Kabanata 8

“Kai!”

Napasigaw si Luna. Agad na bumagsak ang mga luha mula sa kanyang mga mata, parang may nakabara sa kanyang dibdib na hindi siya makahinga, at halos mamatay sa sakit.

Alam niya na wala na si Kai. Bumalik na ito sa langit. Dumating siya sa mundong ito, nakita niya ito, pero hindi niya ito nagustuhan. Nadismaya siya sa lahat ng tao, kaya’t bumalik siya sa kung saan siya nararapat, at hindi na muling babalik.

“K-Kai, patawad, p-patawad talaga!”

Niyakap ni Luna ang bata, nanginginig ang kanyang boses. Dahan-dahan niyang hinawakan ang malamig na pisngi ng anak na wala nang buhay at hinagkan ito nang paulit-ulit.

Kasalanan niya ito. Masyado siyang naging matigas ang ulo at pinilit pa rin si Massimo. Kasalanan niya ang lahat. Hindi siya karapat-dapat maging ina ni Kai. At ngayon, hindi na muling babalik si Kai.

Sinubukang kumalma ni Luna. Siya mismo ang naglinis kay Kai, at isinuot ang paborito nitong pink na damit na parang isang prinsesa. Gusto niyang umalis ang anak sa mundong ito na maganda ang anyo. Sa huling sandaling ito, gusto niyang ibigay ang lahat ng makakaya niya para sa anak.

Mahal ng mga doktor at nurse si Kai, ang maliit na anghel. Ngayon, lahat sila ay hindi mapakali. Ilang batang nurse ang tahimik na nagpahid ng luha.

Pero si Luna, bilang ina, ay hindi na kayang umiyak sa mga oras na ito.

Tiningnan niya ang mga babaeng nagpupunas ng luha at bahagyang ngumiti. “Salamat sa inyong lahat sa pag-aalaga kay Kai nitong mga nakaraang araw. Salamat talaga.”

“Miss Luna, ayos lang ba kayo?” tanong ng isang nurse at nag-aalala. Sino ba ang kayang ngumiti matapos mawalan ng anak?

Nakakatakot iyon.

Hindi na nagdagdag pa ng salita si Luna. Ginamit niya ang huling thirty thousand pesos na natitira para bumili ng pink na urn para sa abo ni Kai, ang paborito nitong kulay. Ito na lang ang huling bagay na kaya niyang ibigay para sa anak.

Bitbit ang urn ni Kai, bumalik si Luna sa malamig na villa. Plano niyang ayusin ang mga gamit ni Kai at umalis na.

Ngunit sa pintuan, may bumungad na hindi inaasahang bisita. Dito nagsimula ang lahat nang kasawiang-palad niya, ang pasimuno.

“Adrian, ano'ng ginagawa mo rito?”

Mahigpit ang pagkakahawak ni Luna sa urn ni Kai habang masamang nakatitig kay Adrian.

“Aba, bakit parang wala kang galang? Tito mo ako!”

Ngumisi si Adrian at lumapit, ngunit nang mapansin ang urn sa bisig ni Luna, napahinto siya.

“Ano ’yan?”

“Patay na si Kai,” aniya at walang bahid ng emosyon ang mukha ni Luna, para bang hindi niya anak ang namatay, kung hindi anak ng iba.

“Ano? Paano nangyari 'yon?” tanong ni Adrian. “Wala talagang kwenta ang batang ’yon. Basta na lang namatay? Hindi pwede ’to. Kailangan natin ng hustisya. Kakausapin ko si Massimo. Kailangang magbayad siya! Hayop siya!”

Sunod-sunod ang mura ni Adrian. Wala siyang sinabi tungkol sa bata. Ang iniisip niya ay kung magkano ang pwede niyang makuha mula sa pangyayaring ito.

“Adrian, matagal nang patay ang nanay ko. Huwag ka nang magpakita sa akin. Wala na tayong koneksyon,” usal ni Luna. “Nag-iisa na lang ako, at makikipagdiborsiyo na rin. Wala ka nang makukuhang pera sa akin. Umalis ka na.”

Patay na ang puso ni Luna sa loob. At sa wakas, naintindihan na niya na ang tinatawag na pamilya ay isa lamang patalim na ibinabaon sa kanya.

“Ano ang sabi mo?” tanong ni Adrian. “May konsensya ka ba? Kung hindi dahil sa akin, makakapasok ka ba sa kwarto ni Massimo at manganak kay Kai? Pero pumalpak ka at nagsilang ng isang batang walang kwenta. Ayaw nila sa kanya.”

Huminto muna pansamantala si Adrian.

“Ayan tuloy, patay na ang walang kwentang anak mo. Kaya siyempre, gusto ka na nilang hiwalayan. Wala kang kwenta. Ni singkong duling, wala kang makukuha sa diborsyo, ano?”

Tuloy-tuloy ang pagmumura ni Adrian. Lubog na siya sa utang, at kung wala siyang makukuhang pera, tuluyan na siyang babagsak.

“Lumayas ka!”

Sa wakas, nawalan na ng pasensya si Luna at napasigaw.

Sa lahat ng taon, siya ang pinagsamantalahan ng tito niyang ito. Kung hindi, bakit siya nagmamakaawa kay Massimo para sa pera?

Ngayon, patay na si Kai, at wasak na ang puso ni Luna. Bago pa man mamatay ang anak, ang iniisip nito ay ang kapakanan ng kanyang ina.

“Oh, sige, sige, walang puso na babae. Maghintay ka lang!” sigaw ni Adrian at umalis.

Pagkalakad ng ilang hakbang, lumingon pa ito at sarkastik na tumingin kay Luna.

“Alam mo ba? Kahapon lang, nagdiwang sina Massimo at Elisse ng kanilang anibersaryo. Gumastos sila ng halos one hundred thousand para lang sa fireworks. Mga babae talaga, wala kayong silbi.”

“One hundred thousand? Kahapon? Fireworks?’ sambit ni Luna sa isip niya.

Bawat salita ay parang patalim sa puso ni Luna. Kaya pala hindi sinasagot ni Massimo ang tawag niya. May gano'n pala.

One thousand pesos. Iyon ang halaga ng operasyon ni Kai.

Iyon sana ang makapagliligtas sa kanyang anak. Pero patay na si Kai. Tahimik na nakahimlay sa urn sa kanyang mga bisig.

Tuluyan nang gumuho ang mundo ni Luna.

“Lumayas ka, Adrian! Demonyo ka! Lumayas ka!” sigaw ni Luna.

Nang makita siyang halos masiraan na ng bait, nagmura pa si Adrian ngunit tuluyan nang umalis.

Mahigpit na niyakap ni Luna ang urn ni Kai at umiyak nang malakas.

Masakit man, maingat niyang inilagay si Kai sa maliit na silid-paglibingan. Hindi pa rin niya matanggap na ang pinakamamahal niyang anak ay abo na lamang ngayon.

Samantala, nagtataka naman si Massimo. Inakala niyang gagawa ng eksena si Luna, ngunit ilang araw na ang lumipas, hindi siya nito kinontak. Kahit na-block na ang lahat ng bank account niya, hindi man lang ito humingi ng pera.

Ito ang unang pagkakataon sa maraming taon. May kakaiba, at hindi niya maintindihan kung bakit siya nababahala.

Bigla niyang kinuha ang diary na binigay sa kanya ni Kai.

Binuksan niya ito at nakita ang mga sulat ng bata. Bata pa ang sulat-kamay, pero puno ng damdamin. Ngumiti si Massimo. Totoo nga, napaka-cute ng bata.

Sa pinakasimpleng salita, ipinahayag ni Kai ang pagmamahal at paghanga niya sa kanyang ama.

“Busy si daddy, bawal istorbohin.”

“Mahal na mahal ni Kai si daddy, pati si mommy.”

“Parang hindi ako gusto ni Daddy…”

Ito ang mga damdaming isinulat ni Kai at halata ang inosenteng kalungkutan.

Isinulat din ng bata ang lahat ng ginawa ni mommy niya para sa kanya, at para sa kanilang pamilya. Doon lang napagtanto ni Massimo na mula sa pananaw ng anak, si Luna ay isang perpektong ina, malayo sa pagkakaintindi niya rito.

Naalala niya ang pag-aaway nila at ang malungkot na mukha ni Kai noong araw na iyon. May bahagyang pagsisisi sa puso ni Massimo. Siguro nga, napakabigat ng pagtrato niya sa bata.

“Steven, ihanda mo ang ilang laruan. Iyong mga pink, 'yong paborito ng bata.”

Isinara ni Massimo ang diary. Hindi pa siya tapos magbasa pero napagpasyahan na niyang puntahan si Kai.

Ngunit bago siya makaalis, tumunog ang kanyang telepono. Sinagot niya ito, at ang unang narinig niya ay ang hiyaw ni Elisse.

“Massimo, tulungan mo ako!”