Chapter 5

Habang nagising si Lemar, gumulong-gulong siy at kusang inabot, ngunit malamig na mga kumot lamang ang nakasalubong ng kanyang kamay. Nanghihina, iminulat niya ang kanyang mga mata, kumukurap sa sinag ng araw.

Nang makita niyang walang laman ang kabilang gilid ng kama, umupo siya, kumapit sa kanya ang mga labi ng tulog, at inilibot ang tingin sa tahimik na silid.

Napatingin siya sa orasan sa nightstand— alas otso na ng umaga. Kumunot ang noo niya, pinasadahan ng kamay ang magulo niyang buhok.

Itinaas niya ang kanyang mga paa sa gilid ng kama, itinapat ang kanyang mga paa sa malambot na karpet.

Tumayo siya, nag-inat, at mabagal na kumandong sa paligid ng suite. Wala na ang damit niya, napansin niya. Ang tanging bakas niya ay ang banayad na halimuyak na nananatili pa rin sa hangin.

Ang kanyang pabango ay nananatili sa silid, isang mahina, nakakaakit na paalala ng kanyang presensya.

Matingkad niyang naalala ang gabi: ang tindi, ang pagsinta, ang paraan ng presensya nito na nagpasiklab sa kanya. Pero ngayon, wala na siya.

Kinakabahan siya. Kababalik lang niya sa bansa noong nakaraang araw, at tinamaan siya nang husto ng jet lag. Mas mahimbing ang tulog niya kaysa sa mga nakaraang linggo, at sa mahimbing niyang pagtulog, hindi niya narinig ang pag-alis nito.

Kinuha ni Lemar ang kanyang telepono sa nightstand at tinawagan ang kanyang driver. Dalawang beses itong tumunog bago sumagot ang pamilyar na boses. "Magandang umaga, Mr. Domino."

"Yung ginang kahapon, nakaparada pa ba ang sasakyan niya sa labas?" tanong ni Lemar na hindi nakikialam sa mga kasiyahan.

"Hindi po sir," sagot ng driver. "Hindi ko nakita ang kotse noong dumating ako dito isang oras ang nakalipas."

He cursed under his breath, nagpasalamat sa driver bago ibinaba ang tawag. Palakad-lakad siya sa kwarto, tumatakbo ang isip niya.

Wala siyang paraan para mahanap siya, walang ideya kung sino siya o kung saan siya nagpunta. Ang realisasyon ay nakadagdag lamang sa kanyang pagkabigo.

Huminga siya ng malalim, pilit na kinalma ang sarili. Wala na siyang magagawa ngayon kundi umaasa na kahit papaano ay muli siyang magpakita.

Sa ngayon, kailangan niyang maghanda para sa kasal ng kanyang pinsan. Itinulak ang kanyang pagkairita, tumungo siya sa banyo upang maligo at mag-ahit.

Walang gaanong nagawa ang mainit na tubig para maibsan ang tensyon sa kanyang mga kalamnan. Paulit-ulit na bumabalik sa kanya ang kanyang mga iniisip— ang kanyang halinghing, ang kanyang paghipo, ang paraan ng pagpaparamdam niya sa kanya na buhay. Ngunit ngayon ay wala na siya, isang alaala na lang ang naiwan.

Lumabas si Lemar sa shower at nagtapis ng tuwalya, unti-unting lumilipat ang isip niya sa mga pangyayari sa araw na iyon.

Siya ay nagbihis nang maingat, pumili ng isang malutong na puting kamiseta at isang pinasadyang suit. Habang kinakabit niya ang kanyang cufflink, tumunog ang kanyang telepono. Nanay niya iyon.

"Morning, Mom," bati niya sabay hawak sa phone sa pagitan ng tenga at balikat niya nang matapos siyang magbihis.

"Lemar, darling, are you alright? Nabalitaan ko lang ang aksidente..."

"I'm fine. I wasn't hurt," mabilis niyang pag-assure sa kanya.

"Sige. Kailangan mo nang umuwi," sabi niya, ang boses niya ay may bahid ng pagmamadali.

"Bahay? Para saan?" nag-echo siya, nalilito. "Paano ang kasal?"

"It’s off, dear. There will not be a wedding," sagot niya. "The bride jilted your cousin. The wedding has been cancelled."

Huminto si Lemar, nakalimutan ang kanyang cufflink. "Anong nangyari?"

"Wala akong ideya," bumuntong-hininga ang kanyang ina. "Umuwi ka na lang. Sana ipaliwanag sa ating lahat ni Flavier ang lahat."

"I'll be there soon," aniya at pinatay ang tawag.

Tinitigan niya ang kanyang repleksyon sa salamin, nagugulo ang kanyang isip. Ang nobya ay binitawan ang kanyang pinsan? Ang araw na ito ay naging mas kumplikado kaysa sa inaasahan niya.

Mabilis siyang natapos magbihis at kinuha ang kanyang susi at wallet, at inilagay sa kanyang mga bulsa. Sa isang huling sulyap sa paligid ng silid, umalis siya sa suite, ang bango ng kanyang pabango ay namamalagi pa rin sa hangin, isang multo ng gabi bago.

Nakatingin siya sa labas ng bintana habang hinahatid siya ng driver sa bahay ng kanyang pamilya, ang kanyang mga iniisip ay gusot ng pagkadismaya at pag-usisa.

Sino siya? Bakit siya umalis ng walang sabi-sabi? At ano ang nangyari sa kasal ng kanyang pinsan?

Pagdating niya, sinalubong siya ng kanyang ina sa pintuan, bakas sa mukha nito ang pag-aalala.

"I'm glad you're here," sabi niya, hinila siya sa maikling yakap.

"Anong nangyayari?" Curious na tanong ni Lemar.

Napabuntong-hininga ang kanyang ina. "Pumunta tayo sa pag-aaral. Nandiyan ang tatay mo," sabi niya, at inakay si Lemar sa pag-aaral.

"Ano ito tungkol sa pagka-jilted ni Flavier?" tanong agad ni Lemar pagkasara ng pinto sa likuran niya.

Umiling ang kanyang ina, mukhang galit at nagbitiw. "According to his mother, she was out all night with her lover. Nagpakita siya kaninang umaga, nag-anunsyo na walang kasal, at ayaw magpaliwanag. Pagkatapos ay nag-impake siya ng bag at umalis."

Kumunot ang noo ni Lemar. "Ganito lang?" Tanong niya habang nakaupo sa upuan sa tapat ng kanyang ama.

"Ganito lang," pagkumpirma niya.

"Kaawa-awang Flavier. Siguradong mapahamak siya," sabi ni Lemar, at tumango ang kanyang ina.

"This is such a mess. Can you imagine how much embarrassment and humiliation has to suffer the family? I can't believe he ever wanted to get married to someone so iresponsible," sabi ng kanyang ina at napabuntong-hininga si Lemar.

"Well, I suppose a broken engagement is better than a broken marriage," sabi ni Lemar.

“You could say that. Now that you’re back, let’s talk about the company.I’m stepping down for you to take over sa susunod na shareholder’s meeting,” anunsyo ng kanyang ama.

"Kapag sinabi mong takeover, ang ibig mo bang sabihin ay bilang iyong puppet para makuha mo ang mga string sa likod ng eksena o ang ibig mong sabihin ay aatras ka nang buo at hayaan mo akong pangasiwaan ang negosyo?" Nakataas ang kilay na tanong niya at tumawa ang ama.

"I'm going to let you do your thing. I'm old and tired. All I want is to retire and spend all my time playing golf," sabi ng kanyang ama at sa pagkakataong ito ay tumawa si Lemar.

"You're only in your early sixties. You're not old at all. And I have no problem with take over as long as you don't expect me to stand in front of any cameras reciting words I don't mean or pretending to be who I'm not," madali niyang sabi, at tumango ang kanyang ama.

"Naiintindihan ko ang iyong pagnanais na hindi masuri ng publiko at palagi kong iginagalang ito. Hindi ako titigil ngayon," sabi niya, at tumango si Lemar.

"Kung gayon, sa palagay ko handa na akong kunin ang renda ng pamumuno mula sa iyo."