Chapter 27.3

Habang papauwi na ako ay hindi ko na talaga maiwasan na maramdaman ang maging emosyonal habang nasa byahe ako. Parang biglang bumigat ang nararamdaman ko dahil sa una, 'yong nangyari kay Irene sa kanila ng magulang niya. Na naging rason kung bakit parang gusto kong makita ang magulang namin ng kambal, at nang nakita ko sila na masaya at tumatawa na sila lang; hindi ko maiwasan na malungkot doon.

Pinigilan ko namang huwag maiyak habang nasa jeep ako papunta na sa condo ni Nezoi, at salamat naman na naki-cooperate sa akin ang mata ko at hindi 'yon nangyari. Nang nakababa na ako mula sa jeep ay hindi ko alam kung bakit pero dito na nagtuluy-tuloy ang bagsak ng mga luha ko. Hanggang sa mapaupo na lang ako sa tabi rito at saka roon umiyak. Tinakpan ko pa ang mukha ko para walang makakita sa akin sa estado ko ngayon.

Hindi ko alam kung bakit ko bigla ko na lang kinuha ang telepo