Kabanata 10

Ang ngiting iyon ay nagdulot kay Massimo ng isang hindi maipaliwanag na pagkabahala, na para bang may tunay na nawawala mula sa kanyang mga palad.

“Massimo, pumayag na siyang makipagdiborsyo. Pinirmahan niya na talaga ito,” ani Elisse habang hawak ang kasunduan sa diborsyo at tinititigan ito. Sa wakas, may halong gulat ang kanyang tinig, at doon lang natauhan si Massimo.

Bahagyang nabigla si Massimo. Akala niya ay isa lamang itong pananakot, hindi niya inakalang pipirmahan talaga iyon.

Mabilis niyang inagaw ang kasunduan, ngunit ang malinaw na lagda ay tila nanununukso.

‘Kaya ba talaga niyang bumitaw nang gano’n kadali?’ tanong ni Massimo sa isip.

“Massimo, ikaw na yata ang pinakamalupit na tao sa buong mundo,” saad ni Adrian. “Ilipat mo na agad sa akin ang sampung milyon.”

Tinitigan ni Adrian ang magkasintahang magkayakap at labis ang pagkasuklam. Pailing na umalis siya nang walang lingon.

Bagaman inaasahan na niya ang ganitong resulta, may kung anong puwang sa puso ni Massimo, may apoy ng galit na hindi niya maipaliwanag.

“Ang saya, Massimo! Malaya ka na ngayon. Tuluyan ka nang malaya! Pwede na tayong magsama!”

Niyakap siya ni Elisse nang mahigpit, may mga luha ng kagalakan sa mga mata niya.

Tunay ang saya niya, mula sa kaibuturan ng puso. Hindi na siya kailanman tatawaging kabit.

“Ihahatid muna kita sa ospital.”

Ngunit hindi kasing saya nang inaasahan si Massimo. Sa halip, may hindi maipaliwanag na pagkainis sa kanyang dibdib.

‘Talaga bang aalis na siya? At bakit parang hindi ko gusto?' saad pa niya sa isip.

Nabuwisit si Massimo sa nararamdaman niya kaya ibinuhos niya ito kay Elisse. Binuhat niya ito at tumuloy palabas.

Kilala ni Elisse si Massimo. Sa bawat galaw at ekspresyon nito, nababasa niya ang damdamin nito. Ramdam niyang magulo ang kalooban ng lalaki, pero wala siyang nakitang ligaya roon.

“Massimo, hindi ka ba masaya?”

“Masaya ako.”

Niyakap siya ni Massimo at paulit-ulit na sinabing masaya siya pero hindi malinaw kung sino ba talaga ang kinukumbinsi niya.

Nang gabing iyon, sa hindi inaasahang pagkakataon, umuwi ng kusa si Massimo. Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng katahimikan ng bahay.

Dati, kahit hindi niya gusto umuwi, laging malinis ang bahay dahil kay Luna, at may mga sariwang bulaklak pa para mas mainit ang pakiramdam ng tahanan.

Isa siyang hangal. Ang init ng tahanan ay hindi galing sa bulaklak, galing ito sa pag-ibig.

“Linda, nasaan siya?”

Pumasok si Massimo pero wala si Luna. Hindi niya nagustuhan iyon.

“Umalis na po si madam. Sabi niya ay dinala na niya lahat ng gamit niya, at hindi na raw kayo gagambalain pa.”

Maingat ang tono ni Linda. Matanda na siya, at alam niyang hindi gusto ng amo ang ginang, pero totoo ang damdamin ng ginang para sa kanya.

“At si Kai?”

Napakunot ang noo ni Massimo at muling nagtanong.

“Wala rin po ang batang babae. Dinala rin ang lahat ng gamit niya.”

Tapat na ulat muli ni Linda.

Ngunit sa halip na gumaan ang loob, lalong dumilim ang ekspresyon ni Massimo.

Napasinghap siya. “Ang bilis niya. Gustong-gusto niya na talagang umalis?”

Malinaw sa kasunduan sa diborsyo na kay Luna mapupunta ang kustodiya ni Kai, dahil hindi gusto ni Massimo ang babae, pati ang batang isinilang nito.

Ngunit ngayong dinala na talaga ng babae ang bata at tuluyang lumisan, parang may mali sa bahay.

Naalala niya noong ipinanganak si Kai. Ang bahay na dati ay maayos, biglang naging magulo. Naiinis pa nga siya noon.

‘Isang maliit na kuting lang na sanggol. Bakit parang ang daming gamit?’

Pero ngayon, lahat nang iyon ay wala na. Tila ba biglang wala nang laman ang buong bahay, at maging ang puso niya ay tila wala na rin.

Hindi siya makapaniwalang ganoon lang iyon. Sigurado siyang may dahilan ito. Isa itong patibong.

Hinila ni Massimo ang kanyang kurbata. Madilim ang mukha niya habang paakyat ng hagdan, desperadong naghahanap nang kahit anong bakas na magpapatunay na hindi ito totoo.

Ngunit kahit anong pilit niya, wala siyang nakita, ni anino nina Luna at Kai.

Dati, nakakalat sa buong bahay ang gamit ni Kai pero bakit ngayon, ni isang piraso ay wala?

Bigla niyang naalala ang study room at binuksan ito. Tinignan ang istante ng mga libro.

Noong dalawang taong gulang si Kai, pumasok ito at nag-iwan ng ilang gasgas sa istante.

Ang estanteng iyon ay pinili pa ni Elisse noong una silang magkakilala, kaya iniingatan ito ni Massimo. Galit pa nga siya noon kay Kai.

Naalala pa niyang umiiyak nang malakas si Kai, hawak ang maliit na kutsilyo sa kamay.

Pero ngayon, wala na ang mga gasgas.

May malinaw na bakas ng pag-ayos doon. Napakahusay ng pagkakagawa, halos hindi halatang nasira ito dati.

‘Inalala ba talaga niya kahit ang pinakamaliit na detalye?’ aniya sa isip.

Tumingin-tingin si Massimo sa paligid pero wala siyang nakita, tila ba hindi talaga sila kailanman nanirahan doon.

Ngayon, sigurado na siya. Talagang umalis na si Luna.

Dapat sana ay masaya siya, pero tila biglang napuno nang hindi maipaliwanag na galit ang puso ni Massimo.

Marahas niyang hinila ang kurbata at itinapon ito sa sahig.

“Steven, sinabi ba niyang kailan siya babalik?” tanong niya sa madilim na mukha.

Kinakabahang pinunasan ni Steven ang mga kamay at mahina ang boses na sinabi, “Sabi ni madam, hindi na raw siya babalik.”

‘Hindi na babalik? Talagang hindi na? Walang puso! Walang damdamin!’ galit niyang usal sa kanyang isip.

Gigil na gigil si Massimo sa mga oras na ito.

“At si Kai?”

“Hindi ko rin po nakita ang bata,” tapat na sagot ni Steven. “Pero base po sa oras, baka nasa kindergarten pa siya ngayon.”

Naalala bigla ni Massimo na nangako siya noon kay Kai na siya ang susundo rito sa paaralan, pero hindi niya natupad dahil sa iba pang bagay.

Ngayon, babawi siya. Wala namang kasalanan ang bata.

Nagliwanag ang mata ni Massimo. Sa wakas, may dahilan na siya para tawagan si Luna.

Kinuha niya ang telepono at tinawagan ang pamilyar ngunit kinapopootang numero.

“Sorry, the number you have dialed is power off.”

Ilang beses niyang sinubukan pero pareho ang tugon.

“Sino kaya ang tinatawagan niya?” inis na usal ni Massimo.

“Sir, kadalasan po kapag ganyan ang sinasabi ng linya ay baka po na-block na kayo,” mahinang saad ni Linda.

‘Na-block niya ako?’ usal ni Massimo. ‘Imposible! Hindi niya ako pwedeng i-block!’

Napangisi si Massimo. “Gusto niya akong pahirapan ngayon, ha.”

Umiling si Steven, napabuntong-hininga, at babalik na sa kusina. Bilang babae at may karanasan, malinaw niyang nakita. Hindi lang ito basta tampo. Wasak na ang puso ng madam.

Bigla namang tumunog ang telepono ni Massimo. Tiningnan niya si Steven at ngumiti.

“O, kita mo? Tumatawag din pala siya.”

Pero pagdampot niya, isang malamig at pormal na boses ang narinig niya sa kabilang linya.

“Hello, kayo po ba ang guardian ni Kai Alcantara? Ito po ang funeral home…”