Chapter 5

Habang nagising si Lemar, gumulong-gulong siya sa kama, kusang inabot, ngunit malamig na kumot lamang ang nakasalubong ng kanyang kamay. Nanghihina, iminulat niya ang kanyang mga mata at kumukurap sa sinag ng araw na tumagos sa mabigat na kurtina.

Nang mapansin niyang walang laman ang kabilang gilid ng kama, umupo siya, huminga ng malalim, at inilibot ang tingin sa tahimik na suite. Ang mga labi ng tulog ay naiwan pa rin sa kanyang mga kamay, ngunit wala nang bakas ng presensya.

Napatingin siya sa orasan sa nightstand: alas otso ng umaga. Kumunot ang noo niya at pinasadahan ng kamay ang magulong buhok. Itinaas niya ang kanyang mga paa sa gilid ng kama, at ramdam ang lambot ng karpet sa ilalim ng kanyang mga paa.

Tumayo siya at mabagal na kumandong sa paligid ng silid, napansin ang kawalan ng mga damit ni Tyrra. Ang tanging bakas lamang ay ang banayad na halimuyak na nanatili sa hangin, isang mahinang paalala ng kanyang presensya—ang pabango, ang init ng katawan, at ang pakiramdam ng pagiging malapit.

Matingkad sa kanyang alaala ang gabi: ang tindi, ang init, ang paraan ng presensya nito na nagpasiklab sa kanya. Ngunit ngayon, wala na siya.

Kinakabahan si Lemar. Bagong balik lang sa bansa si Tyrra, at tinamaan siya ng jet lag. Mas mahimbing ang tulog niya kaysa sa mga nakaraang linggo, at sa mahimbing niyang pagtulog, hindi niya narinig ang pag-alis nito.

Kinuha niya ang telepono sa nightstand at tinawagan ang kanyang driver. Dalawang beses itong tumunog bago sumagot ang pamilyar na boses. "Magandang umaga, Mr. Domino," ani ng driver.

"Yung ginang kahapon, nakaparada pa ba ang sasakyan niya sa labas?" tanong ni Lemar, maingat at hindi masyadong nakikialam sa kasiyahan.

"Hindi po, sir," sagot ng driver. "Hindi ko nakita ang kotse noong dumating ako dito isang oras ang nakalipas."

He cursed under his breath at the unanswered questions, nagpasalamat sa driver bago ibinaba ang tawag. Palakad-lakad siya sa kwarto, ang isip niya tumatakbo sa kung saan at paano siya hahanapin.

Wala siyang ideya kung nasaan si Tyrra o sino ang nakakaalam kung saan siya nagpunta. Ang realizasyon ay nagdagdag lang sa kanyang pagkabigo at pagkabalisa.

Huminga siya ng malalim, pilit na kinalma ang sarili. Wala na siyang magagawa ngayon kundi umaasa na kahit papaano ay makikita niyang muli si Tyrra.

Ngunit sa ngayon, kailangan niyang mag-focus sa kasal ng kanyang pinsan. Itinulak niya ang sarili na ilagay sa tabi ang sariling pagkairita at nagpunta sa banyo upang maligo at mag-ahit.

Walang gaanong nagawa ang mainit na tubig para maibsan ang tensyon sa kanyang mga kalamnan. Paulit-ulit na bumabalik sa kanya ang alaala ng gabi: ang halinghing, ang mga paghipo, ang init ng presensya ni Tyrra—ang paraan ng pagpaparamdam sa kanya na buhay. Ngunit ngayon, wala na siya; isang alaala lamang ang naiwan.

Lumabas si Lemar mula sa shower at nagtapis ng tuwalya, dahan-dahang lumilipat ang isip niya sa mga pangyayari sa araw na iyon.

Maingat siyang nagbihis: isang malutong na puting kamiseta at pinasadyang suit. Habang kinakabit niya ang cufflink, tumunog ang kanyang telepono. Nanay niya iyon.

"Morning, Mom," bati niya, hawak ang phone sa pagitan ng tenga at balikat habang inaayos ang huling detalye ng bihis niya.

"Lemar, darling, are you alright? Nabalitaan ko lang ang aksidente..."

"I'm fine. I wasn't hurt," mabilis niyang pag-assure sa kanya, pilit itinataboy ang alon ng kaba na bumabalot sa kanya.

"Sige. Kailangan mo nang umuwi," sabi niya, ang boses niya may bahid ng pagmamadali.

"Bahay? Para saan?" nag-echo siya, nalilito. "Paano ang kasal?"

"It’s off, dear. There will not be a wedding," sagot niya. "The bride jilted your cousin. The wedding has been cancelled."

Huminto si Lemar, nakalimutan ang kanyang cufflink. "Anong nangyari?"

"Wala akong ideya," bumuntong-hininga ang kanyang ina. "Umuwi ka na lang. Sana ipaliwanag sa ating lahat ni Flavier ang lahat."

"I'll be there soon," sagot niya bago patayin ang tawag.

Tinitigan niya ang kanyang repleksyon sa salamin, nagugulo ang isip. Ang nobya binitawan ang kanyang pinsan? Ang araw na ito ay mas kumplikado kaysa sa inaasahan niya.

Mabilis siyang natapos magbihis at kinuha ang kanyang susi at wallet, inilagay sa bulsa. Sa isang huling sulyap sa suite, umalis siya, ang bango ng pabango ni Tyrra namamalagi pa rin sa hangin—isang multo ng gabi bago.

Habang hinahatid siya ng driver sa bahay ng pamilya, nakatingin siya sa labas ng bintana, ang isip puno ng gusot: Sino siya? Bakit siya umalis nang walang sabi? Ano ang nangyari sa kasal ng kanyang pinsan?

Pagdating niya, sinalubong siya ng kanyang ina sa pintuan, bakas sa mukha nito ang pag-aalala at kaba.

"I'm glad you're here," sabi ng kanyang ina, hinila siya sa maikling yakap.

"Anong nangyayari?" tanong ni Lemar, halatang naguguluhan.

Napabuntong-hininga ang kanyang ina. "Pumunta tayo sa pag-aaral. Nandiyan ang tatay mo," sagot niya, at inakay si Lemar sa study room.

"Ano ito, tungkol sa pagka-jilted ni Flavier?" tanong agad ni Lemar pagkasara ng pinto sa likod nila.

Umiling ang kanyang ina, may bahagyang galit at pagkadismaya sa tono. "Ayon sa ina niya, siya ay buong magdamag na kasama ang kanyang lover. Kaninang umaga, nagpakita siya at nag-anunsyo na walang kasal, at ayaw magpaliwanag. Pagkatapos, nag-impake siya ng bag at umalis."

Kumunot ang noo ni Lemar. "Ganito lang?" tanong niya, nakaupo sa tapat ng kanyang ama.

"Ganito lang," pagkumpirma ng kanyang ina.

"Kaawa-awang Flavier. Siguradong mapahamak siya," sabi ni Lemar, at tumango ang kanyang ina.

"This is such a mess. Can you imagine how much embarrassment and humiliation the family has to suffer? I can't believe he ever wanted to get married to someone so irresponsible," dagdag niya, habang napabuntong-hininga si Lemar.

"Well, I suppose a broken engagement is better than a broken marriage," sabi ni Lemar, halatang nagbabalangkas ng kanyang sariling opinyon.

“You could say that. Now that you’re back, let’s talk about the company. I’m stepping down so you can take over at the next shareholder’s meeting,” anunsyo ng kanyang ama.

"Kapag sinabi mong takeover, ang ibig mo bang sabihin ay magiging puppet lang ako para makuha mo ang mga string sa likod ng eksena, o aatras ka nang buo at hayaan mo akong pangasiwaan ang negosyo?" tanong ni Lemar, nakataas ang kilay, na may bahagyang tawa.

Tumawa rin ang ama. "I'm going to let you do your thing. I'm old and tired. All I want is to retire and spend all my time playing golf."

"You're only in your early sixties. You're not old at all. And I have no problem with taking over as long as you don’t expect me to stand in front of any cameras, reciting words I don’t mean or pretending to be someone I’m not," sabi ni Lemar, malinaw ang pagiging direkta. Tumango ang kanyang ama, halatang na-appreciate ang katapatan.

"Naiintindihan ko ang iyong pagnanais na hindi masuri ng publiko, at palagi kong iginagalang ito. Hindi ako titigil ngayon," sagot ng kanyang ama, na tumango rin si Lemar.

"Kung gayon," dagdag ng kanyang ama, "sa palagay ko handa na akong ipasa ang pamumuno sa iyo."