chapter 5

Pagdating sa dalampasigan ay agad siyang inalalayan ng bangkero upang makababa ng bangka.

  Pasado alas 8 na nang gabi ng dumating si Samantha sa Isla puerto. Malayo ito sa kabihasnan pati sa ibang Isla.

" Ma’am ehatid na kita sa resort ng mga Adams." Bolontaryo ni Istong.   "Cge Manong. Salamat".  Kinuha ng bangkero ang dala niyang maleta at sumunud narin siya. Nang makarating sa tarangkahan ng resort ay agad na siyang kumatok sa pintuan ng bahay na yari sa bato.

Bumungad agad sa kanya ang isang matandang babaeng nasa late 50’s na ang edad nito. Nagpaalam narin ang bangkero ng masiguradong ligtas siyang nakarating sa loob ng resort.

“Magandang gabi ho manang” Bati niya dito. “Diosko! basang basa ang damit mo ining! Sambit nito.  "Ok lang hu manang".

  “Halika pumasok kana”. Nagmamadaling hinila ng matanda ang dala niyang maleta upang tuluyan na siyang makapasok. “Ikaw pala ang sinasabi ni Alfonso na paparito sa Puerto iha?

  “Ay! uhu manang! Ako pala si Samantha.” Pagpapakilala niya dito. 

  “Tawagin mo nalang akong yaya kareng. Minsan lang akong nagpupunta dito.”

 “ Bakit ginabi kana iha? Sana pinagpalipas mo muna ang gabi doon sa lungsud. Delikado dito sa puerto pag ganitong panahon may habagat.”

“  Sinundo hu ako ni manong Roberto yaya kareng.”

  “Ay!Oo nga pala, nabanget din niya sa akin kahapon naki-usap si Alfonso na ihatid ka sa pier. ohhh shaa shaa… magbihis kana muna sigurado akong pagod ka sa byahe.” 

 Habang papasok sa kabahayan. Bumungad sa paningin ni samantha ang isang maaliwalas na paligid, maraming antique na nakasabit sa bawat sulok. Kahit medyo may kalumaan na ang mga antigong palamuti alam niyang mamahalin ang mga ito. Magandang tingnan ang bawat desinyo . Ganun paman kahit gaano pa ka mahal di maipagkaila ang kalungkutang na bumabalot sa buong kabahayan.  Di naman masyadong kalakihan ang bahay. Unique lang itong tingnan dahil yari ito sa bato. Maaliwalas ang paligid medyo malapad naman ang sala, at nakalagay sa maasyos na posisyon ang mga gamit nito.  Agad hinila ni samantha ang isang maliit na banko na yari sa narra. Umupo, saka nagtangal ng sapatos. Nakakahiya namang maglakad pa siya paputa sa sofa at doon magtangal ng sapatos.

Lumingon ang matanda at nagsalita ito.  “Kahit hindi mo na tangalin ang sapatos mo ining.”

"Ay nakakahiya naman yaya kareng madudumihan pa ng mga sapatos ko ang sala. Ang linis pa naman." Tumalikod ito at nagtungo sa isang cabinet kung saan nakalagay ang mga tsinilas gamit panloob at binigay sa kanya. 

  Matapos magtangal ng sapatos ay niyaya na siya ng matanda sa bakanting kwarto kung saan siya magpapahinga.

 “Hindi kaba natatakot na pinadala ka dito iha?” Tanong nito. Bakit hu?” Takang tanong niya sa matanda.

  " Marami ng pinapunta si Alfonso pero umalis agad.”  Anong rason po?

  "Malalaman mo lang yan ining sa paglipas ng mga araw." Umiling nalang si Samantha sa sagot ng matanda.

 Marami na siyang pinagdaanang hirap makapunta lang sa Isla. Kung di lang utos ni Don Alfonso malamang sa pier palang umatras na siya. Buti nalang malakas ang fighting spirit niya at nalagpasan ang mga hamon ng buhay kanina. 

Habang papasok sa silid, di nakaligtas sa mata ni Samatha ang family portrait na nakasabit sa dingding kung saan naka sentro ito sa dalawang kwarto. Kilala niya ang isa sa lalaking nasa larawan. Si Don Alfonso. Ngunit ang katabi nitong babae ay di niya nakita kahit isang beses sa kompanya. Marahil ito ang asawa’t anak ng Don. Sa kaliwa ito nakapwesto ang babae, may di pangkaraniwang ganda. Mahaba ang buhok na may hugis-pusong mukha mapupulang mga labi at matangos ang ilong. Sa kabuohan ay amino’y angel na bumaba sa lupa. Hawak-hawak ng babae ang isang sangol. Ang isang batang lalaki naman ay naka kandong ito kay don alfonso, nasa 3 or 4 years old ang edad nito. Kung tingnan maigi ang portrait ay naglalarawan ito nang masasayang pamilya noon.

  Inilapag ang mga dalang gamit. Saka umupo sa gilid ng kama. Iniikot niya ang mga mata sa paligid. Kahit maaliwalas itong tingnan pero kung suriing mabuti alam niyang hindi na ito ginagamit ng mahabang panahon.   “Ining ok kalang ba?” Putol nito sa pagmamasid niya . napansin ng matanda na tahimik lang siya at nagmamasid sa buong paligid.

 “Mas mabuting kumain kana saka matulog para makapag pahinga kana.” Bigkas nito. 

 “ Mamaya nalang hu, yaya kareng”. Patuyuin ko nalang po muna itong buhok ko. Masyadong nababasa sa ulan kanina.” Pagdadahilan nya dito.  Ang totoo’y antok na antok na siya. Kanina pa siya gustong humilata na sa kama. Pagud na ang kanyang katawang lupa. ” Oh s’ya cge. May mga pagkain doon sa lamesa, nakahanda na. Pagkatapos mong kumain magpahinga kana.” lilinisin ko lang yon bukas ng umaga.”

 Saad nito. Tumalikod na sana ang matanda ng tanungin niya ito.

  “Wala bang ibang nakatira sa bahay na ito yaya kareng?. Kanina may nadaanan akong family portrait si Don alfonso lang ang nakilala kong nasa larawan.” Tanong niya dito. Habang naghihintay sa ibibigkas ng matanday tinignan niyang maigi ang reaksyon nito bakas sa mukha nito ang kalungkutan.

  " Kung ang tinutukoy mo ay ang asawa at mga anak ni Alfonso iha. Matagal na panahong namayapa si donya Alicia. Nasa ibang bansa narin ang dalawang anak. Ako lang ang pabalik balik na maglinis sa resort na ito. Kung may iutos din si Alfonso saka ako pumarito. Hindi na tulad nang dati. Siguro kung dumito lang sana ang batang yon. Hindi masyadong malungkot ang lugar na ito."

  “Sino hu?” Takang tanong ni Samantha sa matanda.” Si Rafael iha ang bunsong anak ni Alfonso. Ay! naku iha! cge na, maghapunan kana. Kailangan ko nang umalis. Gabi na at malakas pa ang ulan. Baka andyan na rin yong susundo sa akin. Nagmamadali na ito. Pahirapan ang pagsakay pag lagpas alas -dyes na nang gabi. 

  Tiniyak naman ni yaya kareng na ihanda ang lahat ng mga kakailanganin niya habang mananatili sa lugar. Hindi naman kalakihan ang bahay na naka-tirik sa puerto di kagaya ng ibang resort na pag aari ng mga Adams. Unique lang itong tingnan dahil yari ito sa bato. Kung ma -idevelop ito, tiyak na maraming turista ang ma- attract sa lugar na ito. Malapad ang lupa na pwedi namang tayuan ng hotels. 

 Pabagsak na humiga si samantha sa kama. Hinubad ang pang itaas na blusa. Nakahanger narin ang basang jacket niya. Tanging sando lang ang natira sa kanya, tinamad narin siyang magbihis dahil pagod na sa byahe . Maya’t maya nakaramdam na naman ng sakit sa tiyan. P*ny*t*ng ulcer, nakalimutang lang lumamon na niningil agad. Hindi na niya pinansin ang nag aalburutong sikmura dahil pagod sa byahe. Hindi siya tuminag sa pagkakahiga at sa katagalan dahil siguro sa pagod ay naka nakatulog na rin siya.