Ika-labing walong kabanata: I quit.

Napakainit ng 'atmosphere' sa loob ng kotse ng asawa ko. Panay ang busina niya sa mga sasakyan na nabubuntutan namin ngayon.

Matapos niyang bigyan ng isang malutong na suntok si Aldrin at kaladkarin palabas ng unit ko'y ako naman ang hinila niya palabas do'n at dinala sa parking lot, at pinapasok sa kotse.

Pinaharurot niya kaagad ang sasakyan, saka ko lang napansin na wala siyang kasamang driver ngayon.

Nagulat ako sa muli niyang pagbusina, konti na lang ay makakakuha na ng kaaway ang lalaki na 'to. Simula kanina'y hindi pa ako nagsasalita, hindi ko rin kasi alam kung ano ang sasabihin sa kaniya.

'Should I say sorry to him dahil sa nagdala ako ng lalaki sa Condo ko?'

Umiling-iling ako, pero wala naman akong ginagawang masama para mag-sorry, Aldrin just helped me . . . na hindi niya nagawa bilang asawa ko.

"Puwede bang magdahan-dahan ka? Gusto mo na bang mamatay? Kung oo man ang sagot, go . . . pero 'wag mo 'kong idamay." Nagtaray pa rin ako sa kaniya. Hindi lang siya ang puwedeng mag-inarte sa oras na 'to.

Ngunit hindi sumagot si Lance, imbes ay mas idiniin niya pa ang kamay sa 'horn button' ng sasakyan.

Nakagat ko ang aking labi sa ginagawa niyang kabaliwan, ano't tila sobra-sobra naman ang galit niya? Akala mo naman perfect at walang ginawang kasalanan.

"Sh*t up!" 'yon ang isinagot niya sa akin na mas ikinapang-init ng ulo ko. Sisigaw-sigawan niya lang talaga ako?

"Ba't ka sumisigaw? Inaano ba kita?" Sinalubong ko ang init ng ulo niya, hindi puwede na ganito na lang siya parati sa akin.

"Go, ask yourself woman."

Sarkastiko akong napangisi sa sinabi niya, ini-English pa talaga ako?

"Bababa na 'ko, itigil mo ang sasakyan." Diretso ang tingin ko sa unahan. Hinihintay ko na itaba niya ang kotse pero tuloy-tuloy lang siya sa pagpapatakbo.

"Ang sabi ko, bababa ako Mr. Benedicto, bingi ka ba?" Ngayo'y ipinilig ko ang aking ulo patungo sa kaniyang direksiyon.

Sinalubong ako ng mukha ni Lance na naka-half side view, litaw na litaw ang matangos nitong ilong at jawline. Maayos din ang pagkakasuklay ng itim at hindi kakapalan niyang buhok na sobrang nakapagpalabas ng kaniyang gandang lalaki.

Hindi pa rin siya natinag sa mga sinabi ko.

"Lance!" Punong-puno ng otoridad ang boses ko, kailangan na masindak siya sa akin. Hindi 'yong parati na lang akong kawawa sa kaniya.

"Just shut up, ibababa kita kapag nasa bahay na—"

"No, Lance! Hindi ako uuwi sa bahay mo, kung gusto mo ikaw na lang. Marami akong trabaho na kailangang tapusin," sabi ko. "Kailangan mo ng kasama?" Binalingan ko ulit siya't tumagilid ng pagkakaupo ng kaunti paharap sa direksyon niya.

"Bakit hindi mo ayain 'yong kabit mo? Kayong dalawa ang tumira sa malaking bahay na 'yon, bagay naman kayo, siya desperada tapos ikaw nagpapakatanga—"

Hindi ko na natapos ang sinasabi ko ng bigla niyang kinabig pakaliwa ang manibela dahil upang mapahawak ako sa unahan, konti na lang ay susubsob na ako sa harapan ko. Bumilis ng sobra ang tibok ng puso ko, muntikan na kasi kaming bumangga sa isang concrete barrier.

Mahigpit ang pagkakakapit ng kamay ni Lance sa manibela ng sasakyan, bumakat ang umiigting niyang mga ugat sa likod ng kaniyang palad.

Gosh.

"Hindi mo ba ititigil ang bibig mo? Nandadamay ka pa ng tao na walang kinalaman sa 'yo." Salubong ang kaniyang mga kilay, ngayon ay nakaharap na sa akin ang aking asawa.

"Walang kinalaman?" Natawa ako. Umayos ako ng pagkakaupo at sinamaan siya ng tingin. "Baka nakakalimutan mong kasal ka na, mas inuna mo pa ang makipagdate sa babae na 'yon kasi sagutin ang text messages ko sa 'yo."

"Cut the crap woman, have you forgotten our deal. Everything is fake starting from that wedding, the only truth between us is the baby, nothing else. So stop nagging out to me, because if I am to choose—it will be Jeyn rather than you."

Biglang tila binuhusan ako ng malamig na tubig sa mga sinabi niya. Sapul na sapul ako ng katotohanan, bakit ko nga ba nakalimutan ang tungkol sa mga bagay na 'yon? Ano'ng pumasok sa utak ko't inisip na ang kasal namin ay katulad ng kasal ng ibang mag-asawa? Full of love.

I should not be playing a jealous wife right now, tama siya lahat ng ito ay fake at dumaan sa isang kontrata. Ano nga ba ang role ko sa palabas na ito?

Ah! Iluwal ang anak namin, then makikipag-divorce siya't pag-usapan namin ang child custody, in return, tutulungan niya akong lumago ang bussiness ko't lumawak.

Pero kasi . . .

Ang kaninang matapang kong mga mata'y napalitan ng lumbay. Aywan ko ba, parang tanga ang emotion ko this past few days. Napapikit ako ng ilang segundo, mayamaya'y bumuntong hininga't bumaling muli sa kaniya.

"Okay."

Iyon ang tanging naisagot ko sa kaniya bago tuluyang bumaba sa Mercedez Benz niya. Pabalang ko na isinara 'yon sa sobrang inis na nararamdaman ko sa mga oras na 'to.

Dire-diretso akong naglakad papalayo sa asawa ko, kahit na anong pagtawag niya'y hindi ako lumingon.

So, mas pipiliin niya ang Jeyn na 'yon kaysa sa amin ng anak niya? Then fine, gawin niya lahat ng gusto niya . . . pero sa akin ang anak ko, tapos ang usapan.

Hindi ko na nagawang lumingon pa o tumingin sa dinaraanan ko, at ang kilos kong 'yon ang naging sanhi ng muntikan ko ng kamatayan. Isang paparating na Montero ang umaagibis sa may likuran ko, naging mabagal ang eksenang 'yon sa sistema ko. Hindi ko nq nagawang kumilos sa aking kinatatayuan—my mind was totally wiped out for a second.

"Onie!"

Nagulat na lamang ako ng isang kamay ang humila sa akin patungo sa kabilang gawi ng kalsada. Nakatayo pa rin naman ako, subalit napagtanto ko na may bisig na nakakapit sa akin. Nakasubsob ang aking mukha sa matigas at malapad niyang dibdib. Amoy na amoy ko ang pabango niya'y naging pamilyar na rin sa aking ilong.

'Lance.'

Then he cupped my face and asked me if I was okay or if there was anything that hurt.

Naririnig ko siya pero para bagang cellphone na na-deadbat ang aking utak, hindi nag-fu-function, walang laman, zero.

'Hermaonie.'

Muli'y narinig ko na tinawag niya ako, kumurap ako't hinilang muli ang aking sarili pabalik sa kasalukuyang nangyayari.

I just realized na hawak na niya ako't hinihila patungong muli sa sasakyan. I then immediately grab my hands back, hindi puwedeng magpadala ako sa ganitong gawa niya. Galit kaya ako.

Mabigat ang kamay niya pero ginawa ko pa rin na ibigwas 'yon para mabitiwan niya ako.

"Bitiwan mo 'ko," kalmado ngunit ma-otoridad kong sabi sa kaniya.

"Stop it Onie. Tigilan mo na ang pagiging isip bata mo—"

"Aba! Anong isip bata? Tsk." Hindi ko na napigilan na hindi mapatagsik sa harapan niya.

Inilagay ko ang aking dalawa kamay sa magkabila baywang ko. Sinamaan ko na naman siya ng tingin, hindi man lang din natinag ang mga mata niya sa 'kin. Nakikipagtagisan din ng tingin ang magaling kong asawa.

Akala naman niya ikina-guwapo niya masiyado ang gano'n. Tumaas pa ang kamay niya't niluwagan ang necktie na suot.

"Huwag mo nga akong paandaran ng ganiyan mo Lance, hindi ka nakakatuwa. Umuwi ka kung gusto mo, ako naman, pupunta sa trabaho ko. Let's call it quits, okay. Do whatever you want." Muli'y tinalikuran ko siya.

Ngayon sinigurado ko na makakatawid ako ng maayos at hindi mapapahamak. Nang makarating sa kabilang kalsada'y kaagad akong pumara ng taxi.

Papasok ako sa trabaho kahit na ano'ng mangyari, itutuloy ko ang araw na 'to nang hindi magpapaapekto sa mga kinilos at sinabi ni Lance.

I instantly made a decision, I'm quitting.