chapter 4

Pagdating sa pier kumakaway agad ang lalaking naka sombrero, ito ata ang magdadala sa kanya sa isla. Agad din naman silang lumapit dito. 

 Nagpakilala naman agad ang bangkero. 

  "Magandang gabi hu ma'am. Ako po si Istong. 

 "Magandang gabi din sayo manong" Medyo nasa late 40's na ang edad nito. Kung tingnang maigi mabait at bisaha na sa paglalayag si manong. Purmahan palang ng katawan nito alam niyang batak ito sa pagtratrabaho. Di biro ang isang bangkero dahil sa kanila nakasalalay ang buhay ng mga pasahero.

  Tiningnan niya agad ang karagatan, walang ibang nakikita si Samanta kundi puro kadiliman! Halos umakyat sa balun balunan niya ang nerbyos. Ayaw na niyang tingan uli ang karagatan. Dios na mahabagin! Sa lahat ng pwede niyang pagdaanan ito pang buwis buhay! Kunting mali lang ng bangkero makikita nila agad si San pedro! 

Hindi pa siya nagkakaboyfriend tapos ito pa ang sasalubong sa kanya. Sobrang malas naman ng buhay niya kung matatapos sa edad na baynte siete. Hindi na ito adventurous! suicidus na ata ito. 

  "Manong hindi ba dilikado ngayon medyo masama ang panahon?" tanong niya dito.

  "Naku ma'am maswerte ka nga dahil medyo maliit lang ang mga alon ngayon.”pabiro pa nito. 

Maswerte pa ba ako? sa kalagayng kong ito? tanong ni Samantha sa sarili. Hindi nya alam kong anong naghihintay sa kanyan ngayong gabi.

  First Time niyang sasakay sa bangkang di motor.

Napansin ni Istong na kabado siya at hindi mapakali. 

  “Wagkang mag alala ma’am sanay kaming ang mga bangkero sa ganitong sitwasyon. Ipanatag nyo lang ang sarili nyo. Tumango tango lang siya dito. Pero sa kaloob looban nya’y para ng sasabog sa matinding kaba.

  "Halikana ma'am alalayan na kita. Dapat nating marating ang isla ng Puerto pasado alas otso ng gabi. Ganito kasi dito pag mayroong paparating na habagat. Paglagpas alas otso na lalong lalakas ang hangin.”

Inabot ni Samantha ang kamay ng bangkero upang makasakay na sa bangka. Pagiwang giwang pa ito habang sumampa siya. Nilibot agad ni Samatha ang paningin may dalawang maliliit na ilaw lang na nakasabit sa bangka. Ito ang magsilbing liwanag nila habang maglalayag. 

  Sumunud naring sumakay ang bangkero umupo sa unahan at naghanda na upang simulan na ang paglalayag nilang dalawa.

Halos humiwalay ang kaluluwa ni Samantha sa sobrang kaba. Malakas pa ang hangin at may kasama pang kulog at kidlat. Hindi pa nga sila halos nakalayo sa dalamapasigan pagiwang giwang na ang takbo ng sinasakyan nila. 

Sa Ilang minuto  ng kanilang paglalayag napasukan agad ng tubig ang kanilang bangka!. Di alam ni Samatha kung tama pa ba ang mga disisyon niya sa buhay. Parang ang laki-laki ng kasal-anan niya sa kalangetan. Lahat ng santo tinawag na nya. Di biro ang kabang bumabalot sa kanya, halos ayaw na niyang tingan ang bangkero sa sobrang takot.   Parusa sa kanyan ang sitwasyon niya ngayon.   Baynte siete na siya ni kahit halik hindi pa niya natikman. Matatapos pa ata ang buhay niya ng hindi manlang nakahawak sa dibdib ng lalaki.

Dibdib nalang kaya ng bangkero ang hawakan niya ng maka experience din naman. Macho din naman c manong kaso may katandaan nga lang!

Samatha! Kung ano-ano nalang kahayupan ang pumasok dyan sa kukuti mo! Buwis buhay ka na nga! Kamanyakan pang pumasok dyan sa isip mo! saway niya sa sarili! 

Kung mamatay ako sa sitwasyon ko ngayon, di ko talaga patatahimikin c Don Alfonso! Kahit saan susundan ko talaga siya. Mumultuhin ko siya kasama itong bangkero! 

Na karma pa ata siya sa kanyang tiyahin. Kung tuloyan pang lumakas ang hangin at ulan baka napadpad na sila sa ibang dimensions ng mundo.. Buti nalang at humina na ito. Salamat naman at dininig ng langit ang mga dasal niya.