Kabanata 2

Kabanata 2: Runaway

"From now on, Cassidy will be going to inherit my Company. Tinatakwil na kita sa pamamahay na ito at kinakahiya kita na maging anak ko." Aniya na mas lalong ikinahina ko.

Wala akong makitang emosyon kun'di ang pagkamuhi at disappointment. Wala akong nakita ni katiting na pagmamahal o pag-alala sa mukha niya. Ang emosyon niya ang nagpapa-alala sa akin na hindi ako naging mabuting anak sa kanya. Siya mismo na ama ko ay tinatakwil at kinamumuhian na ang sarili niyang anak.

Napapikit ako at pinunasan ang sarili kong luha. Kung patuloy akong maging mahina, sa tingin nilay totoo ang mga pinaparatang nila sa akin. Kung patuloy akong tikom at hindi nagsasalita sa harapan ng sarili kong ama'y mas mananaig ang pag-iisip niya na ginawa ko ang bagay na iyon. Hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na magpaliwanag kaya ako mismo sa sarili ko, ipapaliwanag ko sa mismong paraan na alam ko.

Lumikha ng ingay ang tawa ko na mas lalong ikina-init ng ulo ng ama ko. He disrespect me. They all disrespect me. Pwes, kung hindi nila ako kayang respituhin, ako mismo sa sarili ko ang gagawa no'n.

"Hindi mo ba ako tatanungin Dad kung bakit ko nagawa iyon?" Tanong ko sa sarili kong ama.

Kumunot ang noo niya bago sumagot. "Shut up!" 

"Shut up?! Shut up dahil ang bagong asawa mo ang may kagagawan nito?! Shut up dahil s-in-et up ako ng bagong asawa mo? Shut up dahil pinagtulungan nila ako?" Ani ko at pagkatapos tumawa nang pagak.

"I am so damn tired of being silent! Pagod na akong manahimik kahit alam ko naman ang totoo! Pagod na pagod na ako sa lahat! At mas lalong pagod na pagod na akong kaka-intindi sa iyo!" Sigaw ko pabalik.

No'ng naalala ko ang sinabi niya kaninang magpapakasal, mas lalong uminit ang ulo ko kaya hindi ko na pinigilan ang sarili kong sumigaw.

Gusto ko lang ipalabas, gusto ko lang ng walang dinadalang bigat sa dibdib.

"Parati niyo nalang akong binibigay! Hindi niyo ba alam kung gaano kahirap sa akin ang desisyon niyo na ito? At first, you took my dream away from me pero hinayaan ko kayo! Kahit hindi ko gusto ang desisyon niyo, wala kayong narinig ni isang reklamo sa bibig ko! Pero ito? Ang ipagkanulo ako sa iba? Sobra na ito! You are slowly killing me!" 

Isang sampal ang tumama sa pisngi ko at mas lalong uminit ang ulo ko no'ng malaman ko kung sinong may kagagawan noon.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong sampalin siya kaya namumula na ang buong mukha niya sa galit.

"How dare you slapped me!" Sigaw ni Cassandra.

"You slapped me first!" Sigaw ko rin pabalik.

"Akala mo ba Cassandra na hindi ko malalaman na ikaw ang may kagagawan kung bakit nangyayari ito ngayon?! Akala mo ba hindi ko malalaman na pinagtutulungan niyo akong mag-ina para mangyari ang lahat ng ito?! How cruel are you Cassandra! Aminin mo na, na kaya mo ito ginagawa dahil gusto mo lang ay ang yaman ni Daddy! Aminin mo na, na kaya ka lang pumatol sa Daddy ko dahil gusto mo lang ang pera niya!" I bursted out.

"Shut up Sienna Dominique!" Si Dad.

Tiningnan ko si Dad. "Why Dad? Are you afraid that I might hit your ego? Natatakot ka ba na baka magising ka sa katotohanan na kaya ka lang tinanggap ni Cassandra dahil sa pera mo?" 

"What a disrespectful woman!" Hindi makapaniwalang sigaw ni Dad.

"You disrespect me first!" Ani ko rin.

Nagtaas-baba na ang dibdib ko dahil sa hingal. Halos habol ko na ang sarili kong hininga at para na akong tumakbo ilang kilometro na ang layo dahil sa sobrang hingal ko.

Marami pa akong gustong ipalabas. Marami pa akong gustong sabihin sa ama ko kaya mas lalo kong pinapatatag ang sarili ko kahit ubos na ubos na ako. 

Tumingin sa akin si Cassandra na para bang naawa siya sa akin. 

Hindi ko kailangan ng awa mo Cassandra! 

"What happened to you Sienna? I am your Mom, you should respect me." Ani Cassandra.

I chuckled at her. "Mom? How dare you to owned me!"

"I am not owning you—" 

I cut her off. "You don't own me you whore so shut the fuck up!"

"Sienna, calm down. That's our Mom." Sumabat na si Cassidy at hinawakan na ang balikat ng kanyang ina na ngayon ay umiiyak na.

"That whore is not my Mom." Matigas na ani ko.

"What did you say, Sienna?" Rinig kong tanong ni Daddy.

Papalapit na siya sa akin at hinila na ang balikat ko. "Say sorry to your Mom." Saad niya sa malamig na boses.

Tinanggal ko sa kaniyang kamay ang braso ko at malamig na tumitig kay Cassandra at pagkatapos tumingin ako sa ama ko.

"I am not saying sorry. Deserve niya iyon. Ang kapal ng mukha niyang sabihin sa akin na siya ang Ina ko. May ina bang ipagkanulo ang kaniyang anak sa isang lalaki?!" I shouted at Dad.

"She's your Mom. Cassandra and your Mom in heaven is just the same." Ani Dad.

Malamig ang boses kong sumagot sa kanya. "Don't you dare compare my Mom to that slut." Ani ko sa kanya.

For the first time in my life, ngayon lang ako nakasagot ng ganito kay Dad. I've been a very good daughter to him and being obedient. Lahat ng gusto niyang gawin ko ay ginagawa ko kaagad kahit labag iyon sa kalooban ko at kahit nakakaramdam ako na para bang sinasakal na ako dahil sa mga utos niya.

Buong buhay ko ay para akong asong sunod-sunuran sa kanya. Na para akong nakagapos sa leeg at hinahawakan niya ang tali.

Sabihin man nilang masama ako, hindi ko alam na ang pagsagot ko sa ama ko para ipagtanggol ang sarili ko ay maluwag sa kalooban ko. Na ang pagsagot sa kanya ay ikagiginhawa ng puso ko.

"Alam mo Dad, hindi lang naman ikaw ang disappointed sa akin eh. Ako mismo sa sarili ko, disappointed din. Pero alam mo kung ano ang pinagkaiba natin? Ako, na anak mo, disappointed sa sarili kong Ama, at ikaw hindi. Disappointed ako sa mga ginagawa mo ngayon pero ikaw, para ka pang proud sa nangyayari ngayon." 

"I've been a good daughter to you. Lahat ng inuutos mo, sinusunod ko maliban doon sa kasal na sinasabi mo. Alam mo ba kung gaano kasakit marinig mismo sa bibig mo kung gaano ka ka-disappointed sa akin? Kung gaano mo ako ka-disgusto? Ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para maging proud kayo and yet you only see my imperfections. Minsan ba sa sarili niyo, pinuri ako na naging mabuti akong anak sa inyo? Minsan ba naiisip mo na nahihirapan din ako? Akala ko ba hiniling mo ako? Akala ko ba ginusto mo ako? Kung hiniling at ginusto mo lang pala ako para maging utusan mo at iparamdam ang ganito, eh sana una pa lang pinatay niyo nalang ako. Sana una pa lang, hindi niyo na ako binuhay. Edi sana una pa lang, hindi niyo nalang ako ginawa." Dagdag ko.

Hindi ko alam kung namalik-mata lang ako pero nakita ko ang pagsisisi sa mukha niya. Kung nagsisi man siya o hindi sa lahat ng ginawa niya sa akin, wala na akong pakealam doon. Kung ayaw niya na nandito ako sa puder niya, kung kinakahiya niya ako maging anak, edi gagawa na naman ako ng paraan upang maging masaya siya. After all, nabuhay lang naman ako para i-please siya at gagawin ang gusto niya.

Nilampasan ko silang lahat at pumunta sa sarili kong kwarto na walang lingon-lingon. Kung ayaw nila na nandito ako, gagawa ako ng paraan para mawala na rito.

Padabog kong sinira ang kwarto ko at tsaka inilock iyon. Kinuha ko ang malaking bag ko at ang backpack bag at nilabas ko sa closet ko ang mga damit ko. Nilagay ko sa malaking bag ang mga damit ko, pabango, mga beauty products, sapatos at heels ko. Nilagay ko naman sa backpack ko ang mga gadgets ko maliban sa pc ko. 

Ang laman ng malaking bag ko ay essentials at mga shoes at heels samantalang ang backpack naman ay gadgets and important documents lalo na ang letter ni Mommy bago siya namatay.  Nilagay ko rin ang passport ko sa backpack at iilang chocolates para hindi ako gutumin.

Wala akong sapat na pera para gamitin sa gagawin kong ito pero mas pinili ko pa ring ibilin lahat ng cards na binigay ng Daddy ko. Biniyak ko nalang ang ipon ko at iyon ang gagamitin ko para panimula at pamasahe kung saan ako pupunta.

Wala na ako sa tamang pag-iisip kung ano ang dapat gawin maliban sa paglalayas. Paglalayas lang ang tanging paraan na naisip ko para makatakas dito. Kaya ko na namang tumayo sa aking sariling mga paa at kakayanin ko para sa aking sarili. Babangon akong muli at ipapakita sa kanila na kaya ko na. Na kaya ko nang mag-isa, at wala ang tulong nila.