Kabanata 01: Contract Marriage

Dalawang Buwan ang Nakalipas

Sa gitna ng marangyang bulwagan, nagkalat ang mga piling panauhin, suot ang kanilang pinakamagarbong kasuotan. Ang malalaking chandelier na kristal ay nagbibigay ng malambot na liwanag sa buong silid, na parang mga bituing nakabitin sa kisame.

Sa isang sulok, nakatayo si Azriel Dela Vega sa tabi ng wine bar, hawak ang isang basong alak. Ang kanyang mamahaling suit ay bumagay sa kanyang matikas na tindig, lalo pang pinatingkad ng awtoridad na natural niyang isinusuot tulad ng isang korona. Pero sa kabila ng kanyang matikas na postura, panay ang tingin niya sa kanyang relo, tila may hinihintay.

Sa tabi niya, nakasandal sa bar counter si Dylan, ang matalik niyang kaibigan.

“Sa loob ng tatlong taon, ni katiting, wala kang naramdamang kahit ano para kay Zephyrine?” tanong ni Dylan, bahagyang nakakunot ang noo.

Bahagyang natawa si Azriel at umiling. “Paano naman ako magkaka-feelings sa babaeng ’yun, bro? Halos araw-araw kaming nagbabangayan. Parang laging may gustong patunayan. Isa pa, hindi ko talaga type ang babaeng tulad niya—masyadong matapang, masyadong palaban. Magka-clash lang kami.”

Sinimsim niya ang alak sa baso bago muling nagsalita. “At alam mo naman, wala akong panahon para sa mga ‘love life’ na ’yan. Sakit lang sa ulo.”

Napailing si Dylan. “Pre, hindi ka na bumabata. Thirty-four ka na.”

“Saka na ‘yan. Ang kompanya lang ang mahalaga sa akin.” Bahagyang lumalim ang tono ng boses ni Azriel, na parang gustong tapusin ang usapan. “Simula nang mamatay si Ate at iniwan sa akin ang negosyo, I swore to myself na gagawin ko ang lahat para mapalago pa ito.”

Tumango si Dylan. “And you did. You’re already a billionaire, bro. Hindi mo na kailangang patunayan ang kahit ano.”

“It’s not enough,” matigas na sagot ni Azriel, nakatingin sa kawalan, tila may malalim na iniisip.

Biglang bumaling si Dylan sa direksyon ng entrance. “Oh, andyan na pala ang beloved wife mo.”

Sinundan ni Azriel ang tingin nito at nakita niya si Zephyrine Rivera, ang kanyang asawa. Naka-mermaid gown ito na lalong nagpatampok sa kanyang pigura. Makinis ang kutis nito na parang porselana, at kahit halatang hindi komportable sa suot na stilettos, maganda pa rin itong lumalakad na parang isang reyna.

Sa gilid ng kanyang mata, napansin ni Azriel kung paano napapalingon ang ibang lalaki sa kanyang asawa. Pero imbes na maapektuhan, napangisi lang siya nang malamig.

Samantala, si Zephyrine ay hindi maipinta ang mukha.

Nakakainis! bulong niya sa sarili habang nagmamadaling lumakad. Kung hindi lang dahil sa utos ng Papa, hindi na talaga ako pupunta sa party na ‘to!

Nang marating niya ang pintuan ng ballroom, binuksan ito ng dalawang lalaki. Isang engrandeng party ang bumungad sa kanya—maraming bisita, maraming mamahaling alak, maraming pekeng ngiti.

Diretso ang tingin niya sa paligid, hinahanap si Azriel. Nang makita niya ito sa may wine station, nanlamig ang sikmura niya. Katulad ng dati, nakasimangot na naman ito.

Huminga siya nang malalim bago naglakad papalapit.

“Hon,” bati niya, pilit ang tono.

Napalingon si Azriel at nagtagpo ang kanilang mga mata. Isang malamig na pakiramdam ang dumaan sa pagitan nila—parang isang yelong bumagsak sa loob ng silid. Kitang-kita niya ang inis at pagkadismaya sa mukha ng asawa.

Alam na niya ang ibig sabihin ng titig nito. Late ka na naman.

Sanay na siya. Tatlong taon na silang ganito—walang pagmamahal, walang kahit anong koneksyon.

Nagpakawala siya ng pilit na ngiti. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahinaan sa harap niya.

Nakatitig lang si Azriel. “Why are you so late, Zephyrine?” tanong nito, malamig ang boses.

Hindi niya gusto kung paano bumibigat ang pangalan niya sa bibig ng asawa. Napakabigat, parang isang kasalanan.

“I had an extended meeting, Azriel,” sagot niya, kaswal na sinulyapan ang paligid. Pero nang maramdaman niya ang kamay ng lalaki sa kanyang bewang, napatingin siya rito.

Mahigpit ang hawak nito sa kanya, pero hindi siya ang tinitingnan nito.

“You should know your priorities,” malamig na sabi ng lalaki.

Lihim siyang napairap. Ganoon din naman siya—lagi na lang kompanya ang iniintindi niya.

“And my company is my priority, not you,” ganting bulong niya, puno ng pang-iinsulto.

Tila hindi nagustuhan ni Azriel ang sagot niya, pero imbes na sumagot, ngumisi lang ito nang mapanukso. “Smile at the people. You’re being a brat again.”

Halos gusto niyang sabunutan ang sarili sa inis. Pero sa harap ng mga tao, kailangan nilang magpanggap.

Tatlong taon na ang nakakalipas simula nang mapilitan silang magpakasal—isang kasunduan na nagdikit sa dalawang malalaking negosyo. Walang pagmamahal. Puro negosyo.

Pero pagkatapos ng tatlong taon, magiging malaya na sila.

Tatlong buwan na lang…

Muling nanigas ang panga niya. Tatlong buwan na lang at makakalaya na ako sa lalaking ‘to.

Nang magsimula ang musika, kinaladkad siya ni Azriel papunta sa dance floor. Ipinatong niya ang kamay sa matigas na balikat ng lalaki, habang ang isa naman ay hawak nito—matibay, malamig, walang init.

Nagtama ang kanilang mga mata.

Hindi siya umatras.

“Hindi na ako makapaghintay na matapos ang tatlong buwan,” bulong ni Zephyrine, mapanuksong nakangiti.

Matalim ang tingin ni Azriel. “Can’t wait to ditch me and run off to your little flings, can you?”

Nilingon niya ito, mapang-asar ang ngiti. “Bakit, nagseselos ka na ba?”

Bahagyang lumalim ang titig ng lalaki. “Jealous? Zephyrine, in three years, I haven’t felt a single spark of attraction for you. So who cares who you’re with now?”

Sa loob niya, kumulo ang inis. Pero hindi siya nagpatalo.

“Well, I’m not exactly heartbroken to see you go either.”

At sa muling pagtama ng kanilang mga mata, alam nilang pareho—sa loob ng tatlong taon, pareho silang bihag ng isang kasunduang gusto na nilang wakasan.

Tatlong buwan na lang.

At pagkatapos noon, tuluyan na silang magiging malaya.