad ang sariling sapatos.

Gusto sana niyang tawagin ang pangalan nito, pero napahinto siya. Sa sopa, nakakalat ang mga pambabaeng damit: isang maikli at puting cotton dress, at isang pulang blazer.

Unti-unti nang sumama ang pakiramdam niya. Kilalang-kilala niya ang damit na iyon iyon mismo ang suot ni Grace kanina.

Binalik niya ang tingin sa mga stilettos. Kilala niya iyon isang limited edition pair na siya mismo ang nagregalo kay Grace noong nakaraang taon sa kaarawan nito.

“Bakit nandito si Grace? At bakit hindi man lang nabanggit ni Flavier?” mabilis na pumasok sa isip ni Tyrra habang bumibilis ang tibok ng kanyang puso.

Pinilit niyang mag-isip ng dahilan. Baka pumunta si Grace dito para pag-usapan ang mga bulaklak. Baka natapunan ng tsaa ang damit kaya napilitang magpalit. Siguro… siguro wala itong ibig sabihin.

Ngunit habang papalapit siya sa kwarto, lalo lang siyang hindi kumbinsido sa sariling palusot.

Hanggang sa bigla niyang marinig ang isang pamilyar na tawa mula sa loob. Tawa ni Grace.

“Kailangan mo siyang marinig kanina,” ani Grace mula sa kalahating bukas na pinto.

Kasunod niyon, narinig niya ang boses ni Flavier. “I already feel like the most beautiful bride, Sandy. This feels like a fairytale, and I’m about to begin my happily ever after.”

Muling tumawa si Grace at parang may nabasag sa loob ni Tyrra.

At bago pa siya maka-urong, dumagundong muli ang boses ni Flavier. “She’s so childish. Uto-uto. The only reason I can stand her… is her inheritance.”

Sa isang iglap, nagkadurug-durog ang mundong pinanghawakan niya.