Chapter 103.2

Nang magising si Anastacia ay nasa barko na siya.

“Gising ka na,” ani Sulli na nagbuburda at nakaupo malapit sa bintana.

Inikot ni Anastacia ang paningin.

Nalulungkot na kaagad siya hindi pa man ‘to nagsasalita.

Hinayaan niya lang ang mga luha niyang maglandas.

“May bata pala sa sinapupunan mo, hindi ka puwedeng magpabaya sa ‘yong sarili,” ani Sulli.

Nakagat ni Anastacia ang ibabang labi niya.

Nakuyom niya ang kanyang mga kamao.

“Kung ipipilit mong lumaban ay masasaktan ka lamang at ang bata, hindi ka puwede sa battle field—“

“Pero hindi ako puwedeng tumunganga palagi, kailangan ko siyang iligtas, malala na ang kalagayan niya,” mariing sabi ni Anastacia. Walang tigil ang kanyang mga luha sa pagbagsak.

Huminga nang malalim si Sulli.

“Gagawa ng paraan si Neo. Pero nasa iyo ‘yan kung magagawa mong lumaban kasama ang iyong anak. Maaar