Kabanata 9

“Elisse, ano'ng nangyari? Nasaan ka?”

“Massimo, kung sasaktan mo ang pamangkin ko, hindi kita palalampasin. Hindi ba’t ikaw ang pinakamahalaga sa babaeng ito? Hintayin mo dahil bangkay ang kokolektahin mo!”

Ang matalim na boses ni Adrian ay biglang lumitaw sa telepono.

“‘Wag mong s-subukang gumawa ng gulo!”

Nanginginig ang boses ni Massimo, halatang takot na takot nang sabihin iyon. Karaniwan siyang mayabang at dominante, pero pagdating kay Elisse, natataranta siya at natatakot.

“Kung ayaw mo siyang mamatay, pumunta ka rito!” mariing sambit ni Adrian bago ibinaba ang tawag. Sinundan ito ng isang mensahe na mayroong address.

Pagkatapos ay tinitigan niya si Elisse nang matalim. “Kasalanan mo lahat nang ito, walanghiyang kabit! Sinira mo ang pamilya ng iba!”

“Hindi ako kabit! Ako ang nauna kay Massimo!” ani Elisse sabay iling nang mariin, at ayaw amining siya ang may kasalanan.

Pero si Adrian ay hindi tulad ni Massimo. Wala siyang pakialam sa awa o pagtatanggol sa mga babae. Ang alam lang niya na kapag naghiwalay ang mag-asawa, mawawalan ng lahat si Luna, at pati rin siya.

Isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ni Elisse.

“Sila ang tunay na mag-asawa! Walanghiya ka at dapat lang na turuan ka ng leksyon!”

“Ano'ng karapatan mong saktan ako! Hintayin mo lang dahil hindi ka palalampasin ni Massimo!” sigaw ni Elisse, tumigil na sa pagpapanggap, at galit na galit.

Pero baliw na si Adrian sa desperasyon. Hindi na siya natakot sa banta. Sinuntok at sinipa niya si Elisse nang sunod-sunod hanggang sa nagmakaawa ito.

Samantala, mag-isa namang nag-empake si Luna ng gamit niya at sa bata. Matagal na dapat natapos ang kasal nila. Wala na ang anak niya, at kasabay nito, nawala na rin ang pag-asa niya. Bago pa man umalis si Kai, nag-aalala na ito para sa kanya at alam niyang dapat siyang mabuhay nang maayos. Kung hindi, binigo niya ang anak niya.

Paglingon niya sa mansyon na ilang taon din niyang tinirhan, napagtanto niyang katawa-tawa ang lahat. Mas malinis at maayos tingnan ang lugar nang wala na ang gamit nila.

Nang paalis na siya, tumunog ang kanyang telepono at pangalan ni Massimo ang naka-display.

‘Bago to, ah! Kailan pa siya natawag nang kusa?’ aniya sa isip.

Pagkasagot pa lang niya, sumalubong na ang galit na sigaw ni Massimo.

“Ano bang gusto mong mangyari? Sinasabi ko sa 'yo na kapag may nangyari kay Elisse, hindi kita mapapatawad! Pumunta ka rito ngayon din, hayop ka! Nakakasuklam ka!”

Wala namang ideya si Luna sa nangyayari, pero binuksan niya ang pinto at lumabas. Naroon nga si Steven, at mula sa kanya nalaman niya ang ginawa ng tito niya.

Ngayon, hindi na nagmadaling magpaliwanag si Luna. Alam niyang kapag may unang impresyon na, kahit ano ang paliwanag ay balewala at walang maniniwala sa kanya.

Pagdating niya sa lugar, nakita niya si Elisse na umiiyak, puno ng luha ang mga mata, at nakatingin sa kanila na para bang kawawang-kawawa.

Nag-aalala si Massimo, at nang makita ito, agad siyang nilapitan, hinawakan sa pulso, at marahas na itinulak palayo.

Napaatras si Luna at muntik nang matumba. Tumayo siya sa harap ni Adrian, bahagyang nakakunot ang noo, saka ngumiti nang mapait.

“Tito, bakit kailangan mo maging ganito?”

“Natulog sa 'yo si Massimo, at nagkaanak pa kayo. Mag-asawa kayong dalawa pero sinira ng babaeng ‘yan ang kasal niyo at dapat lang siyang turuan ng leksyon!” sigaw ni Adrian. “Tito mo ako at naglalabas lang ako ng sama ng loob para sa 'yo. Sabihin mo, ano'ng gusto mong mangyari sa kanya? Sugatan natin ang mukha niya, ayos ba?”

Habang nagsasalita, iniabot ni Adrian ang isang kutsilyong pang-prutas sa kamay ni Luna at hinawakan ang pulso nito, itinuturo si Elisse.

“Luna, kapag sinaktan mo si Elisse, hindi kita palalagpasin! Basta pakawalan mo lang siya, kahit ano'ng kondisyon mo, sabihin mo lang!”

Ngayon lang naging bukas-palad si Massimo, pero para sa ibang babae.

“Hindi ba’t sinabi mo na samahan ko si Kai? Nangangako ako na mananatili ako sa tabi niya.”

Pagkarinig sa pangalan ni Kai, biglang nagbago ang ekspresyon ni Luna.

Lumingon siya, mahigpit ang hawak sa kutsilyo, at tinitigan si Massimo.

Siya at si Kai ay parehong umaasang uuwi si Massimo at magiging kasali sa kanilang buhay, pero hindi iyon kailanman nangyari. Pero ngayon, para sa ibang babae, biglang naging galante siya.

‘Sige. Napakagaling no'n,’ aniya sa isip.

Tama nga na ang mga hindi minamahal, sila ang laging nagmumukhang katawa-tawa.

Lumapit si Luna at kalmadong kinalag ang tali ni Elisse. Walang emosyon sa mukha, at ang tanging sinabi, “Pwede ka nang umalis.”

“Huwag! Sila ang dahilan kung bakit si Kai—”

“Sampung milyon! Bibigyan kita ng sampung milyon!”

Biglang sigaw ni Luna, pinutol ang sasabihin ni Adrian.

Ayaw niyang malaman ni Massimo na patay na si Kai. Gusto niyang umalis nang wala nang iniintinding kahit sino.

Ang lugar na ito, ang lalaking ito, at ang kanyang kabataang pag-ibig ay ayaw na niya sa lahat nang iyon. Wala na siyang gustong balikan pa.

“Sampung milyon?” ani Adrian at nagbago ang mukha nito. “May sampung milyon ka?”

Pati si Massimo ay napakunot-noo.

‘Saan nanggaling ang gano'ng pera ni Luna?’ tanong niya sa isip.

Samantala, kinuha naman ni Elisse ang pagkakataon para kumilos at agad ito yumakap kay Massimo.

“Massimo, natatakot ako!”

Mahigpit ang yakap niya kay Massimo, nanginginig ang katawan, halatang natakot. Pero ang mga mata niya ay puno ng galit kay Luna.

“Massimo, itutuloy mo pa ba ang diborsyo? Tapos na ba ang usapan?”

Napatingin si Luna kay Massimo.

“Tuloy pa ba ang kondisyon natin dati?” tanong ni Luna.

Noong una, determinado si Massimo na makipagdiborsyo pero ngayong tinanong siya nito nang direkta, tila nag-alinlangan siya.

“Massimo?”

Napansin ni Elisse ang kanyang pag-aalangan at marahang hinila ang damit niya.

Napatingin si Massimo sa mga mata nitong puno ng pag-asa, saka lumambot ang kanyang ekspresyon.

“Tuloy pa rin,” sambit ni Massimo.

“Mabuti,” ani Luna at inabot niya ang pinirmahang kasunduan sa diborsyo. “Sampung milyon. Ilipat mo sa lalaking 'yan at tapos na tayo.”

Pagkasabi nito, tumalikod na siya at umalis, pilit pinipigilan ang luha.

Hindi na siya iiyak para kay Massimo dahil hindi na ito karapat-dapat iyakan.

“Nakatali na ang kasunduan natin. Uuwi ako at sasamahan si Kai ng isang buwan.”

Hindi alam ni Massimo kung bakit, pero may bumabagabag sa loob niya habang pinapanood ang paglayo ni Luna. Hindi niya napigilang magsalita.

Pagkasabi niya nito, agad siyang nagsisi. Pero may halong pagkamausisa rin sa magiging reaksyon ng babae.

Huminto si Luna sa paglalakad, huminga nang malalim, at pilit pinigilan ang sakit at galit.

“Hindi na kailangan. Hindi kailangan ni Kai iyon.”

Patay na si Kai. Hindi na niya kailangang samahan.

Hindi naman kailanman itinuring ni Massimo na anak si Kai. Kahit pa samahan niya ito, pawang palabas lang. Hindi iyon ang kailangan ni Kai.

“Luna, ano na naman ‘tong drama mo? Bago mong gimik ‘to, ano? Kailan ka ba titigil sa mga palabas mo?”

Wasak na wasak na ang damdamin ni Luna, pero iniisip pa rin nitong umaarte siya. Saglit na tumigil si Luna, lumingon sa kanya, at bigla na lang ngumiti.