Chapter 2: One Disaster After Another

*ERINA ISABEL TUAZON POV

"Papasok pa lang ako, Faye. Na late kasi ako ng gising. Hindi nag-alarm ang phone ko kanina," sabi ko habang tinatanggal ang kadena na kinabit ko sa bisikleta.

Nilalagyan ko ng ganito kasi wala akong tiwala sa mga tao rito sa barangay kung saan ako nakatira. Marami kasing snatcher dito lalong-lalo na mga magnanakaw. May gate naman ang apartment na tinutuluyan ko, pero kailangan ko pa ring mag-doble ingat.

[Seryoso ka, Erina? Tanghali na ah, paniguradong bubungangaan ka na naman ng boss mo. Dalian mo na, alam mo namang maagang pumapasok 'yon hindi ka pa nagising ng maaga]

Natawa na lang ako dahil sa mga sinabi ng kaibigan ko. Mukhang siya pa ‘yong mas stress kaysa sa akin. Hindi ko naman kasi kasalanan na ‘di tumunog ang alarm ng cellphone ko o sad’yang hindi ko lang talaga narinig dahil sa sobrang pagod?

“Ito na nga nagmamadali na, pero hindi nakikisama ‘tong bisikleta na binigay mo sa’kin,” pabirong sabi ko at narinig ko siyang huminga ng malalim sa kabilang linya.

Itong bisikleta ay regalo niya sa’kin no’ng birthday ko noong nakaraang taon. Ito lang ang nagsilbing transportasyon ko araw-araw sa pagpasok sa trabaho, at sobrang nakatulong ito sa akin. Pero ngayon na nagmamadali ako saka pa siya nasira.

[Wow, ah! Sinisi mo pa ang bike na binigay ko sa ‘yo. Ang sisihin mo ‘yang cellphone mong sira na. Bakit kasi ‘di ka pa bumili ng bago? Eh, may naipon ka naman ng pera]

“May mas importante akong pinaglalaanan ng pera. Alam mo naman kung ano ‘yon. ‘Tsaka, kaya pa naman nitong cellphone ko. Gumagana pa naman siya at magagamit ko pa.”

Tama si Faye, may naipon na ‘kong pera. Pero inipon ko ‘yon kasi balak kong mag-aral ulit. Gusto kong ipagpatuloy ang pag-aaral ko. Simula kasi no’ng umalis ako sa puder ng tatay ko ay hindi na ‘ko pumasok kinabukasan. Kaya naisipan kong ituloy ang pag-aaral ko dahil gusto kong makapagtapos, at baka ipagmalaki na ‘ko ng tatay ko kapag may pinatunayan na ‘ko sa kaniya.

“Sige na, Faye, mamaya na lang. Papasok na ‘ko sa trabaho, at ikaw mag-ingat ka d’yan sa school.”

Agad ko na ring binulsa ang cellphone ko matapos naming mag-usap ng kaibigan ko. Sumakay na rin ako sa bisikleta at umalis na ng apartment. Binilisan ko na ang pagpapatakbo ng bisikleta ko kasi super late na talaga ako. Mabuti na lang bike lane ang dinaanan ko kaya wala akong nakakasalubong na mga sasakyan sa daan at iwas na rin sa anumang disgrasya.

“Sh*t! Kapag minamalas ka nga naman!”

Bigla pang bumuhos ang malakas na ulan. Tirik naman ang araw kanina no’ng paalis na ‘ko ng apartment, pero bakit bigla na lang umulan?

Jusko naman! Kung kailan pa na late na ‘ko sa trabaho saka pa umulan ng malakas. At wala akong makitang shed dito na p’wede kong masilungan.

“Sh*t! Sh*t! Sh*t!” Sunod-sunod na mura ko nang biglang maggewang-gewang ang bisikleta ko. Kaya napa-preno ako ng wala sa oras, at mabuti na lang hindi ako tumalsik sa daan.

Napaupo ako sa daan habang habol ang aking hininga nang makababa ako sa bisikleta. Kahit basang sisiw na 'ko pero ramdam ko na parang pinagpapawisan ako dahil sa nangyari.

Jusko! Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Akala ko madidisgrasya na 'ko. Kinabahan ako ro'n, mabuti na lang talaga nakapreno ako agad.

"Thank you, lord," mahinang usal ko habang nakatingin sa kalangitan.

Nagsimula nang magkulimlim ang kalangitan, may kasama na rin itong kulog, at lumalakas na rin ang pagbuhos ng ulan. Biglang sumama ang kutob ko, 'di kaya may mangyayaring masama sa'kin ngayon? Huwag naman sana, pero muntikan na 'kong madisgrasya kanina.

"Shucks! Ba't ngayon ka pa nasira?" Parang maiiyak ko nang sabi habang nakatingin sa bisikleta ko. Na flat ang gulong nito at naputol ang kadena. Bigla akong nanghina at tuluyan ng napahiga sa daan. Bahala na kung ano ang isipin ng mga taong nakakakita sa akin basta naiinis na 'ko.

Sign na ba 'to para umuwi na lang ako at hindi na pumasok?

Pero sayang ang kikitain ko ngayong araw kapag 'di ako pumasok.

"Erina Isabel, kaya mo 'to! Huwag maging mahina, huwag magpalinlang sa negativity," sabi ko sa sarili at bigla akong bumangon mula sa pagkakahiga sa daan. At napabuga ng hangin, at agad ng tumayo.

"Inhale .. exhale .. stay away negativity! Lubayan mo 'ko!" Malakas na sabi ko at muling napabuntong hininga ng malalim.

Mukha akong baliw sa sitwasyon ko ngayon, pero wala na 'kong pakialam sa sasabihin ng iba.

"Erina, ba't ngayon ka lang? Kanina ka pa hinahanap ng boss natin," sabi ni Lean nang makapasok ako sa coffee shop. Isa siya sa mga katrabaho ko rito at very punctual pagdating sa trabaho.

"Tsaka, ba't ka basa? Don't tell me sinuong mo ang malakas na ulan?" Dagdag niya pa habang nakasunod sa akin papuntang locker's area. Tumango ako bilang sagot bago siya nilingon.

"Wala na 'kong ibang choice, 'tsaka nasiraan ako ng bike kanina at wala akong mahanap na shed," pagdadahilan ko at agad ng binuksan ang locker ko para makakuha ng pamunas. Mabuti na lang may iniiwan akong extrang pants at t-shirt dito sakaling magkaroon ng emergency. At may nangyari nga na hindi ko inaasahan.

"Magkakasakit ka niyan, sana hindi ka na lang pumasok."

"Sayang ang sahod today kapag 'di ako pumasok."

Sumandal siya sa locker ko at napahalukipkip habang nakaharap sa akin.

"Okay na 'yon kaysa naman makatanggap ka ng sermon sa boss natin," aniya na ikinatawa ko.

"Ano ba ang tricks d'yan?" Tanong ko, at napabuga siya ng hangin. Halatang frustrated na sa'kin.

"Pasok sa kaliwang tenga, at ilabas sa kanang tenga," walang ganang sagot niya.

"Exactly! Kaya huwag ka nang mag-alala sa'kin. Saglit lang, magbibihis na muna ako. Hintayin mo na lang ako sa labas."

At agad na 'kong nagtungo sa banyo para makapagbihis na ng damit bago pa 'ko sipunin. Mahina pa naman ang immune system ko kaya hindi ako nagpapatuyo ng pawis o 'di kaya sumusuong sa ulan. Pero 'yong nangyari kanina, nawalan na 'ko ng choice kaya I'll face the consequences na lang.

"Erina, pinapatawag ka ni boss," biglang sabi ni Rome, ang bartender nitong shop.

Kalalabas ko lang mula sa locker's area pero 'yon na agad ang bungad niya sa akin. Pero agad na 'kong nagtungo sa opisina ng boss ko bago pa ito ang lumapit sa akin.

"Boss, pinapatawag niyo raw po ako?" Sabi ko nang makapasok na 'ko sa loob.

Agad siyang nag-angat ng tingin at masamang tumingin sa akin.

Jusko, lagot na 'ko. Mapapatalsik na ba 'ko sa trabaho?