Chapter 4: Wedding

Kinakabahan man, pilit na tumingin si Sunny sa lalaking nasa kaniyang harapan. Siya na nga ba ang kaniyang mapapangasawa?

Kilala niya ang lalaking ito. Hindi man sila nagkikita kahit na nasa iisang lungsod lamang sila, sikat ang pangalan nito. Siya ang panganay na anak ni Mr. Morris—Rowan Morris.

Napalunok si Sunny habang tahimik na nakatingin sa lalaki sa dulo ng altar. Hindi niya maalis ang tingin dito, tila hindi makapaniwala sa kanyang nakikita. Pamilyar ang mukha nito, isang anyo na minsan lamang niyang masilayan sa mga pormal na pagtitipon ng kanilang pamilya. Hindi siya makapaniwala na ang ipapares pala sa kanya ay walang iba kundi ang bente otso anyos na anak ni Mr. Morris! Napakalaki ng agwat ng edad nilang dalawa.

Sa halos ilang buwan ng paghahanda para sa kasal, buong akala niya’y ang pangalawang anak ang ipapakilala sa kanya—ang mas malapit sa kanyang edad. Ngunit ngayon, ibang tao ang nakatayo sa harapan niya. Ang misteryosong panganay na laging tahimik ngunit puno ng awtoridad.

Bakit kaya ito ang napili ni Mr. Morris? Ano ang dahilan sa likod ng desisyong ito?

Habang naglalakad siya patungo sa altar, hindi niya mapigilang pagmasdan ang magiging asawa. Matangkad ito, higit sa inaasahan niya. Ang bawat hakbang nito’y parang may sariling kumpas, ang tindig ay matikas na tila galing sa isang military academy. Makinis ang balat nito, maganda at makapal ang kilay, matangos ang ilong, at ang mga mata—malamig, walang bahid ng emosyon. Ang mga labi nito’y parang hindi nakaranas ng pagngiti.

Habang pinagmamasdan niya ito, napansin niyang hindi ito nasisiyahan sa mga nangyayari. Bagamat maayos itong bihis, mula sa sleek nitong suit hanggang sa maingat na ayos ng buhok, hindi nakaligtas sa mga mata ni Sunny ang pagka-inis na nakatago sa likod ng maskara nito. Tila napilitan lang itong pumunta.

Kung ganoon, pareho pala kami, naisip ni Sunny. Parehong walang may gusto sa kasalang ito.

Mukhang kagagaling lang ng lalaki sa isang business trip, ang pagod ay halatang nakaukit sa ekspresyon nito. Ang kasuotan nito’y masyadong pormal, na tila hindi ito nagkaroon ng oras upang mag-relax bago ang seremonya. Para bang agad itong hinila mula sa trabaho at dinala sa simbahan nang walang oras upang magreklamo.

Nang makalapit si Sunny sa altar, naramdaman niya ang bigat ng sitwasyon. Inabot ng kaniyang ama ang kaniyang kamay kay Rowan, at ang lalaki’y agad na tumingin sa kaniya. Wala pa ring emosyon ang mukha nito, mahigpit ang pagkakahawak sa kaniyang kamay.

Ramdam ni Sunny ang lamig ng sariling palad, nanginginig dahil sa kaba. Alam niyang naramdaman iyon ni Rowan, ngunit nanatiling tahimik ang lalaki. Hindi man lang ito nagbigay ng anong salita o reaksyon. Nang tumalikod ito upang humarap sa altar, pilit niyang hinugot ang kamay, tila babawiin ito. Ngunit bago pa siya magtagumpay, hinigpitan ni Rowan ang kapit sa kaniyang kamay.

Napalingon siya sa lalaki, nagulat sa kanyang ginawa. Si Rowan naman ay bahagyang tumagilid upang tingnan siya, ang malamig nitong titig ay nagdulot ng kakaibang takot sa kanya.

“Huli na para umatras” malamig na tanong ni Rowan, kasabay ng pag-angat ng isang kilay. Ang boses nito’y mababa ngunit puno ng awtoridad, sapat upang mapatigil si Sunny.

Hindi siya nakapagsalita. Nanatili siyang nakatingin dito, hindi alam kung paano sasagot. Pilit siyang hinila ni Rowan palapit sa altar, hindi na naghintay ng tugon mula sa kaniya.

Tumingin si Sunny sa paligid at napahinga nang maluwag nang makitang walang kamalay-malay ang mga bisita sa nangyayari.

"Ikaw, babae, handa ka bang tanggapin ang lalaking ito bilang iyong kabiyak? Sa sakit at kalusugan, o anumang kadahilanan, mahalin, alagaan, igalang, tanggapin, at maging tapat sa kaniya magpakailanman hanggang sa katapusan ng iyong buhay?" tanong ng pari nang magsimula ang kasal.

Nahigit ni Sunny ang kaniyang hininga at muling tumingin kay Rowan na bumaling din sa kaniya at binigyan siya ng masamang tingin.

Handa na ba talaga siyang pakasalan ang lalaking ito na parang bato kung makatingin? Hindi kaya siya magsisisi habang buhay sa magiging desisyon niya?

Katahimikan ang bumalot sa loob ng simbahan habang hinihintay ang kaniyang sagot.

"Ano pang hinihintay mo?" malamig na tanong ni Rowan, nakakunot ang noo. Lumingon si Sunny sa kaniyang likuran at nakita ang mga magulang na naghihintay din sa kaniyang isasagot.

Anuman ang magiging desisyon niya ay para iyon sa proteksyon ng kaniyang pamilya.

Naramdaman ni Sunny ang mahigpit na paghawak ni Rowan sa kaniyang kamay, tila nagbabanta sa kung anuman ang gusto niyang gawin.

Kaya kahit kinakabahan, matapang niyang hinarap ang pari at tumango, “Opo, Padre.”

“Ikaw naman, lalaki, tatanggapin mo ba ang babaeng ito upang maging iyong asawa; mamuhay kasama siya sa tipan ng kasal? Iibigin mo ba siya, aalagaan, pararangalan, at iingatan, sa sakit at kalusugan; at, tatalikuran ang lahat ng iba pa, magiging tapat sa kaniya habang pareho kayong nabubuhay?” tanong naman ng pari kay Rowan.

“Opo, Padre.” Agad na sagot ni Rowan. Lumingon si Sunny at nakita ang malamig na pagtitig ng lalaki sa kaniya.

“Kung ganoon, maaari niyong tanggapin ang singsing.” Lumapit ang ring bearer at iniabot kay Rowan ang singsing.

Inabot ni Rowan ang kamay ni Sunny at dahan-dahang isinuot ang singsing sa kaniyang daliri.

Inabot ni Sunny ang kamay ni Rowan at isinuot ang singsing sa kaniyang daliri.

"In the sight of God and these witnesses, I now pronounce you, husband and wife! You may now kiss the bride!” pag-aanunsyo ng pari.

Hinawakan ni Rowan ang kamay ni Sunny at hinila palapit dito.

“Rowan, ano ba—” Mahina ngunit puno ng tensyon ang boses ni Sunny, ngunit bago pa niya matapos ang sasabihin, inabot na ni Rowan ang hibla ng buhok na nahulog sa mukha niya. Maingat niyang inilagay iyon sa likod ng tainga ng babae.

“Anong ginagawa mo?” tanong ni Sunny, kunot ang noo, ang boses niya’y halos isang bulong lamang. Napatingin siya sa gilid, hinahanap ang mga magulang niyang nakaupo sa harapan, ngunit bago pa siya makalingon ng tuluyan, naramdaman niya ang malakas na hawak ni Rowan sa kaniyang baba. Pinihit nito ang kaniyang mukha pabalik, at natagpuan niya ang malamig ngunit matalim na titig ng lalaki.

“Tapusin na natin ito,” malamig na wika ni Rowan, ngunit may bahid ng kaseryosohan sa tono nito.

Bago pa man makapagprotesta si Sunny, ang isang kamay ni Rowan ay dumapo na sa likod ng kanyang bewang. Hindi marahas ngunit tiyak ang kilos, suportado niya ang babae sa posisyon na tila nais nitong magbigay ng tamang impresyon sa lahat ng nakatingin.

Mabagal ang naging paglapit ng kanilang mga mukha. Pilit na umiwas si Sunny, idinidiin ang mga labi upang pigilan ang kahit anong posibleng mangyari. Ngunit nang maramdaman niya ang init ng hininga ni Rowan, kasabay ng bahagyang pagdikit ng kanilang mga labi, tila nawala sa isip niya ang lahat.

Nanlaki ang mga mata niya, ngunit sa sumunod na segundo ay napapikit siya, waring nadadala ng hindi maipaliwanag na pakiramdam. Narinig niya ang mas malakas pang palakpakan mula sa mga bisita, ngunit naglaho iyon sa kanyang pandinig nang maramdaman niyang gumalaw ang mga labi ni Rowan.

Hindi niya namalayan ang sariling pagtugon. Nang magmulat siya ng mga mata, nakita niya si Rowan na pikit pa rin.

Paghiwalay ng kanilang mga labi, kapwa sila hindi agad nagsalita.