Chapter 7

Bakit nga ba may mga magulang na parang bulag sa nararamdaman ng mga anak nila? Bakit may mga magulang na hindi man lang napapansin kung gaano kasakit para sa amin ang bawat maling desisyon na ginagawa nila? It’s selfish, isn’t it? Kids who have parents that actually listen and try to understand them… they’re lucky. They’re blessed. They have people who know them even in the smallest details because they care. Ako? Mapapa sana all na lang talaga. Tss.

Nagmaneho ako palayo sa bahay. Wala akong plano, wala ring malinaw na destinasyon. Basta ang mahalaga lang ngayon ay makalayo ako at mapag-isa. Gusto ko lang huminga, kahit saglit.

Ilang oras din akong nagda-drive kung saan-saan bago ako napadpad sa isang maliit na bar. Hindi naman ito mukhang tago, pero may kakaibang vibe. Maliit siya kung titignan sa labas pero classy, may dalawang bouncer sa pintuan, at ang pangalang Hide Out ay naka-neon lights na blue at red. Tahimik sa labas, walang ingay ng tugtugan o mga tambay sa paligid.

Pinark ko nang maayos ang kotse ko sa tapat at inayos muna ang sarili bago bumaba. Paglapit ko sa pintuan, hiningi ng mga bouncer ang ID ko. Pinakita ko ang driver’s license at agad nila akong pinapasok. Dalawang pinto pa ang dinaanan ko bago sumalubong ang tunog ng malakas na music at hiyawan sa loob.

“Nice bar,” I murmured to myself with a faint smile as I scanned the place.

The second floor had people drinking while overlooking the dance floor below. To my right was a long, polished bar counter with bartenders mixing drinks in rhythmic motion. To my left were cozy couches and tables under soft, dim lighting — perfect for hiding. And right in the middle, a wide dance floor pulsing with bodies moving in sync with the beat. You’d never guess this place was this big from the outside.

“Jose Cuervo,” I told the bartender as I settled onto a stool.

“Gold or silver, Ma’am?”

“Silver, please.”

“Right away.”

Moments later, a glass of tequila was in my hand. I drank silently, letting my thoughts spiral deeper. By the time I felt the buzz, I was already on the dance floor, swaying my body without a care in the world, as if dancing could erase everything weighing me down.

“Mind if I join you, sweetie?” a deep voice whispered behind me, a stranger’s hand snaking around my waist. I ignored him and kept moving, pretending he wasn’t there.

Pero ilang segundo lang, bigla siyang bumagsak sa sahig. Nagulat ako. Lahat ay napahinto, ako mismo ay nanlaki ang mga mata. Nakaupo na ang lalaki ngayon sa sahig, nagpapahid ng dugo sa labi.

“What the fuck?! What’s your problem, dude?” sigaw niya sa taong nasa likod ko.

“Don’t dude me. Stay away from my girl, fucker!” came a cold, low growl. I froze. That voice — I knew that voice. Slowly, I turned around.

It was Dos.

And he wasn’t alone, his friends stood behind him, grinning at the scene. Dos’s eyes found mine, and when they did, I felt my heart leap to my throat. There was nothing but a heavy silence in his gaze, and yet it was enough to make me swallow hard.

Anong ginagawa nila rito? Kanina pa ba sila?

Bago pa ako makapagsalita, hinawakan niya na ako sa kamay at hinila palabas ng bar. Ang mga kaibigan niya, muntik pang manuntok ulit bago sumunod sa amin.

Tahimik akong nakatingin sa likod ni Dos habang hila-hila niya ako. Kahit likod lang ang nakikita ko, halata mo pa rin kung gaano siya ka guwapo. Tss.

“Where’s your key?” tanong niya nang makalabas kami ng bar.

“Nasa akin... b-bakit?” sagot ko.

“Tama nga naman, alangan namang nasa akin,” sabat ni Daniel, isa sa mga kaibigan niya, sabay tawa. Pero agad siyang sinamaan ng tingin ni Dos kaya natahimik ito. Ang dalawa pa, halatang pinipigilan lang ang tawa.

“Mauna na kayo,” utos ni Dos sa kanila.

“Dos,” seryosong tawag ni Prince, na ikinagulat ko. Lahat sila biglang naging seryoso, hindi ko alam kung bakit.

“Don’t worry, mag-iingat ako,” sagot ni Dos.

Mag-iingat? Bakit? Sa ano? May kaaway ba siya? May tinataguan? Sunod-sunod ang tanong sa utak ko habang nakatingin sa kanila.

“Make sure, dude. Make sure…” Jinx added.

“Wait! What’s going on? Why does he have to be careful?” I asked, unable to hold it in.

No one answered. They just stared at him. I turned to Dos, demanding an explanation.

“It’s nothing serious—”

“‘Nothing serious,’ my ass!” I snapped. His brow furrowed. “You all look like you’re about to go to war, and that’s nothing serious? Really?”Siguro dahil sa alak, bigla akong nagkalakas ng loob para magalit sa kanya kahit hindi  naman kami ganoon katagal na magkakilala.

“Mauna na kami,” sabi ni Jinx, at tuluyan na silang umalis.

“Let’s go. Where’s your key? Ako na ang magda-drive.” Wala akong nagawa kundi ibigay sa kanya ang susi ko. Binuksan niya ang pinto para sa akin bago siya umikot sa driver’s seat.

“Why are you here?” tanong niya habang nagmamaneho.

“Huh? What do you mean?” kunot-noo kong tanong.

“You have your own bar, Mifi. Bakit ka nandito sa Lipa?”

Nanlaki ang mga mata ko. “Lipa?!” gulat kong tanong.

“Yeah. You didn’t know? How come?” sinulyapan niya ako.

Napasandal ako sa headrest, sabay hawak sa noo ko. “Shit! Nakarating na pala ako ng Lipa! Tss.”

“What? You drove all the way here without knowing you’re already in Lipa? Are you kidding me?” hindi makapaniwala na tanong niya.

“No! I swear I didn’t know. I was so preoccupied kanina habang nag da-drive. Hindi ko alam na rito pala ako dadalhin.”

“Sure? O gusto mo lang talaga akong puntahan? I told you, I’m busy—”

“I know! This is unintentional! I’m just too stressed from what happened with my family earlier, that’s why...” paliwanag ko. He suddenly pulled the car over and turned to face me.

“What? Why? What happened?”

Napatigil ako. Ilang segundo siyang nakatingin sa akin, naghihintay ng sagot.

“W-wala... Sige, uuwi na ako. Pasensya na sa abala.”

Tinitigan niya ako. Hindi ko siya matingnan nang diretso sa mata.

“No. Mag-check-in ka muna sa hotel at bukas ka na umuwi. Delikado mag-drive pauwi ng Taal lalo na may tama ka pa ng alak. Baka mapahamak ka pa sa zigzag, madilim pa naman.”

“Hindi ako lasing—”

“Hindi ko sinabing lasing ka. Pero magpahinga ka muna bago bumiyahe.”

“Will you stay with me?” I asked quietly. He smirked.

“Naughty. No, I can’t. I have things to take care of.”

“Gabi na, may gagawin ka pa rin?”

“Yeah. Diyan ka na sa hotel na ’yan. Magpapasundo na ako sa driver ko.” Itinuro niya ang isang hotel na malapit lang.

“Sure ka? Hindi mo ako sasamahan?”

“Kahit gusto ko, hindi puwede. May naghihintay sa akin sa bahay.”

“Naghihintay?” takang-taka kong tanong.

“Y-yeah. Work. May mga paperwork na hinihintay ako.”

“Ah... okay, sige. Salamat.” Lumabas ako ng kotse, medyo mabigat ang pakiramdam.

Sumunod din siyang bumaba at lumapit sa front desk. Pagbalik niya, may inaabot siyang susi sa akin.

“You don’t need to pay. I already handled it. Rest well,” he said, handing me the key. Tapos ay tinalikuran ako nito bago sumakay sa isang black Montero na huminto sa harap ng hotel.

At ayun lang ‘yon. Kanina lang sa bar, todo ang pa- stay away from my girl niya, pero ngayon... iniwan niya ako. Tss. Tinanggihan ako para sa paperwork? Ugh!